ตอนที่3 จอมยุทธ์

สามวันผ่านไป

เสี่ยวหนี่ที่นั่งอยู่บนแท่นนอนมองรอบๆ บริเวณหลังจากที่ฟื้นขึ้นมาเสี่ยวอี้นั่งโบกพัดไปมา นี่ฉันคงอ่านนิยายจีนมากไปใช่ไหม หลุดเข้ามาในซีรีส์จีนสินะตายแล้วเรื่องอะไรดังหรือเปล่านี่ ไม่มีหน้าต่างระบบคอยให้เควสหรอกหรอ 

“คุณหนูรองเจ้าขา อย่าเพิ่งลุกเจ้าค่ะ” น่านไงคุณหนูรอง เจ้าคะเจ้าขาพูดซะเพราะเลย เป็นคุณหนูรองสินะทำไมไม่เป็นคุณหนูสามจะได้พูดได้ว่าข้านี่แหละคุณหนูสามฮ่าาาา 

“บัณทิตย่อมมีมือมีตีน (ไม่เป็นไรฉันลุกเองได้) ” อย่ามาลองภูมิแหมภาษาจีนนี่คล่องเคยดูมาเยอะ

เสี่ยวอี้รีบเข้ามาพยุง ฮูหยินใหญ่จี้เหยากับจี้เหวินเข้ามาในห้องท่าทีหยิ่งผยองเชิดหน้าเบ้ปากชัดเจนว่าตั้งใจมาหาเรื่องต่อ เสี่ยวหนี่จ้องมองอ้าปากค้างยิ่งตอกย้ำว่านี่คือซีรีส์จีน สองสาวแต่งกายพีเรียดจีนขนาดนี้ นี่ไม่ใช่อโยธยาเป็นแน่แท้

“เหอะยังไม่หายใช่ไหม” จี้เหยาเบ้ปาก

“เป็นท่านเองนับถือมานาน (อีเ-ี้ยนี่ใคร) ” อดไม่ได้ยิ้มอย่างภูมิใจที่จำคำพูดแบบจอมยุทธ์ได้แม่นยำ ฮูหยินใหญ่จี้เหยาส่ายหน้าไปมากับคำพูดของเสี่ยวหนี่

“เป็นอย่างไร เห็นๆ อยู่ว่าเอาใจท่านพ่อจนพวกเราเข้าไม่ถึง วันนี้กลับมาทำทีลุกไม่ไหว เฮอะ” จี้เหยาฮูหยินใหญ่พูดขึ้นเมื่อเข้ามาในห้อง

“ขี้เสือกแท้วะ”

“เจ้าพูดอะไรของเจ้าน่ะ”

“โอ้ข้าหมายถึง หูตาท่านกว้างไกลยิ่งนัก นับถือ นับถือ”

เสี่ยวหนี่ยิ้มแป้นอย่างเป็นมิตร จี้เหวินเอามือป้องปากกระซิบกระซาบข้างหูจี้เหยา

“ท่านแม่ข้าว่าเสี่ยวหนี่นางเพี้ยนไปแล้ว คงโดนตีจนสมองเลอะเลือน ท่าทางรอยยิ้มนางอย่างกับคนโง่ ก่อนนั้นนางวางตัวนิ่งเฉยราวกับนางหงส์มาบัดนี้นางกลับพูดจาไร้แก่นสาร” 

เสี่ยวหนี่มายืนตะแคงหูฟังสองคนแม่ลูกกระซิบกระซาบกันได้ยินชัดแจ้งโดยเฉพาะคำด่า อ้าวอินี่ คนอุตส่าห์ยิ้มให้วอนนักนะ เสี่ยวหนี่หุบยิ้มฉับเชิดหน้ามองต่ำทันที ขยับตัวถอยหลังไปข้างๆ เสี่ยวอี้ป้องปากกระซิบกระซาบบ้าง

“เรียนถามคนผู้นั้นคือใคร”

“ห๊ะ? อะไรนะคะคุณหนูรอง “

” ลำบากท่านแล้วข้าน้อยถามท่านว่า สองตัวประหลาดนั้นมีนามว่าอย่างไร “

“คุณหนูรองเจ้าขานั้นคือฮูหยินใหญ่กับคุณหนูใหญ่ จี้เหยากับจี้เหวิน นี่คุณหนูจำไม่ได้แล้วหรือเจ้าคะ”

เสี่ยวอี้กระซิบตอบอย่างซื่อๆ 

“อ๋อสองแม่ลูกตระกูลจี่ จี่หอยนี่เองพีสะเดิดก็มา” จี้เหยาขมวดคิ้วตวาดทันที

“บังอาจมากระซิบกระซาบอะไรกัน นี่เจ้าไม่เกรงใจข้าเลยหรือไรกล้านินทาซึ่งหน้า” ข้าวนึ่งถอนหายใจ

“มิกล้ามิกล้า (ก็มาดิคร้าบบ) เมื่อครู่ท่านยังกระซิบกันนินทาข้า “ซีรีส์เรื่องนี้ชื่อเรื่องว่าอะไรนะ จะต้องสนุกแน่ๆ เพราะมีข้าวนึ่งเป็นนักแสดง

“ท่านแม่ข้าว่านางบ้าไปแล้วแน่ๆ”

“มิมีผู้ใดอาจหาญเทียบเคียงมารดาท่านแล้ว (ไม่มีใครเก่งเท่าแม่มึงแล้ว) ”

ง “นี่เจ้าบังอาจ!”

