บทที่ 11 จูบแรก

 เกวลินเดินออกมาจากห้องแล้วมองบานประตูของคนที่คืนนี้คงไม่ได้กลับมานอนบ้านเหมือนเคยแล้วถอนหายใจ พลันนึกไปถึงเรื่องที่ป้าหทัยคุยกับเธอตอนเธอกลับมาถึงบ้านเมื่อช่วงเย็น คุณป้าห่วงพระเพลิงมากแล้วก็อยากให้เธอช่วยดูแลเขาหน่อย แต่เธอจะไปทำอะไรได้ ช่วงนี้แค่เข้าใกล้เขาก็ขึ้นเสียงใส่เธอแล้ว

 ก้าวเดินลงตัวบันไดบ้านแล้วตรงไปที่ห้องครัว กระบอกน้ำที่หมดแล้วถูกเอาล้างน้ำแล้วคว่ำอย่างดี ก่อนจะเปิดตู้เย็นหยิบขวดใหม่ออกมา เกือบจะทำขวดน้ำหลุดมือตอนที่จู่ๆก็มีหัวของใครบางคนมาซบลงที่แผ่นหลัง แต่กลิ่นเหล้าทำให้เธอพอรู้ได้ว่าน่าจะเป็นพระเพลิง ทำไมวันนี้ถึงกลับมาบ้านได้

 หมุนตัวหันไปหาอีกคนที่เลิกซบใบหน้าลงที่แผ่นหลังเธอแล้วมองนิ่ง ดวงตาของพระเพลิงที่บวมช้ำมันทำให้เธออดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นไปสัมผัสอยางเป็นห่วง พระเพลิงจับมือของน้องเอาไว้แล้วเอามาแนบที่แก้ม นี่ถ้าใครมาเห็นเข้าคงจะคิดว่าเขากำลังอ้อนเธออยู่

 "เมาหรอคะ?"

 "ม่ายเมาสักหน่อย อึก." ท่าทางแบบนี้ยังกล้าเถียงว่าไม่เมาอยู่อีก เธอไม่รู้แล้วว่าจะต้องถอนหายใจเรื่องเขาอีกกี่รอบ 

 "ขึ้นไปนอนไหมคะ พี่เมามากแล้ว"

 "ช่วยหน่อยค่ะ" 

 เขาโน้มตัวมาหาเธอเต็มแรงจนเธอต้องโอบหลังเอาไว้ เกวลินยกแขนแกร่งขึ้นพาดบ่าแล้วพยุงเขา กว่าจะมาถึงห้องนอนของพระเพลิงก็ทุลักทุเลแทบตาย พยายามประคองให้เขานอนลงบนเตียงแต่เพราะพระเพลิงยังโอบไหล่เธออยู่ก็เลยโดนดึงให้นอนลงไปทับเขาด้วย ใบหน้าของเธออยู่ห่างกับอกเขาเพียงไม่กี่เซนยิ่งทำให้ใจสั่น

 "พี่เพลิงคะปล่อยเกลได้แล้ว"

 "ม่ายย!!" น้ำเสียงติดเอาแต่ใจเล็กน้อยของเขาดังขึ้นมาทันที อายุก็ตั้งเลขสามแล้วยังมาทำท่างอแงอยู่อีก

 "ดาก็ทิ้งพี่ เกลก็จะทิ้งพี่อีก" อะไรทำให้พระเพลิงคิดว่าคนอย่างเธอจะทิ้งได้ลง ถ้าการไปจากเขามันง่ายขนาดนั้น เธอคงทำได้ไปตั้งนานแล้ว ไม่มาจมปรักรักเขาคนเดียวมาจนถึงป่านนี้หรอก

 เกวลินร้องขึ้นมาอย่างตกใจที่พระเพลิงพลิกตัวเธอให้ไปอยู่ด้านล่างแทน แววตาของเขาในตอนนี้เธอแทบอ่านความหมายของมันไม่ออกเลย

