บทที่ 12 สนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่

"พี่ลาออกมาก็เพื่อตัดปัญหาไม่ไปเจอเพลิงอีก แต่น้องเกลจะมาบอกให้พี่ไปช่วยพูดเนี่ยนะคะ" ดารกาดูตกใจตั้งแต่เห็นเธอมาหาถึงที่นี่ แล้วยิ่งตอนเธอบอกอีกคนไปว่าอยากให้ไปคุยกับพระเพลิงให้ก็ยิ่งทำท่าตกใจหนักกว่าเก่า

"คุณลุงคุณป้าร้อนใจมาก ท่านอยากให้เกลช่วยพูด แต่เกลคิดว่าพี่เพลิงไม่ฟังเกลหรอกค่ะ น่าจะฟังพี่ดามากกว่า" 

"ทำไมน้องเกลถึงคิดแบบนั้นละคะ เพลิงน่ะฟังน้องเกลมากกว่าใครเลยนะ" 

"ไม่หรอกค่ะ พี่เพลิงรักพี่ดา ถ้าพี่เป็นคนพูดพี่เพลิงต้องฟังแน่ๆ"

เกวลินยังคงยืนยันคำเดิมและชื่อมั่นในสิ่งที่เธอคิด ถ้าพระเพลิงฟังเธอจริงอย่างที่ดารกาบอก ป่านนี้เขาคงจะไม่ทำตัวเหลวไหลจนโดนคุณลุงคุณป้าตำหนิ ถึงจะรู้สึกไม่ดีอยู่บ้างที่ต้องมานั่งร้องขอให้ดารากาช่วยแต่เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะมีวิธีไหนที่มันจะดีไปกว่านี้อีก

"งั้นพี่จะไปให้ก็ได้ แต่พี่แค่จะไปทำให้น้องเกลเห็นว่าพี่ก็เปลี่ยนเพลิงไม่ได้หรอก" 

เกวลินเดินออกมาจากคอนโดหรูของใครอีกคนที่พระเพลิงรักอย่างล่องลอย เธอคิดอะไรทบทวนไปในหัวกว่าจะรู้ตัวก็ตอนภาคภูมิสะกิดเข้าที่ไหล่เล็กเพราะเขาเปิดประตูรถรอนานแล้วแต่เธอก็ไม่ยอมขึ้นไปนั่งเสียที

เกวลินได้แต่ยิ้มน้อยๆให้อีกคนที่ทำหน้าเหมือนกับต้องการจะถามไถ่ความรู้สึกเธอแล้วรีบขึ้นรถไปเพราะไม่อยากตอบคำถามอะไรในตอนนี้ แต่ทว่าสุดท้ายพอรถเคลื่อนตัวเขาก็ถามออกมาอยู่ดี

"โอเคดีใช่ไหม?"

"ค่ะ เกลไม่เป็นไร" เธอหันไปมองภาคภูมิที่ถอนหายใจออกมาอย่างกับกำลังเบื่อหน่ายแล้วก็หลุบตาลงต่ำ 

"ถ้าพี่เจอคนที่ยอมทำเพื่อพี่ขนาดนี้ พี่คงไม่ปล่อยให้หลุดมือไปแน่"

"มันก็ไม่เสมอไปหรอกค่ะ ถ้าพี่ไม่ได้รักใครคนนั้น ต่อให้เขาทำดียังไง พี่ก็ไม่มีวันรัก"

"แบบที่ไอเพลิงมันเป็นเรียกว่าไม่รักตัวเองต่างหาก เพราะถ้ามันรักตัวเองมากพอ มันจะมองเห็นว่ามันควรจะรักใคร" 

ถึงอย่างนั้นคำพูดของภาคภูมิก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น ในเมื่อความจริงมันเด่นชัดมาตลอดว่าพระเพลิงไม่มีวันรักเธอได้ สิ่งที่เธอทำเพื่อเขามันก็เป็นสิ่งที่เธออยากจะทำเองแบบที่เขาไม่เคยได้ร้องขอ ถึงจะรู้ว่าสุดท้ายแล้วจุดจบไม่ได้เป็นอย่างที่หวังเธอก็ยังเลือกที่จะทำมันอยู่ พอมาคิดดูแบบนี้แล้วกูไม่รู้ว่าเป็นพระเพลิงหรือเธอเองกันแน่ที่กำลังไม่รักตัวเอง

"อยากทานอะไรหน่อยไหม? พี่พาแวะ"

"ไม่เป็นไร....."

