LOGINShare
บทที่ 495
Related chapters
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 496
เจี่ยนอันอันอ่านความคิดจงหลานออกมาตั้งนานแล้วนางลูบศีรษะจงหลานอย่างแผ่วเบา “เด็กโง่ เจ้าก็น่าจะรู้ความคิดของเวินอี๋อยู่”“เขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของสามีข้า ย่อมต้องกลับไปอยู่กับสามีข้าเป็นธรรมดา”“ตอนนี้เจ้ายังเด็ก ยังไม่ถึงวัยที่จะแต่งงาน”“แต่เจ้าวางใจได้ ข้าจะช่วยเจ้าตาดูเวินอี๋ไว้ ไม่ให้เขาไปชอบพอหญิงอื่น”“รอไว้เจ้าเติบใหญ่แล้วข้าค่อยเป็นแม่สื่อให้พวกเจ้าสองคน แบบนี้ดีหรือไม่?”จงหลานกะพริบดวงตาคู่โตที่เปียกชื้นโดยที่หยาดน้ำตายังคงเกาะอยู่บนใบหน้า“ท่านอาพูดจริงหรือ?” จงหลานไม่ค่อยกล้าเชื่อนักเพื่อให้จงหลานเลิกเศร้าใจขนาดนั้น นางให้คำรับรองว่า “ข้าไม่เคยโกหก เจ้าวางใจได้เลย”จงหลานพยักหน้าอย่างแรง ใบหน้ามีรอยยิ้มเผยออกมาในที่สุดเจี่ยนอันอันตักน้ำหนึ่งกะละมังมาให้จงหลานล้างหน้าออกไปแล้วจงซิ่นจะได้ไม่เห็นพิรุธ หลังจากที่จงหลานล้างหน้าเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองคนก็ค่อยกลับออกไปที่ลานบ้านเจี่ยนอันอันสังเกตเห็นว่าสายตาที่เวินอี๋มองมาเจือด้วยความรู้สึกผิดแต่สุดท้ายเขาก็หันไปทางอื่นโดยไม่ได้พูดอะไรเจี่ยนอันอันกับจงหลานกลับไปนั่งที่ โดยที่จงหลานนั่งถัดจากเวินอี๋นางสา
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 497
แม้นางจะไม่อาจอยู่ใต้ชายคาเดียวกับเวินอี๋ แต่อย่างน้อยได้อยู่กับเขาต่ออีกสักคืนก็ยังดีทว่าเวินอี๋กลับเพียงแค่เผยอปาก ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นหัวใจของจงหลานดิ่งลงสู่ก้นเหวอีกครั้ง เจี่ยนอันอันเห็นว่าทำอย่างไรจงซิ่นก็ไม่ยอมอยู่ค้างแรม นางจึงเสนอให้พาพวกเขาไปส่ง“จะได้อย่างไรกัน พวกท่านเองก็เหน็ดเหนื่อยไม่น้อย ไม่ต้องไปส่งพวกข้าหรอก”“ข้ากับจงหลานขาแข็งแรงกันมาก เดินกลับกันเองได้”จงหลานมุ่ยปาก นางอยากจะร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบเจี่ยนอันอันคิดในใจว่าอย่างไรนางก็ต้องไปซื้อไม้ที่อำเภอไถหยางอยู่แล้วเช่นนั้นก็ถือโอกาสไปส่งพวกเขาเลยก็แล้วกันหลังจากที่เจี่ยนอันอันบอกถึงความคิดของตัวเอง จงซิ่นก็ไม่ได้ปฏิเสธอีกพวกนางเดินออกจากลานบ้านแล้วขึ้นรถม้าจงหลานมองเวินอี๋ อยากจะชวนให้เขาขึ้นรถม้าด้วยกันเหลือเกินแต่นางไม่กล้าทำแบบนั้น นางกลัวท่านปู่รู้แล้วจะตำหนิว่านางไม่รู้ความนางทำได้แค่มองเวินอี๋ด้วยสายตาคาดหวังคืนนี้เวินอี๋ดื่มสุราไปไม่น้อย สาเหตุแรกเป็นเพราะดีใจที่ได้กลับมาพึ่งพิงฉู่จวินสิงส่วนสาเหตุที่สองเป็นเพราะรู้สึกอาลัยอาวรณ์ที่ต้องแยกจากกับจงหลานเวลานี้เวินอี๋หน้าแดงก่ำ เขาตั
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 498
