Share
บทที่ 297 เรียกข้าว่าหมอหลิ่วก็ได้
Bab terkait
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 1 กล้าวางยาข้า
กลางคืนแสงจันทร์สลัว ๆ ส่องผ่านหน้าต่างมาที่เตียง บนเตียงมีชายหนุ่มรูปงามกำลังบีบคอผู้หญิงขี้เหร่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ"กล้าวางยาข้า หลิ่วเซิงเซิง เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้าใช่ไหม?"ใบหน้าของผู้หญิงเต็มไปด้วยน้ำตาสามปีแล้วเพื่อที่จะแต่งงานกับเขา เธอบังคับพ่อของเธอซึ่งเป็นวีรบุรุษทางทหารไปขอพระราชทานแต่งงานจากฮ่องเต้ เธอผ่านความยากลำบากมาทุกรูปแบบและในที่สุดก็ได้แต่งงาน แต่หลังจากรออยู่หนึ่งปี แต่แม้แต่ใบหน้าของเขาก็ไม่ได้เห็นวางยาเขาเพราะไม่มีทางเลือกจริง ๆ สามปีแล้วไม่มีออกมาเลย เธอเป็นขี้ปากชาวไปหมดแล้วแม้รู้ว่าเขารังเกียจตน แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะรังเกียจมากขนาดนี้ แม้กระทั่งคิดจะลงมือฆ่า..."ฉึก เจ็บ..."ไม่แน่ใจว่าเป็นความเจ็บปวดบนร่างกายหรือคอ หลิ่วเซิงเซิงจับข้อมือของหนานมู่เจ๋อด้วยความเจ็บปวด"เจ้ารังเกียจข้าขนาดนี้เลยเหรอ? ทนไม่ไหวถึงกลับจะฆ่าข้าถึงจะพอใจ?""เจ้าทำให้ข้ารู้สึกขยะแขยง ฆ่าเจ้า ยังสกปรกมือข้า"หลังจากทำแบบลวก ๆ หนานมู่เจ๋อก็ดึงมือของเขากลับในที่สุดเขาสวมเสื้อคลุมของเขาด้วยความน่ารังเกียจ "ใครก็ได้ มาลากพระชายาไปในจวนเย็น อย่าให้ข้าเห็
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 2 แม้แต่เด็กก็ยังไม่เว้น
หลังจากนั้นไม่นาน"พระชายา ถ้ามันไม่ได้ผลก็กลับจวนแม่ทัพกันเถอะ จวนเย็นนี้โทรมเกินไป แม้ว่ากลับไปจะดูไม่ดีนัก แต่ก็ดีกว่าทนทุกข์อยู่ที่นี่ ท่านแม่ทัพรักท่านมาก เขาจะต้องหาทางช่วยท่านอย่างแน่นอน…"ทันทีที่เข้าไปในจวนเย็น เสี่ยวถังก็พูดอย่างสั่นเทาเมื่อมองดูบ้านที่เต็มไปด้วยใยแมงมุม สีหน้าของหลิ่วเซิงเซิงก็ยังคงสงบ"หยุดพูดได้แล้ว ทำความสะอาดห้องหนึ่งออกมาก่อนเถอะ แล้วค่อยเอาน้ำร้อนมาให้ข้าอาบน้ำ""ได้ เพคะ..."เสี่ยวถังพยักหน้าอย่างอ่อนแอ รู้สึกราวกับว่าพระชายาเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน...เมื่อพูดถึงจวนเย็น ที่จริงแล้วมันเป็นจวนที่ถูกทิ้งร้าง เสี่ยวถังยุ่งอยู่พักหนึ่งก่อนจะจัดห้องออกมาหนึ่งห้องหลังจากอาบน้ำ หลิ่วเซิงเซิงนั่งเหนื่อยอยู่หน้ากระจกทองแดง เธออยากเห็นรูปร่างของเธอตอนนี้ แต่เพียงมองแวบเดียว เธอเห็นสิวและตุ่มหนองทั่วใบหน้าขี้เหร่มาก น่าขยะแขยงมาก...ไม่น่าแปลกใจที่ใคร ๆ ก็เรียกเธอว่าขี้เหร่...ไม่สิ ทำไมสิวเหล่านี้จึงแตกต่างจากสิวทั่วไป?หลิ่วเซิงเซิงสังเกตใบหน้าของตนอย่างระมัดระวัง"ถุย..."สิวอะไรกัน นี่เป็นพิษร้ายแรงที่ทําลายรูปลักษณ์คนให้เสียโฉม!ใครกันที่น่าขย
