บทที่ 63

“เจ้าเป็นคุณหนูเจ้าสำราญหรือไร? ถึงได้ข้าไปแล้วก็ทิ้งขว้างอย่างไม่ไยดี” เซียวชิงเฟิงแทรกนิ้วมือเข้าไปให้ลึกขึ้น

“อึก ทะ ท่านอ๋อง อะ อ่า”

เมื่อถูกล้วงลูกขนาดนี้ ฉินเจียวเยี่ยนจึงนึกเรื่องเมื่อคืนออกในทันที นางมองค้อนคนข้างเตียง พร้อมทั้งหุบขา หนีบมือเขาไว้แน่น

“เจ้าคิดว่า หนีบมือข้าไว้เช่นนั้น แล้วจะหยุดข้าได้รึ?” คิ้วคมราวกับกระบี่เลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างท้าทาย แล้วดันฝ่ามือแทรกปลายนิ้วเข้าไปจนสุดโคน

“อ๊า พะ พอแล้วเพคะ” สองมือเล็กรีบไปตะครุบมือหนาที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม

ผ้าห่มผืนหนาถูกคนใช้งานขยับตัวไปมา มันจึงเลื่อนต่ำลงมา เปิดเผยเรือนร่างเปลือยเปล่าท่อนบนอย่างไม่ตั้งใจ

เซียวชิงเฟิงกลืนน้ำลายอย่างกระหาย เสียงในลำคอแหบพร่า

แต่เขารู้ดีแล้ว ถ้าหากเขากระโจนเข้าหาฉินเจียวเยี่ยนในตอนนี้ ฉินเจียวเยี่ยนจะไม่สามารถไปชมงานดอกเหมยได้อย่างแน่นอน

“ทะ ท่านอ๋อง ปะ ปล่อยก่อนเพคะ” ฉินเจียวเยี่ยนออดอ้อนเสียงกระเส่า

เซียวชิงเฟิงข่มตัวเองอย่างแรงกล้า “ลุกขึ้นมาห้ามข้าสิ”<