บทที่ 4 ป่วย

หลังจากทานมื้อค่ำเสร็จเกวลินก็กลับมาขลุกตัวอยู่ในห้อง เธอทิ้งตัวลงนอนแล้วได้แต่คิดถึงคำพูดของพระเพลิงเมื่อเย็นที่คุยกับป้าหทัย เธอไม่ได้ตั้งใจจะไปแอบฟังแต่กำลังจะเดินไปหาดูว่าลืมกระเป๋าไว้ที่ห้องนั่งเล่นหรือเปล่า ก็เลยเผลอไปได้ยินบทสนทนานั้นเข้า

คำพูดแสนตอกย้ำของพระเพลิงที่บอกว่าเธอเป็นแค่น้องสาวฟังกี่ครั้งใจก็ยังคงเจ็บอย่างไม่รู้สึกชินกับมันเสียที ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มแล้วเอาแต่มองจ้องผ้าพันแผลที่พระเพลิงเป็นคนพันให้นิ่ง

อยากจะให้เขาใจดีแค่กับเธอแต่มันคงเป็นไปไม่ได้ เรื่องวันนี้มันทำให้เธอได้เห็นความห่วงใยที่เขามีให้ดารกาว่ามันมีมากกว่าที่ให้เธอเป็นไหนๆ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเธอไม่มีทางสู้คนในใจเขาได้เลย

"เกลเปิดประตูหน่อยค่ะ พี่เอากระเป๋ามาให้" 

พระเพลิงวางกระเป๋าสะพายใบโปรดทีาเธอลืมไว้บนรถเขาลงบนเตียงพร้อมช่อดอกไม้ที่เขาเจอมันในกระเป๋าเธอด้วย เกวลินได้แต่รอบกลืนน้ำลายเพราะเธอไม่คิดว่าอีกคนจะเห็นมัน ปกติจะรับแล้วเอากลับมาแบบนี้ก่อนจะหาวิธีทิ้งไปแต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่ทัน

"ผู้ชายที่ไหนให้มาคะ?"

"คือ....เพื่อนไงคะ เพื่อนเกลเอามาให้ค่ะ"

"พี่ก็พึ่งรู้นะคะ ว่าเกลมีเพื่อนชื่อภูผาด้วย?" 

เกลวิลินเบิกตากว้างทันทีที่ถูกจับได้ รีบถามเขากลับไปว่าทำไมเขาถึงรู้เรื่องนี้ การ์ดใบเล็กก็ถูกยื่นมาให้ตรงหน้าแทนคำตอบจากเขา เพราะไม่ได้สนใจมันมากนักก็เลยไม่รู้ว่าวันนี้อาจารย์ฝึกสอนคนนั้นจะเขียนการ์ดมาด้วย

"การได้เจอเกลเป็นเหมือนกับพรหมลิขิตของพี่เลยนะครับ ประโยคปบบนี้หรอที่เพื่อนเขียนให้กัน"

"คือว่า...."

"เดี๋ยวนี้ปิดบังพี่หรอคะ?"

"เปล่านะคะ พี่ภูผาเป็นอาจารย์ฝึกสอนค่ะ พี่เขามาจีบแต่ว่าเกลไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลยนะคะ" พระเพลิงเป็นแบบนี้ทุกทีที่มีคนเข้ามาจีบเธอ เกวลินจะต้องรีบอธิบายให้เขาเข้าใจก่อนที่อีกคนจะโกรธแล้วไม่ยอมคุยด้วย

"ไม่ได้คิดแน่นะคะ"

"แน่สิคะ เกลแค่รับไว้ตามมารยาท" โชคดีที่ครั้งนี้พระเพลิงดูจะรับฟัง แต่ช่อดอกไม้ก็ยังถูกเขาหยิบขึ้นมาแล้วโยนลงถังขยะอย่างไม่ใยดี พระเพลิงไม่ชอบเวลาที่ใครเข้ามายุ่มย่ามกับเธอแบบนี้ เกวลินรู้ดี ก็เลยปล่อยให้เขาทำในสิ่งที่อยากทำจะได้ไม่หงุดหงิด

