บทที่ 4 บีบบังคับ

ฉันต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะข่มตาให้หลับเมื่อคืนนี้ ไม่ใช่เพราะว่ามัวแต่คิดถึงซิกแพ็กของไอ้บ้านั่นห‍ร‍อ‍กนะ แต่เมื่อวานดันใส่ส้นสูงร่อนไปร่อนมาทั้งวัน ตกกลางคืนเลยปวดน่องจนนอนแทบไม่หลับ บุญบาปที่ฉันยังสามารถตื่นมาในสภาพแจ่มใสได้แม้ว่าจะนอนน้อย เช้านี้เลยไม่ต้องพึ่งพาคอนซีลเลอร์ในการลบรอยใต้ตาสักเท่าไหร่

วันนี้ฉันต้องกลับบ้านไปทวงทุกอย่างของฉันคืนมา เริ่มจากบ้านหลังนั้นที่พวกมันเสวยสุข ในขณะที่ทายาทคนเดียวของบ้านต้องมาอยู่คอนโดเน่าๆ นี่

ฝันไปเถอะ ฉันนี่แหละจะทำให้พวกมันอกแตกตาย

“เช้ามาก็มายืนทำหน้าโรคจิตอยู่ได้ สมงสมองไปหมดแล้วหรือไง?”

“ตาเถร!”

แทบจะลืมไปเลยว่าในห้องนี้ไม่ได้มีฉันแค่คนเดียว แต่มีไอ้บ้านี่มาอยู่ร่วมชายคาด้วย ฉันแค่เดินลงมาจากบันไดกำลังจะตรงไปที่ตู้เย็น กลับมีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาจนทำให้ตกใจสะดุ้งเฮือก

เขามานั่งทำบ้าอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย แถมยังอยู่ในชุดสูทสีดำสุดเสร่อ ทำตัวอย่างกับสายลับในหนัง Mission impossible ทรงผมที่เซตเจลมาอย่างกับนายแบบนั่นอีก หล่อมากมั้ง

“มาถึงก็มองเหยียดคนอื่นเลย ยัยคนนิสัยไม่ดี” แล้วดูปากสิ สอบผ่านมาเป็นบอดี้การ์ดได้ยังไงเนี่ย

“ใครมองเหยียด ตัวเองชอบมองคนอื่นอย่างนั้นแล้วคิดไปเองว่าคนอื่นมองเหยียดหรือเปล่า?”

“โอเคผมผิดเอง อาจจะเป็นสายตาของหมาบางตัวมองก็ได้ ไม่ใช่คุณห‍ร‍อ‍ก”

“นี่นายว่าฉันเป็นหมาเหรอ!”

“พูดตอนไหน คุณบอกว่าไม่ได้มองเหยียดผม ผมก็บอกว่าเป็นหมาไม่ใช่คุณ อย่าร้อนตัวสิ”

ปรี๊ดดดดดดดด

เขาคิดจะเอาคืนเรื่องที่ฉันว่าเขาที่สุสานเมื่อวานอย่างนั้นเหรอ ร้ายที่สุด ฉันจะทำยังไงกับไอ้บ้านี่ดีนะ ที่ผ่านมาฉันสามารถกำจัดคนออกไปจากชีวิตได้อย่างง่ายดาย แต่พอเป็นเขากลับคิดอะไรไม่ออกเลย

จะวางยาถ่ายในเครื่องดื่มทุกอันเหมือนไรอัล บอดี้การ์ดคนแรกดีไหมนะ

หรือว่าจะแอบปล่อยหมามุ่ยในเสื้อผ้าเหมือนอย่างที่เบรนดอน บอดี้การ์ดคนที่สองโดนดี

แต่ว่า...ตั้งแต่ฉันมาถึงที่นี่แม้แต่ตอนทำแผลเขายังจับตาดูฉันที่อยู่นอกห้องฉุกเฉินเหมือนกลัวหายไปไหน จะไปหาซื้อของพวกนั้นมาก็คงไม่สะดวกเท่าไหร่

ฉันต้องเลือกแล้วล่ะว่าจะกลับไปทวงบ้านคืนก่อน หรือว่าจะจัดการไอ้บ้านี่ก่อนดี

“ไนธ์” ฉันแกล้งทำเป็นญาติดีกับเขาด้วยการเรียกชื่อเขาแบบปกติ และนั่นก็ทำให้เขาหันมามองหน้าฉันด้วยสีหน้างุนงง

“ผีเข้าหรือไง”

“ฉันจะพูดคุยดีๆ กับนายมันต้องผีเข้าด้วยเหรอ มองฉันในแง่ลบเกินไปหรือเปล่าเอ่ย?”

