บทที่ 5 อย่าให้คลาดสายตา

“ปล่อยฉันนะไนธ์ ฉันบอกให้ปล่อย ปล่อย!!!”

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองกรีดร้องอยู่แบบนั้นนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีก็ถูกจับยัดเข้ามาในห้องนอนที่เป็นห้องเดิมของตัวเอง ห้องที่ฉันไม่ได้เข้ามาเลยตลอดหลายปีที่แม่จากไป ตอนนี้พื้นมีฝุ่นเขรอะจากการไม่ได้ผ่านการทำความสะอาดเลย จนทำให้ร่างฉันเสียหลักล้มลงไปถูกกับพื้นฝุ่นเป็นรอยกว้าง

แต่ฉันไม่ได้มีเวลามามัวสนใจฝุ่นเหล่านี้ เพราะแค่เสี้ยววินาทีประตูห้องก็ได้ปิดลง ก่อนที่คนที่พาฉันเข้ามาอย่างไนธ์จะเดินกลับเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“หยุดโวยวายสักที” น้ำเสียงของเขาเหมือนกำลังเหนื่อยใจกับฉัน มันยิ่งทำให้ฉันควบคุมความโกรธเอาไว้ไม่อยู่

“ไม่เห็นเหรอว่าพวกมันทำอะไร ฉันถูกจับแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ ทั้งที่เหยียบประเทศไทยได้ไม่ถึงวันด้วยซ้ำ ไม่ให้ฉันโวยวาย นายบ้าหรือเปล่า!”

“ผมทำตามหน้าที่”

“อย่ามาทำเป็นพูดให้ตัวเองดูดี ถ้าเกิดว่านายทำหน้าที่บอดี้การ์ดจริงๆ ฉันจะไม่มีวันเข้ามาอยู่ในห้องนี้ห‍ร‍อ‍ก ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันไม่เอานายไว้แน่!”

“เฮ้อ...”

ฉันเห็นเขาถอนหายใจออกมาราวกับกำลังเบื่อหน่ายเต็มทน ในเมื่อเขาเบื่อขนาดนั้นทำไมไม่ปล่อยฉันไป มาทนอยู่กับคนอย่างฉันทำไมกัน

อย่างน้อยตอนเด็กเราก็เคยเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาก่อน เขาจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ปล่อยให้ฉันทำในสิ่งที่ฉันต้องการบ้างไม่ได้เหรอ

“ฉันแค่อยากให้คนพวกนั้นเจ็บปวดบ้าง ทำไมทุกครั้งที่ฉันมั่นใจว่าตัวเองจะชนะ มันต้องจบลงแบบนี้ทุกครั้งเลย”

ในที่สุดฉันก็ทำได้แค่ตัดพ้อกับตัวเอง ตอนที่ฉันคิดว่าตัวเองเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อ มั่นใจว่าฉันควรจะได้ทุกอย่าง แต่สุดท้ายก็มีเด็กบ้าที่ไหนไม่รู้โผล่มา ทำให้ฉันกลายเป็นหมาหัวเน่า

ตอนที่ฉันคิดว่าตัวเองประสบความสำเร็จจากการสอบติดมหาวิทยาลัยดังของฮ่องกง แต่กลับกลายเป็นว่านั่นคือการจัดฉากของพ่อเพื่อให้ฉันออกไปให้ห่างแผนชั่วของเขาให้มากที่สุด

หรือแม้แต่ตอนที่ฉันจงใจใส่ชุดสวยมาเพื่อเยาะเย้ยพวกเขา ก็เป็นฉันต้องมานั่งคลุกฝุ่นอยู่ที่พื้นไม้แข็งๆ นี่

ทำไมต้องเป็นฉันตลอดเลย...