กว่าพระเพลิงจะยอมออกไปก็นั่งจับเข่าคุยกันเรื่องนี้อยู่พักใหญ่ อีกคนดูไม่พอใจมากยามได้ยินว่ามีใครเข้ามายุ่มย่ามกับเธอ เพราะไม่เคยมีพี่ชายมาก่อนถึงไม่รู้ว่าปกติแล้วคนที่มองว่าเราเป็นน้องสาวแท้ๆจะต้องหวงขนาดนี้ไหม แต่พระเพลิงเป็นแบบนั้นมาตลอด

พระเพลิงนั่งลงบนเตียงนอนอย่างหัวเสีย ถึงแม้จะคุยกับเกวลินอย่างเข้าใจได้ดีเพราะเธอไม่เคยดื้อกับเขา แต่เรื่องที่เธอเล่าเกี่ยวกับอาจารย์ฝึกสอนที่คอยมาเกาะแกะเธอมันยังกวนใจเขาอยู่จนตอนนี้

เกวลินเป็นคนซื่อแล้วก็ขี้เกรงใจคนมากเกินไป ที่เขาต้องตามดูแลขนาดนี้ก็เพราะกลัวว่าน้องจะตามพวกผู้ชายที่เข้ามาไม่ทัน ไม่ใช่คิดเป็นอื่นอย่างที่ใครเข้าใจผิดกันไปไกล

เรื่องความสัมพันธ์ของเขากับเกวลินไม่ใช่แค่คุณแม่ที่คิดแบบนี้ แต่ใครต่อใครก็เฝ้าถามกันทั้งนั้น เพื่อนเขายังเคยถามซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้วก็บอกว่าภาพที่คนภายนอกมองมามันเหมือนกับคนรักกันมากกว่าที่จะเป็นพี่น้อง

แม้แต่ดารกาก็ยังเคยพูดถึงเรื่องนี้เลย เธอเอาแต่บอกเขาว่าให้เขาคิดให้ดีอย่างที่คุณแม่พยายามบอกเขาในวันนี้ แต่นี่มันความรู้สึกของเขานะ คนอื่นจะมารู้ดีไปกว่าเขาได้ยังไงกัน

พระเพลิงก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่อยากทำหน้าที่พี่ชายให้ดี เรื่องที่เกวลินเคยเผชิญมันก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่เขาไม่อยากให้เธอรู้สึกขาดอะไร

เขาคอยดูแลไม่ห่างไปไหนก็เพราะรู้ว่าเธอไม่มีใครอีกแล้ว มีเพียงแค่เขากับคนในครอบครัวของเขาเพียงเท่านั้น ถึงเธอจะมีเงินมากมายหลงเหลือมากพอให้ใช้ชีวิต แต่ความอบอุ่นจากครอบครัวมันก็ไม่สามารถซื้อกันได้ด้วยตัวเงินอยู่ดี

"เกลยังไม่ลงมาอีกหรอครับ?" เช้าวันนี้เขาตื่นเช้าเป็นพิเศษ เพราะทุกวันศุกร์เกวลินจะต้องไปแวะซื้อขนมร้านโปรดก่อนจะเข้ามหาวิทยาลัยเลยต้องเผื่อเวลา แต่การไม่เจอเธออยู่ร่วมโต๊ะอาหารสำหรับมื้อเช้าก็ทำให้เขาแปลกใจ ดูเหมือนคุณแม่เขาก็เตรียมอาหารจนวุ่นแล้วพึ่งจะรู้ตัว ปกติเกวลินไม่เคยตื่นสายเลย นอกซะจากว่าจะป่วย...

