Share

บทที่ 7

Author: ซินต้งหรูสุ่ย
ฮูหยินใหญ่เห็นดังนั้นก็คิดจะปราดเข้าไปขวางตรงหน้าฉู่จวินสิง

นั่นคือลูกชายคนเล็กของนาง ยามนี้ถูกฮ่องเต้ทำร้ายจนถึงขนาดนี้แล้ว

ตอนนี้แม้แต่หัวหน้าทหารรักษาพระองค์ก็ยังไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา

ช่างเหมือนดังคำกล่าวที่ว่าเสือตกที่นั่งลำบากยังถูกสุนัขรังแกโดยแท้

ตอนนี้ถึงต้องแลกด้วยชีวิต นางก็จะไม่ปล่อยให้พวกเขาทำร้ายลูกชายนางเด็ดขาด

เจี่ยนอันอันเห็นฮูหยินใหญ่จะพุ่งเข้าไปก็รีบดึงตัวอีกฝ่ายไว้

“ฮูหยินใหญ่เจ้าคะ อย่าเพิ่งหุนหันพลันแล่นเจ้าค่ะ” เจี่ยนอันอันกระซิบข้างหูฮูหยินใหญ่

ฮูหยินใหญ่หันกลับมามองเจี่ยนอันอัน ไม่เข้าใจว่าเหตุใดอีกฝ่ายจึงขัดขวางตนเอง

ขณะที่เจี่ยนอันอันกำลังพูดอยู่นั้นก็ตั้งท่าเตรียมจะซัดเข็มเงินอีกเล่มใส่หัวหน้าทหารรักษาพระองค์

เข็มเงินในมือนางเล่มนี้เคลือบยาพิษเอาไว้ พอทิ่มแทงลงไปก็จะทำให้หัวหน้าทหารรักษาพระองค์ผู้นี้เป็นอัมพาตทั่วร่างทันที

ถึงตอนนั้นนางก็สามารถใช้หัวหน้าทหารรักษาพระองค์มาบีบบังคับทหารรักษาพระองค์เหล่านี้ได้

หัวหน้าทหารรักษาพระองค์ในยามนั้นเห็นว่ายังคงไม่มีใครก้าวออกมา

เขาเงื้อดาบในมือขึ้นแล้วฟันลงบนร่างฉู่จวินสิงทันที

เห็นกับตาว่าคมดาบกำลังจะฟันลงบนลำคอของฉู่จวินสิงแล้ว

ขณะที่เจี่ยนอันอันกำลังจะดีดเข็มเงินในมือออกไป เสียงทุ้มต่ำเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเสียก่อน

“ใครกล้าแตะต้องน้องรองของข้า ข้าจะให้มันผู้นั้นชดใช้ด้วยเลือด!”

สายตาทุกคนกวาดไปทางต้นเสียงก็เห็นฉู่จวินหลุนพี่ชายคนโตนั่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็นไม้ด้วยสีหน้าเย่อหยิ่งเย็นชา

เขาหมุนล้อรถเข็นตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้าหัวหน้าทหารรักษาพระองค์

เมื่อหัวหน้าทหารรักษาพระองค์เห็นว่าผู้พูดคือฉู่จวินหลุนจึงยอมหยุดมือ

แม้ฉู่จวินหลุนจะถูกเนรเทศไปยังถิ่นทุรกันดารเช่นกัน แต่เขาเป็นผู้มีพระคุณที่เคยช่วยชีวิตหัวหน้าทหารรักษาพระองค์ไว้

เห็นฉู่จวินหลุนออกหน้า หัวหน้าทหารรักษาพระองค์ก็ไม่กล้ากำเริบเสิบสานอีก

ฉู่จวินหลุนกล่าวกับหัวหน้าทหารรักษาพระองค์ว่า “เข็มเล่มเมื่อครู่นี้ข้าเป็นคนซัดมาเอง เจ้าจะฆ่าก็ฆ่าข้าสิ”