“จะเอาอะไรก็ว่ามา ยังไงผมก็มีหน้าที่พาคุณไปทุกที่ที่คุณอยากไป”

“งั้นไปห้าง”

“ไม่ได้”

“แล้วไหนบอกว่ามีหน้าที่พาฉันไปทุกที่ที่อยากไปไง”

ฉันรู้ห‍ร‍อ‍กว่าพ่อจงใจให้เขามาจับตาดูฉัน แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้

“งั้นฉันจะไปบริษัท”

“ก่อนจะไปบริษัทคุณต้องแน่ใจนะว่าตัวเองมีตำแหน่งให้เข้าไปจริงๆ แค่จะไปสมัครงานชุดคุณยังไม่พร้อมเลย จะเข้าไปได้ไง”

แต่นั่นมันบริษัทของตาฉันนะ เขาจะห้ามไม่ให้ทายาทที่ถูกต้องตามกฎหมายเข้าไปได้ยังไง ดูท่าว่าเส้นทางของฉันคงจะไม่ได้เรียบง่ายขนาดนั้น เรื่องทางกฎหมายฉันเองก็ไม่ได้รู้เยอะซะด้วยสิ

หรือว่า...ต้องหาที่ปรึกษากันนะ

“งั้นเอางี้ ฉันจะไปหาทนาย”

“ไม่ต้อง วันนี้ท่านประธานเรียกคุณกลับบ้าน คุณต้องกลับไปกับผม”

“เมื่อวานเขาห้ามไม่ให้ฉันเข้าไปไม่ใช่เหรอ แล้ววันนี้นึกครึ้มอะไรถึงเรียกเข้าไปล่ะ”

“ถ้าให้เดา เพราะเรื่องเมื่อวานคุณโวยวายต่อหน้าคนใหญ่คนโตหลายคน วันนี้คุณอาจจะโดนลงโทษ”

นี่ก็ไม่ใช่อะไรที่เหนือความคาดหมายเท่าไหร่ห‍ร‍อ‍ก พวกนี้เป็นคนหน้าบาง มีเรื่องอะไรนิดหน่อยก็เป็นเดือดเป็นร้อนดิ้นเหมือนโดนน้ำร้อนลวกแล้ว ถ้าเป็นอย่างนี้คิดว่าเรื่องเอาบริษัทคืนคงไม่ได้ยากอย่างที่คิด

“งั้นเอางี้ ฉันจะแต่งตัว 15 นาที นายไปสตาร์ทรถรอได้เลย”

“ก็บอกอยู่ว่าจะโดนลงโทษ แต่งตัวสวยไปเพื่ออะไร”

“ไปเย้ยไง ฉันอยากให้พวกนั้นรู้ว่าฉันไม่สนไม่แคร์ ถ้านายอยากโทรไปบอกเจ้านายก่อนก็ได้นะ เชิญ”

พูดจบฉันก็วิ่งขึ้นห้องมาเลือกชุดใหม่อย่างอารมณ์ดี

ตอนที่กลับมาฉันไม่ได้ขนเสื้อผ้ากลับมาเยอะนัก เพราะรู้สึกว่ามันวุ่นวายไม่สะดวกเท่าไหร่ แต่ที่ต้องมีติดตัวคือเ‍ด‍ร‍สแดงแรงทุกโอกาส ใส่ไปหาใครเขาก็หันหลังเบะปากใส่ทุกราย

อย่างนี้แหละ คิดจะแรงชุดไม่แดงได้ไง

ชุดแดงพร้อม ปากแดงพร้อม ฉันเดินเข้าบ้านมาในสภาพที่มั่นแบบสุดๆ ชนิดที่ว่าใครมองก็ต้องหมั่นไส้ในความมั่นนี้ แม้แต่บอดี้การ์ดตัวร้ายที่ต้องเดินดูแลฉันทุกฝีก้าวก็ถอยห่างไปสองเมตรราวกับรังเกียจฉันชอบกล

