Share

บทที่ 8

Author: ซินต้งหรูสุ่ย
คนเหล่านั้นยังคงร่ำร้องไม่หยุด คอยปลุกเร้าให้ชาวบ้านคนอื่น ๆ ด่าทอครอบครัวเยียนอ๋องให้ไสหัวออกไปจากแคว้นไท่ยวน

แต่พวกเขาไม่กล้าโยนสิ่งของในมืออย่างแม่นยำเหมือนเดิมอีกแล้ว

พวกเจี่ยนอันอันถูกเหล่าทหารรักษาพระองค์ควบคุมตัวไปถึงนอกเมือง

หลังออกไปนอกเมืองแล้วก็จะมีคนในครอบครัวที่มาบอกลารออยู่ที่นี่

คนในครอบครัวเหล่านั้นจะนำอาหารและน้ำมาให้คนที่ถูกเนรเทศ เหล่าทหารรักษาพระองค์ที่รับผิดชอบควบคุมตัวก็จะไม่ขัดขวาง

นี่เป็นกฎที่มีมาแต่ช้านาน ไม่เคยมีใครล่วงละเมิดมาก่อน

เจี่ยนอันอันนึกว่าคงไม่มีคนจากจวนกั๋วกงมาส่ง แต่กลับเห็นรถม้าของจวนกั๋วกงคันหนึ่งจอดอยู่ข้างทาง

สาวใช้คนหนึ่งจูงสุนัขดุร้ายตัวหนึ่งเดินลงมาจากรถม้า

เจี่ยนอันอันจำได้ว่าสาวใช้ผู้นี้คอยรับใช้เจี่ยนหลิงเยว่

เจี่ยนอันอันเข้าใจแล้ว เจี่ยนหลิงเยว่คงส่งสาวใช้ผู้นี้มาแก้แค้นที่ทำให้ตนเองเสียโฉมเป็นแน่

สาวใช้ลงมาจากรถม้าแล้วก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง สั่งให้สุนัขดุร้ายตัวนั้นเข้ามาขย้ำเจี่ยนอันอันทันที

เจ้าสุนัขตัวร้ายกระเหี้ยนกระหือรือมาแต่แรก ได้ยินคำสั่งของสาวใช้ก็กระโจนเข้าหาเจี่ยนอันอันทันที

เจี่ยนอันอันก้าวเท้าหลบการจู่โจมของสุนัขได้หลายครั้ง

นางมาถึงตรงหน้าสาวใช้ผู้นั้น ชนสาวใช้โครมใหญ่จนอีกฝ่ายล้มลงบนพื้น

ในเวลาเดียวกัน ในมือเจี่ยนอันอันก็มีมีดสั้นเพิ่มมาเล่มหนึ่ง

ไม่มีใครรู้ว่าเจี่ยนอันอันนำมีดเล่มนี้ออกมาจากคลังอาวุธในห้วงมิติ

ทุกคนเข้าใจว่าเจี่ยนอันอันแย่งมีดสั้นมาจากสาวใช้ผู้นั้น

ว่าสุนัขดุร้ายตัวนั้นกำลังจะกระโจนเข้ามากัดเจี่ยนอันอันอีกครั้งแล้ว

คนในจวนเยียนอ๋องต่างปาดเหงื่อแทนเจี่ยนอันอัน

มีคนอยากเข้ามาช่วยเหลือเจี่ยนอันอัน แต่ถูกทหารรักษาพระองค์ห้ามไว้

ฮูหยินใหญ่เห็นเช่นนั้นก็รีบร้องว่า “อันอัน ระวังข้างหลัง!”

เจี่ยนอันอันรอจังหวะนี้เอง นางหันขวับกลับมาใช้มีดแทงเข้าที่คอของสุนัขดุตัวนั้น

สุนัขตัวร้ายครางเสียงแหลม ล้มลงบนพื้น

ขาของมันกระตุกเล็กน้อย จากนั้นก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดอีก

สาวใช้เห็นดังนั้นก็ลนลานลุกขึ้นมา

นางชี้หน้าเจี่ยนอันอันพลางพูดเสียงเกรี้ยวกราด “เจี่ยนอันอัน ตีสุนัขก็ต้องดูเจ้าของ เจ้าฆ่าสัตว์เลี้ยงตัวโปรดของคุณหนูรอง คุณหนูรองไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!”