มือเขาที่ลูบที่กรอบหน้าแล้วใช้นิ้วหัวแม่มืลูบที่ปากเธอทำให้นอนนิ่ง หัวใจดวงน้อยสั่นไหวขึ้นมายามเห็นว่าใบหน้าของเขากำลังเลื่อนเข้ามาใกล้ ทั้งที่ควรจะผลักออกแต่เธอก็ไม่ได้ทำ สุดท้ายแล้วริมฝีปากของเขาก็ประกบจูบลงมาอย่างไม่ได้รุกล้ำ

 "เพลิงรักดานะ"

แต่สุดท้ายแล้วประโยคที่เขาพูดออกมาหลังจากขโมยจูบแรกของเธอไปก็ทำให้ใจของเธอปวดหนึบ ที่เขาทำแบบนี้แค่เพียงเพราะอาการเมาแล้วเห็นว่าเธอเป็นดารกาแบบนั้นสินะ ก็อุตส่าห์ดีใจที่อย่างน้อยก็มีสักแวบที่เขาเกิดรู้สึกอะไรกับเธอขึ้นมา แต่มันดันไม่ใช่เลย

 เกวลินใช้แรงที่มีผลักคนที่หลับทับเธออยู่ออก ลุกขึ้นมองเขาแล้วรีบเดินออกจากห้องไปอย่างไม่อยากสนใจอีกแล้ว ถ้าเรียกหาเธอคนนั้นมากนัก ก็รอให้ดารกามาดูแลก็แล้วกัน

 เช้าอีกวันพระเพลิงตื่นขึ้นมากับอาการปวดหัว เขามองไปรอบห้องถึงได้รู้ว่าตัวเองกลับมาที่บ้าน เมื่อคืนเมาจนแทบจำอะไรไม่ได้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากลับมาถึงที่นี่ได้ยังไง กว่าจะอาบน้ำล้างหน้าล้างตาก็ใช้เวลาราวชั่วโมงถึงได้เดินลงมาข้างล่าง เขาเห็นเกวลินที่สะพายกระเป๋าสะพายใบโปรดแล้วกำลังเดินออกจากบ้านก่อนจะรีบวิ่งไปจับข้อมือน้องเอาไว้

 "จะไปไหนคะ?" 

 "ไปธุระค่ะ" เกวลินพูดแค่นั้นแล้วดึงมือออกจากการกอบกุมของเขา พระเพลิงเห็นแบบนั้นก็เลยยื่นมือไปจับไว้อีก หรือว่าน้องจะยังโกรธเรื่องวันนั้นที่บริษัทอยู่

 "ยังโกรธพี่อยู่หรอคะ?"

 "เรื่องไหนคะ?" 

 "ก็ีเรื่องที่บริษัทวันนั้น"

เท่านี้ก็พอรู้ว่าเขาจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้ด้วยซ้ำ มีเพียงแค่เธอที่เอาไปคิดฟุ้งซ่านทั้งคืนจนนอนแทบไม่หลับ ถึงรอยจูบนั้นจะมาจากคนที่เธอรักเขามาตลอด แต่พอมาได้ยินเขาเรียกชื่อคนอื่นมันก็ทำให้เธอตาสว่าง พระเพลิงไม่มีทางรักเธอได้ แม้ในตอนที่เขาเมามายจนแทบไม่รับรู้อะไรก็ยังไม่คิดจะรักเธอ

 "ปล่อยได้แล้วค่ะ เกลรีบ"

 "รีบไปไหนคะ? ให้พี่ไปส่งไหม"

 "ไม่เป็นไรค่ะ พี่ภาคกำลังจะมารับ" เกวลินถูกกระชากกลับมาอีกรอบ พระเพลิงดูไม่สบอารมณ์กับสิ่งที่เธอบอกมากนัก คงเป็นเพราะว่าเขาเคยเตือนอยู่หลายครั้ง พูดกรอกหูจนเธอจำได้ขึ้นใจว่าภาคภูมิเป็นคนเจ้าชู้ แต่พอเธอเปิดโอกาสให้ดีแล้ว อีกคนก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น

