ตอนที่ 1 ทิ้งทวนการอกหัก

เสียงดนตรีและผู้คนมากหน้าหลายตากึกก้องกังวาลไปทั่วพื้นที่ แม้เสียงและผู้คนจะทำให้ใครบางคนเบื่อหน่ายและเอือมระอาแต่เขาก็ยังนั่งตรงนั้นมานานหลายชั่วโมงแล้ว

            ไบรอัล อีรีน กอนคาโล วัยยี่สิบเก้าปี ลูกครึ่งอเมริกัน-สเปน เขาเป็นคนต่างชาติที่อาศัยอยู่ในเซี่ยงไฮ้มานานสิบปีแล้ว น้อยคนนักจะรู้ว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นใครฉากหน้าของเขาคือทนายความ ซึ่งเรื่องนั้นไม่ได้ยากเลยเพราะเขาจบกฎหมายและมีใบอนุญาตในการประกอบอาชีพนี้อย่างถูกกฎหมาย โดยปกติแล้วเขาไม่ชอบสถานที่ที่เสียงดังแบบนี้ แม้เขาจะยังไม่ถึงวัยที่จะเอือมระอาแหล่งสถานที่แบบนี้ก็ตาม แต่วันนี้เขาแหกกฎของตัวเองในทุกๆเรื่อง เขาดื่มเกินลิมิตกว่าที่ร่างกายจะรับได้แล้ว และเขาก็ยังจะดึงดันที่จะอยู่ดื่มมันต่อไปเรื่อยๆ  รูปร่างหน้าตาของเขาเป็นจุดเด่นและเป็นที่น่าสนใจของเพศตรงข้ามไม่น้อย และตอนนี้เขาก็อยู่ในสายตาหญิงสาวคนหนึ่งที่จับตามองเขาอยู่นานแล้ว ความมึนเมาที่เอ่อล้นทำให้ไบรอัลไม่รู้ตัวเลยว่าภัยร้ายกำลังจะเยื้องย่างเข้ามา เซี่ยงไฮ้เป็นเมืองสำคัญอีกเมืองหนึ่งของจีนที่เต็มไปด้วยความเจริญ แต่ก็นั่นแหละไม่ว่าบ้านเมืองจะพัฒนาและเจริญมากแค่ไหนก็ต้องมีสิ่งอบายมุขที่มาพร้อมกับคนแย่ๆ ในทุกๆเพศอยู่ในที่นั้นๆ สัจธรรมของโลก

            “เอามาอีก” เสียงอ้อแอ้ ที่ออกคำสั่งกับบาร์เทนเดอร์อีกครั้งเมื่อเขายกแก้วในมือแล้วมันว่างเปล่า ไบรอัลไม่รู้ตัวเลยว่าออเดอร์แก้วนี้มันจะเป็นออเดอร์พลิกชีวิตของเขา บาร์เทนเดอร์หันไปสบตากับผู้หญิงคนหนึ่งที่พยักหน้าให้ สื่อความหมายว่าให้ลงมือได้เลย

            กรึบ! ไบรอัลกรอกเครื่องดื่มแก้วล่าสุดลงคอไปอย่างไม่ลังเลในคราวเดียว ทันทีที่มันถูกเอามาวางตรงหน้า

            ทั้งๆที่รู้ดีว่าตอนนี้ร่างกายไม่อาจต่อสู้กับแอลกอฮอล์ที่ไหลเวียนแทนน้ำได้อีกต่อไป แต่เขาก็ยังดื้อดึงที่จะทำร้ายร่างกาย สาเหตุที่เขาต้องมาเป็นแบบนี้มันก็เหตุผลโง่ๆ ‘อกหัก’ สาเหตุโลกแตกที่สามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งเขาที่ทั้งหล่อและรวย เขาจัดอยู่ในประเภทเลือกได้ แต่ผู้หญิงที่เขาเลือกกลับเป็นผู้หญิงที่มีรักเดียวใจเดียวอย่างหนักแน่น สามปีแล้วที่เขาพยายามที่จะเอาชนะใจเธอแต่มันก็ล้มเหลว

            ตอนนี้เหลืออีกไม่ถึงชั่วโมงสถานที่แห่งนี้ก็กำลังจะปิด ไบรอัลจึงตัดสินใจว่าเขาควรกลับในตอนนี้ แต่ เอ๊ะ! ทำไมเขาถึงรู้สึกแปลกๆ ความรู้สึกนี้มันมากกว่าแค่เมา ความต้องการบางอย่างมันกำลังตื่นตัว ‘เขาเจอดีเข้าแล้ว’ แม้สติจะแทบไม่เหลือแต่เรื่องเล่าที่เคยได้ยิน ‘ข่มขืน’ มันไม่ได้เกิดขึ้นเฉพาะกับผู้หญิง สายตาพยายามเพ่งมองจากที่มันคลุมเครืออยู่ไม่น้อย ซึ่งตอนนี้มันพร่าเลือนทุกอย่างรอบตัวหมุนเคว้งไปหมด เขาต้องทำอะไรสักอย่างเพราะเขาไม่ได้ถูกวางยานอนหลับ โอกาสยังมี... สมองที่เบลอที่พยายามกู่ร้องบอกเขา