“ถ้าแค่ใช้สมอง ก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้ว”

“จะหลอกด่าว่าฉันโง่ก็ว่ามาเถอะ”

“อือ ก็โง่จริง”

ฉันเหนื่อยกับการคุยกับเขามากเลย รู้แล้วว่าทำไมพ่อถึงเลือกเขาเข้ามาดูแลฉัน ยังไงเขาก็รู้ว่าฉันไม่มีทางชนะผู้ชายคนนี้ได้แน่ๆ เพราะเขารู้จักฉันดีเกินไป

บางที...แค่บางทีที่ฉันแอบคิดว่าหากเราไม่ได้เป็นศัตรูกัน ทุกอย่างมันคงดีกว่านี้แน่ๆ

“ฉันขอถามอะไรสักอย่างสิ”

“...” เขาไม่ตอบ เพียงปรายตามองฉันที่เงยหน้ามองเขาอยู่ก็เท่านั้น

“นายเกลียดอะไรฉันนักหนาเหรอ ทำไมต้องใจร้ายกับฉันมากขนาดนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนเราสนิทกัน ตัวติดกันเป็นเงา จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองทำอะไรผิด ทำไมอยู่ดีๆ นายถึงเปลี่ยนไป”

ฉันพยายามจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขา ถามหาเหตุผลจากคนที่ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักอย่าง เขายืนล้วงกระเป๋ามองมาที่ฉันนิ่งๆ ก่อนจะพูดเสียงราบเรียบอีกครั้ง

"นี่ใจร้ายแล้วเหรอ?”

เขาพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง เขา...ใจร้ายกับฉันได้อีกอย่างนั้นเหรอ? ฉันคงคาดหวังมากไปเองที่คิดว่าความสัมพันธ์ในวัยเด็กของเราคงมีความหมายกับเขาบ้าง

“คุณคิดว่าตัวเองเจอเรื่องใจร้ายแล้ว ทำไมไม่ดูชีวิตคนอื่นเขาซะบ้าง บางทีถ้าคุณทำตัวฉลาดกว่านี้ คุณจะพบว่าตัวเองชีวิตดีกว่าคนอื่นเขาเยอะเลย”

“ไม่ต้องมาสอน ฉันไม่ต้องการ”

“งั้นก็แล้วแต่”

เขาทิ้งคำพูดไว้แค่นั้น ก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่ลืมล็อกและสั่งคนยืนเฝ้าจากด้านนอก

ไอ้บ้าเอ๊ย เขามันน่าหงุดหงิดที่สุด...

หลังจากนั่งคิดทบทวนมาเกือบทั้งวัน สลัดความผิดหวังเสียใจออกไปจากความรู้สึกได้เกือบทั้งหมด ฉันก็ได้สติขึ้นมาว่าตัวเองควรจะหนีออกไปจากที่นี่ เรื่องอะไรจะมานั่งให้พวกเขาจับแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ด้วยล่ะ มือมีเท้ามี หนีไปซะก็สิ้นเรื่อง

นอกจากนี้ฉันยังมีเงินติดตัวอยู่หลักหมื่น หาที่อยู่สักคืนสองคืนหาทางติดต่อใครสักคนที่ไว้ใจได้ ค่อยๆ คิดหาทางเอาทุกอย่างคืนก็ยังไม่สาย ถึงมันจะน่าปวดหัวแล้วก็ยากไปสักหน่อยก็เถอะ ตั้งแต่รู้เรื่องจนถึงตอนนี้ ฉันยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะทำยังไงต่อ รู้แค่ว่าต้องเอาคืน แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหนดี

ไปตายเอาดาบหน้าแล้วกัน

คิดได้ดังนั้นฉันก็เริ่มมองหาหนทางในทันที รีบลุกขึ้นจากที่นอนที่ตัวเองนั่งจับเจ่าอยู่ร่วมชั่วโมงได้ ประตูหน้าต่างล้วนถูกล็อกตายจากด้านนอกทุกบาน แล้วยังมีคนเฝ้าที่หน้าห้องเวรยามแน่นหนา พวกเขาคงจะกลัวฉันหนีไปมากจริงๆ

การแต่งงานนี่มันสำคัญยังไงนะถึงต้องซีเรียสขนาดนี้

จัดการเททุกอย่างออกจากกระเป๋าถือเพื่อดูว่ามีทรัพย์สินอะไรพอให้ฉันหนีไปจากที่นี่ได้บ้าง

ถ้าคิดจะหนีฉันต้องทำให้ตัวเองคล่องตัวมากที่สุด เกิดเอากระเป๋าไปด้วยแล้วไปเกี่ยวรั้วบ้านก็จบเห่น่ะสิ