เพิ่งสิ้นเสียงพูดของสาวใช้ก็ได้ยินเสียงดัง ‘เพียะ’ ความเจ็บแสบราวถูกไฟแผดเผาซ่านขึ้นบนใบหน้า

เจี่ยนอันอันตวัดฝ่ามือตบหน้าสาวใช้ นางเอ่ยเสียงเย็นเยียบ “เจ้าเป็นใครกัน คู่ควรเรียกชื่อข้าตรง ๆ ด้วยรึ!”

เจี่ยนอันอันลงมือหนักมาก ตบจนครึ่งซีกหน้าของสาวใช้บวมไปทั้งแถบ

“กลับไปบอกนายเจ้าด้วยว่าหลายปีมานี้ที่นางใช้อำนาจบาตรใหญ่กดขี่ข้า ข้าจำได้ทั้งหมด”

“รอถึงวันที่ข้าได้กลับมาเมื่อใด ข้าจะชดใช้คืนให้นางอย่างสาสม”

สาวใช้กุมใบหน้าที่บวมเป่ง ก่อนจะหมุนตัวกลับไปขึ้นรถม้าด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียดแล้วยกขบวนจากไป

เดิมนั้นเจี่ยนอันอันอยากเก็บร่างสุนัขดุร้ายตัวนั้นเข้าห้วงมิติ เอาไว้ตุ๋นเนื้อสุนัขกินในวันหน้า

แต่ตรงนี้มีคนมากเกินไป นางไม่อาจปล่อยให้คนอื่นดูออกได้

ช่วยไม่ได้ เจี่ยนอันอันจำต้องตัดใจทิ้งไปแล้วเดินกลับไปหาคนอื่นๆ

หัวหน้าทหารรักษาพระองค์เห็นสุนัขดุร้ายตัวนั้นตายแล้ว ใบหน้าของเขาก็เผยรอยยิ้มออกมา

สุนัขตัวนี้แค่เห็นก็รู้แล้วว่าเนื้อต้องแน่นมาก เนื้อสุนัขย่างจะต้องอร่อยมากเป็นแน่

เขาสั่งการให้ทหารรักษาพระองค์คนอื่นขนสุนัขไปด้วย เก็บไว้ย่างเนื้อกินตอนเย็น

ทุกคนเดินทางไปอีกครึ่งค่อนวัน ในที่สุดฟ้าก็มืดลง

เหล่าคนในตระกูลที่ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน ตอนนี้หิวจนท้องไส้กิ่วไปหมด

แต่พวกเขาไม่กล้าปริปาก มิฉะนั้นอาจได้รับการปรนนิบัติด้วยแส้แทนก็เป็นได้

เจี่ยนอันอันยังดี ตอนไปยกเค้าห้องเครื่องในวังหลวง นางได้กินของว่างไปบ้างแล้ว

เหล่าทหารรักษาพระองค์ตัดสินใจว่าจะเดินทางต่อในวันรุ่งขึ้น จึงให้ทุกคนหยุดพักผ่อน

ทหารรักษาพระองค์เหล่านี้ไม่ได้หาอาหารและน้ำดื่มให้คนในตระกูลเยียนอ๋องเลยตลอดทั้งวัน

นี่ล้วนเป็นคำสั่งของหัวหน้าทหารรักษาพระองค์
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Comments (1)
goodnovel comment avatar
อาชีพหลัก คือนักอ่าน
ทำยังไงถึงจะเอาอาหารออกมาแจกจ่ายกันได้
VIEW ALL COMMENTS