นางต้องนั่งพักอยู่ครู่หนึ่งจึงจะได้สติ“แม่นมหลี่ ได้พบกันอีกแล้วนะ สบายดีหรือไม่!”เจี่ยนอันอันถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว หากแม่นมหลี่สบายดีก็คงไม่ต้องวิ่งหนีในสภาพลนลานเช่นนี้นางไม่แม้แต่จะทันได้มองคนบนรถม้าโดยละเอียดด้วยซ้ำก็วิ่งมาทางนี้แล้วตอนนี้ได้ยินคำเย้ยหยันจากเจี่ยนอันอัน ทว่าแม่นมหลี่กลับไม่กล้าด่าเจี่ยนอันอันเหมือนเมื่อก่อนแต่อย่างใดคอของนางยังถูกแส้รัดไว้อยู่ แม่นมหลี่แค่จะหายใจก็ยังยากขึ้นมากเมื่อครู่นางรีบวิ่งขนาดนี้ ตอนนี้ทรวงอกปวดร้าวไปหมดนอกจากนี้ในร่างนางก็ยังมีหนอนศพจากเจี่ยนอันอัน มันทรมานเสียจนอยากตายให้พ้นๆ ไปฉู่จวินสิงเห็นแม่นมหลี่ไม่ตอบก็ออกแรงรัดแส้แน่นขึ้นรัดให้แส้บนลำคอของแม่นมหลี่ดึงขึ้นหลายส่วนแม่นมหลี่ยกมือขึ้นเพื่อหมายจะดึงแส้ออกแต่ตอนนี้ร่างกายนางสั่นอย่างรุนแรง ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะดึงแส้ออกแม่นมหลี่รู้ตัวว่าตัวเองหนีไม่รอด จากรีบหันมาคุกเข่าเบื้องหน้ารถม้า“ขอร้องพวกท่านล่ะ ได้โปรดปล่อยข้าไปเถิด ตอนนั้นข้าเป็นคนเลว ไม่ควรเป็นศัตรูกับพวกนี้”“บัดนี้ข้าสำนึกผิดแล้ว พวกท่านโปรดเมตตาปล่อยยายแก่อย่างข้าไปเถิด”ระหว่างที่แม่นมหลี่กำลัง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 499
ฉู่จวินสิงลงมือรวดเร็วมาก ดาบในมือหนิงเจิ้นยังไม่ทันจะจรดลงมา สายแส้ก็พันเข้าที่ข้อมือของเขาแล้วฉู่จวินสิงออกแรงดึง ทำให้หนิงเจิ้นล้มหน้าคว่ำมาทางรถม้าเพราะทรงตัวไม่มั่นเจี่ยนอันอันใช้จังหวะนี้เหวี่ยงเท้าไปที่หน้าของหนิงเจิ้น“หนิงเจิ้น เจ้านี่มันตายยากชะมัด ตาบอดไปข้างหนึ่งแล้วแต่ยังไม่ตายอีก”“แต่เมื่อคืนนี้ท่านยมบาลมาเข้าฝันข้า”“เขาบอกข้าว่าวันตายของเจ้ามาถึงแล้ว ยมบาลบอกให้เจ้าตายในยามสาม เจ้าก็ไม่มีทางอยู่ได้ถึงย่ำรุ่ง!”ใบหน้าของเจี่ยนอันอันปรากฏรอยยิ้มเหี้ยมหฤโหดในขณะที่พูดภายในมือมีกริชเพิ่มเข้ามาหนึ่งเล่มหนิงเจิ้นถูกเตะเซถอยไปสองสามก้าวก่อนจะทรงตัวได้เขาหมุนข้อมือก่อนจะใช้ดาบเล่มคมตัดแส้ให้ขาดหนิงเจิ้นถ่มน้ำลายลงบนพื้น ถลึงดวงตาจ้องมองไปที่เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิง“ฉู่จวินสิง ส่งตราลัญจกรหยกของฮ่องเต้มาเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นคืนนี้จะเป็นวันตายของพวกเจ้า”“แล้วก็เจ้าด้วยเจี่ยนอันอัน เจ้าทำให้ข้าตาบอดข้างหนึ่ง คิดว่าแค่นี้ข้าก็จะตายแล้วหรือ? ถุย!”“คืนนี้ ข้าจะทำให้พวกเจ้าได้รู้ถึงจุดจบของการก้าวล่วงข้า จะให้พวกเจ้าตายตามเตียวเฉียงไปให้หมด!”หนิงเจิ้นว่าจบก็กว
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 500
