LOGINShare
บทที่ 176
Related chapters
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 177
คำพูดของนายอำเภอ ทำให้ชาวบ้านที่อยู่ตรงนั้น ต่างก็หันไปมองทางอวี้เฟิ่งอวี้เฟิ่งเมื่อเห็นว่าพี่ชายของตนเอง พูดความจริงออกมาแล้วนางก็แทบจะอดไม่ได้ที่จะถลกหนังของนายอำเภอออกมาเสียตอนนี้เมื่อมองไปยังจางต้าอีกครั้ง ก็พบว่าเขากำลังมองมายังนางด้วยใบหน้าเจ็บปวดนางจึงโมโหขึ้นมาอีกครั้งเรื่องนี้ถึงแม้ว่าจะเป็นความคิดของนาง ทว่าคนลงมือกลับเป็นจางต้าก่อนหน้านั้นเขาเป็นคนพูดยาก มาตอนนี้แม้แต่จะผายลมก็ยังไม่ปล่อยออกมาอวี้เฟิ่งคำรามใส่จางต้าด้วยความโกรธ “จางต้า เจ้าพูดอะไรออกมาเสียสิ” “ทำไมกัน เจ้าเห็นว่าข้าถูกพวกเขารังแก แม้แต่จะผายลมออกมาก็ยังไม่กล้าปล่อยอย่างนั้นหรือ?”จางต้าชี้ไปยังลำคอของตัวเอง ก่อนจะโบกมืออย่างแรงความหมายของเขาชัดเจนมาก ตอนนี้เขาพูดอะไรไม่ออกเขาเองก็อยากจะช่วยอวี้เฟิ่งพูดออกมา ทว่าตอนนี้เขาทำไม่ได้!อวี้เฟิ่งไม่เข้าใจความหมายของจางต้า นางคิดว่าจางต้าในตอนนี้ไม่คิดอยากจะช่วยนาง“ได้ พวกเจ้าแต่ละคน ล้วนแต่คิดอยากจะทำร้ายฆ่าข้าให้ตาย ตอนนี้ข้าจะตายให้พวกเจ้าดู ใครก็อย่ามาห้ามข้า”อวี้เฟิ่งพูดออกมา ก็พุ่งชนเข้ากับรถม้าฉู่จวินสิงเมื่อเห็นเข้า ก็เตะไปที่ขาขอ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 178
เหล่าชาวบ้านต่างก็หวาดกลัวอวี้เฟิ่งและบ้านสามีของนางมาโดยตลอดพวกเขามักจะคิดว่าทุกวิถีทาง เพื่อคืนเงินที่ยืมอวี้เฟิ่งมาซื้ออาหารหากว่าคืนไม่ได้แล้ว พวกเขาก็อาจจะพยายามช่วยบ้านแม่สามีของอวี้เฟิ่งทำงานตอนนี้ในที่สุดความจริงก็ถูกเปิดเผยออกมา เหล่าชาวบ้านเองก็แทบอยากฉีกอวี้เฟิ่งและจางต้าออกเป็นชิ้นๆอวี้เฟิ่งเมื่อเห็นว่าเหล่าชาวบ้าน ทั้งหมดต่างก็พากันจ้องมองมายังนางด้วยความโกรธเกลียดส่วนพี่ใหญ่ของนางก็เหมือนกับว่าถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิง ถึงพูดเรื่องนี้ออกมาจนหมดสิ้นอวี้เฟิ่งเองก็อดรนทนไม่ไหว นางลุกขึ้นเหวี่ยงฝ่ามือตบไปยังใบหน้าของนายอำเภออย่างแรงตามมาด้วยเสียงฝ่ามือ ‘เพียะ’ ดังขึ้น ทันใดนั้นใบหน้าของนายอำเภอปรากฏรอยฝ่ามือแดงขึ้นหลายรอย“พี่ใหญ่ที่สมควรตายนี่ ท่านจะฆ่าข้าให้ตายจริงๆ อย่างนั้นหรือ ข้าจะถลกหนังท่านเสียตอนนี้เลย!”อวี้เฟิ่งพูดออกมา ก็หันไปมองดาบที่วางอยู่บนรถม้านางหยิบดาบขึ้นมา แทงไปยังกายของนายอำเภอนายอำเภอยังคงจ้องมองไปยังเบื้องหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่ได้ตื่นตระหนกเพราะว่าการกระทำของอวี้เฟิ่งปลายดาบแทงเข้าไปยังไหล่ของนายอำเภอ เลือดไหลทะลักออกมาทันทีอ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 179