Latest chapter

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 917

    ดีที่กู้มั่วหลีแค่ยืนอยู่ที่ดาดฟ้าเรือ หันหน้าไปทางสายน้ำ แทบไม่ชายตามองดูเขาแม้แต่น้อยฉู่เทียนหัวแอบคิดในใจ ป้ายประกาศิตนั้นเป็นสิ่งของที่อดีตฮ่องเต้ทรงประทานให้แก่เขาถ้าเจี่ยนอันอันสามารถงมขึ้นมาได้จริง เขาก็ย่อมต้องดูแลเอง ไม่มอบให้ผู้อื่นโดยเด็ดขาดแต่ฉู่เทียนหัวไม่รู้ว่า เจี่ยนอันอันก็มีความคิดเช่นเดียวกับเขานางดูออกนานแล้วว่า วรยุทธ์ของฉู่เทียนหัวเทียบกับฉู่จวินสิงแล้ว ต่างกันราวฟ้ากับดินหากนางต้องการจะได้ป้ายประกาศิตสวรรค์ ก็แค่ให้ฉู่จวินสิงมารับมือก็เพียงพออีกทั้งปัจจุบันฉู่เทียนหัวเป็นรัชทายาทที่ถูกถอดถอนแล้ว ไม่มีอำนาจทางทหารอีกหากมอบป้ายประกาศิตให้เขาไป ไม่แน่เขาอาจรวบรวมไพร่พลในแคว้นหนิงชวนได้อย่างรวดเร็ว แล้วกลับไปก่อกบฏที่เมืองจิงโจวถึงตอนนั้นเมื่อใด ประโยชน์ของป้ายประกาศิตสวรรค์ก็จะลดน้อยลงไปมากอย่าว่าแต่โค่นล้มราชวงศ์ของฉู่ชางเหยียนเลย แม้แต่เจ้าตัวฉู่เทียนหัวเอง ก็อาจถูกจับไปจองจำอีกครั้งก็เป็นได้เจี่ยนอันอันไม่ต้องการให้ฉู่เทียนหัวทำเรื่องโง่ๆ เช่นนี้นางกับฉู่จวินสิงจึงวางแผนไว้แต่แรก ว่าจะต้องเอาป้ายประกาศิตนี้มาให้จงได้มีแต่อยู่ในมือพวกเขาเท่า

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 916

    เพียงแต่การเปลี่ยนแปลงเร็วกว่าแผนที่วางไว้ ในเมื่อเจี่ยนอันอันมาถึง เขาก็ควรต้องต้อนรับให้ดี“เจี่ยนอันอัน ข้าเคยบอกแล้วว่า เรื่องป้ายประกาศิตจะนำไปมอบให้แก่เจ้าเอง เหตุใดยังมาถึงที่นี่อีก”กู้มั่วหลีเสแสร้งทำเป็นไม่รู้ความ ริมฝีปากเหยียดขึ้นเล็กน้อยพองามเจี่ยนอันอันทำตาขวางใส่เขา “ข้ากลัวเจ้าจะฆ่ารัชทายาทเสียก่อน แล้วฮุบเอาป้ายประกาศิตไปเสียเอง”กู้มั่วหลีหาได้โกรธเคืองคำพูดของนางไม่ กลับมองว่าการยอกย้อนของเจี่ยนอันอัน เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งมากกว่าแต่ในเมื่อเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงออกจากเมืองอินเป่ยมาได้ เกรงว่าทหารเฝ้าเมืองเหล่านั้น อาจถูกพิษของเขาจนเสียชีวิตไปหมดแล้วกู้มั่วหลีหารู้ไม่ว่า เจี่ยนอันอันได้รักษาทหารเหล่านั้นจนหายดีแล้วต่างหากอีกทั้งได้รับความเคารพจากเหล่าทหาร ที่นางกับฉู่จวินสิงออกมาได้ ก็เพราะเหล่าทหารต่างยินยอมพร้อมใจที่จะเปิดประตูเมืองให้แก่พวกเขาฉู่จวินสิงมิได้สนใจกู้มั่วหลี กลับกล่าวต่อฉู่เทียนหัว “รัชทายาท ป้ายประกาศิตของท่านทิ้งไปในแม่น้ำสายนี้ใช่หรือไม่?”มองดูสายน้ำที่ไหลเชี่ยว ฉู่เทียนหัวพยักหน้า “ถูกต้อง ก็คือแม่น้ำสายนี้”ฉู่จวินสิงมองไปยังสายน

