ข้าจะเตือนเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย

เฟิงอวี่ นางไม่เคยเมามาก่อน จึงไม่รู้ว่าตนเองจะมีอาการเช่นใด ต่างจากเพื่อนร่วมองค์กรที่เคยดื่มกินด้วยกัน บางคนเมาแล้วร้องไห้ออกมา บางคนลุกขึ้นเต้นราวกับคนบ้า บางคนใจกล้าท้าตีท้าต่อยไปทั่ว นางกลัวว่าตนเองจะเผยส่วนที่กดทับเอาไว้ในใจออกมาเช่นพวกเขา

“นะ นี่ นี่เจ้า” หนิงหวงเบิกตากว้างมองเฟิงอวี่อย่างตกใจ

นางต้องดื่มมามากเพียงใด ดวงตาของนางถึงได้หยาดเยิ้มเช่นนี้ มุมมากที่ยกยิ้มอยู่ตลอดเวลาอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน หากไม่เห็นเพียงชั่ววูบก็จะเห็นเพียงยิ้มเย็นที่น่ากลัวของนาง

“พระชายาคงแอบดื่มมาไม่น้อยแล้ว สุราที่เจ้าชอบคงต้องเก็บเสียแล้วกระมัง”

“หึหึ ท่านหรือข้าจะล้มก่อนกันก็ยังไม่รู้” เฟิงอวี่เดินไปนั่งลงตรงที่ว่างที่เว้นเอาไว้ให้นาง

นางหยิบตะเกียบคีบอาหารกิน โดยไม่รอให้หนิงหวงเป็นผู้หยิบก่อน ตงหลางมองไปที่หนิงหวงด้วยความตกใจ เขากลัวว่าญาติผู้น้องจะถูกตำหนิที่ไร้มารยาท แต่พอเห็นหนิงหวงไม่ว่าอะไร ทั้งยังมองนางด้วยสายตาลุ่มลึก เขาจึงได้ยกสุราขึ้นดื่มเงียบๆ

“อืม...สุราดี” เฟิงอวี่เดาะลิ้นอย่างพอใจ

“เสี่ยวเยว่ เอาสุราข้ามา” นางร้องสั่งเสี่ยวเยว่ ก่อนจะเลื่อนสุราไปตรงหน้าตงหลางและหนิงหวงคนละหนึ่งไหเล็ก “ลองดื่มดู”

“สุราดี/สุราดี” บุรุษทั้งสองร้องออกมาพร้อมกัน

“องครักษ์พ่าน เจ้าเองก็แบ่งไปดื่มกับองครักษ์ที่เหลือเถิด วันนี้ข้าไม่หนีไปไหน เจ้าไม่ต้องห่วง” เฟิงอวี่ส่งสายตาให้เสี่ยวเยว่มอบไวน์ให้องครักษ์

“ขอบพระทัยพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”

“พระชายา ท่านหนีหรือ” ตงหลางตกใจไม่น้อยกับคำพูดของเฟิงอวี่

“อืม...เมืองหลวงมันน่าเบื่อเกินไป ข้าอยากไปเห็นจินเป่ยว่าน่าอยู่เพียงใด” สายตาของนางเลื่อนลอยอย่างไร้จุดหมาย

“อยู่มาตั้งแต่เกิด เจ้ายังไม่รู้อีกหรือว่าน่าอยู่เพียงใด” หนิงหวงอดจะค่อนแคะออกมาไม่ได้

“ที่ใดก็น่าอยู่ทั้งนั้น หากไม่ใช่ตำหนักองค์ชายรองของเจ้า” นางปรายตามองไปอย่างเย้ยหยัน

“เหอะ ข้าจะทำเช่นใดกับเจ้าดี นายอำเภอจินเจ้าดู...ญาติผู้น้องของเจ้า ปากนางช่างทำให้คนอยากจะกัดลิ้นตาย”

“ให้ข้าช่วยดีหรือไม่” เฟิงอวี่ยกมีดสั้นขึ้นมาโบกอย่างยียวน

“เอ่อ...อาอวี่ เก็บมีดดีหรือไม่” ตงหลางตกใจจนสะดุ้งสุดตัว ที่เฟิงอวี่นางหยิบมีดออกโดยที่ไม่มีผู้ใดรู้ตัว

“ดื่มสุราเถิด” ใบหน้าของหนิงหวงเขียวคล้ำอย่างไม่น่ามอง

เขาอยากให้นางรีบดื่มแล้วเมาหลับไปเสียเลยยิ่งดี ไม่รู้ว่าหากยังมีสติจะสร้างเรื่องอีกมากเพียงใด