“ไม่ต้องมาเดินใกล้ผมเลยนะ ผมไม่ถูกโฉลกกับสีแดง”

“ฉันเองก็ไม่ถูกกับสีดำเหมือนกันนั่นแหละ ถ้าเป็นไปได้ก็ช่วยออกไปไกลๆ เลยนะ ออกไปจากชีวิตฉันได้ยิ่งดี”

“แล้ววันหนึ่งถ้าผมไปจริงๆ แล้วคุณจะร้องเรียกหา อย่าหาว่าผมไม่เตือน”

ชิ ใครจะเรียกหาเขากัน ถึงวันนั้นฉันคงจะยินดีจนเก็บความดีใจเอาไว้ไม่อยู่ ประกาศเสียงตามสายออกไปทั่วบ้านทั่วเมืองไม่ว่า

บ้านเอ‍ก‍เด‍ชา‍พิ‍พั‍ฒ‍น์เช้านี้เต็มไปด้วยเสียงเอะอะโวยวาย เหล่าบอดี้การ์ดและสาวใช้ต่างกลัวกันหัวหดเพราะความหงุดหงิดของผู้นำตระกูลอย่างพ่อฉัน รณเดช เอ‍ก‍เด‍ชา‍พิ‍พั‍ฒ‍น์ ระหว่างที่ฉันเดินขึ้นบันไดไปบนบ้านก็ได้ยินเสียงโวยวายพร้อมกับเสียงแก้วแตกดังมาเป็นระยะ

ว้า...ดูเหมือนมีคนโมโหจนอยากกรี๊ดออกมาแล้วสินะ เป็นใครกันน้า ผัวหรือว่าเมีย

“มันคิดว่ามันเป็นใคร รู้ไหมคะว่าตอนนี้คนข้างนอกพูดถึงฉันว่ายังไง พ่อแม่เพื่อนของร‍า‍อุ‍ลมองฉันแปลกๆ ตอนฉันไปส่งลูก แล้วลูกก็ร้องไห้โทรมาให้ไปรับ บอกเพื่อนล้อว่าแม่เป็นเมียน้อย คุณต้องจัดการลูกสาวคุณนะคะ ไม่อย่างนั้นฉันไม่ยอมจริงๆ ด้วย”

เสียงยัยเมียน้อยโวยวายลั่นบ้าน ได้ยินแล้วอดไม่ได้ที่จะสาวเท้าเร็วขึ้นเพื่อเข้าไปฟังเรื่องดีๆ ข้างใน

เพราะทุกความเจ็บปวดของคนพวกนี้ คือเรื่องดีๆ ของฉันยังไงล่ะ

“ทำหน้าตาอิ่มเอิบมีความสุขที่คนอื่นได้รับความเดือดเนื้อร้อนใจ โรคจิต”

ทั้งที่ก็เดินห่างกันตั้งไกลแต่กลับได้ยินเสียงของเขาชัดเจนเหมือนกระซิบอยู่ข้างหู พอหันหลังกลับไปมองเท่านั้นแหละก็เจอเขามายืนอยู่ในระยะประชิด

ไอ้บ้า ตกใจหมดเลย

“ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง นายบอกว่าฉันเป็นโรคจิต แล้วตัวเองไม่โรคจิตมั้ง ไล่ตามแซะผู้หญิงอยู่ได้”

“ก็คงงั้นมั้ง”

มันมีคนปกติที่ไหนเวลาโดนด่าแล้วยิ้มรับหน้าตาเฉยอย่างเขาบ้าง เชื่อเขาเลย แต่คนอย่างนี้แหละที่รับมือด้วยยากที่สุด สงสัยว่าฉันต้องคิดหาทางที่มันแยบยลหน่อยเพื่อจะกำจัดเขาออกไปให้พ้นทาง

ฉันกำลังจะเดินเข้าไปยังห้องนั่งเล่นที่มีพ่อกับเมียน้อยกำลังหน้าดำคร่ำเครียดเถียงกันอยู่ ทว่ายังไม่ทันเข้าไปถึงจุดที่แม่นั่นโวยวาย ต้นแขนก็ถูกกระชากอย่างแรงจนถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ก่อนที่จะมีแก้วใบหนึ่งมาแตกอยู่ตรงปลายเท้าฉันพอดิบพอดี

เพล้ง!!

