LOGINภพรัก“พี่เพิ่ม..พี่เพิ่มจริง ๆ ด้วย” หญิงสาวเงยหน้าเอ่ยมองใบหน้าชายหนุ่ม แววตาเขาที่มองเธอก็คือเพิ่มไม่มีผิดเพี้ยน“ผมชื่อพอร์ชครับ”ชายหนุ่มเอ่ยบอกเธอ พริ้มพราวหัวใจไหววูบชาไปทั้งตัว เสมือนร่างร่วงลงสู่ก้นเหวลึก หัวใจเธอแทบหยุดเต้น แววตาที่แสดงว่าดีใจเมื่อครู่วูบหายไปจากใบหน้าทำไม..ทำไมถึงไม่ใช่พี่เพิ่ม หน้าเหมือนราวกับเป็นคนคนเดียว หญิงสาวคิดในใจ เธอปล่อยจากการโอบกอดชายหนุ่ม ก้าวเท้าถอยหลังมองเขาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย“ขอ..ขอโทษด้วยค่ะ ฉัน…” ยังพูดไม่ทันจบก้อนสะอื้นก็ตีขึ้นมาจนพูดอะไรไม่ออก“อึก ๆ … คุณหน้าเหมือนคนที่ฉันตามหา..ขอโทษด้วยนะคะ” พริ้มพราวก้มหน้าขอโทษชายหนุ่ม ก่อนจะรีบก้าวเดินเลี่ยงสวนเขาออกมา หยดน้ำตาก็ไหลร่วงปลิวตามแรงลม“แม่พริ้ม….”ฝ่าเท้าหยุดชะงัก เมื่อได้ยินคำเรียกที่คุ้นเคย ร่างสวยรีบหันกลับไปอีกครั้ง ก็ยังเป็นชายคนนั้นที่เขาบอกว่าตนชื่อพอร์ช ยืนมองเธออยู่ ทั้งสองสบตากัน“แม่พริ้ม…” คำ ๆ นี้ออกมาจากปากพอร์ชอีกครั้งหญิงสาวยืนนิ่งเสมือนรอบตัวทุกสิ่งทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว เธอจ้องมองไปที่พอร์ชด้วยความรู้สึกสับสนพริ้มพราวมึนงงจนคิดว่าตนเองคิดถึงเพิ่มมากจนหูแว่วไป ทั้
“ถ้าไม่มีพี่อยู่ พริ้มก็ต้องกลับมาโดดเดี่ยวตัวคนเดียวเหมือนเดิม พริ้ม...ขอไม่อยู่ซะยังดีกว่า เราไปเจอกันชาติหน้านะ.......”มิ่งหันกลับมามองทั้งสองอีกครั้ง เขาเห็นพริ้มพราวกำมีดสั้นง้างมือจนสุด…“อย่า!!!” มิ่งตะโกนสุดเสียง แต่ก็ไม่ทันอยู่ดีพริ้มพราวแทงมีดสั้นเข้าที่อกข้างซ้ายด้วยมือของเธอเองอย่างแรง จนปักค้างอกอยู่แบบนั้น ใบหน้าสวยเริ่มนิ่งสงบ รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นแม้มันจะแฝงไปด้วยความเศร้าโศก เลือดสีแดงสดไหลชุ่มกาย ร่างเล็กค่อย ๆ หมดแรงลง เธอเอนกายไปซบที่อกของชายที่รักพร้อมกับลมหายใจที่หมดไป….“เฮือก!!!”หญิงสาวรู้สึกตัวสะดุ้งตื่นเพราะความตกใจจากบางอย่าง ร่างกายรู้สึกปวดหนึบไปทั้งตัว สภาพรอบตัวมันมืดไปหมด“นี้คือโลกหลังความตายใช่ไหม” เธอพึมพำกับตนเอง“แล้วพี่เพิ่มล่ะ พี่อยู่ไหน” พริ้มพราวพยายามมองหา แต่มันมืดจนเธอมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น“ฮึก ฮึก ฮือ ๆ ฮือ ๆ” ภาพความทรงก่อนหน้ายังฉายเวียนซ้ำอยู่ในหัว สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือร้องไห้ เธอรู้สึกเคว้งคว้างแตกสลาย นี้ขนาดตายแล้วยังไม่ได้อยู่กับคนที่รักเลยหรือเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ หญิงสาวร้องไห้อยู่นานจนหลับไป กระทั่งรู้สึกตัวตื่นข