ฉู่จวินสิงกำลังจะไล่ตามไปแต่กลับถูกเจี่ยนอันอันห้ามไว้“ก่อนหน้านี้เจ้าหมอนี่คิดจะปล้นชิงเงินของข้า ครั้งก่อนไม่ได้ฆ่าเขาให้ตาย ปล่อยให้มีชีวิตต่อสักสองสามวัน”“ครานี้ก็มอบให้ข้าจัดการเองเถิด วันนี้ต้องฆ่าเขาให้ได้”เจี่ยนอันอันว่าจบก็ขว้างกริชไปที่คอของหนิงเจิ้นหนิงเจิ้นวิ่งเร็วมาก แต่กลับไม่เร็วเท่าความเร็วของกริชเขาได้ยินเพียงเสียงลมหวีดหวิวด้านหลัง เพิ่งจะหันกลับไปดูว่ามีสิ่งใดลอยมาตัวกริชก็แทงเข้าไปในเส้นเลือดใหญ่ของเขาแล้วหนิงเจิ้นโงนเงนโซเซก่อนจะล้มลงกับพื้นโลหิตพวยพุ่งออกจากเส้นเลือดใหญ่ นอกจากนี้บนคมกริชก็ยังอาบด้วยยาพิษหนิงเจิ้นเบิกตาโพลง อ้าปากกว้างเพื่อออกแรงหายใจแต่เขาดิ้นรนได้แค่ไม่กี่ครั้งก็สิ้นใจลงเจี่ยนอันอันเดินเข้าไปชักกริชออกนางนำผ้าหยาบออกมาเช็ดเลือดให้สะอาดแล้วโยนผ้าทิ้งไว้บนใบหน้าของหนิงเจิ้นมันช่วยปิดดวงตาข้างที่เบิกโพลงของเขาได้อย่างพอดิบพอดีนางไม่ได้สนใจร่างของหนิงเจิ้น ไม่คิดที่จะเปลืองผงสลายศพกับเขาทั้งสองคนกลับไปที่รถม้า เวลานี้แม่นมหลี่มุดออกมาจากด้านใต้รถม้าแล้วแม่นมหลี่คุกเข่าดัง ‘ตุบ’ เบื้องหน้าทั้งสองคนอีกครั้ง“ขอบคุณท่าน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 501
เจี่ยนอันอันพยักหน้า รอยยิ้มเหี้ยมโหดปรากฏบนใบหน้าอีกครั้ง“ตอนนี้เจ้าไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว สามารถตายตามไปอยู่กับเตียวเฉียงและหนิงเจิ้นได้แล้วล่ะ”แม่นมหลี่ตื่นตกใจ นางกำลังจะพูดขอร้องอ้อนวอนแต่กลับรู้สึกเจ็บบริเวณคอกริชของเจี่ยนอันอันกรีดลงที่คอของแม่นมหลี่แม่นมหลี่อ้าปากกว้าง ดวงตาเบิกโพลงนางกุมลำคอหายใจเข้าลึกๆ เพียงไม่กี่ครั้งก็เอียงศีรษะสิ้นใจตายจงหลานที่นั่งอยู่บนรถม้าตกใจจนต้องรีบปิดตาเมื่อเห็นภาพนี้เจี่ยนอันอันไม่ได้สนใจจะจัดการศพของแม่นมหลี่ ปล่อยให้เน่าเปื่อยอยู่ที่นี่ไปนั่นแหละนางกับฉู่จวินสิงกลับขึ้นรถม้าและมุ่งหน้าสู่อำเภอไถหยางจงหลานคลายมือที่ปิดตาออก เมื่อมองไปที่เจี่ยนอันอัน ดวงตาของนางก็เปี่ยมด้วยความเลื่อมใสศรัทธานางรู้ว่าฉู่จวินสิงเก่งกาจมาก เคยได้ยินเวินอี๋พูดถึงความองอาจกล้าหาญของฉู่จวินสิงเวลาที่อยู่ในสนามรบนี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นฝีมือที่เยี่ยมยอดขนาดนี้ของเจี่ยนอันอันเมื่อครู่นี้กริชเล่มนั้นราวกับอยู่ในการควบคุมของเจี่ยนอันอันโดยสมบูรณ์ นางขว้างกริชออกไปแล้วสามารถควบคุมให้มันลอยกลับมาได้ลำพังเพียงภาพนี้ก็ทำให้จงหลานเกิดความนับถือแล้
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 502
นางมองพนักงานปราดหนึ่ง ตอนที่มาซื้อไม้ก่อนหน้านี้ นางไม่เคยพบพนักงานคนนี้มาก่อนเจี่ยนอันอันสุภาพมาก “ข้ารู้ว่าวันนี้มาค่อนข้างดึก แต่ข้าอยากซื้อไม้จำนวนหนึ่ง”“หากต้องรอถึงพรุ่งนี้ เกรงว่าข้าคงไม่มาซื้อแล้ว ไม่ทราบว่าช่วยผ่อนปรนให้ได้หรือไม่?”