ธุรกิจสีเทาของเสี่ย

__________

 

"ฮ่าฮ่า มึงได้ยินที่ไอ้ชาติชัยมันพูดไหมไอ้คัต แม่งโคตรสมเพช กูคิดไว้แล้วว่าธุรกิจของมันต้องพังไม่เป็นท่า เพราะไว้ใจผู้หญิงแท้ๆ" 

"ครับ เห็นว่าธุรกิจค้าไม้เถื่อนที่ร่วมกลุ่มกับฝั่งชายแดนถูกรวบสูญเงินไปหลักสิบล้าน" 

"สมน้ำหน้ามัน ตอนนั้นกูบอกให้ร่วมมือค้าอาวุธมันปอดแหกกลัวตำรวจรวบ กูบอกแล้วว่าแบล็กเราใหญ่แม่งก็ไม่เชื่อ แถมยังไปปั่นหัวไอ้แก่สมองกลวงพวกนั้นอีก กว่าธุรกิจกูจะเริ่มได้เสียเวลาไปตั้งนาน" 

"แต่ก็ดีนะครับ ถือว่ากรองคนร่วมลงทุน" 

ระหว่างขับรถกลับจากงานเลี้ยงกลุ่มทุนสีเทา เสี่ยใหญ่พูดระบายถึงสิ่งที่เผชิญในตอนที่ผมไม่อยู่ ดีที่คอยได้รับข่าวจากเสี่ยเป็นครั้งคราวจึงพอเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด ในวันนี้เสี่ยเองก็ดูจะสนุกจนเผลอดื่มไปเยอะ กว่าจะกลับบ้านได้ เวลาก็ล่วงเลยไปเกือบเที่ยงคืนแล้ว 

"ไอ้คัต มึงรู้คอนโดของมะนาวแล้วใช่ไหม" 

"ครับ" 

จู่ๆ เสี่ยก็พูดถึงมะนาวขึ้นมา ผมจึงเหลือบมองเสี่ยใหญ่ผ่านกระจก รอยยิ้มและแววตาแบบนั้นไม่ต้องบอกก็พอจะรู้ เสี่ยกำลังมีแผนการอะไรบางอย่างไม่ผิดแน่ 

"ไม่รู้สิแปลก กูให้มึงไปรับไปส่งมะนาวมาหลายครั้งแล้วนี่ มึงคิดว่าเด็กคนนั้นเป็นไง" 

เสี่ยยืดอกนั่งไขว่ห้างมองผมผ่านกระจกมองหลัง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่สัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวพอดี ผมจึงเพิ่มคันเร่งจดจ่ออยู่กับท้องถนนแทนการมองตาเสี่ยใหญ่ ไม่งั้นคงเสียสติเป็นแน่

"ผมพูดไปเกรงว่าจะดูไม่ดี" 

"ดูไม่ดีอะไรของมึง กูอนุญาตให้พูดมึงก็ต้องออกความเห็นสิวะ" 

จากน้ำเสียงคงจะเมาพอสมควร ในตอนนี้น้ำเสียงก็เริ่มจะไม่พอใจผมมากขึ้นเรื่อยๆ ผมจึงตอบเพื่อจบบทสนทนาไป 

"ครับ มะนาวก็สวยดี" 

"แล้วนิสัยล่ะ มึงว่าเข้ากับคริสได้ไหม" 

ไม่ได้ ผมอยากจะพูดแบบนั้นออกไปก็กลัวว่าจะทำให้เสี่ยไม่พอใจหากไปพูดไม่เข้าหู มีหวังคนโดนตบกะโหลกร้าวแน่ ที่เจ็บปวดกว่านั้นคือเอาคืนไม่ได้ด้วย 

"คง...จะได้ครับ" 

"นั่นสิ! กูเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน" 

เสี่ยดูจะชอบใจกับคำตอบขอบผม ตบหัวเข่าตัวเองด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น เมื่อผมเหลือบมองก็พบเข้ากับแววตาที่เปี่ยมไปด้วยกิเลสตัณหา 

"ก่อนกลับบ้าน พากูไปคอนโดมะนาวก่อน" 

"ครับ? ตอนนี้น่ะเหรอครับ" 

"เออ มึงมีปัญหาอะไร" 

"เปล่าครับ"

