สามีลูกสุนัขเช่นเจ้า ข้าไม่เอาอีกแล้ว!

ยามเหม่า^[1] ของปลายเดือนสิบเอ็ดในรัชศกจิ่งหยวนปีที่ห้า ม่านหมอกยามรัตติกาลยังคงทอดตัวยาวเหยียด ปกคลุมทั่วทั้งผืนเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ไว้ด้วยความหนาวเหน็บเยือกเย็น อากาศคมกริบดุจใบมีดบาดลึกเข้าสู่ผิวเนื้อ ลมหนาวหอบหนึ่งพัดหวีดหวิวผ่านช่องหน้าต่างที่ปิดไม่สนิท ปลุก ‘หลี่ชิงอี’ ให้ตื่นจากนิทราอันแสนสั้นและไม่เคยเต็มอิ่ม

นางหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงไม้แข็งกระด้างนั้นอย่างเงียบเชียบ ร่างกายบอบบางสวมใส่เพียงเสื้อผ้าผ้าป่านเนื้อหยาบที่ผ่านการปะชุนมานับครั้งไม่ถ้วน ความเย็นยะเยือกแทรกซึมเข้าจับกระดูกทุกข้อต่อ แต่นางไม่มีเวลาแม้แต่จะสั่นเทา วันใหม่ของนางในฐานะสะใภ้ตระกูลสวี่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เฉกเช่นทุกวันที่ผ่านมาตลอดสามปีเต็ม

เสียงไก่ยังไม่ทันขัน แสงตะวันยังหลบเร้นอยู่หลังทิวเขา แต่ร่างของหลี่ชิงอีกลับเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วราวกับเครื่องจักรที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้แล้ว นางรีบเดินไปยังท้ายครัว พลางคว้าถังไม้สองใบขึ้นบ่าแล้วมุ่งหน้าไปยังบ่อน้ำท้ายหมู่บ้าน คานหาบกดทับลงบนบ่าเล็กจนเกิดรอยแดงช้ำ น้ำหนักของน้ำที่เต็มเปี่ยมถังทำให้ทุกย่างก้าวของชิงอีหนักอึ้งราวกับเหยียบอยู่บนภูเขาไท่ซาน นางหาบน้ำไปกลับอยู่สามรอบจนกระทั่งโอ่งดินใบใหญ่ทั้งสี่ใบเต็มปรี่ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายขึ้นบนหน้าผากมนแม้นจะอยู่ในอากาศที่หนาวจัด

ทว่ายังไม่ทันที่จะได้หยุดพักหายใจ งานต่อไปก็รออยู่ตรงหน้าเสียแล้ว กองฟืนที่ ‘สวี่จื่อเหวิน’ สามีของนางควรจะเป็นคนผ่า กลับถูกทิ้งไว้ให้นางจัดการ ขวานด้ามเก่านั้นช่างหนักอึ้งเกินกำลังของสตรี แต่นางก็ยังคงเงื้อขึ้นและสับลงบนท่อนไม้อย่างแม่นยำ เสียงขวานกระทบเนื้อไม้ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ก้องกังวานอยู่ในความเงียบของยามเช้าตรู่ เปรียบเสมือนบทเพลงที่บ่งบอกถึงความทุกข์ยากที่นางขับขานอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน นี่แหละหนาคือชีวิตของนาง ชีวิตที่ต้องทนหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน ทำงานหามรุ่งหามค่ำโดยไม่มีใครเห็นคุณค่า

เมื่อฟืนถูกผ่าและจัดเรียงจนเสร็จสรรพ นางก็รีบเข้าครัวเพื่อก่อเตา หุงข้าว และเตรียมสำรับอาหารเช้า กลิ่นข้าวสวยร้อน ๆ และหมั่นโถวที่นึ่งใหม่ ๆ เริ่มลอยอบอวลไปทั่วเรือน แต่กระเพาะของนางกลับว่างเปล่าและบิดเกร็งด้วยความหิวโหย เพราะนางไม่มีสิทธิ์แตะต้องอาหารก่อนที่แม่สามีและสามีจะอิ่มหนำสำราญเสียก่อน