หัวหน้าทหารรักษาพระองค์ได้ยินดังนั้นก็จำต้องเก็บดาบในมือเข้าที่เดิม

เขาประสานมือกล่าวกับฉู่จวินหลุน “ปีนั้นจิ้นอ๋องมีบุญคุณช่วยชีวิตข้าไว้ วันนี้ข้าจะปล่อยครอบครัวของพวกท่านไป บุญคุณระหว่างท่านกับข้าให้สิ้นสุดลงแต่เพียงเท่านี้”

เขาพูดจบก็ก้าวยาว ๆ จากไป ไม่ได้ทำร้ายฉู่จวินสิงอีก

เจี่ยนอันอันเห็นเช่นนั้นก็เก็บเข็มเงินในมือกลับอย่างเงียบ ๆ

ในความทรงจำ ชายที่นั่งรถเข็นไม้ผู้นี้คือจิ้นอ๋องที่ทรงอำนาจบารมีในอดีต

ภายหลังเนื่องจากได้รับบาดเจ็บสาหัสระหว่างออกรบ จึงทิ้งต้นตอของโรคร้ายไว้ เป็นเหตุให้สองขาพิการ

เจี่ยนอันอันจ้องฉู่จวินหลุนแน่วนิ่ง แต่กลับเห็นเขาหันมามองตนเองด้วยแววตาลึกล้ำ

สายตาของเขาคมกริบ ราวกับว่าสามารถมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างได้ทะลุปรุโปร่ง

เจี่ยนอันอันนึกกลัวอยู่บ้าง นางรู้สึกว่าฉู่จวินหลุนคล้ายจะมองอะไรออก

นางรีบเบนสายตาไปทางอื่น ไม่กล้าสบตากับเขาอีก

เมื่อถึงเวลา เหล่าทหารรักษาพระองค์ก็ควบคุมทุกคนออกไปจากจวนเยียนอ๋อง

ขณะที่ทุกคนก้าวเท้าออกไปจากจวนเยียนอ๋องก็หันกลับไปมองอย่างห้ามใจไม่อยู่

เห็นประตูใหญ่จวนเยียนอ๋องถูกปิดลง ทหารรักษาพระองค์สองนายใช้กระดาษสีขาวปิดผนึกประตู

หัวใจของคนในตระกูลพลอยหลั่งเลือดตาม

พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มานานหลายปี บัดนี้กลับถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏขายชาติ

นับแต่นี้พวกเขาจำต้องลาจากที่นี่ไปยังดินแดนรกร้างทางตะวันตกเฉียงเหนือที่แสนห่างไกล

เจี่ยนอันอันประคองฮูหยินใหญ่ เดินนำอยู่ด้านหน้าสุดอย่างอกผายไหล่ผึ่ง

ฉู่จวินสิงที่ยังสลบไสลถูกฉู่อันเจ๋อน้องชายต่างมารดาแบกไว้บนหลัง เดินตามอยู่ด้านหลังคนทั้งคู่

บริเวณนอกจวนเยียนอ๋องในขณะนี้เต็มไปด้วยชาวบ้านที่มามุงดูเรื่องของผู้อื่น

เห็นคนของจวนเยียนอ๋องออกมาแล้ว ก็มีคนขว้างปาไข่เน่าและใบผักเน่าที่เตรียมมาล่วงหน้าใส่ใบหน้าและร่างกายของพวกเขาโดยพลัน

คนเหล่านั้นร่ำร้องเสียงดัง “โจรกบฏขายชาติอย่างพวกเจ้าจงไสหัวออกไปจากแคว้นไท่ยวนเดี๋ยวนี้!”