“มึงปล่อยเมียกูเดี๋ยวนี้นะ” เพิ่มใบหน้าแดงก่ำด้วยความโมโห ใช่แรงที่มีพยายามดิ้นให้หลุดจากลูกน้องของศักดิ์แต่ก็ไม่เป็นผลพริ้มพราวร้องไห้ด้วยความกลัวและเป็นห่วงเพิ่ม พยายามจะเข้าไปหาเพิ่มแต่ถูกศักดิ์ยึดไว้ตลอด“มานี่ไปอยู่กลับพี่ พี่จะเลี้ยงดูเอ็งอย่างดี”ศักดิ์โอบเอวพริ้มพราวไว้จากด้านหลัง พูดที่ข้างหูเธอและจงใจให้เพิ่มได้ยินด้วยพริ้มพราวสะบัดหน้าไม่ยอม เธอร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร เพิ่มเองก็ไม่ต่างกันเห็นเมียรัก กำลังจะถูกศักดิ์เอาตัวไป เขาก็เจ็บปวดราวกับเหมือนมีดมากรีดที่หัวใจ“ไม่ ๆ ปล่อยฉันนะ ปล่อย!!!” พริ้วพราวไม่ยอมท่าเดียว เธอดิ้นหนีเลยถูกศักดิ์ยื้อยุดฉุดกระชาก จนข้อมือและแขนแดงไปหมด“ฤทธิ์เยอะนักว่ะ จัดกันมันสิ” ศักดิ์ตะโกนบอกลูกน้อง แล้วพยักหน้าไปทางเพิ่ม ลูกน้องก็เข้าใจในทันที มันหยิบท่อนไม้ขนาดพอดีมือ ฟาดเข้าไปที่หัวเพิ่มอย่างแรง เลือดสีแดงฉากไหลอาบหน้า จนมองแทบไม่เห็น“กรี๊ด!! พี่เพิ่ม อย่าทำนะ พอแล้ว” พริ้มพราวตกใจจนสติแทบหลุด มองดูชายคนรักถูกตีหัวเลือดไหลอาบหน้า“ถ้าไม่อยากให้มันเจ็บตัวก็ไปกับพี่ดี ๆ สิจ๊ะคนสวย” ศักดิ์บีบไปที่ปลายคางเล็ก ๆ พริ้มพรายให้หันมาสบตาเขา เธอยั
วันต่อมากาหลงกับศักดิ์ และลูกน้องมาที่บ้านเพิ่ม โดยที่กาหลงกับสาวใช้มาก่อนส่วนศักดิ์กับลูกน้องเขาเดินเล่นอยู่ในละแวกนั้น เพื่อที่จะตามหาพริ้มพราวหญิงสาวที่ตนเองนั้นถวิลหา “พี่เพิ่มคงรู้แล้วล่ะว่ามันถูกรุมโทรมมา พี่เพิ่มคงต้องเขี่ยมันทิ้งแน่ ๆ” กาหลงเดินมาอย่างมาดมั่น กะว่าจะมาสมน้ำหน้าพริ้มพราวเต็มที่ “พี่เพิ่มจ๊ะ” กาหลงมายืนอยู่หน้าเรือนเรียกเพิ่มเสียงหวาน เพิ่มได้ยินจึงเดินมายืนที่ชานเรือนมองกาหลง ด้วยสายตาขึงขังแต่กาหลงยังส่งยิ้มหวานให้อย่างยั่วยวน แต่แล้วจู่ ๆ พริ้มพราวก็เดินออกมายืนเคียงข้างเพิ่ม แล้วเขาก็โอบไหล่ของเธอไว้ กาหลงจึงหุบยิ้มทันที สีหน้าและแววตาของกาหลงบ่งบอกได้ว่าเธอรู้สึกแปลกใจ “ทำไมเหรอ แปลกใจมากไหมที่ยังเห็นฉันยืนอยู่ตรงนี้” พริ้มพราวพูดน้ำเสียงแข็ง “มึง…ทำไมมึงยังอยู่” กาหลงกัดฟันเค้นเสียงอย่างแค้นเคือง สายตามมองจิกเริ่มเก็บอารมณ์ไม่อยู่มือแน่น “กลับไปเถอะกาหลง พี่ไม่อยากจะเอาเรื่องเอ็ง” เพิ่มพูดแล้วเบือนหน้าไปทางอื่นเขาไม่อยากที่จะมองหน้าหญิงคนนี้ด้วยซ้ำ “พี่เพิ่ม..กาหลงทำเพื่อพี่นะ” น้ำเสียงพยายามออดอ้อน ขอความเห็นใจ เพิ่มคงล่วงรู้ถึงสิ่งที่เธอทำแล้ว
