ทำดีเอาหน้า

หลังจากที่ดื่มกันจนคลับปิดแล้ว เอวาก็ชวนเธอและทุกคนบนโต๊ะไปกินข้าวต้มร้านประจำ มิเกลเลยได้นั่งรถมากับจีโน่ แต่ก่อนขึ้นรถกลับรู้สึกถึงสายตาคมๆ ที่มันจ้องราวกับจะหั่นร่างเธอออกเป็นชิ้นๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสายตาคู่นั้นมันเป็นของใคร

ติ้ง!!

คิมหันต์:อย่าแม้แต่จะคิดทำอะไรกับมันในรถนะ

เสียงข้อความเด้งขึ้นเมื่อเธอเข้ามานั่งในรถกับจีโน่เป็นที่เรียบร้อย

มิเกล:นี่เพื่อนฉันนะ

คิมหันต์: เพื่อนบ้าอะไร ดูสายตามันไม่ออกหรือไง อย่าโง่ให้มาก!!

จิ๊!!

เธอจิ๊ปากกับข้อความที่ส่งมาด้วยความหงุดหงิดจนร่างสูงข้างๆ ต้องหันมาถามอย่างสงสัย

"หงุดหงิดอะไรของแก"

"เปล่า!"

"อย่าไปวุ่นวายกับพวกนั้นนะเข้าใจไหม มันอันตราย"จีโน่เอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง และอีกแล้วที่ทำให้ใจเต้นแรงด้วยคำพูดไม่กี่คำของเขา แล้วแบบนี้เธอจะห้ามใจตัวเองได้ยังไงกัน

คิมหันต์:ซื้อรถให้ทำไมไม่ขับ มากับมันทำไม?

ข้อความยังคงเด้งเข้ามาเรื่อยๆ แต่เธอจ้องมองแค่หน้าจอ ไม่ได้กดเข้าไปอ่าน

"ใครทักมาบ่อยจัง...มีแฟนแล้วไม่บอกเพื่อนหรอ?"จีโน่แซว

"บะ...บ้าหรอ...ไม่มี"

"ฉันโคตรไม่ชอบหน้าไอ้ซันกับคนที่ชื่อคิมหันต์เลย ขี้เก๊กฉิบหาย ไม่รู้เอวาทนคนแบบนั้นได้ไง"

"เขาเป็นรุ่นพี่เรานะ แกไปพูดแบบนั้นได้ไง?"

"ต้องให้เกียรติคนแบบนั้นด้วยหรอ?"

"ไม่มีอะไรหรอก พี่ซันก็ดูรักเอวาดีออก"มิเกลกล่าว เพื่อให้จีโน่ตัดใจ เผื่อเขาจะได้หันมาชอบเธอสักที

"รักหรือหวังเรื่องอย่างว่า ดูหน้าแต่ละคนดิ แม่งไว้ใจได้ที่ไหน กะล่อนขนาดนั้น!!"จีโนเริ่มใส่อารมณ์

"..."

"หรือแกสนใจใคร?"

"บะ...บ้า..."

"แล้วไป..."

ไม่นานรถของจีโน่ก็มาถึงร้านข้าวต้ม ร้านประจำของกลุ่มเขา ตอนเรียนอยู่ปีหนึ่งทั้งสามคนแวะมากินร้านนี้กันแทบจะทุกคืนหลังออกจากร้านเหล้า แต่ช่วงหลังๆ มานี้ต่างคนก็ต่างจะต้องไปฝึกงานแถมยังต้องทำโปรเจคจบอีก เลยไม่ค่อยได้มาพบปะกันสักเท่าไหร่

"สั่งเลยนะเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง"ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่สายตาก็มองไปรอบอย่างระแวง เพราะปกติแล้วพวกเขาไม่ค่อยชอบกินอะไรข้างทางแบบนี้ ไม่ใช่แค่ซันเท่านั้น แต่ปราณและคิมหันต์ก็ด้วยเช่นกัน

ตื้อดึ่ง!!

คิมหันต์:เชี้ย พวกมึงพากันมากินอะไรวะเนี้ย ยุงเยอะฉิบหาย

คิมหันต์เริ่มเปิดบทสนทนาในกลุ่ม

ซัน:ไอ้เชี้ยจีโน่เลยตัวชวน กูล่ะอยากซัดหน้าแม่ง หมั่นไส้มันโคตร

ปราณ: เอาหน่าเอาใจสาวๆ ก่อน

คิมหันต์:กูก็ไม่ชอบหน้าแม่ง มั่นหน้า หน้าแม่งกวนส้นตีนฉิบหาย ลอยหน้าลอยตาอยุ่ได้

ซัน:ถ้าไม่ติดที่เมียกูอยู่ด้วยนะ กูใส่มันแล้ว

ปราณ:พวกมึงเป็นอะไรกันวะ จะรังแกเด็ก?