สิ้นเสียง ไข่เน่าฟองหนึ่งก็ขว้างมาใส่ศีรษะของเจี่ยนอันอัน

หลังศีรษะของเจี่ยนอันอันราวกับมีดวงตางอกออกมากระนั้น นางเพียงเบี่ยงศีรษะเล็กน้อย ไข่เน่าฟองนั้นก็ลอยผ่านข้างหูนางไป

ไข่เน่าฟองนั้นลอยหวือไปถูกหลังศีรษะหัวหน้าทหารรักษาพระองค์ที่นำขบวนอยู่หน้าสุดอย่างจัง

ไข่เหลวๆ หยดย้อยเข้าไปในคอเสื้อ

หัวหน้าทหารรักษาพระองค์ชักดาบออกจากหว่างเอวด้วยความเดือดดาล หันกลับมามองเจี่ยนอันอันอย่างโกรธเกรี้ยว

เจี่ยนอันอันผายมือยักไหล่ ตีหน้าซื่อกล่าวกับหัวหน้าทหารรักษาพระองค์ว่า “ข้าไม่ได้เป็นคนทำนะ ในมือข้าไม่มีไข่เน่าเสียหน่อย”

แววตาของหัวหน้าทหารรักษาพระองค์ดุดันมาก เขากวาดสายตาไปทางฝั่งชาวบ้าน

คนที่ปาไข่เน่ามาเมื่อครู่นี้เห็นอย่างนั้นก็ตกใจจนรีบหดคอเดินเบียดเข้าไปในฝูงชน

พวกเขารับเงินมาที่นี่เพื่อทำลายชื่อเสียงของเยียนอ๋อง

พวกเขาไม่ได้อยากล่วงเกินทหารรักษาพระองค์ เพราะนั่นถึงขั้นหัวหลุดออกจากบ่าได้เลย

เนื่องจากเมื่อครู่นี้มีคนปาไข่เน่าไปถูกศีรษะหัวหน้าทหารรักษาพระองค์ กลุ่มคนที่ปะปนอยู่ในหมู่ชาวบ้านลอบโยนผักปาไข่เน่ามาเหล่านั้นจึงเพลามือลงบ้าง
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Comments (1)
goodnovel comment avatar
อาชีพหลัก คือนักอ่าน
คนเลว ต่อไปต้องเอาคืนให้หมด
VIEW ALL COMMENTS

Latest chapter

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 955

    เจี่ยนอันอันแอบคิดในใจ นางอาจสงสัยผิดคนก็เป็นได้แต่หากไม่ใช่กู้มั่วหลีส่งคนมาจับตัวเสิ่นจือเจิ้ง แล้วจะเป็นผู้ใดได้อีก?กู้มั่วหลีเห็นเจี่ยนอันอันมีสีหน้าร้อนรน จึงได้ตระหนักถึงความสำคัญของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเขากล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “แม่นางอันอัน ข้าไม่ได้พบเสิ้นจือเจิ้งจริงๆ หากว่าได้พบเขา ข้าต้องบอกเจ้าแน่”เมื่อเห็นกู้มั่วหลียืนกรานว่าไม่ได้พบเสิ้นจือเจิ้ง เจี่ยนอันอันจึงไม่คิดเสียเวลากับเขาอีกนางหันไปพูดกับต่งฮุ่ย “เรายังมีธุระ คงไม่รบกวนการค้าขายของเถ้าแก่อีก”ต่งฮุ่ยก็ไม่คิดรั้งตัวพวกเขาไว้ จึงไปส่งถึงหน้าประตูโรงเตี๊ยมก่อนที่เจี่ยนอันอันจะขึ้นรถม้า ได้ถามต่ออีก “ท่านพอจะบรรยายลักษณะกลุ่มคนที่ติดตามพี่ใหญ่ข้าได้หรือไม่?”ต่งฮุ่ยคิดพลาง จึงได้กล่าวตอบ “พวกเขาล้วนแต่งกายธรรมดา แต่ใบหน้าของแต่ละคน ล้วนมีรอยสักทั้งสิ้น”“คล้ายนักโทษประหารที่ถูกจองจำในคุก ใบหน้ามักจะต้องมีรอยสักไว้”คำพูดของต่งฮุ่ย ทำให้ทุกคนเกิดความเครียดในใจ เห็นทีคงเป็นนักโทษเดนตายที่หนีออกจากเรือนจำ แล้วมาพบเจอเสิ่นจือเจิ้งที่นี่เข้าจึงได้สะกดรอยตามรถม้าของเขา พร้อมถือโอกาสจับตัวเขาไปและพวกเข