กระเป๋าตังมีเงินสดหลักพัน บัตรเครดิตอีกสองสามใบ...อันนี้จำเป็นอยู่ ถึงจะสามารถตรวจสอบที่อยู่ของฉันจากที่ฉันใช้ได้ แต่ก็แค่รีบกดเงินสดออกมาก็สิ้นเรื่อง

กระเป๋าเครื่องสำอาง...อืม อันนี้จำเป็นไหมนะ

เอาเป็นว่าทาให้เสร็จก่อนไปเลยก็แล้วกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันก็ต้องสวยเอาไว้ก่อน แม่สอนไว้

หลังจากนั้นก็ถอดรองเท้าส้นสูงออก ตอนนี้ฉันไม่มีรองเท้าคู่ใหม่ให้เปลี่ยนแต่ถ้าใส่ส้นสูงวิ่งหนีบอดี้การ์ดนับสิบในบ้านนี้คงไม่ดี วิ่งเท้าเปล่าเอาไว้รอดออกไปจากที่นี่ค่อยไปหาซื้อเอา

กายพร้อม ใจพร้อม แกทำได้ยัยเรนนี่ หนีไปตายเอาดาบหน้า เจอทางรอดแล้วค่อยว่ากันใหม่

ก๊อก ก๊อก

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากข้างนอก ทำให้ฉันที่กำลังจะเดินไปหาทางออกถึงกับสะดุ้งเฮือก

“ผมเอาข้าวมาให้ คุณอยากจะกินเลยไหม”

เป็นไนธ์อีกแล้ว เขานี่มันน่ารำคาญจริงๆ หลายครั้งที่ฉันคิดเจรจากับเขาดีๆ เพื่อดึงเขามาอยู่ข้างฉันอย่างเมื่อก่อน แต่ด้วยความที่ห่างกันไปหลายปี ซ้ำเจอหน้ากันเขายังตั้งท่าเป็นศัตรูกับฉันเต็มที่ ฉันเลยต้องพับความคิดนั้นลงไป

พวกเรา...เป็นศัตรูกันอย่างนี้ก็ดีแล้วล่ะ

“ฉันไม่หิว เอากลับไป” ฉันตะโกนกลับไป พยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุดเพื่อไม่ให้เขาจับสังเกตได้

“แน่ใจนะ ไม่ได้กินอะไรแต่เช้าไม่ใช่หรือไง”

“ปล่อยฉันตายไปเถอะ แค่นั้นไม่ถือว่าแย่ห‍ร‍อ‍ก”

หวังว่าเล่นมุกนี้แล้วเขาจะไม่ดื้อเอาข้าวเข้ามาป้อนฉันด้วยปากเหมือนอย่างในละครห‍ร‍อ‍กนะ

“แล้วอย่ามาเรียกหาข้าวทีหลังแล้วกัน”

เสียงฝีเท้าได้ห่างออกไปแล้ว ฉันเดินไปจับลูกบิดประตูก่อนจะพบว่ามันยังคงล็อกอยู่ ข้างนอกมีเสียงพูดคุยกันเบาๆ ของผู้ชายสองคน คิดว่าคงมีคนกำลังเฝ้าฉันอยู่ถึงแม้ไอ้บ้าไนธ์จะไม่อยู่ตรงนี้แล้ว

เห็นดังนั้นฉันจึงรีบตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าในทันที ห้องนี้เป็นห้องที่คุณตาทำเพื่อเป็นห้องหนังสือที่มีห้องลับอีกห้องหลังตู้หนังสือ เป็นทางลัดเพื่อลงไปยังห้องหนังสือชั้นล่าง แต่พอมีฉัน ท่านก็ทำห้องนี้เป็นห้องนอนให้เพราะอยู่ทางทิศตะวันออก มีแสงแดดส่องตอนเช้าทำให้หลานคนนี้ไม่ตื่นสาย และทางลับนั้นก็มีแค่ฉันกับตาที่รู้กันเพียงสองคน

พูดแล้วก็คิดถึงคุณตา ป่านนี้ท่านอยู่บนสวรรค์กับแม่จะสบายดีไหม จะรู้หรือเปล่าว่าหลานสาวคนนี้กำลังเจอเรื่องหนักหนาแค่ไหน

