เด็กเลี้ยงเสี่ยใหญ่

__________

ภายในรถเบนซ์สีดำสนิท ห้องโดยสารด้านหลังเงียบงันชนิดที่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของใครบางคน ผมนั่งประจำที่หลังพวงมาลัย มือจับไว้มั่น ถึงแม้จะมีประสบการณ์มากเพียงใด แต่ทุกครั้งที่อยู่กับเสี่ยใหญ่แบบนี้ มันก็ยังให้ความรู้สึกกดดันเหมือนเดิม

กระจกหลังสะท้อนภาพเขา ชายวัยกลางคนในสูทเข้ารูป กอดอกแน่น นั่งไขว่ห้าง ดวงตาคมกริบใต้คิ้วเข้มเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับโลกข้างนอกไม่น่าสนใจพอให้พูดคุยกับใครในรถ

"ไอ้คัต"

แค่เรียกชื่อก็ทำเอาผมสะดุ้งเล็กๆ ต้องรีบตั้งสติ

"ครับเสี่ย"

"เดี๋ยวไปรับมะนาวให้กูหน่อย"

ชื่อที่หลุดออกมาจากปากเขา ทำให้ผมต้องนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบรับอย่างเรียบๆ

"ครับ เด็กเลี้ยงของเสี่ยหรือครับ"

"อือใช่ เธอเรียนอยู่มหาลัยเลิกเรียนตอนสี่โมง เดี๋ยวกูส่งโลเคชั่นให้มึงอีกที"

เสี่ยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พิมพ์อะไรสักอย่างโดยไม่สนใจจะอธิบายเพิ่ม ผมพยักหน้า รอให้เขาพูดต่ออย่างเงียบๆ

"ก่อนอื่นมึงแวะไปส่งกูร้านอาหารที่ทองหล่อหน่อย ร้านที่กูเป็นหุ้นอยู่น่ะ"

"ได้ครับ"

ความเงียบปกคลุมอยู่อีกสักพัก ก่อนที่เสี่ยจะพูดเสียงเรียบขึ้นมาอีกครั้ง

"เด็กคนนั้น…มะนาว กูรับเลี้ยงตั้งแต่ปีหนึ่ง ตอนนี้ก็ปีสามแล้ว มึงรู้ไหม กูยังไม่เคยแตะตัวเธอเลย"

ประโยคนั้นทำเอาความรู้สึกบางอย่างวิ่งวูบขึ้นมาในอก ไม่ใช่เพราะอิจฉาหรือสงสัย แต่เพราะผมรู้จักเสี่ยดียังไงล่ะ 

"ครับ"

"ปกติกูเลี้ยงเด็กพวกนี้ไว้แก้เหงา ใช้เวลาไม่นานก็เบื่อแล้วปล่อยไป แต่กับมะนาว ไม่รู้สิ กูเอ็นดูมากกว่าพิศวาสว่ะ"

เจ้าตัวหัวเราะเบาๆ คล้ายกับประชดตัวเอง ผมเหลือบมองเสี่ยผ่านกระจกหลัง เห็นเพียงสีหน้าเรียบนิ่งของผู้ชายที่เปลี่ยนผู้หญิงมาแล้วไม่รู้กี่คน แต่กลับพูดถึงคนคนหนึ่งด้วยน้ำเสียงที่ต่างไป

"เสี่ยจะพาเธอเข้าบ้านเหรอครับ"

เสี่ยพยักหน้าเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นนิดๆ

"อาจใช่ กูตั้งใจไว้แล้ว พอเธอเรียนจบ จะพาเธอมาแนะนำกับคริส"

คำพูดนั้นทำเอามือผมที่จับพวงมาลัยอยู่แน่นขึ้นกว่าเดิม ความรู้สึกมันตีกันยุ่งไปหมด

"หมายความว่าเธออาจเป็นคุณนายคนใหม่"

เสี่ยใหญ่หัวเราะขึ้นอีกครั้ง อย่างกับถูกใจกับคำถามของผม

"ใช่ คนนี้ถูกใจกูมาก"

ผมไม่พูดอะไรต่อ คำว่า ถูกใจ ของเสี่ยใหญ่ อาจหมายถึงความรู้สึกจริง หรือแค่ความหลงชั่วคราว แต่ที่แน่ๆ ชีวิตของเด็กคนนั้นกำลังจะเปลี่ยนไป จากการที่ผมทำงานรับใช้เสี่ยมานานก็พอจะรู้ถึงฤทธิ์เดชของหนูคริส หากเธอบอกว่าไม่ ไม่ว่าจะอะไรเสี่ยใหญ่ต้องยอมถอยทุกครั้งไป และในครั้งนี้ก็คงจะเหมือนกัน

"คนไหนวะ?"

หลังผมขับรถไปส่งเสี่ยที่ร้านอาหาร ขับรถตรงมายังโลเคชั่นที่เสี่ยส่งให้ ผมยืนพิงรถเบนซ์สีดำ สายตาก้มมองหน้าจอมือถือที่มีรูปผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ตรงกลางภาพ ใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นน่ารักดี คิ้วโก่งตาโต ปากกระจับสีชมพู รูปมันดูเกินจริงไปหน่อย แบบที่มักจะเห็นบ่อยในยุคที่ทุกอย่างผ่านการรีทัชด้วยแอป จนเผลอแค่นหัวเราะในลำคอ

"หึ"

เดี๋ยวเจอตัวจริงค่อยว่ากันอีกที

ผมคิดในใจอย่างไม่คาดหวังนัก สายตายังคงจับจ้องรูปในจอ จนกระทั่งเสียงส้นสูงกระทบพื้นซีเมนต์ด้านหน้ารถดึงผมออกจากภวังค์

"หื้ม?"