ยามเฉิน^[2] แสงอรุณแรกสาดส่องเข้ามาในเรือน ‘โม่หงชวน’ แม่สามีของนางเดินออกมาจากห้องด้วยท่าทางหยิ่งผยอง นางปรายตามองหลี่ชิงอีที่กำลังจัดวางอาหารบนโต๊ะด้วยสายตาดูแคลน ก่อนจะทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้หัวโต๊ะอย่างสบายอารมณ์

“ชักช้าจริง! ทำอะไรเหมือนเต่าคลาน! ข้าหิวจนไส้จะกิ่วอยู่แล้ว!” เสียงแหลมเล็กของนางเสียดแทงเข้ามาในโสตประสาท

หลี่ชิงอีไม่แม้แต่จะตอบโต้ นางเพียงก้มหน้าก้มตาคีบผัดผักใส่ถ้วยให้แม่สามีอย่างนอบน้อม เพราะการอดทนอดกลั้นประดุจดังเกราะป้องกันศักดิ์ศรีเพียงชิ้นเดียวที่นางมีเหลืออยู่ในตอนนี้

โม่หงชวนใช้ตะเกียบคีบผักเข้าปาก เคี้ยวสองสามครั้งก่อนจะถ่มลงบนพื้นข้าง ๆ เท้าของหลี่ชิงอีอย่างไม่ไยดี

“ถุ้ย! รสชาติจืดชืดอย่างกับน้ำล้างเท้า! นี่เจ้าจงใจแกล้งข้ารึ! หรือฝีมือการทำอาหารของเจ้ามันมีอยู่แค่นี้!”

“ชิงอีขออภัยเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ชิงอีจะปรุงรสให้จัดขึ้น” นางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เก็บซ่อนความขมขื่นไว้ภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉย

“ขออภัยแล้วมันกินได้หรือ?!” โม่หงชวนกระแทกตะเกียบลงบนโต๊ะเสียงดัง “แต่งเข้ามาสามปี ไม่มีปัญญาออกลูกออกหลานมาสืบสกุลไม่พอ อีกทั้งงานบ้านงานเรือนก็ยังไม่ได้เรื่อง ดีแต่ผลาญข้าวสุกของตระกูลข้าไปวัน ๆ ข้าล่ะสงสัยนักว่าชาติก่อนตระกูลสวี่ไปทำกรรมอะไรไว้ ถึงได้สะใภ้ไร้ประโยชน์เช่นเจ้าเข้ามาเป็นเสนียดในบ้าน!”

ถ้อยคำด่าทอเสียดสีราวกับเข็มนับพันเล่มที่ทิ่มแทงลงบนหัวใจของหลี่ชิงอีจนพรุนไปหมด สามปีที่ผ่านมา นางได้ยินวาจาเช่นนี้จนชินชา แต่มันไม่เคยมีความเจ็บปวดครั้งไหนที่ลดน้อยลงเลย นางยืนตัวตรงนิ่งงัน ปล่อยให้วาจาเหล่านั้นพัดผ่านไปเหมือนสายลม นางถูกปฏิบัติไม่ต่างอะไรกับสัตว์เลี้ยงในบ้าน เป็นเพียง วัวควายในคอก ที่มีไว้ใช้งานเท่านั้น

ไม่นานนัก สวี่จื่อเหวิน ผู้เป็นสามี ก็เดินงัวเงียออกมาจากห้องนอน เขาอยู่ในชุดบัณฑิตที่ยับยู่ยี่ บนใบหน้าหล่อเหลาแต่ซีดเซียวมีร่องรอยของความอ่อนล้าจากการร่ำสุรามาทั้งคืน เขาเดินผ่านหน้านางไปราวกับนางเป็นเพียงอากาศธาตุ ไม่แม้แต่จะชายตามอง

“ท่านแม่ ตื่นแต่เช้าเลยนะขอรับ” เขาทรุดกายนั่งลงข้างๆ มารดา พร้อมกับส่งยิ้มประจบประแจง