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 915

    พวกเขางมหากล่องไม้ไม่เจอก็จริง แต่พวกเขาก็ลงน้ำไปแล้ว ทั้งยังดำน้ำอยู่นานปานนั้นยามนี้แม่น้ำเชี่ยวกรากปานนี้ พวกเขาต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อลงไปงมกล่องมาให้กู้มั่วหลีเชียวนะถึงไม่มีความชอบก็มีความเหนื่อยยากมาพูดว่าคืนเงินก็ให้คืนเงินได้อย่างไร แบบนี้มีเหตุผลงั้นรึเว่ยติงอดพูดขึ้นไม่ได้ “ข้าว่านะคุณชายท่านนี้ พวกเราเสี่ยงอันตรายถึงแก่ชีวิตเพื่อลงไปงมกล่องให้ท่านเชียวนะ”“ท่านจะมาทำไร้เหตุผลเช่นนี้ไม่ได้”เว่ยเจี่ยก็กล่าวสมทบมาว่า “น้องรองข้าพูดถูก พวกเราตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ให้เงินก่อนค่อยงมกล่องไม้ขึ้นมา”“ถึงงมขึ้นมาไม่ได้ ท่านก็ไม่สามารถทวงเงินที่ให้พวกข้ามาแล้วกลับคืนไปอยู่ดี”กู้มั่วหลีเห็นสองคนนี้ทำท่าจะไม่ยอมคืนเงิน เขาแค่นหัวเราะ ชักกระบี่อ่อนตรงหว่างเอวออกมา“พวกเจ้าเลือกเอาระหว่างลงน้ำไปงมกล่องไม้มาให้ข้า หรือจะตายอยู่ตรงหน้าข้า”เว่ยติงและเว่ยเจี่ยเห็นว่าในมือกู้มั่วหลีมีอาวุธ คนทั้งสองตกใจจนหนังศีรษะชาวาบพวกเขาไม่คิดจะเอาชีวิตน้อยๆ ของตนเองมาทิ้งไว้ที่นี่เพียงเพราะเงินห้าสิบตำลึงนี้หรอกนะคนทั้งสองรีบล้วงเงินออกมาจากชุดชั้นนอกแล้วคืนให้กู้มั่วหลี“พวกข้าไม่รับเง

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 914

    หลังจากคนทั้งสามขึ้นรถม้าเรียบร้อยก็มุ่งหน้าตรงไปทางเมืองอินเป่ยราชาวานรเห็นรถม้าจากไปไกลแล้วค่อยพาพวกพ้องย้อนกลับมาพวกมันลากพวกลิงที่ถูกพิษกลับไปยังเขตแดนของตนเองครึ่งชั่วยามผ่านไป ในที่สุดพวกลิงที่ถูกพิษเหล่านั้นก็สามารถเคลื่อนไหวได้ตามปกติพวกมันรีบกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ทันที ไม่กล้าลงมาอีกรถม้าวิ่งไปถึงหอประตูเมืองอินเป่ย แต่กลับไม่ได้หยุดลงยามนี้พวกเขาจำต้องเร่งเดินทางไปให้ถึงแคว้นหนิงชวนก่อนที่กู้มั่วหลีจะได้ป้ายประกาศิตสวรรค์ไป……กู้มั่วหลีมาถึงเขตแดนแคว้นหนิงชวนแล้ว ประตูใหญ่เมืองติ้งอันเปิดกว้าง ผู้สัญจรไปมาสามารถเข้าออกได้อย่างอิสระแม้เขาจะไม่ใช่แคว้นหนิงชวน แต่เขาก็ไม่ถูกทหารที่เฝ้าประตูเมืองติ้งอันขัดขวางเขาควบม้าเดินอาดๆ เข้าไปในเมืองติ้งอันกู้มั่วหลีเคยมาเมืองติ้งอัน เขาคุ้นเคยกับสิ่งต่างๆ ในสถานที่แห่งนี้ยิ่งนักสิ่งก่อสร้างของที่นี่ผ่านมาหลายปีแล้วก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงอ้างอิงจากคำพูดของฉู่เทียนหัว กู้มั่วหลีเร่งม้าที่ควบอยู่ใต้ร่าง มุ่งหน้าไปยังแม่น้ำใหญ่ของเมืองติ้งอันสายนั้นเดินทางมาได้ครึ่งชั่วยาม ในที่สุดก็มาถึงริมแม่น้ำที่นี่ทิวทัศน์งดงาม ลำน