จางต้ามองไปยังเจี่ยนอันอัน ก็พบว่านางกำลังยิ้มหรี่ตามองมายังเขาอย่างไรเสียฆ่าไปหนึ่งคนก็เท่ากับว่าฆ่าคนไปแล้ว ตอนนี้เขาสนใจอะไรมากไม่ได้แล้วจางต้าหยิบดาบขึ้นมา ก่อนจะแทงไปยังเจี่ยนอันอันขณะที่เจี่ยนอันอันกำลังจะลงมือ ก็พบว่าฉู่จวินสิงมายังเบื้องหน้าของนางแล้วฉู่จวินสิงถีบดาบในมือของจางต้ากระเด็นลอยไป ก่อนจะเตะไปยังหน้าอกของจางต้าอีกครั้งจางต้าถูกกระเด็นลอยไป ก่อนจะตกลงไปใกล้กับฝ่าเท้าของเหล่าชาวบ้านชาวบ้านพากันรุมเหยียบจางต้าจมกับกับพื้นดินนายอำเภอมองเห็นน้องสาวแท้ของตัวเองตายในมือของจางต้า เขาก็รีบกระโดดลงมาจากรถม้า“งามหน้านักเจ้าจางต้า ข้ามีน้องสาวเพียงแค่คนเดียว เจ้ากลับกล้าฆ่านาง ข้าจะพาเจ้ารับโทษทันที!”นายอำเภอพูด พร้อมหยิบดาบบนพื้นขึ้นมาเขามายังเบื้องหน้าของจางต้า ก่อนจะแทงเข้าไปยังลำคอของจางต้าเลือดสดไหลทะลักออกมาเป็นจำนวนมากจากลำคอของจางต้าทันทีจางต้าเบิกตาทั้งคู่กว้างด้วยความตื่นตกใจไม่นานนัก เขาก็ล้มลงบนพื้น และไม่มีลมหายใจอีกต่อไป ชาวบ้านเหล่านั้นทั้งหมดพากันมองอย่างตะลึงมีคนตายติดต่อกันสองคน กลิ่นคาวคละคลุ้ง แผ่กระจายไปทั่วกลางอากาศไม่นานนักก
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 180
เมื่อนายอำเภอเห็นเข้า ก็เตะเข้าไปยังท้องของชายชราชายชราถูกเตะจนร้อง “โอ๊ย” ดังออกมา ก่อนจะซวนเซไปหลายก้าว แล้วล้มนั่งลงบนพื้น”กระดูกแก่ๆ ของเขารับการเตะนี้ไม่ไหว ชั่วขณะก็ถูกเตะเข้าเสียจนใบหน้าซีดขาว ผ่านไปนานก็ยังลุกไม่ขึ้นหญิงชราเมื่อเห็นเข้า ก็รีบวิ่งเข้ามาประคองชายชราขึ้นนางชี้นิ้วไปยังนายอำเภอและเจี่ยนอันอันด้วยมือสั่นเทา“พวกเจ้าสร้างหายนะฆ่าคนเป็นผักเป็นปลา ข้าจะแจ้งไปทางท่านเจ้าเมือง ให้ท่านเจ้าเมืองช่วยตัดสินให้พวกเรา!”หญิงชราพูดออกมา ก่อนจะหันไปพูดกับเด็กรับใช้ด้วยความโมโห “ยังจะนิ่งอึ้งกันทำอะไร ยกจางต้าไปสิ”เด็กรับใช้รีบก้าวมาข้างหน้า แล้วยกศพของจางต้าขึ้นมาเมื่อเห็นว่าพวกเขาจะจากไป เหล่าชาวบ้านเองก็ไม่พอใจนักพวกเขาทั้งหมดล้อมรอบกันเข้ามา อย่างต้องการคำอธิบายจากหญิงชราและชายชรา“จางต้าของพวกเจ้าใส่น้ำยาคูหยาลงบนที่ดินของพวกเรา ทำให้ผลผลิตอาหารที่ปลูกจากที่ดินของพวกเรามีพิษ” “พวกเจ้าคิดจะจากไป ไม่มีทางเสียหรอก!”เรื่องที่จางต้าใส่น้ำยาคูหยาลงบนที่ดินของชาวบ้านนั้น ทั้งสองผู้เฒ่าต่างก็รู้พวกเขาเองก็เคยชื่นชมอวี้เฟิ่งที่เสนอความคิดได้ดีเมื่อชาวบ้านติดค
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 181