"จะไม่ตอบแทนที่พี่พามาวันนี้สักหน่อยหรอ?" เกวลินหันไปมองแล้วพยักหน้าตอบรับคำชวนเขาไป อย่างน้อยภาคภูมิก็อุตส่าห์เป็นธุระพาไปหาดารกา เธอคงจะปฏิเสธไม่ได้อีก

ระหว่างที่อยู๋ร้านอาหารกับภาคภูมิโทรศัพท์เธอก็ยังมีเสียงสายเรียกเข้าดังไม่หยุด เกวลินดูมันหลายครั้งจนต้องกดปิดเสียงแล้วเก็บไป เพราะชื่อที่แจ้งเตือนเป็นพระเพลิงเลยไม่อยากกดรับในตอนนี้ เธอรู้ดีว่าเขาน่าจะเอาแต่บ่น รอไปคุยกันทีเดียวตอนกลับถึงบ้านน่าจะดีกว่า

"พี่ภาคนี่คุยสนุกดีเหมือนกันนะคะ"

"ดีใจนะครับที่ทำให้น้องเกลยิ้มได้"

เธอมองหน้าเขาแล้วอมยิ้มจนตาหยี ภาคภูมิแทบไม่สามารถละสายตาจากคนตรงหน้าได้เลย เมื่อก่อนเวลาเขาได้เจอเธอก็รู้สึกมาตลอดว่าเธอน่ารักมาก แต่เพราะไม่เคยได้พูดคุยก็เลยไม่ได้คิดว่าเธอจะน่ารักขนาดนี้ก็เท่านั้น ผู้หญิงที่ยอมทำเพื่อคนที่รักขนาดนี้ ถ้าพระเพลิงมันยังปล่อยหลุดมือก็คงโง่มากแล้ว

"แล้วที่ร้านเป็นยังไงบ้างหรอคะ? ลูกค้าเยอะแน่เลยใช่ไหม?"

"ก็เยอะนะ เกลอยากลองไปบ้างไหม?"

"ไม่ดีกวาค่ะ พี่เพลิงต้องไม่อนุญาตแน่ๆ" 

"ก็แค่ไม่ต้องบอกมันสิ ไว้มีโอกาสพี่จะพาไปนะ"

เกวลินพยักหน้าตอบรับไป เธอเองก็โตพอมากแล้วที่จะไปในสถานที่แบบนี้ บางทีการขัดคำสั่งของพระเพลิงไปบ้างอาจจะไม่ได้แย่อะไร เหมือนในตอนนี้ที่เธอทำอยู่ เกวลินกำลังขัดคำสั่งพระเพลิงที่บอกว่าไม่ให้สนิทกับภาคภูมิ เขามักใช้เหตุผลความเจ้าชู้ของคนตรงหน้าเธอมากอ้าง แต่พอมาในวันนี้ที่ได้คุยกันมากขึ้นเธอถึงได้รับรู้ว่าการทำความรู้จักกับภาคภูมิก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร

บ้านวรหิรัญ

"ขอบคุณนะคะพี่ภาคที่พาไปหาพี่ดา แถมยังเลี้ยงข้าวอีก"

"ไม่เป็นไรครับ ไว้มีโอกาสไปทานข้าวด้วยกันอีกนะ"