“แล้วจะให้ข้านอนกินบ้านกินเมืองเหมือนเจ้ารึ!” โม่หงชวนตวัดสายตาค้อนใส่บุตรชาย แต่ในน้ำเสียงกลับแฝงไว้ด้วยความเอ็นดู “เมื่อคืนกลับมาเสียดึกดื่น ไปร่ำสุรากับสหายบัณฑิตจอมปลอมพวกนั้นอีกแล้วสินะ”

“โธ่ ท่านแม่ ข้าไปสร้างสัมพันธ์นะขอรับ ปีหน้าจะมีการสอบขุนนางแล้ว เส้นสายเป็นสิ่งสำคัญ” สวี่จื่อเหวินอ้างข้างๆ คูๆ พลางคีบหมั่นโถวเข้าปากอย่างตะกละตะกลาม “เอ่อ...ท่านแม่ขอรับ พอดีว่าเมื่อวานข้าไปร้านหนังสือมา เจอตำราเล่มหนึ่งน่าสนใจยิ่งนัก แต่ว่า...” เขาทำเสียงอ่อย พูดจา ปากว่าตาขยิบ

โม่หงชวนถอนหายใจยาว “ต้องการเงินอีกแล้วสินะ” นางล้วงหยิบตลับเงินใบเล็กออกมาจากแขนเสื้อ “เอาไป! แต่จงจำไว้ว่าต้องตั้งใจอ่านหนังสือให้มาก อย่าให้เงินของแม่ต้องสูญเปล่า!”

“ขอบคุณท่านแม่! ท่านแม่ใจดีที่สุดในโลกเลย!” สวี่จื่อเหวินรับตลับเงินมาด้วยดวงตาเป็นประกาย เขานับเงินในนั้นอย่างรวดเร็วแล้วเก็บเข้าอกเสื้ออย่างดี โดยไม่สนใจเลยว่าเงินทุกอีแปะที่เขาใช้อย่างสำราญนั้น มาจากน้ำพักน้ำแรงของภรรยาที่เขามองไม่เห็นหัว

หลี่ชิงอีมองภาพสองแม่ลูกตรงหน้าด้วยหัวใจที่เย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง สามีของนาง บัณฑิตผู้มีแต่ลมปาก ไม่เคยปกป้อง ไม่เคยเหลียวแล เอาแต่เกาะกระโปรงมารดาเพื่อรีดไถเงินไปปรนเปรอตนเองและสหาย ความรักและความหวังที่นางเคยมีต่อเขาเมื่อครั้งแต่งงานใหม่ๆ ได้เหือดแห้งไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงความว่างเปล่าที่กัดกินจิตใจ น้ำซึมบ่อทราย ฉันใด ความผิดหวังในตัวเขาก็ค่อยๆ กัดกร่อนหัวใจนางฉันนั้น

หลังจากสองแม่ลูกกินอาหารเช้าเสร็จและแยกย้ายกันไปแล้ว หลี่ชิงอีจึงได้มีโอกาสกินข้าวที่เย็นชืดกับกับข้าวที่เหลือ้นถ้วย ชีวิตในแต่ละวันของนางดำเนินไปอย่างซ้ำซากจำเจเช่นนี้ ทำงานบ้าน ดูแลปรนนิบัติแม่สามีและสามี ตกเย็นก็ต้องนั่งปักผ้าจนดึกดื่นเพื่อหาเงินเข้าบ้าน เงินทุกอีแปะที่ได้มา ถูกโม่หงชวนริบไปทั้งหมดโดยอ้างว่าเป็นค่าใช้จ่ายในบ้าน เหลือเพียงเศษเงินเล็กๆ น้อยๆ ให้นางไว้ซื้อด้ายและผ้าเท่านั้น

เวลาล่วงเลยไปจนถึงยามไฮ่^[3] ทั่วทั้งเรือนตกอยู่ในความเงียบสงัด โม่หงชวนและสวี่จื่อเหวินต่างเข้าห้องนอนไปนานแล้ว มีเพียงแสงเทียนเล่มเล็กที่ส่องสว่างเรืองรองอยู่ในห้องเก็บของท้ายเรือนอันซอมซ่อ ซึ่งเป็นที่พักของหลี่ชิงอี