เจี่ยนอันอันเดินเข้ามา ก็มองเห็นท่านปู่เฉินหลับตาแน่น หายใจรัวเร็วขึ้นเจี่ยนอันอันรีบตรวจชีพจรให้ท่านปู่เฉิน นางเปิดเปลือกตาของท่านปู่เฉินไม่นานนางก็สรุปได้ว่า พิษในตัวท่านปู่เฉินเริ่มจู่โจมแล้ว และก็เป็นในตอนนี้ ที่มีชาวบ้านหลายคนพากันกุมท้อง ล้มลงบนพื้นด้วยใบหน้าเจ็บปวดร่างกายของพวกเขาพากันกระตุก มุมปากมีฟองขาวออกมาชาวบ้านคนอื่นๆ เมื่อเห็นเข้า ต่างก็พากันตกใจจนก้าวถอยหลังไปหลายก้าวพวกเขาต่างก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเพียงแค่ชั่วครู่ก็มีคนล้มลงไปหลายคน?เจี่ยนอันช่วยตรวจให้ชาวบ้านเหล่านั้นด้วย อาการของพวกเขาคล้ายคลึงกันกับท่านปู่เฉินเพียงแต่พิษในกายของพวกเขา ดูจะมีมากกว่าท่านปู่เฉินอยู่เล็กน้อยดูเหมือนว่าพวกเขาจะต้องกินอาหารที่มีน้ำยาคูหยาอยู่ ถึงได้เป็นเช่นนี้ตอนนี้วิธีการที่จะทำให้พวกเขาฟื้นขึ้นมานั้น ก็มีเพียงแค่ใช้พิษแก้พิษเจี่ยนอันอันหยิบเข็มเงินสลายพิษมาจากห้วงมิติฝังลงไปบนกายชาวบ้านเหล่านั้นชาวบ้านเหล่านั้นไม่นานก็หยุดชักกระตุกลง ผ่านไปชั่วครู่ พวกเขาต่างก็ทยอยกันได้สติขึ้นมาเจี่ยนอันอันดึงเข็มพิษออกมา ก่อนจะฝังให้ท่านปู่เฉินหลังจากที่ท่านปู
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 182
ท่านปู่เฉินขอบคุณติดต่อกัน ก่อนจะเหลือบมองชาวบ้านเหล่านั้นที่อยู่บนพื้นเขาพูดร้องของออกมาด้วยใบหน้าเป็นกังวล “ได้โปรดขอแม่นางช่วยเหลือด้วยเถิด”เจี่ยนอันอันส่งเสียงเย็นชาออกมา “เมื่อครู่นี้ข้าก็เพิ่งจะช่วยพวกเขาไปครั้งหนึ่งแล้ว ตอนนี้ข้าไม่มีหน้าที่ไปสนใจพวกเขาอีก”ท่านปู่เฉินเมื่อเห็นว่าเจี่ยนอันอันไม่ยอมช่วยเหลือชาวบ้านเหล่านั้น เขายังคิดจะพูดอะไรออกมา แต่กลับถูกเจี่ยนอันอันยกมือห้ามเอาไว้“ท่านปู่เฉินไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความแล้ว ในตอนนั้นที่พวกเรามายังหมู่บ้านชิงสุ่ย พวกเขาคัดค้านไม่ให้พวกเราพักอยู่ที่นี้อย่างรุนแรง” “ตอนนี้มาร้องขอข้า สายไปเสียแล้ว”ท่านปู่เฉินถอนหายใจอย่างแรง ถึงแม้ว่าเขาเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน แต่เขาก็ไม่อาจบังคับให้เจี่ยนอันอันทำอะไรได้เขาเหลือบมองไปยังชาวบ้านเหล่านั้น ก่อนจะส่ายศีรษะอย่างทำอะไรไม่ได้ แล้วหันหลังจากไปชาวบ้านที่นอนอยู่บนพื้นเหล่านั้น หลังจากที่ได้ยินคำของเจี่ยนอันอันแล้ว ก็พากันรู้สึกเสียใจขึ้นมาตอนนั้นพวกเขาช่างตาบอดไปจริงๆ มองไม่ออกว่าเจี่ยนอันอันจะมีความสามารถเช่นนี้ตอนนี้พวกเขาพากันล่วงเกินเจี่ยนอันอัน อยากจะให้นางช่วยเหลือพวกเข
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 183
หลายปีมานี้ในตอนที่เขาเป็นนายอำเภอ ก็ทำเรื่องร้ายแรงไปไม่น้อยจริงๆเขาตัดสินคดีที่ไม่เป็นธรรมมาไม่น้อย ขอเพียงแค่มีเงินมากพอ เขาก็ไม่ใส่ใจว่าชาวบ้านเหล่านั้นจะถูกใส่ความหรือไม่ ก็ใช้กฎหมายโยนเข้าคุกรับโทษไปชาวบ้านของเมืองไถหยาง ต่างก็พากันโกรธแค้นเขาเข้ากระดูกมานานแล้วสีหน้าของนายอำเภอประเดี๋ยวแดงประเดี๋ยวดำ เขายังคงไม่อยากมอบตำแหน่งนายอำเภอนี้มอบให้ผู้อื่นเขายืดคอตัวเองอย่างคิดจะอธิบายให้ตัวเองเจี่ยนอันอันไม่ให้โอกาสนายอำเภอได้แก้ตัว นางก้าวออกมาแล้วแย่งดาบในมือของนายอำเภอไปและด้วยการกระทำที่รวดเร็วของเจี่ยนอันอัน