ไวน์หมดไปเพียงห้าไหเล็ก ตงหลางก็ฟุบหลับอยู่บนโต๊ะแล้ว หนิงหวงก็สะบัดหัวไล่ความมึนงงอยู่ครู่ใหญ่ ไม่คิดว่าสุราที่ดื่มง่าย จะทำให้เมามายง่ายดายตามไปด้วย

เฟิงอวี่แม้ดวงตาของนางจะเปิดมองทุกสิ่งอยู่ แต่สติของนางก็เริ่มเลือนรางแล้ว

“ไปนอนกันเถิด” หนิงหวงมองชื่นชมพระชายาของตนที่คอแข็งไม่น้อย

“อืม” นางตอบรับเบาๆ

“ดะ ได้” หนิงหวงเองก็ไม่คิดว่านางจะพูดง่าย เขารีบร้อนลุกขึ้นไปประคองนางกลับเรือนพัก

ยิ่งเห็นว่านางไม่ต่อต้านขึ้นเช่นทุกครั้ง ก็ใจกล้าประคองนางเต็มฝ่ามือ

“เดินไหวหรือไม่” ฝีเท้าของเฟิงอวี่เดินอย่างไม่มั่นคง

“พอได้ หรือเจ้าจะอุ้มข้า หึหึ” นางเงยหน้าขึ้นไปมองเขาอย่างหยอกล้อ

ดวงตาที่เปล่งประกาย หยาดเยิ้มอย่างที่เห็นได้น้อยนัก พวงแก้มทั้งสองข้างแดงก่ำ ริมฝีปากอวบอิ่มที่ยกยิ้มขึ้นสูงช่างชวนให้คนอยากจะมองจนไม่อยากละสายตา

“เจ้าจะโทษข้าไม่ได้เล่า” หนิงหวงช้อนตัวเฟิงอวี่อุ้มเดินกลับเรือน

สตรีร่างบางในอ้อมแขนมิได้ดิ้นรนขัดขืน นางโอบรอบคอเขาเอาไว้ พร้อมทั้งซุกใบหน้าลงกับซอกคอของเขา

ฝ่าเท้าของหนิงหวงเร่งรีบขึ้นโดยไม่รู้ตัว องครักษ์กับเสี่ยวเยว่มองตามไปด้วยความตกตะลึง เสี่ยวเยว่เห็นว่าผู้เป็นนายยินยอมเองหรือเพราะฤทธิ์สุรา ตอนที่นางจะร้องเรียก ก็ถูกองครักษ์พ่านลากกลับไปที่เรือนพักของบ่าวเสียแล้ว

“ท่านจะห้ามข้าทำไม” เสี่ยวเยว่ดิ้นรนไปตลอดทาง

“เจ้าไปเห็นหรือว่าองค์ชายกับพระยาชากำลังรักใคร่กัน”

“รักใคร่กับผีสิ ตอนนี้คุณหนูของข้าไร้สติ หากนางตื่นขึ้นมามีหวังได้ตายกันแน่”

“ไม่ต้องไปขวาง” องครักษ์พ่านแบกร่างของเสี่ยวเยว่เร่งฝีเท้ากลับไปที่เรือนของบ่าวทันที

หนิงหวงอุ้มเฟิงอวี่เข้าไปถึงในห้อง เมื่อวางนางลงบนที่นอน นางก็ลุกขึ้นมานั่งทันที

“มีอันใด”

“เสี่ยวเยว่เล่า ข้าอยากอาบน้ำ” นางลูบใบหน้าของตน

“สาวใช้เจ้านางเมาหลับไปแล้ว ข้าจะให้บ่าวเตรียมน้ำให้เจ้า”

“อืม” เฟิงอวี่ล้มตัวลงนอน ตัวของนางฟาดอยู่กลางเตียง

สาวใช้ในจวนนายอำเภอเตรียมน้ำเข้ามาให้ หนิงหวงจึงไล่พวกนางออกไป ไม่ให้อยู่ปรนนิบัติด้านใน เดินทางร่วมกันมาหลายวัน ย่อมรู้ดีว่าเฟิงอวี่นางไม่ชอบให้ผู้อื่นเข้ามาปรนนิบัตินาง

“เตรียมน้ำเรียบร้อยแล้ว เจ้าลุกไว้หรือไม่”

