หากข้ากลับไป นางก็ต้องตาย

ดวงตาของนางหยาดเยิ้มอย่างยั่วยวน จนหนิงหวงไม่สนใจว่าเลือดของนางจะเป็นพิษ

เขาโน้มตัวจุมพิตของนางเอาไว้ พร้อมทั้งดูดกลืนเลือดที่ออกมาจากมุมปากของนางอย่างหื่นกระหาย ลำทวนของเขาก็ถูกดันเข้าไปในครั้งเดียวจนสุด

เฟิงอวี่ที่อยู่ใต้ร่าง ตัวสั่นสะท้านขึ้นมาทันที เล็บมือของนางจิกลงไปที่แขนของเขาจนเลือดไหลซึมออกมา

เมื่อร่างของทั้งคู่เชื่อมประสานกัน เฟิงอวี่และหนิงหวงต่างหลงลืมไปว่าเลือดในกายของเฟิงอวี่นางมีพิษ เลือดพรหมจรรย์ที่ไหนออกมาจากช่องทางรัก และเลือดที่ริมฝีปากของนาง ดูจะไม่มีผลต่อร่างกายของหนิงหวง

ร่างของทั้งสองเกี่ยวตวัดกันอย่างไม่มีผู้ใดยอมกัน ริมฝีปากของทั้งคู่เชื่อมติดกันราวกับจะไม่ยอมถอนออก เอวหนากระแทกเข้าออกช่องทางรักระรัว จนเฟิงอวี่ครางหวานออกมาอย่างสุขสม

น้ำรักของหนิงหวงหลั่งเข้าสู่ช่องทางรักของเฟิงอวี่โดยไม่สูญเสียไปสักหยด เขาจับนางพลิกหันหลังในท่าคลานเข่า

“เจ็บมากหรือไม่” นิ้วมือของหนิงหวงลูบอยู่ที่แผลบนหลังของเฟิงอวี่ ริมฝีปากค่อยๆ ไล่สัมผัสไปทั่วแผลอย่างไม่นึกรังเกียจ

“อืม เจ็บ” เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เฟิงอวี่ได้รับบาดเจ็บที่นางยอมรับออกมา

“จะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว ขอสาบาน” เขากอดรัดนางจากด้านหลังเอาไว้แน่น

มือหนาจับยึดสะโพกกลมของเฟิงอวี่เอาไว้ ก่อนจะเริ่มกระแทกตามแรงปรารถนา กว่าบทรักที่ร้อนแรงในห้องจะจบลง ฟ้าด้านนอกก็เกือบสว่างเสียแล้ว

หนิงหวงเช็ดตัวให้เฟิงอวี่อย่างเบามือ เรือนร่างงามของนางมีแต่ร่องรอยนิ้วมือและรอยขบเม้มไปทั่วทั้งเรือนร่าง

“อื้อออ” เฟิงอวี่ปัดมือของเขาที่เช็ดหน้าให้นางออกอย่างรำคาญ

“เสร็จแล้ว นอนเถิด” หนิงหวงขึ้นมานอนข้างนาง ก่อนจะดึงรั้งตัวนางเข้ามาสวมกอดเอาไว้แน่น

ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้นางได้สติแล้วจะมีโทสะมากเพียงใด แต่ตอนนี้ขอนอนกอดร่างงามให้หนำใจก่อนก็แล้วกัน

เฟิงอวี่รู้สึกอึดอัด นางจึงลืมตาตื่นขึ้นมา พอเห็นว่าตนเองซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดหนิงหวง ทั้งยังร่างกายเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเกิดเรื่องใดขึ้น

“ตื่นแล้วหรือ นอนต่ออีกหน่อยเถิด” หนิงหวงยังไม่อยากจะลุก เขากระชับร่างบางของเฟิงอวี่เอาไว้แน่นขึ้น

“ปล่อยข้าได้แล้ว ข้าอึดอัด”

“อาอวี่เมื่อคืนเจ้าไม่เห็นจะอึดอัดเช่นนี้เลย ทั้งยัง...ขอให้ข้า...เอ็นดูเจ้าตลอดทั้งคืน”

“หากยังไม่หุบปาก ข้าจะถอนฟันเจ้าให้หมดปากเอง”

“อย่ามีโทสะเลย พักต่ออีกหน่อยเถิด พรุ่งนี้ค่อยออกเดินทาง”

