บทที่ 12

“มีอะไร”

“พี่กริชทานข้าวได้แล้ว ไม่มีใครลงมาสักคน เดี๋ยวน้ำต้องไปทำงานแล้วนะ ไงพี่กริชช่วยตามยัยญ่ากับเพื่อน เดี๋ยวน้ำจะโทรตามพี่ตาล”

“อืม”

“เร็วนะ พี่กริช”

“เออ ห้านาทีเดี๋ยวไป”

กริชชัยจูบที่เส้นผมสลวย ก่อนจะกอดกระชับแน่น

“ไปทานข้าวกันเถอะ บอกตรงๆไม่อยากลงไปเลย”

กอหญ้า ค้อนก่อนจะหยิกที่ต้นแขน “ ปล่อยเดี๋ยวนี้”

“โอ๊ย ประทุษร้ายผัวหรือไง”

“คุณไม่ใช่ เออ สามี”

“อยากให้แสดงให้ดูไหม” กริชชัยถามเสียงเข้ม

“บ้า ไปได้แล้ว“

“ไปก็ได้แต่หอมแก้มหนึ่งทีก่อน แล้วสัญญาว่าชุดนอนที่ซื้อให้จะใส่นอน” กอหญ้ามองชายหนุ่มสายตาค้นคว้าก่อนพยักหน้ารับคำไปก่อน ใบหน้าเรียบเฉย

กอหญ้า ยื่นใบหน้าไปจูบที่ริมฝีปากเบาๆ กริชชัยก้มลงหอมแก้มหญิงสาวกลับหนักๆ ติด ติดกันจนหญิงสาวร้องโวยวาย

“ไปกันได้แล้ว คนบ้า”

“บ้าแล้วรักไหม”

กอหญ้านิ่งเงียบ ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป

พัชราหยิบสายชาร์ตแบตส่งให้พี่สาวเพื่อน ใบหน้ายังแดงด้วยความเขินอาย

“ขอบคุณนะคะที่ให้ยืม ใช้โทรศัพท์รุ่นเดียวกันเลย บังเอิญจัง”

“งั้นเหรอ ใจตรงกันมั้ง” ลูกตาลมองหญิงสาวตาไม่กระพริบ

“ขออนุญาตเปลี่ยนเสื้อผ้านะคะ”

“ตามสบาย”

พัชราหายเข้าไปในห้องน้ำ ก็ออกมาพร้อมเสื้อแขนกุดสีชมพูอ่อน กางเกงขาสั้นมากสีขาว ต้นตาลมองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ใจเต้นแรงเมื่อเห็นหญิงสาวเต้นตัวเซ็กซี่เล็กๆ

“ขอโทษนะคะ พี่ตาลมีอะไรอีกหรือเปล่า” พัชรางงว่าทำไมพี่สาวเพื่อนยังไม่ออกจากห้องนี้ไป แต่ก็ยิ้มหวานจนเห็นรอยลักยิ้ม ต้นตาลมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเพลิดเพลิน พัชราสะบัดผมก่อนจะใช้แปรงหวีผมยาว ช้าๆ

“พี่ช่วยหวีผมให้ไหม ผมน้องพัชยาวมาก เลี้ยงมากี่ปีแล้ว”

“ ขอบคุณนะคะ พี่ตาลน่ารักจังเลย” พัชราเอ่ยชมอย่างจริงใจ ต้นตาลยิ้มกว้าง

ต้นตาลหวีผมยาวได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากปลายเส้นผม หญิงสาวสูดกลิ่นหอมพร้อมหลับตาหัวใจเต้นแรงมือสั่นเล็กน้อยแต่พยายามบังคับให้หวีไปเรื่อยๆ

“สบายจัง ปกติยัยญ่าทำให้ประจำค่ะ ถ้าหวีเองกว่าจะเสร็จเมื่อยมือเหมือนกัน เวลาไปร้านทำผมจะโดนขอให้ตัดออกประจำ”

“อย่าตัดออกนะ สวยออกดูอ่อนหวานดี” ต้นตาลเห็นหญิงสาวรุ่นน้องเผลอจึงยกเส้นผมขึ้นดม ตนเองรู้สึกวูบวาบที่ท้องน้อยจนรู้สึกตกใจตนเอง