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 954

    ต่งฮุ่ยส่ายหน้า “เขาไม่ได้มากินข้าวที่นี่”“ตอนนั้นข้าเห็นเขามีท่าทีรีบร้อนจะจากไป จึงไม่ได้รั้งตัวไว้”“แต่ขณะออกจากร้านข้าไปนั้น ข้าเห็นมีคนกลุ่มหนึ่งตามหลังรถม้าเขาไปด้วย”“คนกลุ่มนั้นท่าทีดูมีพิรุธ คล้ายจงใจติดตามรถม้าของเขาไป”“แต่ตอนนั้นข้าไม่รู้ว่าเขาก็คือพี่ชายของพวกท่าน จึงไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้มากนัก”ต่งฮุ่ยกล่าวถึงตรงนี้ สีหน้ามีแววคล้ายตำหนิตนเอง“ตอนนั้นเขายังได้ทำสัญญาไว้กับข้า ต่อไปจะส่งเป็ดไก่มาให้เรามากขึ้น”“หากรู้ว่าเขาก็คือพี่ชายของผู้อุปถัมภ์ทั้งสองคน ข้าคงจะจับตาความเคลื่อนไหวให้มากกว่านี้”เจี่ยนอันอันพอดูออกว่า เถ้าแก่โรงเตี๊ยมผู้นี้เป็นคนซื่อสัตย์ไม่เหมือนพ่อค้าหน้าเลือดรายอื่น ที่คิดแต่เรื่องเอารัดเอาเปรียบและนี่ก็คือสาเหตุหลักที่นางยินดีร่วมมือกับโรงเตี๊ยมตงเยว่แห่งนี้แม้เถ้าแก่จะไม่ได้บอกว่าเสิ่นจือเจิ้งไปที่ใดกันแน่ แต่คำพูดของเขาก็พอเป็นเบาะแสให้แก่ทุกคนคาดว่าเสิ่นจือเจิ้งอาจถูกคนกลุ่มนั้นจับตัวไปแต่พวกเขาคือใครกันแน่ เหตุใดจึงต้องจับตัวเสิ่นจือเจิ้ง?ทุกคนเริ่มรู้สึกร้อนใจมากขึ้น จากเดิมทียังปลอบใจตนเองว่าเสิ่นจือเจิ้งน่าจะปลอดภัยดีแต่

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 953

    เจี่ยนอันอันยิ้มเล็กน้อย มิได้กล่าวคำอันใดอีกถังหมิงเซวียนซึ่งนั่งอยู่นอกรถม้า ได้ยินคำสนทนาของคนทั้งสามชัดเจนเขาคิดในใจ หากคนที่หายไปนาน ไม่กลับมาคือเขา เหยียนซวงจะร้อนรนตามหาเช่นนี้หรือไม่?แม้จะรู้สึกไม่สู้สบายใจนัก แต่ถังหมิงเซวียนก็รีบสลัดความคิดนี้ทิ้งไปเขาเที่ยวซักถามผู้สัญจรไปมา ว่าอำเภออวี๋สุ่ยมีโรงเตี๊ยมและร้านอาหารอยู่ที่ใดบ้างเท่าที่สืบรู้มาทั้งหมด พวกเขาล้วนไปถามหาจนหมดสิ้นแต่ไม่มีผู้ใดเคยพบเสิ่นจือเจิ้งเลยนั่นยิ่งทำให้ทุกคนเป็นกังวลมากขึ้นอีกพี่ใหญ่ไปที่ใดกันแน่ เหตุใดจึงไม่มีเบาะแสของเขาเลย?รถม้าแล่นออกจากอำเภออวี๋สุ่ย มุ่งตรงไปยังอำเภออู่หนานต่อเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงเคยไปอำเภออู่หนานมาแล้ว ทั้งคู่พอจะคุ้นเคยกับที่นั่นบ้างไม่แน่อาจพบเสิ่นจือเจิ้งอยู่ที่นั่นก็เป็นได้เมื่อรถม้ามาถึงอำเภออู่หนาน ฉู่จวินสิงจึงบอกให้เสิ่นจืออวี้ควบไปยังโรงเตี๊ยมตงเยว่จากการบอกทางของฉู่จวินสิง ไม่นานรถม้าก็มาจอดนิ่งที่หน้าโรงเตี๊ยมตงเยว่ทุกคนต่างลงจากรถม้า เดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมเถ้าแก่ต่งฮุ่ยเห็นเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงเข้ามา ใบหน้าจึงผุดรอยยิ้มออกมาทันทีนับแต