นางนั่งอยู่บนตั่งไม้เตี้ยๆ ในมือถือสะดึงขึงผ้าไหมสีแดงสด บนผืนผ้าปรากฏลวดลายของ “กิเลนหมื่นมงคล” ที่ใกล้จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว นี่คืองานปักชิ้นเอกที่นางใช้เวลาว่างทั้งหมดในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมาทุ่มเทให้กับมัน ทุกฝีเข็มเต็มไปด้วยจิตวิญญาณและความหวังของนาง

ด้ายสีทองอร่ามถูกปักไล่เรียงกันเป็นเกล็ดกิเลนที่ซ้อนทับกันดุจเกราะทองคำ แผงคอสีครามสะบัดพริ้วราวกับมีชีวิต ดวงตาของมันถูกปักด้วยด้ายสีนิลขลับ แต่กลับดูราวกับมีแววตาที่เปี่ยมด้วยเมตตาและพลังอำนาจ นี่ไม่ใช่งานปักธรรมดา แต่เป็นวิชาเฉพาะของตระกูลเดิมของนางที่สืบทอดกันมา คือการปักผ้าสมุนไพร นอกจากความงดงามแล้ว ใต้เส้นด้ายทุกเส้นยังซ่อนไว้ด้วยผงสมุนไพรหายากที่ช่วยบำรุงร่างกายและขับไล่สิ่งชั่วร้าย

ภาพปักผืนนี้คืองานชิ้นเดียวที่นางทำเพื่อตัวเอง มันคือสมบัติส่วนตัว คือสินเดิมจากมารดาที่นางแปรเปลี่ยนให้กลายเป็นความหวังชิ้นสุดท้าย นางตั้งใจว่าจะเก็บมันไว้เป็นสมบัติส่วนตัว หรือหากวันใดที่ต้อง สิ้นไร้ไม้ตอก จริงๆ อย่างน้อยก็ยังมีของล้ำค่าชิ้นนี้ไว้เป็นทุนรอนเริ่มต้นชีวิตใหม่

นิ้วเรียวที่หยาบกร้านจากการทำงานหนักค่อยๆ ลูบไล้ไปบนลวดลายปักอย่างแผ่วเบา ในยามที่ต้องเผชิญกับความโหดร้ายจากคนในบ้านตระกูลสวี่ มีเพียงการได้มองดูผลงานชิ้นนี้เท่านั้นที่ช่วยปลอบประโลมจิตใจที่บอบช้ำของนางได้ มันเป็นเครื่องยืนยันว่านางยังคงมีคุณค่า ยังคงมีความสามารถที่ใครก็พรากไปไม่ได้

ใต้แสงเทียนที่สั่นไหว แววตาของหลี่ชิงอีที่เคยว่างเปล่ามาตลอดทั้งวัน พลันปรากฏประกายแห่งความมุ่งมั่นและความหวังขึ้นมาวูบหนึ่ง นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เก็บสะดึงเข้าหีบไม้อย่างทะนุถนอมราวกับเป็นของวิเศษ

“อีกไม่นาน...อีกไม่นานก็จะเสร็จแล้ว” นางกระซิบกับตัวเองเบาๆ

ค่ำคืนนี้ยังคงยาวนาน และพรุ่งนี้เช้าวันใหม่แห่งความทุกข์ระทมก็จะมาเยือนอีกครั้ง แต่ตราบใดที่ภาพปักกิเลนผืนนี้ยังอยู่กับนาง ตราบนั้นหัวใจของหลี่ชิงอีก็ยังไม่ยอมแตกสลายโดยสิ้นเชิง มันคือเส้นด้ายแห่งความหวังเพียงเส้นเดียวที่ร้อยรัดชีวิตของนางไว้ไม่ให้จมดิ่งลงสู่ความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุดในบ้านสกุลสวี่แห่งนี้

°°°        °°°

^[1] ยามเหม่า           คือช่วงเวลา 05.00-06.59 น.

^[2] ยามเฉิน              คือช่วงเวลา 07.00-08.59 น.