กว่าพระเพลิงจะยอมปล่อยให้เธอออกมาก็ตอนที่ป้าหทัยเข้ามาช่วยพูดให้ เขาดูหงุดหงิดมากแล้วเดินกระฟัดกระเฟียดขึ้นไปบนห้อง เกวลินได้แต่เม้มปากอย่างคิดหนักแต่เธอยังมีสิ่งที่สำคัญต้องทำเกินกว่าจะมาสนใจเรื่องเขาในตอนนี้

"โทษทีนะครับ พี่มาช้า" เกวลินส่ายหัวแทนคำว่าไม่เป็นไรแล้วยกมือไหว้ทักทาย ภาคภูมิเดินมาเปิดประตูฝั่งข้างคนขับให้ด้วยรอยยิ้ม ภาคภูมิดูตกใจมากตอนที่เธอโทรไปหาเขา คงเป็นเพราะเธอมีเบอร์เขามานานแล้วแต่ไม่เคยโทรไปเลยละมั้ง

ออกจากบ้านมาได้ไม่ถึงสิบนาทีเสียงโทรศัพท์เธฮก็ดังขึ้นหลายครั้งจนต้องหยิบขึ้นมาดู หน้าจอโชว์ขึ้นเป็นชื่อของพระเพลิงเธอเลยตัดสินใจที่จะไม่รับ คงไม่พ้นโทรมาบ่นแน่ที่เธอขัดคำสั่ง เพราะก่อนเขาจะเดินขึ้นห้องไปเขายื่นคำขาดกับเธอไว้ว่าห้ามไปเด็ดขาด 

พอเกลลินเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเสียงจากเครื่องของภาคภูมิก็ดังขึ้นต่อ ไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นใคร เธอเลยตัดสินใจดึงโทรศัพท์ของภาคภูมิมาโดยพลการแล้วตัดสายทิ้ง

"ขอโทษที่เสียมารยาทนะคะ แต่ถ้าพี่ภาครับ พี่เพลิงต้องเอาแต่บ่นไม่หยุดแน่"

"มันห้ามไม่ให้มากับพี่สินะ" เกวลินแค่ยิ้มตอบกลับไปแล้วไม่พูดอะไรต่อ ภาคภูมิคงจะรู้ดีอยู่แล้วว่าคำตอบคืออะไร

"แล้วทำไมถึงอยากเจอดาละ?"

"เกลแค่มีเรื่องอยากคุยด้วยนิดหน่อยค่ะ" พระเพลิงเอาแต่กินเหล้าเมาเรื่องดารกาจนคุณป้าหทัยเองก็นึกกังวล ที่เธอวานให้ภาคภูมิพาไปหาอีกคนเพราะอยากจะขอให้ช่วยเกลี้ยกล่อมพระเพลิงหน่อย อย่างน้อยถ้าเป็นดารกา เขาอาจจะฟังอยู่บ้าง

"ไอเพลิงนี่มันสร้างปัญหาจริงๆ ไม่รู้จะอะไรกับดานักหนา"

"พี่เพลิงคงชอบพี่ดามาก เกลเข้าใจค่ะ พออกหักแบบนี้ใจก็คงสลายน่าดู"

"เกลเองก็อกหักจากมัน ไม่เห็นจะเป็นแบบมันเลย" เกวลินหลุบตาลงต่ำ สิ่งที่ภาคภูมิมันไม่ใช่เลย เธอใจสลายในทุกนาทีที่เห็นว่าพระเพลิงรักคนอื่น เพียงแค่ไม่มีใครรับรู้ก็เท่านั้น

"ก็ไม่เหมือนกันหรอกค่ะ เกลอาจจะแค่ไม่ได้แสดงออกให้เห็นก็เท่านั้น"