“หนูคิดถึงตานะคะ”

ฉันรีบเก็บกระเป๋าเงินยัดเข้าไปในเกาะอกชุดเ‍ด‍ร‍สเพื่อความคล่องตัว ก่อนที่จะเปิดประตูห้องลับแล้วยัดตัวเองเข้าไปในนั้นอย่างรวดเร็ว

ภายในห้องลับนี้เป็นไม้ทั้งห้อง ทั้งฝุ่นเขรอะและอับชื้นเนื่องจากไม่มีหน้าต่างให้แสงเข้าถึง ฉันต้องเปิดแฟลชมือถือที่มีแบตอยู่เพียง 15% เพื่อนำทาง ระหว่างที่ลงน้ำหนักเท้าก็ต้องระวังสุดฤทธิ์เพราะไม่รู้ว่าจะดังออกไปถึงข้างนอกจนมีคนได้ยินหรือเปล่า

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันลืมไปเสียสนิทเลยก็คือ ในที่แบบนี้มันทั้งอับทั้งชื้น แล้วยังเต็มไปด้วยหยากไย่เต็มไปหมด ฉันกลัวแมลง อย่าว่าแต่ฝ่ารังพวกมันเข้าไปเลย แค่เห็นภาพในอินเทอร์เน็ตก็ขนลุกซู่จนอยากร้องไห้ แต่นี่ฉันต้องเดินลงไปในบันไดแคบๆ ที่ทั้งเหม็นทั้งเต็มไปด้วยแมลงยุบยับเต็มไปหมด

อยากจะบ้าตาย

“มันคุ้มไหมเนี่ยยัยเรน มีผัวแล้วนอนสบายๆ ทั้งเสียวแล้วก็ไม่ต้องลำบาก แกจะหนีไปทำไมกันเนี่ย”

ถ้าไม่ใช่เพราะคนพวกนั้นเอารัดเอาเปรียบครอบครัวฉันจนฉันต้องดิ้นรนเพื่อเอาทุกอย่างคืนมา ยังไงฉันก็ไม่มีวันทำตัวเองให้ลำบากแบบนี้ห‍ร‍อ‍ก

ฉันค่อยๆ ก้าวลงบันไดทีละขั้นพยายามเบาฝีเท้าให้มากที่สุด ระหว่างนั้นไหล่ทั้งสองข้างที่ไม่ได้มีเสื้อผ้าปกปิดก็ถูกหยากไย่เกี่ยวเข้าให้จนต้องปัดออกหลายต่อหลายครั้ง ในใจนี่สั่นไปหมด ทั้งที่มันห่างจากชั้นล่างแค่ไม่กี่เมตร แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงได้ไกลอย่างนี้

ในที่สุดฉันก็ลงมาถึงทางออกจนได้ ประตูที่เชื่อมห้องลับกับตู้หนังสือของห้องหนังสือชั้นล่างซึ่งหน้าต่างห้องคงยังเปิดอยู่ แต่ไม่รู้ว่าจะมีคนอยู่ที่นั่นหรือเปล่า

ฉันพยายามขยับชั้นอย่างเบามือที่สุดเพื่อไม่ให้มีเสียงดังเล็ดลอดออกไปก่อนจะแอบส่องช่องว่างที่เปิดออกมา ภายในห้องหนังสือนั้นเงียบเชียบ ประตูหน้าก็ยังปิดสนิท คงจะไม่มีคนอยู่

เห็นอย่างนั้นฉันก็รีบดันตู้ให้เปิดออกมากพอที่ตัวเองจะออกไปในทันที แต่ด้วยความที่รางเลื่อนเดิมมันเก่าจากการไม่ได้ใช้งานนาน มันเลยต้องออกแรงนิดหน่อย หลังจากพยายามมาได้ครู่หนึ่ง ในที่สุดมันก็เปิดออก

ทว่าฉันที่กำลังถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก จู่ๆ ก็ต้องตกใจสะดุ้งโหยงเพราะมีคนมาโผล่อยู่ตรงหน้า

“แฮร่!”

“ตาเถร!!!”