พรุ่งนี้นางต้องไปปลูกผักที่ทุ่งนา ไม่มีเวลามาที่นี่มากขนาดนั้นวันนี้อุตส่าห์มีเวลาว่างทั้งที ย่อมต้องซื้อของให้ได้เป็นธรรมดา“แต่ร้านของพวกข้าปิดแล้ว เอาไว้ค่อยมาใหม่วันหลังเถิด”พนักงานหัวแข็งเล็กน้อย เขามองว่า ในเมื่อร้านปิดแล้วก็ย่อมขายของให้ไม่ได้อีกหากสองคนนี้ต้องการซื้อไม้จริงๆ พรุ่งนี้มาใหม่ก็ยังไม่สายยิ่งไปกว่านั้น หากพวกเขาอยากซื้อขนาดนี้ เช่นนั้นเหตุใดไม่มาให้ไวหน่อย เหตุใดจึงมาในตอนที่ร้านปิดไปแล้วเถ้าแก่ร้านเลิกเปลือกตาขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงคนคุยกันวินาทีที่เห็นเจี่ยนอันอัน ดวงตาเขาต้องเป็นประกายโดยพลันนี่มันลูกค้ารายใหญ่ที่มาซื้อท่อนไม้ไปเยอะมากเมื่อสองวันก่อนมิใช่หรือ!น้อยมากที่จะมีคนจะซื้อท่อนไม้เยอะขนาดนี้ เจี่ยนอันอันไม่เพียงซื้อเป็นจำนวนมาก แต่ยังมือเติบมากด้วยเขาย่อมต้องจดจำเจี่ยนอันอันได้เป็นอย่างดีสอง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 503
วันนี้ทั้งวันไม่มีคนมาซื้อไม้ ตอนที่คิดคำนวณเมื่อครู่ เขาต้องถอนหายใจในใจนึกไม่ถึงว่าในตอนที่ร้านกำลังจะปิด ลูกค้ารายใหญ่ก็จะนำเงินมามอบให้ถึงที่“ได้ขอรับๆ ข้าจะให้หลานชายไปขนไม้มาเดี๋ยวนี้”เถ้าแก่ว่าจบก็ถลึงตาใส่หลานห่างๆ ข้างกาย“มัวบื้ออะไรอยู่ รีบไปขนไม้ชั้นดีมาสิ”พนักงานลูบท้ายทอยที่ถูกตบจนเจ็บ เขาไม่กล้าพูดอะไรมาก ได้แต่วิ่งไปบนไม้จากลานด้านหลังสมองเขาไม่ค่อยฉลาดเฉลียว แต่มีเรี่ยวแรงไม่น้อยเลยสามารถแบกท่อนไม้สองท่อนได้ในคราเดียว“แม่นางเศรษฐินี ท่อนไม้ชั้นดียี่สิบแปดท่อนนี้คิดเป็นราคาทั้งหมดหนึ่งร้อยสามสิบห้าตำลึง”ก็แค่หนึ่งร้อยสามสิบห้าตำลึง สำหรับเจี่ยนอันอันมันน้อยนิดจนไม่มีค่าพอให้กล่าวถึงเจี่ยนอันอันนำตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึงจำนวนหนึ่งแผ่นออกมาจากห้วงมิติ ตามด้วยหยิบเงินออกมาอีกสองก้อนเถ้าแก่เห็นว่าเจี่ยนอันอันนำเงินออกมาโดยไม่แม้แต่จะต่อรองราคาเขามีความสุขมากขึ้นกว่าเดิมสมแล้วที่เป็นลูกค้ารายใหญ่ แม้แต่ความเร็วในการจ่ายเงินก็ยังเร็วกว่าคนอื่นในตอนที่เจี่ยนอันอันจ่ายเงินให้เถ้าแก่ พนักงานคนนั้นก็คนไม้ออกมาแล้วสิบท่อนเจี่ยนอันอันคิดในใจ แม้ว่าคนผู้นี
Latest chapter
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 827
และไม่นานเขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติ ร่างกายเริ่มมีอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาว กระดูกและข้อต่อค่อยทวีความเจ็บปวดรุนแรงขึ้นเสียงร้องของเขาดังยิ่งกว่าเมื่อครู่หลายเท่าตัว แต่หัวหน้าผู้คุมและลูกน้องต่างไม่เห็นยาพิษที่เจี่ยนอันอันโยนออกไป จึงเห็นการกู่ร้องของเฝิงซานกวงเป็นเพียงการขัดขืนครั้งสุดท้ายเท่านั้นแม้พวกเราจะรู้ดีว่า เฝิงซานกวงเป็นญาติกับเจ้าเมืองตานแต่เมื่อท่านเจ้าเมืองออกคำสั่งมาแล้ว พวกเขาก็ย่อมต้องปฏิบัติตามพวกเขาคุมตัวเฝิงซานกวงไปยังห้องลงทัณฑ์ พร้อมจับมัดไว้กับม้านั่งตัวหนึ่งผู้คุมสองคนยกไม้พลองขึ้น พร้อมฟาดลงที่สะโพกเฝิงซานกวงอย่างแรง“อ๊าก โอ๊ย โอ๊ย!”