เสียงเข้มห้วนสั้นสายตาที่จ้องผ่านกระจกแม้ผมจะเห็นเพียงหางตาก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดัน จึงจำยอมรับทำตามคำสั่งผู้เป็นนายเพียงเท่านั้น 

หลังจากนั้นภายในห้องโดยสารในรถคันหรูก็ทิ้งไว้เพียงความเงียบไร้เสียงสนทนา กระทั่งเดินทางมาถึงคอนโดหน้าห้องมะนาว 

"มึงรออยู่นี่แหละ" 

"ครับ" 

เสี่ยกดรหัสผ่านประตูเดินเข้าไปในห้องเงียบๆ ผมมีหน้าที่แค่ยืนรออยู่เฉยๆ จนกว่าจะได้รับคำสั่งต่อไปของเสี่ยเพียงเท่านั้น 

"ทำไมมาหาตอนดึกๆ แบบนี้ ไหนว่าคนนี้จริงจัง?" 

อดคิดไม่ได้เลย ทั้งสีหน้าและแววตาของเสี่ยบนรถบ่งบอกว่าจะทำอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนั้น หลังจากได้รับคำสั่งให้ดูแลมะนาว ทำให้ผมพอจะรู้นิสัยใจคอเธอประมาณหนึ่ง เธอเป็นผู้หญิงเดียงสาใสซื่อมักจะขอโทษมากกว่าขอบคุณ ราวกับกลัวว่าตัวเองจะทำอะไรผิดไป และมักจะขอบคุณทุกครั้งที่ไปส่งเธอถึงจุดหมาย ถึงแบบนั้นผมสัมผัสได้ถึงความเศร้าหม่นมองผ่านแววตาของเธอ ราวกับเธอกำลังแบกโลกทั้งใบไว้บนบ่าเพียงลำพัง จนบางครั้งผมเผลอตัวมองเธอผ่านประตูมองหลังเป็นจุดพักสายตาบ่อยครั้ง มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเด็กสาวอย่างเธอได้ใช้ชีวิตที่สดใสไม่ต้องมาเป็นน้อยเก็บซ่อนของเสี่ยใหญ่ เพราะเสี่ยใหญ่เองก็มีเด็กที่แวะเวียนไปเลี้ยงดูมีอะไรด้วยหลายคน 

"อย่าเลยนะคะเสี่ย!" 

"!!!" 

เสียงนี้เป็นเสียงของมะนาวไม่ผิดแน่ ผมได้ยินชัดเจน น้ำเสียงตื่นตกใจป่นสะอึกสะอื้นราวกับกำลังขอร้องวิงวอน หรือว่าเสี่ยจะทำแบบนั้นจริงๆ 

"สิ่งที่ต้องแลก ได้เวลาชดใช้แล้วมะนาว~" 

"!!!"

ฉันในตอนนี้ควรจะทำยังไงดี ขอร้องวิงวอน กราบเท้าก็แล้วแต่เสี่ยไม่ยอมหยุดเลย ย้อนกลับไปไม่กี่นาทีก่อนหน้าฉันกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟากลางห้อง จู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออกปรากฏว่าเป็นเสี่ยใหญ่ เขาไม่พูดพร่ำเข้ามาผลักฉันนอนลงบนโซฟา ก่อนจะซุกไซร้เข้าลำคอของฉัน ซึ่งแน่นอนว่านี่ไม่ใช่เสี่ยใหญ่คนเดิม เขาสัญญากับฉันเอาไว้แล้วว่าจะไม่ล่วงเกินใดๆ จนกว่าฉันจะเรียนจบ แต่นี่ไม่ใช่แถมตามเนื้อตัวยังมีกลิ่นเหล้าคละคลุ้งเต็มไปหมด รู้ตัวอีกทีเสี่ยก็ปลดกางเกงควักเจ้าโลกออกมาสาวเอนหลังพิงโซฟา ส่วนฉันก็รีบนั่งลงกับพื้นยกมือกราบขอร้องเขา

"กว่าจะเรียนจบก็อีกตั้งปีกว่า แต่เสี่ยน่ะอยากได้หนูมะนาวตอนนี้ อ๊า~ มาอมซะสิ อย่าให้เสี่ยต้องรอนาน"

"กึด!!"

__________