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 913

    ฉู่จวินสิงกำลังบังคับรถม้าเร่งรุดเดินทาง ทันใดนั้นก็มีลิงหลายตัวกระโดดลงมาจากเหนือศีรษะพวกมันโจมตีคนบนรถม้าเหมือนได้พบศัตรูที่สังหารบิดาก็ไม่ปานฉู่จวินสิงรีบหยุดรถม้า ชักกระบี่เฝินเทียนออกมาแทงไปยังลิงที่จู่โจมเข้ามาหาฉู่เทียนหัวก็ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวแล้วเช่นกันจึงรีบแหวกผ้าม่านออก แต่ไม่คิดเลยว่ากรงเล็บข้างหนึ่งจะฉกเข้ามาหาใบหน้าของเขาฉู่เทียนหัวรีบถอยหลังไปจึงหลบการโจมตีของกรงเล็บลิงได้อย่างหวุดหวิด“เกิดอะไรขึ้น?” ฉู่เทียนหัวลอบคิดในใจเสียงเอะอะข้างนอกทำให้เจี่ยนอันอันตื่นขึ้นมาเจี่ยนอันอันเข้าใจว่าคนชุดดำมาลอบสังหารอีกแล้ว ดวงตาพลันลืมขึ้นในบบัดดลแต่นางกลับไม่เห็นคนชุดดำอันใดทั้งสิ้น แต่เห็นว่าผ้าม่านรถม้าถูกกรงเล็บลิงกรีดขาดลิงสองตัวเข้ามาข้างในผ่านทางหน้าต่าง โจมตีเข้าหาคนสองคนที่อยู่ในรถม้าแม้จะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เจี่ยนอันอันก็ยังสามารถหลบการโจมตีของลิงได้อย่างคล่องแคล่วกริชเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นในมือนาง แทงเข้าไปที่ร่างลิงอย่างรวดเร็วกริชกรีดหนังท้องลิง เลือดสดๆ พุ่งออกมาในชั่วพริบตาลิงตัวนั้นยังไม่ทันได้ดิ้นรนก็ล้มลงในรถม้าหมดลมหายใจไปเสียแล้

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 912

    เพื่อไม่ให้หน้าเป็นแผลเป็น เขารีบหยิบขวดกระเบื้องเคลือบใบหนึ่งออกมาจากในอกเสื้อ เทผงออกมาเล็กน้อยแล้วถูทาใบหน้าความแสบชำแรกหัวใจถาโถมเข้ามาระลอกหนึ่ง กู้มั่วหลีกัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวดนั้น“พวกลิงป่าที่สมควรตายพวกนี้ ถึงกับกล้าทำหน้าข้าเป็นแผล”กู้มั่วหลีกัดฟันกรอดด้วยความโมโหถ้าไม่ใช่เพราะยาพิษที่เขาพกมาด้วยมีไม่มาก เขาคงวางยาพิษสังหารลิงพวกนี้ไปแต่แรกแล้ว ไม่เหลือไว้แม้แต่ตัวเดียวหลังจากขี่ม้าไปได้สักระยะ ในที่สุดกู้มั่วหลีก็ทนความง่วงไม่ไหวเขาหยุดม้าลงตรงพื้นที่ว่างบริเวณหนึ่ง ที่นี่รอบด้านไม่มีต้นไม้ใหญ่ มีเพียงก้อนหินแปลกประหลาดกองเดียวเขาพิงก้อนหินหลับตาพักผ่อนท้องฟ้าเพิ่งสว่าง กู้มั่วหลีก็รู้สึกตัวตื่นเขารีบขึ้นม้าแล้วเร่งเดินทางต่อในไม่ช้า เขาก็มาถึงชายแดนเมืองอินเป่ย สามารถมองเห็นกำแพงสูงสิบกว่าชั้นได้จากไกลๆถ้ายังไม่ได้ป้ายประกาศิตสวรรค์ เขาไม่มีทางกลับไปที่เมืองอินเป่ยในเมื่อเขาพูดไว้แล้วว่าจะนำป้ายประกาศิตสวรรค์มามอบเป็นของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับเจี่ยนอันอันเขาก็จะต้องทำให้ได้อย่างที่พูดกู้มั่วหลีสะบัดแส้กระตุ้นม้า มุ่งหน้าไปทางแคว้นหนิงชวน……เวลานั้

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status