เดิมทีร่างกายก็เจ็บปวดอยู่แล้ว ยังมาถูกโบยซ้ำอีกเฝิงซานกวงเจ็บเสียจนเสียงร้องโหยหวนราวกับหมูโดนเชือดไม่นานก็โบยครบยี่สิบไม้ พร้อมกับสะโพกเฝินซานกวงซึ่งยับเยินไม่เป็นชิ้นดีเลือดไหลซึมออกมาจนเปื้อนเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นเจี่ยนอันอันตามมายังห้องลงทัณฑ์ มองลอดหน้าต่างเห็นทุกอย่างอยู่ในสายตาและบัดนี้เฝิงซานกวงได้หมดสติไปแล้ว เสื้อผ้ายังเปื้อนด้วยเหงื่อเย็นที่โซมกายนางพอใจเป็นอย่างมากที่ผลออกมาเช่นนี้ จึงได้กล่าวต่อเจ้
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 826
เฝิงซานกวงถลึงตาใส่เจี่ยนอันอัน พลางกล่าวแก้ตัว “ท่านอารอง ข้าไม่เห็นว่าแร่หินจะมีปัญหาอันใด”“หากแร่เหล่านี้มีพิษจริง แล้วข้าจะอยู่รอดปลอดภัยมาได้อย่างไร?”คำกล่าวนี้ย่อมทำให้เจ้าเมืองตานเกิดความกังขาเช่นกัน จึงมองไปยังฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอัน รู้สึกว่าคำพูดของสองคนนี้ ดูจะไม่ชอบมาพากลนักเจี่ยนอันอันยิ้มหยันพลางกล่าว “ท่านย่อมจะปลอดภัยแน่นอน เพราะรู้แต่แรกแล้วว่าแร่หินมีพิษ จึงกินยาป้องกันไว้ก่อนล่วงหน้า”เฝินซานกวงแอบสะดุ้งในใจ แต่ยังไม่คิดยอมรับว่าแร่หินมีพิษจริงจึงได้กล่าวแก้ตัวอีกครั้ง “เจ้าอย่าได้กล่าวเหลวไหล ข้าเคยกินยาถอนพิษเมื่อไหร่กัน”นี่ล้วนเป็นสิ่งที่เจ้าคิดเองเออเองทั้งเพ หวังนำมาซ้ำเติมให้ข้ามีโทษหนักมากขึ้น”เจี่ยนอันอันพอดูออกว่า เจ้าเมืองตานเริ่มคล้อยตามคำพูดเฝิงซานกวงบ้างแล้วนางจึงกล่าวต่อเจ้าเมืองตานว่า “หากท่านเจ้าเมืองไม่เชื่อคำพูดของข้า ก็ให้ส่งคนไปตรวจสอบที่เหมืองแร่ได้ เพื่อดูว่าข้าพูดถูก หรือเฝิงซานกวงพูดถูกกันแน่”เจ้าเมืองตานจึงรีบเรียกทหารในจวนมา พร้อมสั่งให้ไปตรวจสอบที่เหมืองแร่ไม่นานทหารผู้นั้นก็ได้กลับมา พร้อมรายงานว่าคนงานที่อยู่ในเหมือง ล
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 825
ครั้นเจ้าเมืองตานได้ยินว่าฉู่จวินสิงมา หัวใจก็พลันหนักอึ้งเขาสาวเท้าออกไปจากคุกในทันที “รีบเชิญพวกเขาเข้ามา”องครักษ์ได้ยินเจ้าเมืองตานใช้คำว่าเชิญ ในใจก็คิดว่าฉู่จวินสิงจะต้องเป็นบุคคลสำคัญคนหนึ่งเป็นแน่เขาไม่กล้าชักช้าจึงย้อนกลับไปโดยพลันเขากล่าวกับฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันอย่างนอบน้อม “ใต้เท้าของข้าเชิญพวกท่านเข้าไปข้างใน”ฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันสาวเท้าเข้าไปในจวน โดยมีองครักษ์นำทางไปยังโถงใหญ่คนทั้งสองมาถึงบริเวณนอกโถงใหญ่ก็เห็นว่าเจ้าเมืองตานรออยู่ข้างในแล้วเจ้าเมืองตานรีบออกมาต้อนรับ เขาประสานมือกล่าว “ทั้งสองท่านมาที่จวนข้าได้อย่างไร เหมืองนั่นเกิดเรื่องอันใดขึ้นอีกอย่างนั้นรึ?”“เจ้าเมืองตานกล่าวไม่ผิด เหมืองนั่นเกิดเรื่องขึ้นแล้วจริงๆ”คำพูดของเจี่ยนอันอันทำให้สองมือของเจ้าเมืองตานกำแน่นเขานึกแล้วเชียวว่าจะต้องเป็นเรื่องดีๆ ที่เฝิงซานกวงทำอีกแล้วเป็นแน่เจี่ยนอันอันบอกเรื่องที่แร่ในเหมืองมีพิษออกมาเจ้าเมืองตานได้ยินแล้วก็ยิ่งโมโหอย่างหนักเขามีหลานแบบนี้ได้อย่างไรกันนะ ถึงกับให้คนเหล่านั้นขุดแร่มีพิษเลยหรือนี่ถ้าไม่ใช่เพราะเฝิงซานกวงเป็นหลานของเขา เขาคงส