            ไบรอัลพยายามจะควบคุมตัวเองแม้มันทำได้ยากเหลือเกิน แต่คนอย่างเขาไม่มีทางเป็นเหยื่อให้พวกสาวๆมาสร้างตราบาปน่ารังเกียจให้เด็ดขาด เสียเชิงชายอย่างเขาหมด แทนที่จะวางยาเขาทำไมถึงไม่มาทอดสะพานให้เสียดีกว่า แบบนั้่นยังมีโอกาสมากกว่าจะทำแบบนี้

            “ชี้ทางไปห้องน้ำหน่อย” ไบรอัลพูดเสียงอ้อแอ้กับบาร์เทนเดอร์ ก่อนหน้านี้ที่เขาเดินไปเข้าห้องน้ำมาครั้งหนึ่งเขาเห็นปุ่มสัญญาณแจ้งเตือนภัยของระบบการรักษาความปลอดภัยของอาคารอยู่ไม่ไกลจากบริเวณนั้น แม้เขาจะรู้ดีว่าตอนนี้เขากำลังถูกจับตามอง แต่โอกาสรอดของเขามีทางเดียว

            ไบรอัลเดินโซซัดโซเซไปตามทิศทางที่ได้รับการชี้แนะ เขาถูกติดตามการซวนเซที่เกิดขึ้นจริงไม่ทำให้คนที่จับตามองสงสัย คนพวกนี้ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครพวกมันคงคิดว่าเขาเป็นเพียงนักท่องเที่ยว เดี๋ยวพวกมันก็จะรู้ว่าคนอย่างเขากล้าบ้าบิ่นขนาดไหน ดวงตาที่ยังพร่าเลือนค่อยๆหลี่ลงเพื่อโฟกัสกล่องแดงตรงหน้า

           กรี้งงงงงงงงงงง!!!!!!  ความวุ่นวายก่อตัวขึ้นแบบที่ไม่มีใครได้ตั้งตัวเสียงร้องเพราะความตื่นตระหนกดังไม่หยุด ไบรอัลอาศัยช่วงชุลมุนเอาตัวเองออกมาจากการถูกจับตาได้อย่างรวดเร็ว เส้นทางด้านหลังยังปลอดคนไบรอัลออกมาเป็นคนแรกเขาเดินลัดเลาะตามทางแคบเพื่อไปยังถนน เขาก็ได้แต่หวังว่าการเอาตัวรอดของเขาในคืนนี้จะไม่ทำให้ใครต้องเสียชีวิตเพราะความวุ่นวายที่เกิดขึ้นนะ แต่จะบาดเจ็บกันบ้างเล็กน้อยเขาก็ขออภัยในใจเสียตอนนี้แล้วกัน

            เสียงดังอึกกะทึกค่อยๆเบาบางลง เมื่อเขาเอาตัวเองออกห่างจากที่วุ่นวายนั่น เพราะอีกไม่กี่นาทีเดี๋ยวรถหน่วยกู้ภัยคงไปถึง อากาศด้านนอกค่อนข้างเย็นสบาย เขาไม่เสียเวลาในการหารถกลับแมนชั่นเลย แม้จะเป็นยามวิกาลเมื่อละแวกนี้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวสำหรับนักเที่ยวกลางคืน แท็กซี่มากมายต่างก็มาจอดรอรับนักเที่ยวที่กำลังจะย้ายที่ออกจากที่นี่มากมาย เพียงยี่สิบนาทีรถแท็กซี่ก็มาจอดที่อาคารแมนชั่นย่านคนมีฐานะไม่ธรรมดาเท่านั้นที่จะมาอยู่ได้

        ไบรอัลเร่งฝีเท้าเท่าที่จะไหว เพราะเขารู้สึกไม่ดีเอามากๆ บางอย่างของร่างกายมันฟ้องความเป็นตัวตนมากขึ้นเรื่อยๆ เขาพุ่งตัวไปยังลิฟท์ที่ลงมาจอดส่งผู้โดยสารจากชั้นบนพอดี เขากดย้ำเพื่อให้ประตูลิฟท์เปิดกว้างขึ้นและแทรกตัวเข้าไป เขากดปุ่มชั้นของตัวเองอย่างทุลักทุเล เมื่อดวงตาเขาพร่ามัวไปหมดพร้อมกับความทรมานที่แทบจะทนต่อไปไม่ไหว ร่างกายเขาชื้นไปด้วยเหงื่อกาฬจากแรงกระตุ้นภายในร่างกาย