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 952

    ไม่นานรถม้าก็เข้าสู่อำเภอไถหยางเจี่ยนอันอันเปิดผ้าม่านพลางถาม “คุณชายเสิ่น ก่อนพี่ใหญ่จะออกเดินทาง ได้บอกหรือไม่ว่าเขาจะไปขายเป็ดไก่ให้แก่ผู้ใด?”เสิ่นจืออวี้หันหน้ามา “พี่ใหญ่บอกว่าจะไปดูตามร้านอาหารและโรงเตี๊ยม เผื่อมีใครสนใจรับซื้อเป็ดไก่บ้าง”เจี่ยนอันอันคิดในใจ แสดงว่าความคิดของพี่ใหญ่ตรงกับนางอุตส่าห์เลี้ยงเป็ดไก่ไว้มากมาย ก็เพื่อหวังให้มีคนรับซื้อต่อและหลังจากนำไปขายแล้ว คงมีรายได้พอสมควรเลยทีเดียวนางจึงกล่าวต่อเสิ่นจืออวี้ “เช่นนั้นเราไปถามตามโรงเตี๊ยมและร้านอาหารแต่ละแห่ง ดูว่าพี่ใหญ่ได้แวะไปหรือไม่”เสิ่นจืออวี้รับคำ พร้อมฟังตามคำบอกเล่าเส้นทางของถังหมิงเซวียน ตรงไปยังโรงเตี๊ยมที่ถังหมิงเซวียนเคยไปพักก่อนเมื่อมาถึงหน้าโรงเตี๊ยม ทุกคนจึงลงจากรถม้า เข้าไปถามเถ้าแก่ว่าได้พบเสิ่นจือเจิ้งบ้างหรือไม่ทุกคนช่วยกันบรรยายถึงรูปพรรณสัณฐาณและส่วนสูงของเสิ่นจือเจิ้ง แต่เถ้าแก่โรงเตี๊ยมฟังแล้ว มีแต่ส่ายหน้าด้วยความงุนงงพร้อมบอกว่าไม่เคยพบเห็นเสิ่นจือเจิ้งมาก่อนทุกคนจึงกลับไปขึ้นรถม้าด้วยความผิดหวัง และมุ่งตรงไปยังโรงเตี๊ยมอีกแห่งหนึ่งเจี่ยนอันอันในยามนี้ นึกเสียดายที่เ