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 3 ใบหน้าเล็ก ๆ นี้ก็สวยดี
เสียงอึกทึกครึกโครมอยู่นอกประตู แต่หลิ่วเซิงเซิงไม่สนใจ เธอเอื้อมมือไปจับท้ายทอย แต่สัมผัสได้แค่เลือดเต็มมือ...เด็กทั้งสองถูกอุ้มลงไป หนานมู่เจ๋อเข้าประตูมาด้วยความโกรธและป้าหวังก็คุกเข่าลงกับพื้น"ท่านอ๋องช่วยด้วย! ช่วยลูกสองคนที่น่าสงสารของข้าด้วย! พระชายานี่แหละที่ทำให้พวกเขาเป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้พระชายายังอยากจะทำร้ายพวกเขาอีก ข้าน้อยมีความผิดที่ทำร้ายพระชายา แต่เธอทำเกินไปจริง ๆ..."หลิ่วเซิงเซิงต้องการพูด แต่เลือดไหลมากเกินไป และเธอทำได้เพียงจับบริเวณที่บาดเจ็บอย่างแรงเมื่อมองขึ้นไป ดวงตาที่รังเกียจของหนานมู่เจ๋อ ดูเหมือนจะอยากถลกหนังเธอทั้งเป็น"แม่แต่เด็กก็ยังไม่เว้น หลิ่วเซิงเซิงความชั่วร้ายของเจ้าทำให้ข้าเปิดหูเปิดตาจริง ๆ"เสี่ยวถังคุกเข่าลงอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า "ขอประทานอภัยท่านอ๋อง เรื่องไม่ได้เป็นแบบนั้น พระชายาของข้าน้อยพยายามช่วย...""เองมีสิทธิ์พูดด้วยเหรอ?"หนานมู่เจ๋อเหลือบมองไปด้านข้างของเธอแล้วพูดว่า: "เรียกคนมา พระชายา มีจิตใจชั่วร้าย นับจากนี้ไป ห้ามใครนำอาหารมาให้เธอ ถ้าเธอก้าวออกจาก จวนเย็นนี้แม้แต่ก้าวเดียว ทุกคนที่เฝ้าจวนเย็นจะต้องโดนฝังเป็นเพื่อนเธอ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 4 นี่คือจวนอ๋องของข้า
เสี่ยวเจียงตื่นตระหนก "ตอบท่านอ๋อง ข้าน้อยคิดว่าพระชายาจะไม่ไหวแล้ว ยานั่น ข้ายังไม่ได้ส่งไปให้…"หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง เขาพูดด้วยความรู้สึกผิด: "นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว ข้าน้อยเกรงว่าจะไม่มีประโยชน์อะไรมากถ้าข้าจะเอาไปให้""ถ้าอย่างนั้นก็เพิ่มปริมาณยาสิ เธอไม่คู่ควรมีลูกของข้า""แต่ปริมาณยามากเกินไป อาจทำให้พระชายา…""แล้วไงล่ะ?"น้ำเสียงของหนานมู่เจ๋อเย็นชาเข้ากระดูก "มันเป็นความผิดของเธอทั้งหมด"ในจวนเย็นหลังจากที่หลิ่วเซิงเซิงฉีดเซรั่มให้กับเสี่ยวถัง ก็เตือนเธอด้วยว่าอย่าบอกใครว่าเธอเห็นอะไรจากนั้นเธอก็นั่งอยู่ในสวนและดองเหล้างูในห้องเก็บยาของเธอมีเหล้ามากมายที่ใช้ดองของมีพิษ การทำยาพิษและยาเป็นความสุขสูงสุดของเธอ โดยเฉพาะงูพิษที่ไม่ค่อยปรากฏให้เห็นในยุคปัจจุบัน เธอไม่เพียงแต่อยากดองเหล้าเท่านั้น แต่ยังจะศึกษาพิษของงูชนิดนี้อย่างรอบคอบด้วยดังนั้นเมื่อเสี่ยวเจียงมาพร้อมกับยาคุม เขาก็เห็นฉากนี้...หญิงสาวสวยในชุดเรียบ ๆ มือเปื้อนเลือด จับงูตัวโตเท่าแขน ชำแหละงู ผ่าท้อง ตัดหัว ตัดหาง แล้วถอนเขี้ยวออก...มุมปากของเขากระตุกนั่นคือ พระชายา?เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า หลิ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 5 ทางที่ดีอย่าจำได้