คิมหันต์:ก็เด็กมันกวนตีน

"พี่ซันคะ"เอวาเรียกซัน

"ครับ?"ซันตอบเอวาเสียงหวาน

"พี่ซันจะกินอะไรคะ"เสียงใสถามขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ ทำเอาผู้ชายบนโต๊ะทั้งหลายถึงกับหลงใหลกับรอยยิ้มของเธอ ไม่เว้นแม้แต่โต๊ะข้างๆ

ซัน:เอาแล้วไงพวกมึง กูไม่รู้ต้องตอบอะไรเลยกูไม่เคยกิน

คิมหันต์:ยำมึง ตอบไปเลย

คิมหันต์ช่วยคิด

ปราณ:ต้มโคล้ง

"ยำสามกรอบกับต้มโคล้งก็ได้ครับ จริงๆ เอวาสั่งอะไรมาพี่ก็กินได้หมดครับ สั่งมาเลย"

"หึ!"เสียงเย้ยหยันในลำคอของจีโน่ ทำเอาซันถึงกับฉุน

"เดี๋ยว-มึง-เจอ"ซันไม่พูดออกเสียง แต่จ้องหน้าจีโน่แล้วพูดให้เขาอ่านปากแทน ไร้ซึ่งการตอบโต้ มีเพียงใบหน้าที่ยกยิ้มกวนๆ พร้อมกับยักคิ้วให้เขาเท่านั้น ยิ่งทำให้ไฟในกายของเขาสุมกองใหญ่เข้าไปอีก ไอ้เด็กนี่มันน่าซัดให้หงายจริงๆ มันวอนแล้ว เขาคิดในใจ แอบคาดโทษเอาไว้ภายในใจ

"เอวาฉันว่าเอาหมึกผัดไข่เค็มดีไหม ของโปรดแกอะ ต้มซุปเปอร์ ผัดหอยลาย ผัดยอดฟักแม้ว อ้อมิเกล...ไก่ผัดเม็ดมะม่วงของโปรดแกนี่ เอาไหม"จีโน่ทำการสั่งอาหารจานโปรดของสาวๆ อย่างรู้ใจ

ซัน:มึงดูความมั่นหน้าของมันนะ

คิมหันต์:มันเรียกร้องความสนใจหรอวะซัน ดูมันทำหน้าดิแม่ง

ปราณ:เอาหน่า พวกมึงก็ดูเชิงไปก่อน แล้วไอ้คิมมึงไปเกี่ยวอะไรกับเขา??

จบบทสนทนา พร้อมกับคิมหันต์ที่ทำท่าทางเลิ่กลั่ก

จากนั้นไม่นานอาหารหลากหลายเมนูก็ถูกจัดเสิร์ฟบนโต๊ะ สายตาของสาวๆ ตาลุกวาวกับเมนูอาหารสุดโปรดที่นานๆ ครั้งถึงจะได้แวะมากิน

"คิดถึงสุดๆเลย ไม่ได้มากินนานมาก"มิเกลกล่าวพร้อมกับคีบไก่ผัดเม็ดมะม่วงเข้าปากไปเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย มันทำให้คิมหันต์ที่ลอบมองอยู่ถึงกับอมยิ้มเล็กๆ กับท่าทางของเธอ

"ใช่ ไม่ได้กินนานมาก นี่ก็ไม่รู้ว่าจะได้กลับมากินอีกเมื่อไหร่ เดี๋ยวก็ต่างแยกย้ายกันไปทำงานแล้ว คงไม่ได้รวมตัวแบบนี้อีก"เอวาเสริม

"ทำไมเราไม่ไปทำงานที่เดียวกันล่ะ เลิกงานค่อยมากินด้วยกันก็ได้"จีโน่ออกอุบาย

"คงไม่ได้หรอก ฉันต้องไปทำงานกับพี่ซัน" คำตอบของเธอ ทำเอาซันกระตุกยิ้มใส่จีโน่อย่างผู้ชนะ บ่งบอกว่าเขาเหนือกว่าเห็นๆ

"แล้วมิเกลล่ะครับ สนใจไปทำงานที่โรงพยาบาลไหม เดี๋ยวพี่ฝากให้"ปราณเอ่ยถามหญิงสาวอีกคนข้างๆ เอวา

"เกลไม่ได้เรียนหมอค่ะพี่ปราณ เกลเรียนบริหารมา"ครั้งนี้เป็นคิมหันต์ที่ยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ อย่างน้อยปราณก็ไม่สมปรารถนาแล้ว