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 824
พวกลูกน้องต่างมองหน้ากัน ความงุนงงฉายเกลื่อนใบหน้าพวกเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดตนเองจึงไม่ถูกพิษหากไม่ใช่เพราะเจี่ยนอันอันเพิ่งพูดออกมาว่าแร่ของที่นี่มีพิษ พวกเขาก็คงยังไม่รู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำลูกน้องคนหนึ่งในจำนวนนั้นเอ่ยขึ้น “พวกข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ แต่ตอนแรกที่พวกข้ามาที่นี่เคยได้กินน้ำแกงปลาจี้ที่เจ้าเหมืองเฝิงทำ”“หรือจะเป็นเพราะน้ำแกงนั่น พวกข้าถึงได้ไม่ถูกพิษ?”ลูกน้องคนอื่นๆ ก็รีบร้อนพยักหน้าด้วยเช่นกัน“ใช่แล้ว วันแรกที่พวกข้ามาที่นี่ล้วนแต่ได้ดื่มน้ำแกงปลาจี้ไปหนึ่งถ้วย”“ข้าคิดออกแล้วเหมือนกัน ตอนที่ข้าซดน้ำแกงปลาจี้นั่นยังคิดอยู่เลยว่าเจ้าเหมืองเฝิงช่างใจกว้างนัก เพิ่งมาถึงก็ให้พวกข้าดื่มน้ำแกงปลาจี้ที่สดใหม่เช่นนี้ อาศัยน้ำแกงปลาจี้นี้ ข้าก็จะตั้งใจทำงานให้เขา”เจี่ยนอันอันมุ่นคิ้ว เมื่อครู่นางดมดูแล้ว พิษในแร่นั่นไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถถอนพิษได้ด้วยน้ำแกงปลาจี้ถ้วยเดียวเห็นทีเรื่องนี้คงต้องไปถามเฝิงซานกวงถึงจะรู้เรื่องในเมื่อแร่มีพิษ แต่เฝิงซานกวงและพวกลูกน้องล้วนแต่ปลอดภัยไม่ได้รับผลกระทบ แสดงว่าเขาจะต้องมีวิธีแก้พิษอยู่อย่างแน่นอนนา
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 823
เจี่ยนอันอันขมวดคิ้วมุ่น นางมองไปทางซ่งไหล “ท่านเล่า จำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร บ้านอยู่ที่ไหนด้วยเหมือนกันรึ?”ซ่งไหลส่ายหน้าเบาๆ “จำไม่ได้”เจี่ยนอันอันคว้าข้อมือซ่งไหลขึ้นมาจับชีพจรให้เขาในไม่ช้านางก็ได้ข้อสรุปคนเหล่านี้ทุกคนล้วนถูกพิษ ขณะที่พิษประเภทนี้จะทำให้คนที่ถูกพิษสูญเสียความทรงจำไปในชั่วพริบตาหลังจากที่นางปล่อยมือซ่งไหลก็สุ่มหยิบแร่ก้อนหนึ่งบนพื้นขึ้นมานางนำมาจ่อใต้จมูกดมดูก็ได้กลิ่นสกปรกจางๆ ที่แผ่ซ่านออกมาจากก้อนแร่ได้ในทันทีนางกล่าวกับฉู่จวินสิง “ถ้าข้าเดาไม่ผิด แร่ในเหมืองนี้ล้วนแต่มีพิษ”คำพูดของเจี่ยนอันอันทำให้ทุกคนบริเวณนั้นล้วนสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวจากก้นบึ้งหัวใจที่พวกเขาจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร เป็นเพราะต้องพิษจากแร่พวกนี้อย่างนั้นหรือ?“พวกข้าควรทำอย่างไรดี ข้าไม่อยากตาย!”“ข้าก็ไม่อยากตายเหมือนกัน ข้าอยากไปจากที่นี่”“แม่นางได้โปรดปล่อยพวกข้าไปเถอะ ให้พวกข้าไปจากที่นี่เถอะนะ”คนงานเหมืองเหล่านั้นขอร้องเจี่ยนอันอันเสียงระงม หวังว่านางจะสามารถปล่อยพวกเขาไปซ่งไหลก็หวาดกลัวมากเช่นกัน เขาอยากไปจากที่นี่ ไม่อยากตายอยู่ในสถานที่แห่งนี้เจี่ยนอันอัน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 822