นายอำเภอยังไม่ทันได้ตอบโต้ ดาบในมือก็ถูกแย่งไปเขามองไปยังมือที่ว่างเปล่า ลำคอก็ถูกดาบจ่อเอาไว้นายอำเภอตกใจเสียสีหน้าไม่น่ามอง คุกเข่าลงอย่างสั่นเทาสองมือของเขาประสานกันพูดร้องขอออกมา “ขอร้องแม่นางได้โปรดไว้ชีวิตด้วย ข้าจะลาออกจากตำแหน่งนายอำเภอทันที”นายอำเภอพูดออกมา ก่อนจะถอดหมวกผ้าสีดำบนศีรษะออกมาเจี่ยนอันอันเย้ยหยันออกมา “เพียงแค่ของเหล่านี้คงจะไม่เพียงพอ ถอดเกราะจิ่นอวิ๋นบนกายเจ้าออกมาด้วย”นายอำเภอเมื่อได้ยินว่าให้เขาถอดเกราะจิ่นอวิ๋นออกมา ทันใดนั
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 184
ฉู่อันเจ๋อเมื่อได้ยินเข้า ก็เบิกตากว้างขึ้นอย่างตื่นเต้นทันที“พี่เซิ่งจะเป็นนายอำเภอแล้ว เช่นนั้นข้าคงต้องแสดงความยินดีกับพี่เซิ่งแล้ว”เซิ่งฟางยิ้มออกมาอย่างเขินอาย “เรื่องนี้ยังไม่แน่ชัด ล้วนแต่เป็นเพียงแค่อันอันล้อเล่นเท่านั้น”เจี่ยนอันอันวางชามและตะเกียบลง แล้วพูดอย่างจริงจังออกมา “พี่เซิ่ง ข้าไม่ได้ล้อเล่น” “ข้าบอกว่าสามารถให้พี่เป็นนายอำเภอได้ พี่ก็จะได้เป็น”เมื่อถึงตอนนี้ ฉู่จวินสิงในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา“อันอัน เจ้ามีวิธีการอย่างไร ที่จะทำให้พี่เซิ่งได้เป็นนายอำเภอ?”ฉู่จวินสิงรู้ว่าเจี่ยนอันอันเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้นเพียงแต่พวกเขาตอนนี้ล้วนแต่มีสถานะเป็นเพียงแค่คนธรรมดาทั่วไป แล้วนางจะมีพลังอำนาจใด ที่จะให้เจ้าเมืองเห็นด้วยกับความคิดของนาง เจี่ยนอันอันกัดฟันยิ้มออกมา “เมื่อถึงเวลาท่านก็จะรู้เอง”ฉู่จวินสิงเมื่อเห็นว่าเจี่ยนอันอันยังคงปิดไว้ก่อน เขาก็ทำเพียงแค่ยิ้มออกมา ไม่ได้พูดอะไรต่อหลังจากที่คนทั้งหลายกินข้าวกันแล้ว เจี่ยนอันอันก็ไปปรุงยาถอนพิษให้ท่านปู่เฉิน ท่านปู่เฉินก็บังเอิญมาที่จวนในเวลานี้พอดีเจี่ยนอันอันยกชามยาเข้ามา ส่งให้ท่านปู่เฉิน
Latest chapter
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 827
และไม่นานเขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติ ร่างกายเริ่มมีอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาว กระดูกและข้อต่อค่อยทวีความเจ็บปวดรุนแรงขึ้นเสียงร้องของเขาดังยิ่งกว่าเมื่อครู่หลายเท่าตัว แต่หัวหน้าผู้คุมและลูกน้องต่างไม่เห็นยาพิษที่เจี่ยนอันอันโยนออกไป จึงเห็นการกู่ร้องของเฝิงซานกวงเป็นเพียงการขัดขืนครั้งสุดท้ายเท่านั้นแม้พวกเราจะรู้ดีว่า เฝิงซานกวงเป็นญาติกับเจ้าเมืองตานแต่เมื่อท่านเจ้าเมืองออกคำสั่งมาแล้ว พวกเขาก็ย่อมต้องปฏิบัติตามพวกเขาคุมตัวเฝิงซานกวงไปยังห้องลงทัณฑ์ พร้อมจับมัดไว้กับม้านั่งตัวหนึ่งผู้คุมสองคนยกไม้พลองขึ้น พร้อมฟาดลงที่สะโพกเฝิงซานกวงอย่างแรง“อ๊าก โอ๊ย โอ๊ย!”