“อืม” เฟิงอวี่ลุกมาสะบัดหัวไล่ความมึนเมา นางอ้าแขนออกทั้งสองข้าง เพื่อให้หนิงหวงอุ้มนาง “อุ้มข้าไปหน่อย”

“อาอวี่ เจ้าเมามากแล้ว หากเจ้าจำได้ในภายหลัง จะไม่ทุบตีข้าใช่หรือไม่”

“หึหึ ไหนเจ้าบอกว่าสามีของข้าอย่างไรเล่า หากเจ้าอุ้มข้าไม่ไหว ไปเรียกญาติผู้พี่ข้ามา”

“อาอวี่!!! ข้าจะเตือนเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย” หนิงหวงบีบคางของนางเบาๆ

“ว่าอันใด” ยามที่ปลายนิ้วมือของหนิงหวงลูบไล้อยู่ที่ริมฝีปากเฟิงอวี่ นางนึกสนุกแลบลิ้นเลียนิ้วมือของเขา

“อาอวี่...” ความยับยั้งชั่งใจของหนิงหวงขาดลง เขาสอดนิ้วมือเข้าไปในช่องปากของนาง เพื่อให้นางดูดเล่นให้หนำใจ “ยังไม่อาบน้ำได้หรือไม่” เขาย่อตัวลงยื่นหน้าไปใกล้นาง

“ไม่อาบน้ำแล้วจะทำอันใด อุ๊บ...”

ริมฝีปากของหนิงหวงประกบจุมพิตโดยที่เฟิงอวี่นางไม่ทันตั้งตัว เขาหยั่งเชิงลองสอดเรียวลิ้นเข้าไปในช่องปากของนาง เมื่อเห็นว่านางมิได้ขัดขืน ทั้งยังตวัดเรียวลิ้นหยอกล้อลิ้นของเขาอีกด้วย

หนิงหวงดันตัวเฟิงอวี่ให้ล้มลงนอน มือหนาเริ่มซุกซนไปตามเรือนร่างนางตามแรงปรารถนา เฟิงอวี่ที่ดูจะไร้สติยกแขนโอบรอบคอของเขาเอาไว้ อีกข้างนางก็ลูบไล้เนื้อตัวของเขาไม่ต่างกัน

เล้าโลมกันได้เพียงไม่นาน เสื้อผ้าของทั้งคู่ที่ต่างก็ถูกกันช่วยถอด ถูกทิ้งกองอยู่ข้างเตียงอย่างไม่ไยดี มือหนาของหนิงหวงบีบเคล้นอยู่ที่ปทุมถันคู่งาม จนเฟิงอวี่ร้องครางออกมาอย่างสุขสม

เส้นผมของหนิงหวงถูกนางดึงทึ้งเพื่อระบายความเสียวซ่าน ยามที่เรียวลิ้นของหนิงหวงไล้เลียไปตามเรือนร่างของนาง เฟิงอวี่ก็ยกเอวขึ้นสูงอย่างลืมตัว

“อาหวง...” นางเรียกเขาเสียงกระเส่า

“อาอวี่ เจ้าจะไม่โกรธข้าใช่หรือไม่” นิ้วมือของเขาหมุนวนอยู่ที่กลีบดอกไม้งามเบื้องล่างของนาง

“หากเจ้ายังไม่ทำ ข้าจะสังหารเจ้าเสีย” นางกดหัวเขาลงอย่างหื่นกระหาย

ยามที่เรียวลิ้นของเขาตวัดดูดกลืนกลีบดอกไม้ เสียงครางอย่างสุขสมของเฟิงอวี่ก็ดังลั่นไปทั่วทั้งเรือน

ลำทวนของหนิงหวงกดลงเข้าไปในช่องทางรักของเฟิงอวี่อย่างช้าๆ

“อึก...” เฟิงอวี่กัดริมฝีปากจนเลือดไหลซึมออกมา แต่นางไม่ส่งเสียงร้อง

“เจ็บมากหรือไม่ ข้าจะถนอมเจ้าอย่างดี” หนิงหวงโน้มตัวลงจะจุมพิตนาง แต่ถูกเฟิงอวี่ผลักตัวออก

“ไม่ได้ หยุดเถิด” นางดันตัวเขาเอาไว้ แต่ถูกเขายกมือขึ้นสูง

“หยุดไม่ได้แล้วอาอวี่ ข้าหยุดไม่ได้แล้ว”

“แต่ว่า...เลือดข้า”