ชั่วขณะหนึ่ง หลิ่วเซิงเซิงตกตะลึงเธอตกตะลึงและค่อย ๆ ลดมือที่ปิดตาลง...ก็เห็นว่าชายชุดดำตรงหน้าได้ดึงผ้าคลุมหน้าของเขาออกแล้ว และใบหน้าที่สวยงามที่มองเห็นได้ชัดเจนคือใบหน้าขององค์ชายเก้าหนานมู่เจ๋อ...ก่อนที่เธอจะสงบสติอารมณ์ได้ หลิ่วเซิงเซิงก็ถูกดึงขึ้นแล้วหนานมู่เจ๋อสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตรยกเธอขึ้นเหมือนไก่แล้วผลักเธอติดกับกำแพง "เจ้าอยากให้ข้าตายขนาดนั้นเลยเหรอ?"หลิ่วเซิงเซิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจปฏิกิริยาแรกในใจคือจะตอบว่า: อืม ทำไมจะไม่ใช่...แต่ตอนนี้ชีวิตของเธออยู่ในมือของเขา และเสียงของเธอก็ค่อนข้างไม่สอดคล้องกัน "ไม่ ฮ่า ๆ เข้าใจผิดแล้ว…"เสียงที่คุ้นเคยทำให้หนานมู่เจ๋อขมวดคิ้ว เขาจำสาวใช้ในบ้านคนนี้ไม่ได้ใบหน้านี้สกปรกมากจนไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้ชัดเจน เสื้อผ้าไม่พอดีตัว และยังเชี่ยวชาญทักษะทางการแพทย์อีกด้วย...หนานมู่เจ๋อจ้องไปที่หลิ่วเซิงเซิง "เจ้าเป็นใคร? ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่จวนอ๋อง? ถ้าเจ้าอธิบายไม่ได้ ข้าจะฆ่าเจ้า"หลิ่วเซิงเซิงกังวลมาก เธอสามารถพูดได้ไหม?ยังจำสิ่งที่องค์ชายเก้าพูดในวันนั้น: ถ้าเธอก้าวออกจากจวนเย็นนี้แม้แต่ก้าวเดียว ทุกคนที่เฝ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 6 อยู่หรือตายด้วยกัน
ท้องของหลิ่วเซิงเซิงยังคงร้องคำรามและเธอก็ไม่มีแรงพอที่จะสนใจสิ่งอื่นใด เธอแค่ติดตามหนานมู่เจ๋ออย่างเงียบ ๆไม่นาน พวกเขาก็มาถึงนอกห้องนอนของท่านเสนาบดีในจวนเต็มไปด้วยผู้คน และเมื่อพวกเขาเห็นหนานมู่เจ๋อ ทุกคนก็คุกเข่าลงและทำความเคารพโม่เล่าและคณะหมอหลวงมาถึงก่อนและยุ่งอยู่ข้างในในขณะนี้มู่หงยังคงพูดอยู่ข้าง ๆ หนานมู่เจ๋อไม่หยุด และผู้คนในจวนก็รายงานหนานมู่เจ๋อกันคนละประโยคไม่มีใครสังเกตเห็นว่าหลิ่วเซิงเซิงเดินเงียบ ๆ ไปที่โต๊ะหินข้าง ๆ หยิบขนมขึ้นมายัดเข้าปาก...สบาย!ประตูเปิดออก โม่เล่าก็เดินออกมาด้วยเหงื่อ"โม่เล่า อาการของพ่อข้าเป็นยังไงบ้าง?"ดวงตาของมู่หงเต็มไปด้วยความกังวลโม่เล่าเดินไปหาหนานมู่เจ๋อทีละก้าว "ท่านอ๋อง ข้าน้อยไร้ความสามารถ! ท่านเสนาบดีร่างกายอ่อนแอ วันนี้เขาถูกแทงสองครั้ง มีดยังมียาพิษอีกด้วย บาดแผลกำจัดดีแล้ว แต่พิษ..."ขณะที่เขาพูด โม่เล่าก้มหัวลง "เห้อ ตอนนี้เราแค่รอดูว่าหมอหลวงสามารถทำอะไรได้บ้าง""ไม่ใช่มียาอายุวัฒนะเหรอ? แม้แต่ยาอายุวัฒนะก็ไม่สามารถรักษาพิษได้เหรอ?"มู่หงรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยใบหน้าหนานมู่เจ๋อน่าเกลียด แต่เขาไม่พูด เขากลับ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 7 ผู้หญิงคนนั้นคือใคร?