เดิมทีร่างกายก็เจ็บปวดอยู่แล้ว ยังมาถูกโบยซ้ำอีกเฝิงซานกวงเจ็บเสียจนเสียงร้องโหยหวนราวกับหมูโดนเชือดไม่นานก็โบยครบยี่สิบไม้ พร้อมกับสะโพกเฝินซานกวงซึ่งยับเยินไม่เป็นชิ้นดีเลือดไหลซึมออกมาจนเปื้อนเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นเจี่ยนอันอันตามมายังห้องลงทัณฑ์ มองลอดหน้าต่างเห็นทุกอย่างอยู่ในสายตาและบัดนี้เฝิงซานกวงได้หมดสติไปแล้ว เสื้อผ้ายังเปื้อนด้วยเหงื่อเย็นที่โซมกายนางพอใจเป็นอย่างมากที่ผลออกมาเช่นนี้ จึงได้กล่าวต่อเจ้
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 826
เฝิงซานกวงถลึงตาใส่เจี่ยนอันอัน พลางกล่าวแก้ตัว “ท่านอารอง ข้าไม่เห็นว่าแร่หินจะมีปัญหาอันใด”“หากแร่เหล่านี้มีพิษจริง แล้วข้าจะอยู่รอดปลอดภัยมาได้อย่างไร?”คำกล่าวนี้ย่อมทำให้เจ้าเมืองตานเกิดความกังขาเช่นกัน จึงมองไปยังฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอัน รู้สึกว่าคำพูดของสองคนนี้ ดูจะไม่ชอบมาพากลนักเจี่ยนอันอันยิ้มหยันพลางกล่าว “ท่านย่อมจะปลอดภัยแน่นอน เพราะรู้แต่แรกแล้วว่าแร่หินมีพิษ จึงกินยาป้องกันไว้ก่อนล่วงหน้า”เฝินซานกวงแอบสะดุ้งในใจ แต่ยังไม่คิดยอมรับว่าแร่หินมีพิษจริงจึงได้กล่าวแก้ตัวอีกครั้ง “เจ้าอย่าได้กล่าวเหลวไหล ข้าเคยกินยาถอนพิษเมื่อไหร่กัน”นี่ล้วนเป็นสิ่งที่เจ้าคิดเองเออเองทั้งเพ หวังนำมาซ้ำเติมให้ข้ามีโทษหนักมากขึ้น”เจี่ยนอันอันพอดูออกว่า เจ้าเมืองตานเริ่มคล้อยตามคำพูดเฝิงซานกวงบ้างแล้วนางจึงกล่าวต่อเจ้าเมืองตานว่า “หากท่านเจ้าเมืองไม่เชื่อคำพูดของข้า ก็ให้ส่งคนไปตรวจสอบที่เหมืองแร่ได้ เพื่อดูว่าข้าพูดถูก หรือเฝิงซานกวงพูดถูกกันแน่”เจ้าเมืองตานจึงรีบเรียกทหารในจวนมา พร้อมสั่งให้ไปตรวจสอบที่เหมืองแร่ไม่นานทหารผู้นั้นก็ได้กลับมา พร้อมรายงานว่าคนงานที่อยู่ในเหมือง ล
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 825
ครั้นเจ้าเมืองตานได้ยินว่าฉู่จวินสิงมา หัวใจก็พลันหนักอึ้งเขาสาวเท้าออกไปจากคุกในทันที “รีบเชิญพวกเขาเข้ามา”องครักษ์ได้ยินเจ้าเมืองตานใช้คำว่าเชิญ ในใจก็คิดว่าฉู่จวินสิงจะต้องเป็นบุคคลสำคัญคนหนึ่งเป็นแน่เขาไม่กล้าชักช้าจึงย้อนกลับไปโดยพลันเขากล่าวกับฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันอย่างนอบน้อม “ใต้เท้าของข้าเชิญพวกท่านเข้าไปข้างใน”ฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันสาวเท้าเข้าไปในจวน โดยมีองครักษ์นำทางไปยังโถงใหญ่คนทั้งสองมาถึงบริเวณนอกโถงใหญ่ก็เห็นว่าเจ้าเมืองตานรออยู่ข้างในแล้วเจ้าเมืองตานรีบออกมาต้อนรับ เขาประสานมือกล่าว “ทั้งสองท่านมาที่จวนข้าได้อย่างไร เหมืองนั่นเกิดเรื่องอันใดขึ้นอีกอย่างนั้นรึ?”“เจ้าเมืองตานกล่าวไม่ผิด เหมืองนั่นเกิดเรื่องขึ้นแล้วจริงๆ”คำพูดของเจี่ยนอันอันทำให้สองมือของเจ้าเมืองตานกำแน่นเขานึกแล้วเชียวว่าจะต้องเป็นเรื่องดีๆ ที่เฝิงซานกวงทำอีกแล้วเป็นแน่เจี่ยนอันอันบอกเรื่องที่แร่ในเหมืองมีพิษออกมาเจ้าเมืองตานได้ยินแล้วก็ยิ่งโมโหอย่างหนักเขามีหลานแบบนี้ได้อย่างไรกันนะ ถึงกับให้คนเหล่านั้นขุดแร่มีพิษเลยหรือนี่ถ้าไม่ใช่เพราะเฝิงซานกวงเป็นหลานของเขา เขาคงส