พัชราหันมายิ้ม ใบหน้าทั้งสองเฉียดกันนิดเดียว ต้นตาลตะลึงเมื่อมองเห็นแววตาไร้เดียงสา จมูกโด่ง ขนตางอนยาวริมฝีปากบางสีชมพู แต่ที่โดนใจก็รอยลักยิ้มเล็กๆ

“อุ้ย ขอโทษค่ะ พอแล้วก็ได้ค่ะพี่ตาล พัชเกรงใจจัง” พัชราลุกขึ้นยืนลูบมือกับต้นขาขาว ต้นตาลมองตามมือดวงตาคมกริบ

พัชราพึมพำในใจ ‘ โอ๊ย พี่ตาลอย่ามองหนูแบบนี้สิ เหมือนจะละลายแต่แววตาพี่ตาลช่างแตกต่างจากแววตาของ ยัยญ่าหรือเพื่อนผู้หญิงคนอื่นมันหมายความว่ายังไงนะ’

ต้นตาลรู้สึกช็อคกับความรู้สึกตนเองแต่ก็รีบบอกปัด หญิงสาวปัดมือกับกางเกงสแลคที่ใส่ไปทำงาน

“ไปทานข้าวกันเถอะน้ำคงรอแล้ว เห็นบอกว่าจะไปเข้าเวร”

“อ้าว แล้วยัยญ่าล่ะคะ”

“ยัยญ่าคงตามไป ไม่ต้องห่วงเขาหรอก ไปกันเถอะ” ต้นตาลเปิดประตูให้พร้อมผายมือแสดงอาการเชื้อเชิญ พร้อมโค้งตัวน้อยๆ

“เชิญจ๊ะ สาวน้อย”

พัชรายิ้มเขินก่อนจะเดินตามพี่สาวเพื่อนที่เธอแอบปลื้มในบุคลิกและความสามารถ ระหว่างเดินลงไปชั้นล่าง

เสียงเคาะประตูก่อนที่ร่างบางของกอหญ้าจะก้าวเข้ามาในห้องทำงานของชายหนุ่มที่อยู่อีกปีกหนึ่ง หญิงสาวพยายามทำใจก่อนจะยืนอยู่ห่างไกลออกไปกริชชัยยืนพิงหน้าต่างหันหลังให้กับประตู กอหญ้ามองชายหนุ่มที่นับวันจะเข้ามามีอิทธิพลในชีวิตของตนมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างหวั่นไหว

“คุณกริชมีธุระอะไร” น้ำเสียงหญิงสาวห้วนสั้น

กริชชัยหันมามองหญิงสาวที่ตนเองรู้สึกพิเศษขึ้นทุกวัน นัยน์ตาตัดพ้อ

“ผมซื้อชุดนอนให้เห็นหรือยัง ดอกไม้ที่ผมให้มันไม่ทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นใช่ไหม” กอหญ้ามองตามเห็นช่อดอกไม้ราคาแพงวางอยู่ที่พื้น หญิงสาวกัดริมฝีปาก

“ผมพยายามจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น ในขณะที่คุณทำให้ทุกอย่างแย่ลง” กริชชัยก้าวเท้าเข้ามาหา กอหญ้าถอยหลังหนี

“ทำไมฉันต้องรับของของคุณด้วย ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลัง” กอหญ้าสวนกลับทันควัน

“เมื่อกี้แทนตัวเองว่าไงนะ “ฉัน” งั้นเหรอ บอกแล้วไงให้แทนตัวเองว่า “ ญ่า” อยากลองดีหรือไง”

กอหญ้าถอยหลังไปเรื่อยๆ เพื่อที่จะให้ตัวเองห่างจากชายหนุ่มให้มากที่สุดในขณะที่กริชชัยก้าวเท้าเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มกระชากหญิงสาวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนก่อนจะถลกชุดอยู่บ้านออกทางศีรษะ

“ว้ายไอ้บ้า จะทำไรฉันเนี่ย ปล่อยนะไอ้บ้ากาม ไอ้ ไอ้..” กริชชัยปิดริมฝีปากหญิงสาว มือของชายหนุ่มรวบมือของหญิงสาวเพื่อไม่ให้ข่วนหรือทำร้ายเขา ชายหนุ่มกดริมฝีปากแรงด้วยแรงอารมณ์ที่คุกรุ่นเมื่อเป็นเวลานาน เสียงอู้อี้ของหญิงสาว อาการดิ้นรนหน้าอกเบียดเสียดหน้าอกกว้าง ไฟพิศวาสลุกโพลงจนทั้งสองแทบควบคุมไม่อยู่