ฉู่จวินสิงและซ่งไหลที่รออยู่ด้านนอกล้วนร้อนใจอย่างยิ่งโชคดีที่เจี่ยนอันอันออกมาอย่างรวดเร็ว ทั้งยังพาเด็กชายหนึ่งคนออกมาด้วยซ่งไหลรีบอุ้มเด็กชายออกมาข้างนอกเขากระซิบเรียกชื่อเด็กชายเบาๆ “หวายหมิง เจ้าฟื้นเร็วเข้า”เจี่ยนอันอันเห็นว่าซ่งไหลมีท่าทางเป็นกังวลอย่างมาก นางจึงบอกเสียงเบาว่า “เขาแค่สลบไปเท่านั้น ไม่ได้เป็นอันใดมาก”หลังจากที่นางพูดจบก็มุดเข้าไปในถ้ำอีกครั้งรอจนถึงตอนที่นางพาเด็กชายคนที่สองออกมาก็ถอดแว่นสายตากลางคืนออกแล้วนางกล่าวกับฉู่จวินสิงว่า “พวกเราออกไปจากที่นี่ก่อนค่อยคุยกัน”ฉู่จวินสิงพยักหน้าน้อยๆ แล้วอุ้มเด็กชายอีกคนขึ้นมาซ่งไหลอุ้มหวายหมิงตามเจี่ยนอันอันออกไปจากในเหมืองด้วยเช่นกันคนที่รออยู่ด้านนอกล้วนแต่ร้อนใจเป็นที่ยิ่งไม่รู้ว่าข้างในเป็นอย่างไรบ้างแล้วเมื่อพวกเขาเห็นพวกเจี่ยนอันอันออกมาก็พากันถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเจี่ยนอันอันให้พวกเขาวางเด็กชายทั้งสองลงบนพื้นที่ว่าง นางหยิบถุงเข็มเงินออกมาจากในมิติแล้วฝังเข็มให้เด็กชายสองคนนั้นผ่านไปไม่นาน ในที่สุดเด็กชายทั้งสองก็ค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาซ่งไหลเห็นว่าน้องชายทั้งสองของตนเองฟื้นแล้วก็คุกเข่าล
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 821
แต่ไม่ว่าเขาออกแรงมากเท่าไรก็ไม่อาจผลักหินยักษ์ออกไปได้ก่อนหน้านี้ที่นี่ก็เคยเกิดการถล่มมาก่อน แต่ไม่ได้หนักหนาเท่าครั้งนี้หากยังไม่ช่วยคนข้างในออกมา เกรงว่าเด็กสองคนนั้นคงต้องจบชีวิตลงที่นี่จริงๆ แล้วเจี่ยนอันอันขมวดคิ้วมุ่น นางพลันก้าวออกมาบริเวณหน้าถ้ำแล้วออกแรงผลักหินยักษ์ก้อนนั้นแต่หินยักษ์หนักเกินไป นางผลักอยู่หลายทีแต่ก็ไม่สามารถทำให้หินยักษ์นั้นขยับเขยื้อนได้เลยฉู่จวินสิงก็รีบเดินเข้ามาหา เขาให้เจี่ยนอันอันถอยออกไปแล้วรวบรวมกำลังภายในฟาดฝ่ามือใส่หินยักษ์ก้อนนั้นอย่างหนักหน่วงครั้นฝ่ามือนั้นฟาดลงไป หินยักษ์ก้อนนั้นเพียงสั่นคลอนไม่กี่ที แต่ก็ไม่ได้ถูกกำลังภายในทะลวงไปได้ขณะที่ทุกคนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีนั่นเอง เจี่ยนอันอันพลันกวาดตามองคลังอาวุธในมิติครุ่นคิดว่าสามารถหยิบระเบิดออกมาจากในนั้นสักลูกได้หรือไม่โชคดีที่ตอนที่นางช่วยสองแม่ลูกสกุลเฉียวต่อกรกับเฝิงซานกวงก่อนหน้านี้ คลังอาวุธได้เลื่อนขั้นอย่างเงียบๆคำประกาศปรากฏขึ้นในมิติ : [ระดับคลังอาวุธ 50 สามารถหยิบอาวุธได้สองชนิด]เจี่ยนอันอันนึกยินดี นางรีบบอกให้ทุกคนหลบไปนอกเหมือง แม้แต่ฉู่จวินสิงก็ให้ออกไปจากตร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 820