“เจ้ากลับไปเถิด ส่งข้าเพียงเท่านี้พอ” เฟิงอวี่นวดขมับของตน หากรู้ว่าเมาแล้วปล่อยตัวเช่นนี้ นางจะไม่ดื่มหนักเช่นเมื่อคืนแน่

“ข้าจะไปคารวะท่านพ่อตา ท่านแม่ยายเช่นกัน”

“แต่เจ้าออกจากเมืองหลวงมาร่วมเดือนแล้ว ไม่เป็นห่วงพระชายารองหรือ” คำพูดของเฟิงอวี่ทำให้ร่างกายของหนิงหวงแข็งค้างไป

“พูดถึงนางเพื่ออันใด” เขาปล่อยตัวนางให้เป็นอิสระทันที

“กลับไปเถิด อย่างไรต่อไปเรื่องของเจ้ากับข้าก็ต้องเป็นเช่นที่ทำข้อตกลงเอาไว้ในตอนแรก”

“แต่เจ้าเป็นภรรยาของข้าแล้ว”

“เพียงแค่คืนเดียว ข้าต้องนับด้วยหรือ”

“อาอวี่...ข้าสัญญาเมื่อเจ้ากลับเมืองหลวง ข้าจะไม่ให้เจินเจินนางมาวุ่นวายกับเจ้าอีกเด็ดขาด เรือนพักของเจ้าข้าจะนำกลับมาคืนให้ ตำแหน่งพระชายาของเจ้าจะไม่มีผู้ใดสั่นคลอนได้ รองเจ้ากรมพิธีการโจว ข้าก็จะลงโทษเขาด้วยตนเอง”

“หึหึ ข้าไม่ต้องการตำแหน่งพระชายา ต่อให้มั่นคงเพียงใดข้าก็ไม่ต้องการ อาหวงข้าเข้าใจท่านดี ท่านรักนางตั้งแต่ก่อนมีสัญญาหมั้นหมายกับข้า แต่สิ่งที่นางทำไว้...ข้าไม่มีวันให้อภัย หากข้ากลับไป นางก็ต้องตาย ท่านทำใจได้หรือ หนทางที่ข้าเลือกให้ท่านเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว” เฟิงอวี่หลับตาพูดอย่างไม่ใส่ใจ

แววตาของหนิงหวงเข้มขึ้นโดยไม่รู้ตัว ที่เฟิงอวี่พูดไม่ผิด นางไม่มีทางอยู่ร่วมตำหนักเดียวกับโจวเจินได้อีก แต่นางทั้งสองคนล้วนแต่เป็นภรรยาของเขา เขาเลือกไม่ได้

“อย่างไรข้าก็จะเดินทางไปส่งเจ้าที่จินเป่ย เช่นนั้นเตรียมตัวเถิด จะได้ออกเดินทาง”

“อืม”

หนิงหวงแต่งตัวเสร็จก็เดินออกไปจากห้อง เสี่ยวเยว่ที่รออยู่ด้านหน้าห้องแล้วก็เข้ามาดูเฟิงอวี่

“เตรียมน้ำ”

เฟิงอวี่ยามที่เห็นเรือนร่างขาวเนียนของนางเต็มไปด้วยรอยร่วมรัก ก็ถอนหายใจออกมาอย่างปลงตก นางรีบล้างเนื้อตัว ก่อนจะสวมเสื้อผ้าออกมา

เบื้องล่างของเฟิงอวี่เจ็บแสบจนทำให้นางเดินไม่ถนัด แต่ก็ยังแข็งใจเดินให้ปกติที่สุด เนื้อตัวก็ปวดเมื่อยจนแทบไม่อยากจะขยับตัวไปไหน

“อาอวี่ เจ้าจะออกเดินทางเลยหรือ ข้าคิดว่าเจ้าจะพักอยู่อีกสักวัน”

“องค์ชายรองต้องรีบกลับเมืองหลวง ข้ามิอาจจะเสียเวลาอยู่ต่อได้อีก เอาไว้ ข้าค่อยมาเที่ยวหาท่านพร้อมท่านแม่และพี่ชายก็แล้วกัน”

“เช่นนั้นก็ดี ข้าไม่ได้พบท่านน้ามานานแล้ว อาเหลี่ยงเองก็เช่นกัน”

“เช่นนั้น ข้าขอตัวก่อน รักษาตัวด้วยพี่หลาง”