เมื่อเห็นหนานมู่เจ๋อและหลิ่วเซิงเซิงจากไปด้วยกัน มู่หงที่ตามออกมากลับยิ่งโกรธมากขึ้น"ผู้หญิงคนนั้นคือใคร? ท่านพี่เจ๋อจะสนใจคนรับใช้ขนาดนี้ได้ยังไง?"สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ เธอกล่าวว่า "ท่านอ๋อง อาจถูกหลอก ดูคำสาบานของหญิงสาวคนนั้นสิ ถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะเชื่อเธอ...""ผู้หญิงที่กล้าดึงดูดความสนใจท่านพี่เจ๋อ แค่หลิ่วเซิงเซิงก็พอแล้ว อย่างน้อยเธอก็ยังเป็นลูกสาวของแม่ทัพ วันนี้ยังมีตัวอะไรนี่อีก?""ใช่ ปัญหาคือหลิ่วเซิงเซิงนั่นท่านอ๋องยังรังเกียจยิ่งนัก ไม่ได้คุกคามท่านแม้แต่น้อย แต่นี่...""หุบปาก""..."สิ่งที่หลิ่วเซิงเซิงกำลังมองหาคือสมุนไพร สมุนไพรชนิดนี้ส่วนใหญ่เติบโตในถ้ำชื้นและจะต้องเป็นถ้ำที่ลึกมากหลังจากที่เธอบอกกับหนานมู่เจ๋อแล้ว หนานมู่เจ๋อก็พาเธอขึ้นไปบนภูเขาหลังจากนั่งรถม้าเป็นเวลาสองชั่วโมงและเดินถนนภูเขาเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็พบถ้ำในที่สุดพวกเขานำองครักษ์มามากกว่ายี่สิบคน แต่ไม่มีใครรู้จักสมุนไพรที่หลิ่วเซิงเซิงกล่าวถึง สุดท้ายหลิ่วเซิงเซิงก็ต้องเข้าไปหาด้วยตัวเองถ้ำมีความชื้นสูงมากและได้ยินเสียงหยดน้ำตลอดทาง ถ้ำมืดมีคนมากกว่า ยี่สิบคนถือคบเพลิงหลายอัน ซึ่ง
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 8 เจ้าไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอน
หลิ่วเซิงเซิงยืนขึ้นอย่างไม่มั่นคงและกำลังจะจากไปดูจากสีหน้าเจ้าสารเลวคนนี้ เขาคงบังเอิญถูกพิษขณะดูดเลือดพิษออกมาให้ตัวเอง ดังนั้นเขาจึงหลับไปแบบนั้น...เขาคงไม่ตื่นอีกสักพักถ้าหนีตอนนี้ เขาคงหาตนเองไม่เจอแน่นอน!แต่สุดท้ายเขาก็ถูกพิษเพื่อช่วยตัวเอง จะทิ้งเขาไปจริง ๆ เหรอ?"ช่างเถอะ ข้าไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร"เมื่อคิดถึงเรื่องนี้หลิ่วเซิงเซิงก็หยิบยาสองเม็ดออกมาเพื่อล้างพิษพิษงูจากห้องเก็บยา กินเองเม็ดหนึ่ง และยัดอีกเม็ดเข้าไปในปากของหนานมู่เจ๋อยายัดเข้าไปแล้ว แต่เขากลืนลงไปไม่ได้จะทำยังดี?เมื่อคิดถึงฉากปากต่อปากในทีวี หลิ่วเซิงเซิงก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็วเธอไม่เอาแน่!"ถ้าจะตายก็ตาย อย่างไรก็ตามข้าก็พยายามอย่างเต็มที่แล้ว!"หนานมู่เจ๋อ "...""อย่างแย่ที่สุดข้าจะขุดหลุมฝังให้ท่าน ตอบแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิต"ลูกกระเดือกของหนานมู่เจ๋อขยับ และเขาก็กลืนยาเข้าไป...หลิ่วเซิงเซิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก กลืนลงไปก็ดีแล้ว ไม่เช่นนั้นตนจะต้องขุดหลุมจริง ๆ...ขณะที่เธอกำลังคิด จู่ๆ ก็มีมือหนึ่งมาคว้าข้อมือของเธอไว้หลิ่วเซิงเซิงไม่ได้นั่งดีและล้มเข้าไปในอ้อมแขนของเขา!"อุ๊ย..."เ
Bab terbaru
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 297 เรียกข้าว่าหมอหลิ่วก็ได้
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 296 อาจเป็นโรคระบาดจริง ๆ
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 295 สงครามครั้งนี้ยังไม่สามารถรบได้
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 294 เจ้าจะตบข้าได้ยังไง
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 293 กลับมาเป็นเหมือนเดิมภายในไม่กี่วัน
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 292 ทำตัวเองจริง ๆ
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 291 ไม่กล้าออกไปพบปะผู้คนอีก
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 290 พูดแล้วก็เป็นความเข้าใจผิด
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 289 อ๋องชางเชิญท่านไปงานเลี้ยง
