บทที่ 312

“ถวายบังคมเพคะ หนิงกุ้ยเฟย” เสียงทุกคนประสานก้อง เมื่อเข้ามาถึงตำหนักเฟิ่งอี๋กง

“พวกเจ้านั่งเถิด” หนิงกุ้ยเฟยบอกพลางหลับตา ใช้มือนวดขมับเบา ๆ อยู่บนตั่งไม้ตัวใหญ่ที่หน้าโถงประทับ

เซียวชิงเฟิงเห็นท่าทางอิดโรยเช่นนั้น จึงได้ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “เหนียงเหนียงประชวรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

หนิงกุ้ยเฟยโบกมือไปมา “เมื่อวานข้ากลับจวนไปเยี่ยมมารดาน่ะ จึงพักผ่อนน้อยไปหน่อย ขอบใจเฟิงเอ๋อร์ที่เป็นห่วง”

หลี่ชิงหงเลิกคิ้วถามในใจ ไปเยี่ยมมารดาที่จวน หรือหาทางกลับวังกันแน่เพคะ...

“ว่าแต่วันนี้ พวกเจ้ามาหาข้าด้วยเหตุใดรึ?” หนิงกุ้ยเฟยถามด้วยความสงสัย สายตาคมกวาดมองไปทั่ว ก่อนจะเห็นหลี่ชิงหงที่ถอดหมวกลงมาวางไว้ข้างตัวแล้วด้วย

แม่นางคนนั้นที่ช่วยข้าที่โรงน้ำชาเชิ่งเยี่ยนเกอมิใช่รึ?

หรือว่าที่พวกนางมา... จะรู้แล้วว่าข้าแอบหนีไปโรงน้ำชาเชิ่งเยี่ยนเกอ จึงให้นางมาเป็นพยานชี้ตัวข้า?

ความคิดของหนิงกุ้ยเฟยเริ่มเตลิดไปไกล หลี่ชิงหงเห็นแววตาร้อนรนของอีกฝ่ายก็พอจะเข้าใจได้ จึงได้ลุกขึ้นทำความเคารพ แล้วเอ่ยสรุปเรื่องราวอย่างสั้นกระชับที่สุด

“ทูลหนิงกุ้ยเฟ