“ระวังหน่อย”

เจ้าของมือที่ดึงแขนฉันอยู่พูดเสียงเรียบ เขาดึงฉันกลับเพราะเห็นว่าฉันกำลังจะเดินไปหาแก้วที่แม่ไข่มุกปาลงมา ทุกคนเห็นว่าฉันมาก็เหมือนจะพุ่งความสนใจมาที่ฉันในทันที

รวมทั้งยัยบ้าขี้โวยวายคนนั้นด้วย

“มานู่นแล้วไงคะ” ยัยไข่มุกมองหน้าฉันแล้วกอดอกทำท่าไม่พอใจ ส่วนพ่อที่นั่งอยู่ตรงโซฟา พอเห็นว่าฉันมาถึงเขาก็ลุกขึ้นแล้วปรี่เข้ามาในทันที

“มาแล้วเหรอแม่ตัวดี”

เขาที่สวมรองเท้าหนังเดินฝ่าเศษแก้วเข้ามาหาฉันด้วยท่าที่เกรี้ยวกราด มือหนายกขึ้นแล้วฟาดลงมาอย่างแรงในจังหวะที่ฉันไม่ทันตั้งตัว

เพียะ!!

ใบหน้าของฉันหันไปตามแรงตบ ฟากหนึ่งของใบหน้าชาไร้ความรู้สึก ทว่าเพียงเสี้ยววินาทีความเจ็บที่ร้าวไปทั้งแถบก็ได้ตามขึ้นมา

ฉันคงจะถูกตบอีกครั้งจากฝีมือพ่อตัวเอง หากไม่ได้ไนธ์เข้ามาขวางเอาไว้

“มึงจะเข้ามาขวางอีกทำไม หน้าที่มึงคือทำตามคำสั่งกู ไม่ใช่มัน!”

เรียกฉันที่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ว่ามัน แต่เรียกลูกเมียน้อยได้อย่างเต็มปากว่าลูกชาย ความเจ็บปวดที่แก้มนั้นเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่ฉันได้ยิน มันเจ็บ...แต่เป็นความเจ็บที่ฉันชินชาจนพูดอะไรไม่ออก

“แกทำเรื่องงามหน้าขนาดไหนรู้ไหม ตอนนี้คนทั้งจังหวัดเขารู้กันหมดว่าพ่อแกมันไม่ดี ชอบนักใช่ไหมเรื่องหักหน้าคนอื่น เหมือนที่แม่แกชอบทำ”

“อย่ามาพูดถึงแม่หนูอย่างนั้น คุณไม่มีสิทธิ์...” ฉันกัดฟันพูดเสียงต่ำในขณะที่หันหน้าไปมองเขาอย่างช้าๆ ใบหน้าของผู้เป็นพ่อที่อยู่ต่อหน้าฉัน ทั้งคำพูดของเขาที่พูดถึงแม่ในทางไม่ดีทั้งที่แม่ทำดีกับเขามาตลอด ทุกอย่างมันทำให้ฉันผิดหวังจนไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าเขาเลย

แต่ฉันก็ยังหันไปมอง มองให้มันรู้ไปว่าในดวงตาคู่นี้ที่เหมือนกับดวงตาของฉันไม่มีผิดเพี้ยน มันซ่อนอะไรเอาไว้กันแน่

“คุณไม่มีสิทธิ์ มาพูดถึงแม่ของหนูแบบนั้น ขณะที่คุณอยู่ที่นี่ในฐานะเอ‍ก‍เด‍ชา‍พิ‍พั‍ฒ‍น์ได้เพราะแต่งงานกับแม่ แล้วยังจะมาพูดถึงแม่แบบนั้นอีก”

“เธอจะพูดอะไรก็ช่วยคิดบ้างนะ อย่าลืมว่าตอนนี้ฉันเป็นผู้นำตระกูล จะสั่งอะไรก็ได้”

“หน้าด้าน! แต่งงานกับผู้หญิงเพื่อจะเอานามสกุลเขา แล้วยังมาทำเรื่องชั่วๆ ได้หน้าซื่อตาใสอีก ถามจริงเถอะค่ะ พ่อแม่ไม่สอนเรื่องผิดชอบชั่วดีบ้างหรือไง ถึงได้เกิดมาชั่วยันกระดูกแบบนี้!”