ผิดตัวหลายวันนี้เพิ่มต้องไปนา เพื่อเตรียมที่จะเกี่ยวข้าวในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้า พริ้มพราวไม่ได้ตามไปด้วย เธอคอยชายหนุ่มอยู่ที่บ้าน โดยมีมะลิมาอยู่เป็นเพื่อนบ้างเป็นครั้งคราว มะลิสอนเธอทำกับข้าวได้หลายอย่างเธอจึงได้เตรียมกับข้าวให้เพิ่มไว้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้ตอนที่อยู่ตัวคนเดียว ชายหนุ่มก็จะไม่กลับเรือนเขาจะนอนที่เถียงนาเลยแต่บัดนี้มีเมียรักรออยู่ แถมยังเตรียมกับข้าวกับปลาไว้ให้ เขาจึงต้องรีบกลับเรือนทุกวันจนมิ่งเอ่ยแซว วันนี้ก็เช่นกัน เพิ่มกับมิ่งไปนาตั้งแต่เช้า มะลิก็มาอยู่เป็นเพื่อนพริ้มพราวเหมือนเช่นเคย สองสาวต้องหานู่นหานี้มาทำ กันอย่างเพลิดเพลิน พอบ่ายคล้อยมะลิจึงได้กลับเรือนตนเองไป เพื่อเตรียมกับข้าวกับปลาไว้รอมิ่งกลับมา พริ้มพราวเองก็เช่นกันเธอก็เข้าครัวไปจัดเตรียมหุงหาอาหารรอเพิ่มบ้างอีกมุมหนึ่งไม่ไกลจากเรือน แก้วรอโอกาสนี้มาหลายวันแล้ว แก้วคอยมาสังเกตพอรู้ว่าช่วงนี้เพิ่มต้องไปนา พริ้มพราวอยู่คนเดียวแต่พี่สาวเธอก็มักจะมาอยู่เป็นเพื่อนอีก จึงได้รอโอกาส และนัดแนะกับกาหลงไว้ แล้ววันนี้โอกาสก็มาถึง เมื่อมะลิกลับเรือนไป แก้วก็มาหาหญิงสาว พริ้มพราวที่กำลังง่วนอยู่ในครัว ได้ยิ
สิ่งที่กลัวที่สุดหลายวันผ่านไป พริ้มพราวมานั่งเล่นที่ริมน้ำ หญิงสาวนึกย้อนไปถึงเรื่องราวต่าง ๆ นึกถึงสาเหตุว่าสิ่งใดหรือใครกันที่ทำให้เธอมาอยู่ที่นี้ได้ จะเรียกว่าย้อนเวลาได้ไหม หรือเป็นแค่ฝันฉากหนึ่งแต่ถ้าเป็นความฝันจริง เธอก็ไม่อยากจะตื่นอีกแล้ว ถ้าต้องตื่นไปเผชิญโลกแห่งความเป็นจริงอย่างโดดเดี่ยว เธอขออยู่ในฝันนี้ตลอดไปกับชายคนที่รักเธอแบบนี้ดีกว่าพรึ่บ!! “ว้ายพี่เพิ่ม…ตกใจหมด”เพิ่มเดินมาหาพริ้มพราว หลังจากที่เธอบอกเขาว่าจะมานั่งเล่นที่ท่าน้ำตั้งแต่เมื่อเย็น นี้ก็โพล้เพล้และตะวันใกล้จะตกดิน ยังไม่เห็นเมียรักกลับมา จึงได้เดินมาดูเห็นเธอนั่งเหม่อคิดอะไรอยู่เพิ่มมองแผ่นหลังบางนั้น ใจก็กระตุกวูบกลัวว่าหญิงสาวจะหายไป ถ้าเกิดวันใดวันหนึ่งอยู่ ๆ เธอหายวับไปเหมือนเมื่อครั้งแรกที่อยู่ ๆ พริ้มพราวก็ปรากฏกายขึ้นมา ตัวเขาคงจะทำใจมีชีวิตต่อ ในที่ที่ไม่มีเธอได้ยังไงเพิ่มค่อย ๆ ย่องลงน้ำเงียบ ๆ เขาดำน้ำไปแล้วโผล่ขึ้นใกล้ ๆ ตรงที่พริ้มพราวนั่งอยู่จนเธอสะดุ้งตกใจ“พี่เพิ่ม..เล่นอะไรพริ้มตกใจหมดเลย” เธออยากจะฟาดชายหนุ่มสักที เล่นโผล่มาแบบนี้ตกใจแทบตาย“แม่พริ้มนั่งคิดกระไรอยู่” เพิ่มลอยตัวในน้ำ







