บทที่ 67

กู้หลาน “???”

เซี่ยฮูหยิน “???”

ทุกคน “???”

ทุกคนต่างหันไปมองฉินเจียวเยี่ยนด้วยความสงสัย

เคยพบเจอแต่การเดิมพันที่ใช้สิ่งของหรือวาจา ยังไม่เคยเจอการเดิมพันที่ไหว้วานให้ผู้แพ้ไปกระทำสิ่งใดเลย

ฉินเจียวเยี่ยนยิ้มจาง อธิบายเสียงนุ่ม “ข้าเคยได้ยินท่านพ่อกล่าวถึงภัยพิบัติเมื่อคราก่อน ที่ทำให้มีผู้อพยพเข้ามาในเมืองหลวงมากขึ้น ครั้นเมื่อภัยพิบัติสิ้นสุดลง หลายคนก็ไม่ยินยอมกลับเมืองของตน ตั้งใจตั้งหลักปักฐานอาศัยที่เมืองหลวงต่อ”

“โดยเฉพาะในเขตปกครองของเซี่ยฮูหยินที่ยินดีรับผู้อพยพมากกว่าเขตปกครองของจวนอื่น จึงทำให้มีผู้ยากไร้ในเขตจำนวนมาก ข้าจึงคิดว่า คงเป็นการดี หากคุณหนูสามตระกูลกู้ที่เป็นหลานของท่านแม่ทัพจะช่วยเกณฑ์ผู้คนมาสร้างเรือนอาศัยให้แก่ชาวบ้านเหล่านี้”

“หากหนึ่งเพลงพิณของข้าจะช่วยสร้างเรือนอาศัยให้แก่ชาวบ้านได้ ข้าก็คงยินดีมาก” ฉินเจียวเยี่ยนยิ้มอย่างไร้เดียงสา ก่อนจะทำทีนึกขึ้นได้ แสร้งยกมือขึ้นปิดปาก เอ่ยถามอย่างเกรงใจ“โอ ข้าช่างเลอะเลือนนัก ข้ายังไม่ได้สอ