เสียงจังหวะเดินหยุดลงตรงหน้าผม พอเงยหน้าขึ้นเท่านั้นแหละ ราวกับโลกมันหยุดหมุนไปชั่วขณะ

"!!!"

เธอยืนอยู่ตรงหน้า ผู้หญิงผิวขาวอมชมพู ผมสั้นประบ่าสีดำขลับ ใบหน้าเหมือนในภาพไม่มีผิด แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องกลืนน้ำลายคือ เธอสวยกว่ารูปในจอเสียอีก! ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองมาทางผม คิ้วเข้มรับกับจมูกทรงหยดน้ำ ริมฝีปากกระจับนั่นขยับยิ้มบางๆ

"รอนานไหมคะ?"

เสียงหวานใสของเธอเหมือนน้ำแข็งที่ถูกเทราดลงบนเปลวไฟในใจผม มันทั้งเย็น และร้อนวูบวาบไปทั้งตัว

"มะ ไม่ครับ เพิ่งมาถึงเมื่อกี้เอง รีบขึ้นรถเถอะครับ เดี๋ยวเสี่ยจะรอนาน"

น้ำเสียงผมตะกุกตะกักผิดวิสัย จนรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กหนุ่มอายุสิบแปดไม่ใช่มือขวาของเสี่ยที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่คุมอารมณ์ และสถานการณ์ได้เก่ง นี่ถ้ารู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั้น

"อ๋อ ค่ะ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลานะคะ"

เธอยิ้มแบบที่ทำให้ความเย็นชาทั้งหมดในตัวผมละลายหายไปชั่วขณะ ก่อนจะก้าวขึ้นรถ คงจะมีแต่ผมที่เสียอาการคิดไปเองอยู่ฝ่ายเดียว จึงปิดประตูรถเดินไปยังประตูฝั่งคนขับ

"ตั้งสติหน่อยเถอะวะไอ้คัต นั่นเด็กเสี่ย"

ผมรีบหมุนตัวเปิดประตูฝั่งคนขับอย่างเก้กัง เหงื่อที่ต้นคอไหลซึมออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว อยากเหยียบให้ถึงร้านอาหารให้เร็วจัง

 

#พาร์ทมะนาว

ฉันนั่งอยู่ที่เบาะหลังของรถเบนซ์คันหรู มองหน้าของชายหนุ่มที่นั่งหลังพวงมาลัยผ่านกระจกมองหลัง

ใบหน้าเขาคมเข้ม ดวงตานิ่งสงบจนดูไร้อารมณ์ แต่แปลกที่จังหวะจ้องมองของเขาเหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ ใบหน้าของเขาไม่ใช่แบบที่เห็นได้บ่อยนัก ชัดเจนในทุกสัดส่วน หน้าผากสูง คิ้วเข้มจรดดั้งจมูก ตาเรียวลึกแบบที่มองใครก็ดูเหมือนอ่านใจคนได้ จากรูปร่างหน้าตาไม่แปลกใจเลยที่มาทำงานเป็นลูกน้องของเสี่ยได้ 

"รู้ไหมคะ ว่าเสี่ยมีเรื่องอะไรจะคุย" 

เผลอพูดออกไปแล้ว ฉันมองลูกน้องเสี่ยผ่านกระจกมองหลัง เผื่อว่าเขาจะหันมาสบตาฉันบ้าง 

"ไม่ทราบครับ"

"อะ อ๋อค่ะ"

พี่เขาไม่หันมาสบตาฉันสักนิดเลย แต่ก็ดีแล้วล่ะ เพราะเขาไม่ควรมองฉัน

จึงหันหน้าออกไปมองข้างทางและหายใจช้าๆ เตือนตัวเองว่า อย่าเผลอ อย่าหวั่นไหว

"........."

เพราะตำแหน่งของฉันคือ เด็กเลี้ยงของเสี่ย ไม่ใช่แฟน ไม่ใช่ภรรยา ไม่ใช่แม้แต่คนรัก…แค่คนที่เขาเลือกจะเลี้ยงไว้ เพราะสงสาร หรือแค่เหงาก็เท่านั้น หลายปีที่ผ่านมา ฉันไม่เคยปริปาก ไม่เคยร้องไห้ แม้บางคืนจะต้องนั่งกอดตัวเองในห้องที่เงียบเชียบก็ตาม เพราะรู้ดีว่าการอยู่รอดในเมืองใหญ่แบบนี้ ต้องแลกด้วยอะไรบ้าง

และ อาการที่ฉันกำลังสับสนอยู่ในตอนนี้ก็แค่อาการของคนหวั่นไหวเท่านั้น คงเพราะลูกน้องเสี่ยคนนี้มีบุคลิกหน้าตานิสัยตรงสเปคของฉันก็เท่านั้นเอง แต่ถึงอย่างไงเขาก็เป็นลูกน้องของเสี่ย ก้าวก่ายถามไปมากกว่านี้คงจะดูไม่ดี ถ้าในแง่ร้ายที่สุดคงจะโดนเสี่ยไล่ออกก็ได้ เหมือนอย่างที่ทำกับคนอื่นๆ ที่เข้ามายุ่งกับฉัน ฉันจึงพยายามรักษาระยะห่างกับผู้ชายทุกคน เพราะไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะฉันอีก

 

__________