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 824
พวกลูกน้องต่างมองหน้ากัน ความงุนงงฉายเกลื่อนใบหน้าพวกเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดตนเองจึงไม่ถูกพิษหากไม่ใช่เพราะเจี่ยนอันอันเพิ่งพูดออกมาว่าแร่ของที่นี่มีพิษ พวกเขาก็คงยังไม่รู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำลูกน้องคนหนึ่งในจำนวนนั้นเอ่ยขึ้น “พวกข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ แต่ตอนแรกที่พวกข้ามาที่นี่เคยได้กินน้ำแกงปลาจี้ที่เจ้าเหมืองเฝิงทำ”“หรือจะเป็นเพราะน้ำแกงนั่น พวกข้าถึงได้ไม่ถูกพิษ?”ลูกน้องคนอื่นๆ ก็รีบร้อนพยักหน้าด้วยเช่นกัน“ใช่แล้ว วันแรกที่พวกข้ามาที่นี่ล้วนแต่ได้ดื่มน้ำแกงปลาจี้ไปหนึ่งถ้วย”“ข้าคิดออกแล้วเหมือนกัน ตอนที่ข้าซดน้ำแกงปลาจี้นั่นยังคิดอยู่เลยว่าเจ้าเหมืองเฝิงช่างใจกว้างนัก เพิ่งมาถึงก็ให้พวกข้าดื่มน้ำแกงปลาจี้ที่สดใหม่เช่นนี้ อาศัยน้ำแกงปลาจี้นี้ ข้าก็จะตั้งใจทำงานให้เขา”เจี่ยนอันอันมุ่นคิ้ว เมื่อครู่นางดมดูแล้ว พิษในแร่นั่นไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถถอนพิษได้ด้วยน้ำแกงปลาจี้ถ้วยเดียวเห็นทีเรื่องนี้คงต้องไปถามเฝิงซานกวงถึงจะรู้เรื่องในเมื่อแร่มีพิษ แต่เฝิงซานกวงและพวกลูกน้องล้วนแต่ปลอดภัยไม่ได้รับผลกระทบ แสดงว่าเขาจะต้องมีวิธีแก้พิษอยู่อย่างแน่นอนนา
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 823
เจี่ยนอันอันขมวดคิ้วมุ่น นางมองไปทางซ่งไหล “ท่านเล่า จำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร บ้านอยู่ที่ไหนด้วยเหมือนกันรึ?”ซ่งไหลส่ายหน้าเบาๆ “จำไม่ได้”เจี่ยนอันอันคว้าข้อมือซ่งไหลขึ้นมาจับชีพจรให้เขาในไม่ช้านางก็ได้ข้อสรุปคนเหล่านี้ทุกคนล้วนถูกพิษ ขณะที่พิษประเภทนี้จะทำให้คนที่ถูกพิษสูญเสียความทรงจำไปในชั่วพริบตาหลังจากที่นางปล่อยมือซ่งไหลก็สุ่มหยิบแร่ก้อนหนึ่งบนพื้นขึ้นมานางนำมาจ่อใต้จมูกดมดูก็ได้กลิ่นสกปรกจางๆ ที่แผ่ซ่านออกมาจากก้อนแร่ได้ในทันทีนางกล่าวกับฉู่จวินสิง “ถ้าข้าเดาไม่ผิด แร่ในเหมืองนี้ล้วนแต่มีพิษ”คำพูดของเจี่ยนอันอันทำให้ทุกคนบริเวณนั้นล้วนสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวจากก้นบึ้งหัวใจที่พวกเขาจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร เป็นเพราะต้องพิษจากแร่พวกนี้อย่างนั้นหรือ?“พวกข้าควรทำอย่างไรดี ข้าไม่อยากตาย!”“ข้าก็ไม่อยากตายเหมือนกัน ข้าอยากไปจากที่นี่”“แม่นางได้โปรดปล่อยพวกข้าไปเถอะ ให้พวกข้าไปจากที่นี่เถอะนะ”คนงานเหมืองเหล่านั้นขอร้องเจี่ยนอันอันเสียงระงม หวังว่านางจะสามารถปล่อยพวกเขาไปซ่งไหลก็หวาดกลัวมากเช่นกัน เขาอยากไปจากที่นี่ ไม่อยากตายอยู่ในสถานที่แห่งนี้เจี่ยนอันอัน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 822
