All Chapters of พรากรัก: Chapter 1 - Chapter 10

บนบานต้นกรุงรัตนโกสินทร์ ณ เมืองสุพรรณบุรี ตำบลที่ห่างไกลผู้คน ที่ตำบลแห่งนี้ยืดอาชีพทำนาเป็นหลัก เพิ่ม หนุ่มชายวัยสามสิบเอ็ดปี รูปร่างกำยำสูงใหญ่หน้าตาหล่อคมเข้มตามแบบหนุ่มไทยแท้ พ่อแม่ตายจากด้วยไข้ป่า ทิ้งที่ผืนนาแห้งแล้งไว้ให้สี่สิบไร่ เขาอาศัยอยู่ตัวคนเดียว ลูกเมียก็ยังไม่มี ที่ยังไม่มีนั้นเป็นตัวเขาเองที่ไม่คิดอยากจะมีเมีย เพราะว่าเขามีผู้หญิงในฝันอยู่แล้วนั้นเองเมื่อถึงเวลาหลับใหล เพิ่มจะฝันถึงหญิงสาว คนเดิมซ้ำ ๆ ภายในฝันนั้นทั้งสองอยู่ในสถานที่ ที่หนึ่งกำลังคลอเคลียจวนจะได้เสียกัน แต่ทุกครั้งชายหนุ่มจะตื่นก่อนเสมอเพิ่มจำหน้าหญิงสาวที่เขาฝันถึงได้ดี ซึ่งไม่มีหญิงคนใดในตำบลที่เขาอาศัยอยู่นี้เหมือนนางในฝันของเขาสักคน เขาจึงครองตัวเป็นโสดมานานหลายปี แม้จะมีหญิงสาวสุดสวยบ้านรวยระดับตำบล มาชอบเขา คอยเอากับข้าวขนมมาส่งให้ไม่ขาด แต่ชายหนุ่มก็หาจะสนใจไม่ เขายังคงมีหญิงสาวในฝันนั้นอยู่ในใจไม่เปลี่ยนแปลงวันนี้หลังจากยุ่งอยู่กับการถอนหญ้า เปิดน้ำใส่นา ที่อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าก็จะเก็บเกี่ยวได้แล้ว เขาเองก็หวังว่าจะได้ผลผลิตที่ดีบ้าง เพราะจำความได้ว่าทำนามาตั้งแต่เกิดมักจะได้ผลผลิตที่ไ

สมปรารถนาเช้าวันใหม่ แสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องเข้ามาตามร่องหน้าต่าง เสียงไก่ขันดังแข่งสลับกับเสียงนกร้อง เพิ่มสะดุ้งสุดตัวตื่นลืมตาโพลง มองตรงขึ้นไปยังเพดานเรือน ช่วงวินาทีหนึ่งเขาใจหายวาบที่ตนเองเผลอหลับไป แต่ก็ต้องประหลาดใจอีกครั้ง เมื่อสัมผัสได้ถึงร่างเล็กนุ่มนิ่มข้าง ๆ กายยังอยู่ ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเ ขารีบตะแคงข้าง เข้าหาคนตัวเล็ก มองนางอย่างเพ่งพินิจ แล้วหยิกเข้าที่แขนตัวเอง“โอ๊ย.. ไม่ได้ฝัน” ชายหนุ่มรู้สึกดีใจและประหลาดใจในเวลาเดียวกันเ ขาค่อย ๆ จับตัวพริ้มพราวที่นอนคดตัว ใต้ผ้าห่มผืนบางให้หันกลับมา“ใบหน้านี้ เป็นนางที่ข้าฝันถึงอยู่ทุกค่ำคืน แต่ตัวนางร้อนยิ่งนัก” ชายหนุ่มใช้ฝ่ามืออังไปที่คอ และหน้าผากนาง“หรือจะเป็นไข้” คิดได้ดังนั้น เพิ่มจึงรีบลุกขึ้นออกจากห้อง จัดแจงติดไฟต้มน้ำต้มยาให้หญิงสาว ไม่นานเขาก็กลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวเพื่อลดไข้ให้ และใส่เสื้อผ้าของเขาให้นางก่อนเมื่อเสร็จเรียบร้อยชายหนุ่มจึงได้สังเกตเห็นหีบเล็กใบนั้นที่เขาเก็บกลับมา เมื่อหลายวันก่อนและยังเปิดไม่ออก มันหล่นอยู่แถมยังมีเครื่องประดับอัญมณีมากมายหล่นอยู่ข้าง ๆ หีบด้วยช ายหนุ่มจึงก้มล

อาบน้ำกลางแจ้ง… ชีวิตของฉัน… ทำไมต้องมานั่งอึกลางป่าแบบนี้ด้วยนะ หญิงสาวนั่งอยู่ในที่ ที่หนึ่งที่ชายหนุ่มเดินนำเธอมายังที่รกลับตาคน พร้อมกับขุดหลุมให้แล้วบอกให้เธอเข้าไป พริ้มพราวมองหน้าชายหนุ่ม กะพริบตาปริบ ๆ สลับกับมองไปที่หลุมนั้น เธออยากจะหลีกเลี่ยงเหตุการณ์แบบนี้เหลือเกิน แต่จะทำยังไงได้ ก็เธอปวดท้องจนอั้นไม่อยู่เเล้ว หญิงสาวเอามือกุมท้องงอตัว เหงื่อเริ่มผุดซึมตามขมับ เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน ต่อไปนี้จะมาใช้ชีวิตสุขสบายไม่ได้อีกแล้ว ฉันต้องยอมรับชะตากรรมนี้ให้ได้ เธอคิดในใจ ขณะที่ในท้องก็ปวดมวนจวนจะออกมาให้ได้ “พี่เพิ่ม ช่วยออกไปยืนไกลหน่อยได้ไหม” “ได้สิ อ่ะนี้” เพิ่มส่งใบไม้กับเสียมให้หญิงสาว เธอก็รับมาอย่างงง ๆ “ใบไม้นี้เมื่อเสร็จแล้วเอาไว้เช็ก ส่วนเสียมนี้ก็กลบมัน” หญิงพยักหน้าเข้าใจ แล้วรีบเดินไปถอดกางเกงลงอย่างอาย ๆ นั่งปลดทุกข์โดยคอยมองไปรอบ ๆ ด้านหน้าก็ยังเห็นแผ่นหลังของอยู่ ก็รู้สึกอุ่นใจ เมื่อเสร็จธุระเรียบร้อย เธอมองไปที่ใบไม้แล้วถอนลมหายใจยาว แต่ก็ต้องจำใจเอาใบไม้นั้นเช็ดก้นตนเอง แล้วทำหน้าเหยเก “ขนลุก” พริ้มพราวอุทานออกมาเสียงดังจนเพิ่มได้ยิน เขาหันหน

