ตอนที่7 เพียรศึกษา2

ลี่เซียนยามนี้มองบุรุษแก้ผ้าสลับกับอ่านตำราเล่มหนึ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย สีหน้าประหนึ่งจะไปสอบจอหงวน

ทว่ายังไม่ทันพินิจระหว่างภาพวาดกับ ‘ของจริง’ ตรงหน้าให้ละเอียด แสงเทียนพลันดับพึ่บ เสี้ยวเวลานั้นหางตาทันได้เห็นบุรุษสะบัดชุดคลุมปิดร่างกำยำและแท่งหยกประหลาดจนมิด ก่อนที่กายแกร่งจะพุ่งประชิดกายนาง

“อ๊ะ!”

แม่นางน้อยอุทานเสียงหนึ่งเพราะหลบไม่ทัน

ชายผู้นี้ว่องไวปราดเปรียว พริบตาเดียวฝ่ามือของเขาพลันบีบคอนางแน่น กระแทกแผ่นหลังบางกับกำแพงห้องดังอึก

ลี่เซียนรู้สึกหน้ามืด งุนงง วูบๆ วาบๆ และจุกแน่นตรงลำคอจนหายใจไม่ออก ลำตัวอ่อนยวบอย่างช่วยมิได้

ทว่ายังไม่ทันทรุดฮวบล้มลงพลันนั้นรู้สึกถึงแรงกระชากจากฝ่ามือหนาให้ลุกขึ้นแล้วผลักไปชิดกำแพงอีกฝั่งในชั่วพริบตา

ลี่เซียนเจ็บแปลบตรงกลางแผ่นหลัง ลมหายใจติดขัดจนน้ำตาหยาดริน เรือนร่างอ่อนระทวยคล้ายเรี่ยวแรงถูกสูบออกไปจนสิ้น ประหนึ่งใกล้แหลกเหลวคามือเขากระนั้น

หญิงสาวรับรู้ถึงลมร้อนผะผ่าวเจือรอยเหี้ยมเกรียมจากปลายจมูกโด่งสันที่รินรดไรผม เมื่อแหงนหน้ามองสบตากับชายตัวโตยิ่งรู้สึกได้ถึงรังสีคุกคามข่มขวัญ นางเบิกตากลมโตกระจ่างใส จ้องมองประสานกับเนตรมังกรดำจัดที