ฉู่จวินสิงและซ่งไหลที่รออยู่ด้านนอกล้วนร้อนใจอย่างยิ่งโชคดีที่เจี่ยนอันอันออกมาอย่างรวดเร็ว ทั้งยังพาเด็กชายหนึ่งคนออกมาด้วยซ่งไหลรีบอุ้มเด็กชายออกมาข้างนอกเขากระซิบเรียกชื่อเด็กชายเบาๆ “หวายหมิง เจ้าฟื้นเร็วเข้า”เจี่ยนอันอันเห็นว่าซ่งไหลมีท่าทางเป็นกังวลอย่างมาก นางจึงบอกเสียงเบาว่า “เขาแค่สลบไปเท่านั้น ไม่ได้เป็นอันใดมาก”หลังจากที่นางพูดจบก็มุดเข้าไปในถ้ำอีกครั้งรอจนถึงตอนที่นางพาเด็กชายคนที่สองออกมาก็ถอดแว่นสายตากลางคืนออกแล้วนางกล่าวกับฉู่จวินสิงว่า “พวกเราออกไปจากที่นี่ก่อนค่อยคุยกัน”ฉู่จวินสิงพยักหน้าน้อยๆ แล้วอุ้มเด็กชายอีกคนขึ้นมาซ่งไหลอุ้มหวายหมิงตามเจี่ยนอันอันออกไปจากในเหมืองด้วยเช่นกันคนที่รออยู่ด้านนอกล้วนแต่ร้อนใจเป็นที่ยิ่งไม่รู้ว่าข้างในเป็นอย่างไรบ้างแล้วเมื่อพวกเขาเห็นพวกเจี่ยนอันอันออกมาก็พากันถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเจี่ยนอันอันให้พวกเขาวางเด็กชายทั้งสองลงบนพื้นที่ว่าง นางหยิบถุงเข็มเงินออกมาจากในมิติแล้วฝังเข็มให้เด็กชายสองคนนั้นผ่านไปไม่นาน ในที่สุดเด็กชายทั้งสองก็ค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาซ่งไหลเห็นว่าน้องชายทั้งสองของตนเองฟื้นแล้วก็คุกเข่าล
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 821
แต่ไม่ว่าเขาออกแรงมากเท่าไรก็ไม่อาจผลักหินยักษ์ออกไปได้ก่อนหน้านี้ที่นี่ก็เคยเกิดการถล่มมาก่อน แต่ไม่ได้หนักหนาเท่าครั้งนี้หากยังไม่ช่วยคนข้างในออกมา เกรงว่าเด็กสองคนนั้นคงต้องจบชีวิตลงที่นี่จริงๆ แล้วเจี่ยนอันอันขมวดคิ้วมุ่น นางพลันก้าวออกมาบริเวณหน้าถ้ำแล้วออกแรงผลักหินยักษ์ก้อนนั้นแต่หินยักษ์หนักเกินไป นางผลักอยู่หลายทีแต่ก็ไม่สามารถทำให้หินยักษ์นั้นขยับเขยื้อนได้เลยฉู่จวินสิงก็รีบเดินเข้ามาหา เขาให้เจี่ยนอันอันถอยออกไปแล้วรวบรวมกำลังภายในฟาดฝ่ามือใส่หินยักษ์ก้อนนั้นอย่างหนักหน่วงครั้นฝ่ามือนั้นฟาดลงไป หินยักษ์ก้อนนั้นเพียงสั่นคลอนไม่กี่ที แต่ก็ไม่ได้ถูกกำลังภายในทะลวงไปได้ขณะที่ทุกคนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีนั่นเอง เจี่ยนอันอันพลันกวาดตามองคลังอาวุธในมิติครุ่นคิดว่าสามารถหยิบระเบิดออกมาจากในนั้นสักลูกได้หรือไม่โชคดีที่ตอนที่นางช่วยสองแม่ลูกสกุลเฉียวต่อกรกับเฝิงซานกวงก่อนหน้านี้ คลังอาวุธได้เลื่อนขั้นอย่างเงียบๆคำประกาศปรากฏขึ้นในมิติ : [ระดับคลังอาวุธ 50 สามารถหยิบอาวุธได้สองชนิด]เจี่ยนอันอันนึกยินดี นางรีบบอกให้ทุกคนหลบไปนอกเหมือง แม้แต่ฉู่จวินสิงก็ให้ออกไปจากตร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 820