ยิ้มสิ“แล้วแม่พริ้มเมียพี่ไหวหรือไม่ล่ะ” เพิ่มเอ่อน้ำเสียงกระเส่า“พอ…พอก่อนเถอะค่ะ พริ้มไม่ไหว” เธอรู้สึกเหนื่อยจริง ๆ จึงได้บอกเขาไปเพิ่มจึงขำออกมาเบา ๆ กับท่าทีของหญิงสาว“ขำอะไรคะ” เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัย“นุ่งผ้านี้ไปก่อน เดี๋ยวพี่ค่อยพาไปซื้อใหม่” เขาส่งผ้าพับให้เธอสองผืน“ผ้าอะไรเหรอคะ ยังดูใหม่อยู่เลย” พริ้มพราวหยิบผ้าที่พับไว้กางออกอย่างงง ๆ“ผ้าแม่พี่เอง เก็บไว้นานโข”“แต่…ใส่ยังไงคะ” เธอจับผ้าไปมาอย่างเงอะงะ แต่คนที่มองกับยิ้มอย่างเอ็นดู“มาพี่จะสอนให้”เพิ่มจับตัวหญิงสาวให้อยู่นิ่ง ๆ เริ่มพันห่มสไบเฉียงสีหวานตัดกับผิดขาวเนียน แล้วยังสอนเธอนุ่งผ้านุ่งผ้าถุง โดยจับจีบไว้ด้านหน้า เมื่อเรียบร้อยแล้ว จึงได้ก้าวถอยหลังมายืนมอง“งามมากแม่พริ้มของพี่”พริ้มพราวเขินที่ชายหนุ่มชมจนตัวแทบบิด เพิ่มก้าวเท้ากลับมายืนเบื้องหน้าจับไหล่บางของเธอไว้ แล้วใช้นิ้วมือจับปอยผมทัดหลังใบหูให้หญิงสาว“งามจริง ๆ” เขายังชมเธอไม่หยุดปาก ก่อนจะใช้มือเชยคางให้ใบหน้าสวยของหญิงสาวแหงนขึ้นมาสบตา“ทำไมพี่เพิ่มถึงรู้วิธีห่มสไบของผู้หญิงคะ” เธอเอ่ยถามตาแป๋ว“เอ่อ..ก็มันไม่ได้ยากอะไร แค่มองดูพี่รู้แล้วว่าเขา

ไม่ใช่ปลาไม่ใช้งู แล้วตัวอะไร..“แม่พริ้มระวัง….”“ว๊าย!!!”ยังพูดไม่ทันขาดคำ ร่างบางก็ลื่นไถล ลงมาจากริมชายคลอง พุ่งตรงมาทางชายหนุ่ม เพิ่มละมือจากสุ่มและตะข้องรีบอ่าแขนรับร่างบาง ที่ไหลลงมากระแทกเข้ากับหน้าอกเขาอย่างจัง จนร่างของเพิ่มหงายหลังลงน้ำ โดยที่พริ้มพราวทับตัวเขาอยู่ด้านบน เพิ่มโอบเธอไว้แน่นกลัวว่าหญิงสาวจะได้รับบาดเจ็บชายหนุ่มค่อย ๆ ชันตัวขึ้นนั่งอยู่ รีบประคองร่างเล็กของหญิงสาวให้นั่งอยู่บนตักเขาในน้ำ“แม่พริ้มเป็นเยี่ยงไร เจ็บกงไหนหรือไม่” น้ำเสียงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง มือใหญ่ที่ลูบไปที่ใบหน้าและผมเปียกและเปื้อนขี้โคลน สไบที่ห่มอยู่ก็เปียกแนบทรวดทรง จนหลุดออกจากไหล่ เผยให้เห็นเนินอกขาว ๆ จนชายหนุ่มต้องกลืนน้ำลายลงคอก้อนใหญ่“........” พริ้มพราวตั้งหลักได้เพราะว่าเพิ่มช่วยประคองตัวเธอไว้ เธอไม่ตอบอะไรแต่ยังคงหันกลับขึ้นไปมองทางที่เธอลื่นลงมา มองลงไปตามแขนของตนเองที่มีขี้โคลนติดอยู่ชายหนุ่มคนเห็นว่าเธอเงียบไป และมองไปยังตามเนื้อตัวของตัวเองที่เปื้อนขี้โคลน จึงคิดว่าหญิงสาวอาจจะไม่ชอบใจ เพิ่มรีบวักน้ำมาล้างเนื้อตัวให้ จัดผ้าสไบของหญิงสาวให้เข้าที่“ฮ่า ฮ่า ๆ”จู่ ๆ เธอก็หัว