“รักษาตัวด้วย”

ตงหลางมองส่งรถม้าของเฟิงอวี่เคลื่อนตัวออกไปจากหน้าจวนนายอำเภอจนลับสายตา ญาติผู้น้องเขาเปลี่ยนไปไม่น้อย ทั้งเรื่องนิสัยนางและความเย็นชาของนาง ไม่รู้ว่าเมืองหลวงมีสิ่งใดที่ทำให้นางเปลี่ยนไปมากเพียงนี้

เฟิงอวี่กลับมาเป็นคนเดิม นางมิค่อยชอบพูด ใบหน้าก็เรียบเฉย ดูเหมือนจะเป็นหนักยิ่งกว่าเก่า เมื่ออยู่ต่อหน้าหนิงหวง เสี่ยวเยว่และองครักษ์คิดว่าในเมื่อทั้งสองเข้าห้องหอกันแล้ว ความสัมพันธ์คงจะดีขึ้น แต่กลายเป็นว่าน่าอึดอัดใจยิ่งกว่าเดิม

“คุณหนู ท่านอยากแวะเที่ยวที่ใดอีกหรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่ กลับจินเป่ยเลย อีกกี่วันกว่าจะถึง”

“หากเดินทางด้วยรถม้าอีกสิบวันก็ถึงแล้วเจ้าค่ะ”

“ข้าขี่ม้าเล่า”

“ไม่ได้เจ้าค่ะ บาดแผลภายนอกดูเหมือนจะหายดีแล้ว แต่ข้าทำแผลให้ท่าน ยังเห็นว่าช้ำอยู่ไม่น้อย”

นางไม่อยากจะบอกว่าที่เห็นรอยแดงช้ำเป็นเพราะหนิงหวงที่ขบเม้มไปตามเรือนร่างของนางต่างหาก

“องค์ชายรอง เจ้าเมืองหานเป่ยรู้ว่าพระองค์เดินทางผ่านมา จึงอยากจะต้อนรับพ่ะย่ะค่ะ”

“อาอวี่ เจ้าว่าเช่นใด” หนิงหวงขี่ม้ามาหยุดถามเฟิงอวี่ที่ข้างรถม้า

“แล้วแต่ท่านเถิด” นางตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“ไปจวนท่านเจ้าเมือง”

เจ้าเมืองหานเป่ยพาคนในจวนออกมารอรับองค์ชายรองและพระชายาจำนวนมาก เฟิงอวี่ที่ไม่ชื่นชอบพบเจอคนแปลกหน้ามากเท่าใดก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างไม่สบอารมณ์ ต่างจากที่หงเป่ย ที่มีญาติผู้พี่ของนางอยู่ นางจึงไปเที่ยวหาบ่อยครั้งทำให้ชาวเมืองต่างรู้จักนาง

“องค์ชายรองกระหม่อมทราบข่าวว่าพระองค์กำลังผ่านทาง แวะพักที่จวนกระหม่อม ให้กระหม่อมได้รับใช้สักคืนเถิดพ่ะย่ะค่ะ” สีหน้าประจบเอาใจของเจ้าเมืองหานเป่ย หนิงหวงเพียงยกยิ้มรับเล็กน้อย

“รบกวนเจ้าแล้ว”

เสี่ยวเยว่สังเกตว่าคุณหนูด้านหลังเจ้าเมืองหานเป่ย จ้องมองหนิงหวงอย่างปรารถนา เฟิงอวี่นางก็เห็นแล้วเช่นกัน แต่ไม่คิดจะเก็บเอามาใส่ใจ นางยังคิดจะเปิดทางให้อีกด้วย

เจ้าเมืองหานเป่ย พาหนิงหวงและเฟิงอวี่ไปที่เรือนพัก เพื่อให้พักผ่อนก่อนระหว่างที่รอบ่าวไพร่เตรียมอาหารเย็น

“ท่านไปนอนห้องอื่นเถิด”

“ข้าจะนอนที่นี่ ข้าไม่อยากให้เกิดข่าวลือว่า...องค์ชายรองกับพระชายาไม่ลงรอยกันเกิดขึ้น”

“...” เฟิงอวี่คร้านจะใส่ใจ นางเพิ่งจะเดินทางออกจากจวนตงหลางมา ร่างกายต้องการจะพักผ่อนเพิ่มแรงเสียหน่อย