เจ้าเมืองตานประสานมือต่อเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิง “เรื่องราวได้จบลงแล้ว ข้าน้อยคงต้องขอกลับจวนไปไต่สวนเรื่องนี้ต่อ ขอลาแต่เพียงเท่านี้”เจี่ยนอันอันประสานมือตอบเช่นกัน “ท่านค่อยๆ เดิน ไม่ส่งแล้ว อย่างไรคงต้องรบกวนท่านให้ความเป็นธรรมแก่เรื่องนี้”“ข้าน้อยทราบดี” เจ้าเมืองตานกล่าวพลางขึ้นรถม้าไปพร้อมกับถอนหายใจหนักหน่วงอีกครั้งเหตุใดเขาจึงมีหลานชายที่ชอบก่อเรื่องนี้เช่นนี้หนอ? ช่างไม่ยอมปล่อยให้เขาได้อยู่สบายบ้างเลยรอจนเจ้าเมืองตานจากไปแล้ว เจี่ยนอันอันจึงหันมามองเหล่าบริวารของเฝิงซานกวงอีกครั้งซึ่งทุกคนต่างก็รู้ว่า ยามนี้ในเหมืองได้เปลี่ยนเจ้าของใหม่แล้วพวกเขาจึงไม่กล้าทำส่งเดชอีก ได้แต่ก้มหน้าก้มตายืนนิ่งอยู่เจี่ยนอันอันกล่าวเสียงเย็นชา “พวกเจ้ามัวยืนเซ่อหาอันใดอีก ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของเฝิงซานกวงอีกแล้ว แต่ละคนจงรีบไสหัวไปให้พ้น”“หากวันหน้าข้าได้รู้ว่า พวกเจ้ากลับมาก่อเรื่องที่นี่อีก ข้าจะให้มีจุดจบเช่นเดียวกับเฝิงซานกวง”บรรดาลูกน้องเฝิงซานกวงเห็นว่าบัดนี้คงได้ตกงานเป็นแน่แท้ต่อไปจะรับเงินใต้โต๊ะคงไม่มี ยิ่งอย่าหมายว่าคิดลักขโมยแร่หินในเหมืองออกไปขายบ้างจึงต่างพากัน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 819
แต่เรื่องนี้หากจะว่าไป ก็ล้วนเป็นความผิดของเฝิงซานกวงหากเขามิได้แอบใช้แรงงานเด็ก เจี่ยนอันอันก็ไม่อาจใช้เพียงหนึ่งร้อยตำลึง มาซื้อเหมืองแร่แห่งนี้ได้ไม่ทันรอให้เจ้าเมืองตานได้กล่าวตอบ เฝิงซานกวงกลับโมโหขึ้นก่อน “นังตัวดี อย่าถือว่าเคยเป็นอดีตชายาเยียนอ๋องมาก่อน ก็จะใช้เงินเพียงหนึ่งร้อยตำลึงมาซื้อเหมืองของข้าได้”“ขอบอกให้รู้ เหมืองแห่งนี้ข้าเป็นคนขุดขึ้นเอง จะไม่มีวันยอมขายให้เจ้าเด็ดขาด”เจี่ยนอันอันมองหน้าเฝิงซานกวงด้วยแววตาดูหมิ่น สีหน้าเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน“ฟังนะเฝิงซานกวง บัดนี้เจ้ากลายเป็นนักโทษแล้ว มีสิทธิ์อันใดมาเพ้อเจ้อไร้สาระกับข้าอีก”เฝิงซานกวงโกรธจนสุดจะทนไหว พลันกระอักโลหิตออกจากปากทันทีพร้อมพาเอาฟันหน้าสองซี่ที่ถูกต่อยร่วงเมื่อครู่นี้ออกมาด้วยเจ้าเมืองตานรู้ดีว่าไม่อาจสู้เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงได้ อีกทั้งเรื่องนี้ก็เป็นความผิดของเฝิงซานกวงจริงว่าตามกฎหมายแล้ว เมื่อเฝิงซานกวงทำผิดเช่นนี้ เหมืองของเขาก็ควรจะถูกทางการยึดคืนดังนั้นเจี่ยนอันอันจึงได้มาพูดกับเขา ว่าจะขอซื้อเหมืองแห่งนี้ไว้เองอีกทั้งเฝิงซานกวงก็ไม่มีสิทธิ์ชอบธรรม ที่จะยับยั้งการซื้อขายของ