เจ้าเมืองตานประสานมือต่อเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิง “เรื่องราวได้จบลงแล้ว ข้าน้อยคงต้องขอกลับจวนไปไต่สวนเรื่องนี้ต่อ ขอลาแต่เพียงเท่านี้”เจี่ยนอันอันประสานมือตอบเช่นกัน “ท่านค่อยๆ เดิน ไม่ส่งแล้ว อย่างไรคงต้องรบกวนท่านให้ความเป็นธรรมแก่เรื่องนี้”“ข้าน้อยทราบดี” เจ้าเมืองตานกล่าวพลางขึ้นรถม้าไปพร้อมกับถอนหายใจหนักหน่วงอีกครั้งเหตุใดเขาจึงมีหลานชายที่ชอบก่อเรื่องนี้เช่นนี้หนอ? ช่างไม่ยอมปล่อยให้เขาได้อยู่สบายบ้างเลยรอจนเจ้าเมืองตานจากไปแล้ว เจี่ยนอันอันจึงหันมามองเหล่าบริวารของเฝิงซานกวงอีกครั้งซึ่งทุกคนต่างก็รู้ว่า ยามนี้ในเหมืองได้เปลี่ยนเจ้าของใหม่แล้วพวกเขาจึงไม่กล้าทำส่งเดชอีก ได้แต่ก้มหน้าก้มตายืนนิ่งอยู่เจี่ยนอันอันกล่าวเสียงเย็นชา “พวกเจ้ามัวยืนเซ่อหาอันใดอีก ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของเฝิงซานกวงอีกแล้ว แต่ละคนจงรีบไสหัวไปให้พ้น”“หากวันหน้าข้าได้รู้ว่า พวกเจ้ากลับมาก่อเรื่องที่นี่อีก ข้าจะให้มีจุดจบเช่นเดียวกับเฝิงซานกวง”บรรดาลูกน้องเฝิงซานกวงเห็นว่าบัดนี้คงได้ตกงานเป็นแน่แท้ต่อไปจะรับเงินใต้โต๊ะคงไม่มี ยิ่งอย่าหมายว่าคิดลักขโมยแร่หินในเหมืองออกไปขายบ้างจึงต่างพากัน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 819
แต่เรื่องนี้หากจะว่าไป ก็ล้วนเป็นความผิดของเฝิงซานกวงหากเขามิได้แอบใช้แรงงานเด็ก เจี่ยนอันอันก็ไม่อาจใช้เพียงหนึ่งร้อยตำลึง มาซื้อเหมืองแร่แห่งนี้ได้ไม่ทันรอให้เจ้าเมืองตานได้กล่าวตอบ เฝิงซานกวงกลับโมโหขึ้นก่อน “นังตัวดี อย่าถือว่าเคยเป็นอดีตชายาเยียนอ๋องมาก่อน ก็จะใช้เงินเพียงหนึ่งร้อยตำลึงมาซื้อเหมืองของข้าได้”“ขอบอกให้รู้ เหมืองแห่งนี้ข้าเป็นคนขุดขึ้นเอง จะไม่มีวันยอมขายให้เจ้าเด็ดขาด”เจี่ยนอันอันมองหน้าเฝิงซานกวงด้วยแววตาดูหมิ่น สีหน้าเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน“ฟังนะเฝิงซานกวง บัดนี้เจ้ากลายเป็นนักโทษแล้ว มีสิทธิ์อันใดมาเพ้อเจ้อไร้สาระกับข้าอีก”เฝิงซานกวงโกรธจนสุดจะทนไหว พลันกระอักโลหิตออกจากปากทันทีพร้อมพาเอาฟันหน้าสองซี่ที่ถูกต่อยร่วงเมื่อครู่นี้ออกมาด้วยเจ้าเมืองตานรู้ดีว่าไม่อาจสู้เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงได้ อีกทั้งเรื่องนี้ก็เป็นความผิดของเฝิงซานกวงจริงว่าตามกฎหมายแล้ว เมื่อเฝิงซานกวงทำผิดเช่นนี้ เหมืองของเขาก็ควรจะถูกทางการยึดคืนดังนั้นเจี่ยนอันอันจึงได้มาพูดกับเขา ว่าจะขอซื้อเหมืองแห่งนี้ไว้เองอีกทั้งเฝิงซานกวงก็ไม่มีสิทธิ์ชอบธรรม ที่จะยับยั้งการซื้อขายของ