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 951

    เสิ่นจืออวี้กล่าวตอบ “คืออย่างนี้ เป็ดไก่ที่บ้านข้าเลี้ยงไว้ พอจะนำไปขายได้แล้ว”“เมื่อวานตอนเช้า พี่ใหญ่จึงนำเป็ดและไก่สองกรงใหญ่ไปอำเภอไถหยาง”“เพียงแต่จนถึงเวลานี้ เขายังไม่กลับมา”เสิ่นจืออวี้กล่าวถึงตรงนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลยิ่งเขาเคยคิดจะไปหาพี่ชายที่อำเภอไถหยาง แต่ก็เกรงว่าระหว่างเดินทาง จะคลาดกันกับพี่ชายอีกจึงได้แต่รออยู่ในบ้าน เฝ้าภาวนาให้พี่ชายกลับมาโดยเร็วแต่ไม่คาดคิดว่า จนถึงเวลานี้ ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเสิ่นจือเจิ้งจะกลับมาเสิ่นจืออวี้ย่อมรู้ว่า ที่ผ่านมาเหยียนซวงมักชอบปรากฏตัวต่อหน้าเสิ่นจือเจิ้งทั้งโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจและเขาก็ดูออกว่านางมีใจต่อเสิ่นจือเจิ้งจึงคิดว่าเสิ่นจือเจิ้งอาจมาบ้านของเหยียนซวง จึงได้ตามมาดูแต่ไม่คาดคิดว่า เหยียนซวงก็ไม่พบเสิ่นจือเจิ้งเช่นกันแต่หากเสิ่นจือเจิ้งไม่ได้มาบ้านเหยียนซวง แล้วเขาจะไปที่ใด? คงไม่ใช่เกิดเรื่องขึ้นหรอกนะเมื่อนึกถึงตรงนี้ เสิ่นจืออวี้พลันยิ่งร้อนใจมากขึ้นเจี่ยนอันอันก็ตระหนักถึงความรุนแรงของเรื่องราวเพราะด้วยนิสัยของเสิ่นจือเจิ้ง ปกติไม่เคยออกจากบ้านไปนานเช่นนี้เว้นแต่จะมีเรื่องใดมาพัวพัน จึงท

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 950

    ถังหมิงเซวียนหาได้ใส่ใจต่ออาการตาขวางของเหยียนซวงไม่ กลับกล่าวยิ้มๆ “ข้าต้องโอ้อวดแน่ เพราะเป็นเสื้อผ้าที่ซวงเอ๋อร์ตัดเย็บให้”“วันหน้าไม่ว่าจะไปที่ใด ข้าก็จะอวดให้ทุกคนได้รับรู้”เมื่อได้ยินถังหมิงเซวียนเรียกคำก็ซวงเอ๋อร์ สองคำก็ซวงเอ๋อร์ เจี่ยนอันอันจึงได้หยอกเย้า “ความสัมพันธ์คืบหน้าเร็วจริง คาดว่าคงใกล้จะมีข่าวดีแล้วสินะ”“เรากำลังรอดื่มสุรามงคลของพวกเจ้าอยู่ ถึงเวลาอย่าลืมบอกเราด้วยล่ะ”เจี่ยนอันอันกล่าวพลาง หันหน้าไปมองฉู่จวินสิงเห็นอีกฝ่ายก็มองตนด้วยสายตาเปี่ยมด้วยความรักเช่นกัน“อันอันพูดถูกแล้ว เรากำลังรอดื่มสุรามงคลของพวกเจ้า”เหยียนซวงได้ยินคำพูดของทั้งคู่ รู้สึกเขินอายจนต้องก้มหน้าลง“อย่าไปฟังเขาพูดเหลวไหล เรื่องของเรายังอีกนานนัก”เจี่ยนอันอันยิ้มพลางจับมือเหยียนซวงไว้ “บอกมาเร็วเข้า พวกเจ้าคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว?”เหยียนซวงถูกกระเซ้าจนใบหน้าแดงก่ำ นางกับถังหมิงเซวียนเพียงแค่ยืนยันในความสัมพันธ์ หาได้คืบหน้าไปไกลไม่“โธ่เอ๋ยอันอัน เจ้าอย่ามาหยอกข้าอีกเลย”ยิ่งเห็นเหยียนซวงหน้าแดงไปถึงใบหู เจี่ยนอันอันก็ยิ่งหัวเราะจนตาหยีถังหมิงเซวียนไม่ต้องการพลาดโอกาสทองที่จะ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status