เกวลินยกมือไหว้แล้วโบกมือลาภาคภูมิ ยืนมองจนรถของอีกคนพ้นสายตาแล้วหมุนตัวเดินเข้าบ้านไป เธอเดินอมยิ้มแล้วฮัมเพลงไปด้วย ต้องขอบคุณภาคภูมิที่พอจะทำให้ลืมเรื่องที่คิดว้าวุ่นอยู่เต็มหัวไปได้บ้าง หยิบลองเท้าเก็บจัดเรียงเอาไว้บนชั้นจนเรียบร้อย หมุนตัวเข้าไปภายในบ้านสายตาก็สบเข้ากับพระเพลิงที่ยืนรออยู่ตรงบันไดพอดี

เธอเบี่ยงตัวหลบเหมือนไม่อยากคุยกับเขาในตอนนี้หลังจากเห็นแววตาดุที่ส่งมา ก่อนข้อมือจะถูกจับเอาไว้จนเธอต้องหมุนตัวไปหา กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ฟุ้งขึ้นมาทำให้เธอขมวดคิ้ว ขนาดอยู่ที่บ้านก็ยังจะดื่มแบบนี้อีกหรอ 

"พี่เพลิงมีอะไรคะ?"

"ทำไมถึงออกไปกับไอภาค?"

"เกลแค่มีธุระค่ะ พี่ภาคเป็นคนอาสาพาไป" 

"แล้วทำไมไม่ให้พี่พาไป?"

"ดูพี่สิคะ คิดว่าจะขับรถพาเกลไปไหนได้หรอไง"

เธอดึงข้อมือออกมาจากเขาแล้วมองหน้านิ่ง หลับตาแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่กับสภาพของพระเพลิงในตอนนี้ ไรหนวดที่เริ่มขึ้นเพราะเขาคงไม่ได้โกนมันทุกวันเหมือนเคย ไหนจะขอบตาที่ดำคล้ำเสียจนดูไม่ได้นี่อีก รองประธานของวรหิรัญที่สาวหน้าไหนเห็นก็หมายปรองหายไปไหนหมดแล้วนะ

"ทำไมถึงต้องเป็นไอภาค ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ก่อนหน้านี้ก็ไม่สนิทหรอค่ะ แต่วันนี้สนิทแล้ว"

"เกล!...." พระเพลิงกระชากเธอกลับไปด้วยอารมณ์แล้วบีบที่ข้อมือแน่น นี่เขากำลังโมโหที่เธอไปกับภาคภูมิมางั้นหรอ ในสถานะพี่ชายจะต้องโกรธกันถึงขนาดนี้เลยหรือไง

"พี่เพลิงคะ เกลเจ็บ!" เหมือนเขาจะดึงสติกลับมาได้หลังจากที่เห็นดวงตาเคล้าไปด้วยน้ำตาของเธอ ข้อมือที่ขึ้นสีแดงจากรอยบีบทำให้พระเพลิงแทบอยากจะทุบหัวตัวเองแรงๆ

"พี่ขอโทษนะคะ พี่อารมณ์ร้อนไปหน่อย"

"เฮ่อ พี่เพลิงขึ้นไปนอนพักไหมคะ? ดื่มขนาดนี้ยังเดินไปเดินมา เดี๋ยวก็ตกบันไดหรอก"

"พาพี่ขึ้นไปหน่อยได้ไหมคะ?"

"ทีตอนลงมายังเดินเองได้เลยนี่คะ?"

"เกลคะ"

"ก็ได้ค่ะ" สุดท้ายก็แพ้แววตากับน้ำเสียงหวานของเขาจนได้ เกวลินพยุงอีกคนให้เดินขึ้นบันไดอยากระวังเพื่อพาเขาไปพักที่ห้องตามที่บอก หันมองใบหน้าที่อยู่ใกล้เพียงไม่กี่เซนแล้วก็ได้แต่ครุ่นคิด เหมือนว่าเธอจะต้องบังคับให้เขาโกนหนวดออกหน่อย จะได้กลับมาดูเหมือนผู้เหมือนคนสักที