“บังอาจคือผู้ใด ที่นี่มีบังอาจมาขายโรตีด้วยหรือ” 

“คงจะพูดกับนางไม่รู้เรื่องแล้วแบบนี้ “

” เสี้ยวอี้ส่งแขก! ข้าไม่ส่งแล้วนะ (มึงกลับบ้านมึงไปเลย) ” 

นับตั้งแต่วันนั้นสองแม่ลูกตระกูลจี๋หอยก็ไม่เคยแวะเวียนมาสร้างความรำคาญใจ เสี่ยวหนี่หรือข้าวนึ่งของเราก็ใช้ชีวิตในตระกูลโจวอย่างมีความสุข

จบบริบูรณ์…

ขอได้รับคำขอบคุณ จันทร์ส่องแสง…

.

.

เดือนเมษายนปีถังเจี้ยนที่24

ขบวนเสด็จประพาสเดินทางถึงเมืองหนานจิงเพื่อล่าสัตว์ หยางลี่ฮ่องเต้ในอาภรณ์สีดำสนิท ใบหน้าหล่อเหลาราวกับภาพวาดของจิตรกรเอกแห่งยุค ท่าทียิ่งองอาจทว่าใบหน้าซูบผอมอิดโรยแต่ก็ยังหล่อเหลาคมคายหาผู้ใดเทียบเคียงได้ แม้จะดูหม่นหมองลงไปบ้างแต่สีหน้าท่าทางยังคงองอาจโดดเด่นกว่าใครๆ 

“พวกเจ้าทั้งหมดตามอารักขาฝ่าบาท” 

หัวหน้าองครักษ์ตงเจี้ยน รูปงามหนึ่งในสามขององครักษ์เสื้อแพรและเกราะทองที่ล้วนมีใบหน้าหล่อเหลาไม่ต่างกันผิดแต่ตงเจี้ยนจะโดดเด่นเกินหนึ่งในสามหากจัดอันดับแล้วตงเจี้ยนย่อมเป็นที่หนึ่ง เพียงแต่วันนี้ตงเจี้ยนสวมอาภรณ์ในสีทึมทึบตะโกนดังๆ ให้เหล่าองครักษ์มากฝีมือที่ตามเสด็จประภาสป่าในครั้งนี้จัดขบวนตามเสด็จ หยางลี่โบกมือไปมาอย่างไม่ใส่ใจ

“ไม่ต้องมากพิธี แค่สองสามคนไม่ต้องมากความ” ขันทีกวงซุนส่ายหน้าไปมา

กวงซุนชักม้าตามไปห่างๆ

“ฝ่าบาท ทรงแน่ใจหรือว่าอยากชิมเนื้อไก่ป่า”

ขันทีข้างกายนามกวงซุนเอ่ยปากเบาๆ เมื่อชักม้าเทียบข้างหยางลี่

“ก่อนหน้านั้นข้ากินเนื้อไก่ป่าย่างกับพริกเสฉวน (จะกล่าวถึงวิธีการปรุงในตอนต่อๆ ไป) รสชาติดีไม่น้อย” ขันทีกวงซุนยิ้ม

“เช่นนั้นกระหม่อมให้คนเตรียมพริกเสฉวนชั้นดีจากเป่ยจิง ดีไหมพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ต้อง ไม่รู้ว่าจะเจอไก่ป่าหรือไม่” ถอนหายใจ

“ฝ่าบาทก็ทรงให้ทหารทั้งกองร้อยที่มาด้วย มายิงไก่ป่าไปถวาย” หยางลี่ส่ายหน้าไปมา

“แล้วข้าจะสำราญหรือ ล่าเอง กินเอง จึงเรียกว่าสำราญ” ควบม้าพุ่งตัวออกจากตรงนั้นองครักษ์ไล่ตามแทบไม่ทัน 

เกือบสิบลี้จากกระโจมที่พัก เนินหญ้ากว้างสุดลูกหูลูกตาเบื้องหน้านั้นมีเพียงทุ่งดอกไม้สีสวยแต่กลับไร้ซึ่งกระต่ายป่าเลาะเล็มหญ้าสีเขียวเหมือนที่ตั้งใจไว้

“ฝ่าบาท กระต่ายป่าคงมาจะมายามค่ำคืนพ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นก็ควรมีกวางป่า นกหรือไก่ป่าบ้างสิ”

“นั่นสิพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีเงยหน้ามองดวงอาทิตย์บอกเวลาเที่ยงเสียงท้องร้องจ้อกแจ้ก

“ข้าเหนื่อยแล้ว เราควรจะพักที่นี่”

“ฝ่าบาทด้านล่างนั่นมีธารน้ำไหลผ่าน ไปพักที่นั่นดีไหม” 

ขันทีกวงซุนชี้มือลงไปที่ด้านล่างเนินเขา หยางลี่พยักหน้าขึ้นลงควบม้าลงไปด้านล่างเนินเขา กระโดดลงจากหลังม้า