"ไม่เห็นเป็นไรเลย ฝ่ายการเงิน ฝ่ายเอกสารก็มี พี่เป็นเจ้าของโรงพยาบาลถ้ามิเกลสนใจพี่ก็ฝากให้ได้"ปราณยังคงไม่ล้มเลิกความพยายาม ยังคงหว่านล้อมสาวสวยไปทำงานด้วย จริงๆ เขาไม่ได้สนใจสาวสวยตรงหน้าหรอก เขาแค่อยากปั่นเพื่อนก็เท่านั้น เพราะเพื่อนคนนี้มันดูมีลับลมคมในเสียเหลือเกิน แถมเก็บเงียบอีก

"ไว้เกลจะลองคิดดูอีกทีนะคะ"เธอยิ้มส่งให้ปราณ ทำเอาคิมหันต์ที่นั่งมองถึงกับตาขวางใส่

"นี่ครับ นามบัตร"

หมับ!!

ยังไม่ทันที่มิเกลจะได้แตะนามบัตรของปราณ คิมหันต์ก็คว้ามาถือไว้ซะก่อน

"มึงเปลี่ยนแบบใหม่หรอปราณ ทำไมนามบัตรอันนี้สวยจัง มึงสั่งทำร้านไหน กูจะเอาไปทำบ้าง"

"เดี๋ยวกูส่งร้านให้ในแชทและกัน อันนี้ของน้องมิเกล...ถ้าอยากมาทำงานกับพี่ติดต่อพี่ได้เลยนะครับ"จากนั้นปราณก็แย่งนามบัตรคืนมาแล้วส่งให้มิเกลอีกครั้ง

ผ่านไปไม่นาน อาหารบนโต๊ะก็ถูกกวาดเรียบโดนเอวาและมิเกลเป็นส่วนใหญ่

"อิ่มกันแล้วใช่ป้ะ"ซันเอ่ยถามขึ้น

"ค่ะ"

"เฮียครับเช็กบิลครับ"ร่างสูงเอ่ย จากนั้นไม่นานเจ้าของร้านก็เดินมาคิดคำนวณราคาอาหารบนโต๊ะ

"ทั้งหมด890บาท"

"นี่ครับ"ซันยื่นบัตรเครดิตแบล็กการ์ดให้เจ้าของร้าน

"เอ่อ...ลื้อตลกหรอพ่อหนุ่ม เอาบัตรเครดิตให้อั้ว จะให้อั้วไปรูดตรงไหน?"

"หึๆ หน้าโง่ฉิบหาย"แม้จะเป็นคำพูดเบาๆ แต่ซันกลับได้ยิน

"ขอโทษครับเฮียผมไม่มีเงินสด...ไอ้คิมไอ้ปราณเอาเงินสดมายืมดิ"แม้จะหน้าเสียไปบ้าง แต่ก็ยังหันไปยืมเพื่อนทั้งสอง

"พวกกูไม่พกเงินสด มีแต่บัตรเหมือนมึงนั่นแหละ"คิมหันต์กล่าว

"เดี๋ยวเอวาจ่ายเองค่ะพี่ซัน!"สาวสวยข้างกายกล่าวด้วยรอยยิ้ม แม้จะเอ็นดูในความป๋าที่ไม่ถูกสถานที่ของเขาก็เถอะ แต่เธอก็ไม่ถือสา

"นี่ครับเฮีย ไม่ต้องทอน"จีโน่ยื่นแบงก์พันให้เจ้าของร้านก่อนจะหันมายกยิ้มอย่างผู้ที่เหนือกว่าให้ซัน และที่เขาชวนมาร้านนี้ก็เพราะอยากหักหน้าคนรวยแบบเขานั่นแหละ ก็เพราะเขาคิดแล้วว่าพวกนี้คงไม่มีเงินสด เขาก็เลยกลายเป็นฮีโร่ของสาวๆ ไปโดยปริยาย

ซัน:มึงดูมันทำหน้าทำตาดิ เอาแม่งสักหมัดดีไหมเนี้ย กูล่ะหมั่นไส้มันจริงๆ

ปราณ:ใจเย็นไอ้เสือ เดี๋ยวได้แก้แค้น ทำดีเอาหน้าไปก่อน พอได้โอกาสเหมาะๆ ค่อยจัด...ไอ้คิมมึงสั่งการ์ดมึงไปจัดดิ

คิมหันต์:ไม่ต้องบอกกูก็ทำ พรุ่งนี้เช้ารอฟังข่าวดีเลย หยอดข้าวต้มแน่นอน!!

จบการสนทนา