ไม่ผิดไปจากที่เขาคิดเลยสักนิด พระเพลิงอาสาขึ้นมาดูน้องเองทันทีด้วยความเป็นห่วง ถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาหลังจากไม่มีเสียงตอบรับทั้งที่เขายืนเคาะประตูอยู่ร่วมสามนาที

เกวลินนอนตัวร้อนจี๋อยู่บนเตียงนอน พระเพลิงแตะไปตามเนื้อตัวเพื่อสำรวจดูแล้วก็รู้สึกได้ถึงความร้อนที่ไม่ต่างกันจากตอนที่เขาแตะที่หน้าผากเธอเลย 

คนน้องขยับไปมาเล็กน้อยในตอนที่เขาเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดซับตามใบหน้าน่ารักให้ แต่เพียงแค่นั้นเธอก็นอนนิ่ง ตั้งแต่รู้จักกันมาต่อให้ป่วยมากแค่ไหนน้องก็ไม่เคยงอแงหรือทำให้รำคาญเลย เธอมักจะเงียบมากกว่า จนบางทีบางครั้งแทบจะไม่เอ่ยปากบอกใครด้วยซ้ำว่ากำลังป่วยอยู่

"ขอบคุณนะครับอาหมอ" พระเพลิงเดินมาส่งอาหมอของเขาที่รถหลังจากตรวจเกวลินเสร็จ เพราะน้องดูไม่ดีขึ้นเลยตั้งแต่เช้าจนเกือบบ่ายเขาถึงได้โทรตามอาหมอให้มาดูอาการถึงที่นี่ สรุปอาการได้ว่าเพราะแผลที่มืออักเสบก็เลยมีไข้ เขาถึงได้โล่งใจว่าคงจะไม่เป็นอะไรมาก 

"เดี๋ยวขึ้นไปปลุกน้องทานข้าวหน่อย จะได้ทานยาที่อาให้ไว้ ถ้าคืนนี้ไข้ไม่ลดก็โทรบอกอานะ" บอกแล้วว่าใครต่อใครต่างก็เอ็นดูเกวลินกันทั้งนั้น แม้แต่อาหมอที่แทบจะไม่ได้มาที่นี่บ่อยมากนักก็ยังเอ็นดูเธอมากกว่าหลานที่แท้จริงอย่างเขาเสียอีก 

หลังจากส่งอาหมอกลับไปเรียบร้อยเขาก็รีบยกข้าวที่ให้แม่บ้านเตรียมให้ขึ้นไปชั้นบน เกวลินยังนอนห่มผ้าอยู่ไม่ขยับตื่นขึ้นมา พระเพลิงพยายามปลุกน้องให้ตื่นมาทานข้าวอย่างที่อาหมอบอกเอาไว้ แล้วเธฮก็ตื่นมาหลังเขาสะกิดเรียกเพียงไม่นาน

ถึงจะอ่อนเพลียแต่ก็ยังไม่งอแงแล้วอ้าปากรับข้าวที่เขาป้อนให้อย่างว่าง่าย เกวลินหลับตาเป็นระยะถ้าเขาเดาไม่ผิดคงเป็นเพราะอาการปวดหัวที่เล่นงานเธอไม่รู้จบ เธอพยายามทานข้าวทุกคำที่เขาตักให้ กว่าจะบอกให้เขาหยุดป้อนก็ในตอนที่ข้าวมันพร่องไปเกือบครึ่งชามแล้ว

พระเพลิงมองดูน้องที่ยอมหยิบยาเข้าปากไปอย่างไม่ปฏิเสธ เกวลินโตขึ้นมากแล้วจากเมื่อก่อน ตอนที่เจอกันใหม่ๆเธอเป็นคนกินยายากมาก ทั้งคุณพ่อคุณแม่เขาบังคับอยู๋นานกว่าจะยอมกินมันเข้าไปในแต่ละครั้ง

แต่ถ้าเป็นกับพระเพลิงแล้ว เพียงแค่เขาลูบหัวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มสักหน่อย น้องก็พร้อมจะเชื่อฟังแล้วกินเข้าไปอย่างไม่งอแง ตั้งแต่วันนั้นเขาก็เลยเข้าใจดีมาตลอด เกวลินไม่ใช่เด็กเอาแต่ใจ แต่แค่ต้องการคนที่เข้าใจต่างหาก