“ยัยเรนิส!!!”

เขาเงื้อมือขึ้นทำท่าจะตบฉันอีกรอบ แต่ฉันไม่ได้หลบสายตาเขา กลับจ้องหน้าท้าให้เขาตบลงมาอีกครั้ง

ฉันเจ็บ แต่ฉันไม่ยอมแพ้ห‍ร‍อ‍ก พวกเขาไม่มีสิทธิ์มาเหยียบบ้านหลังนี้เลยด้วยซ้ำ

หมับ

แต่มือนั้นไม่ถึงหน้าฉันเพราะมีคนมาหยุดเอาไว้ ไนธ์ทำหน้าที่บอดี้การ์ดของเขาด้วยการเข้ามาหยุดคนที่จะทำร้ายฉัน แต่เขาก็โต้กลับไม่ได้เพราะนี่คือเจ้านายของเขาเอง

“ปล่อยกูไอ้ไนธ์!”

“อย่าทำเลยนะครับ พรุ่งนี้คุณหนูต้องดูตัว ถ้าหน้าเป็นรอยคงจะไม่ดี”

แต่สิ่งที่เขาพูดออกมามันทำให้ฉันมองหน้าเขาอย่างประหลาดใจ คำว่า ดูตัว ที่ออกมาจากปากเขา เหมือนว่าทุกคนที่นี่ต่างก็รู้เรื่องนั้นเป็นอย่างดี มีแค่ฉันที่ไม่รู้ว่าตัวเองต้องไปทำอะไร

“หมายความว่ายังไง ดูตัวอะไร”

“ทำมาทำงง แกเรียนจบมางานก็ไม่ได้ทำ ถ้าไม่ได้มีหน้าที่แต่งงานกับผู้ชายรวยๆ เพื่อขยายอำนาจตระกูลอย่างแม่แก แล้วแกจะมีค่าอะไรอีก”

“บอกว่าอย่ามาพูดถึงแม่แบบนั้น!!”

มือฉันไขว่คว้าหาโอกาสที่จะทำร้ายเขา แม้แค่ปลายเล็บข่วนเข้าหน้าก็ยังดี แต่สุดท้ายฉันก็ทำไม่ได้เพราะมีคนเข้ามารวบตัวเอาไว้

ทำไมทุกคนถึงสามารถทำร้ายฉันได้อย่างง่ายดาย ทำไมทุกคนถึงได้มีคนมากมายคอยปกป้องอยู่ตลอดเวลา ในขณะที่ฉันไม่มีใครเลยสักคน ทุกที่อยู่ตรงนี้คือคนของเอ‍ก‍เด‍ชา‍พิ‍พั‍ฒ‍น์ แต่กลับยืนมองฉันที่เป็นเจ้าของบ้านตัวจริงถูกด่า ถูกเหยียดหยามอยู่ตรงนี้

แม้แต่ไนธ์...ผู้ชายที่ใกล้ชิดฉันมากกว่าพ่อแท้ๆ คนที่น่าจะรู้ทุกอย่างว่าอะไรเกิดขึ้นกับครอบครัวฉัน แต่ก็ยังเลือกจะปกป้องเจ้านายของเขาทั้งที่ก็ได้ชื่อว่าเป็นบอดี้การ์ดของฉัน

ฉันเหลือใครบ้างใครเข้าข้างฉันจริงๆ

“แกมันก็เหมือนแม่แกนั่นแหละ ถ้าอยู่ที่นี่แล้วทำตัวเป็นขยะระรานฉันไม่หยุด พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องดูตัวแล้ว...”

“...”

“เอามันไปขังไว้ ไนธ์เฝ้าอย่าให้คลาดสายตาแม้แต่วินาทีเดียว พรุ่งนี้ฉันจะให้ทางบ้านนู้นมารับตัวมันไปแต่งงาน”

“จะมาทำแบบนี้กับหนูไม่ได้นะ ปล่อย! ไนธ์ ฉันบอกให้ปล่อย!!”

“ยิ่งมันแต่งงานออกไปให้พ้นบ้านนี้ไวเท่าไหร่ยิ่งดี ไป เอามันไปขัง!!”

“ปล่อยฉัน กรี๊ด!!!”