EP 3/7 พิษรัก

“แม่คะ ข้าวเช้า?”

“ไม่ ฉันรีบ แกกินไปเถอะ ไปเร็วตาโอบ” ผกากรองพาโอบนิธิเดินออกไป เทียนหยดไม่ทันได้ทักทายน้องชายด้วยซ้ำ

ศรีสุรางค์เดินลงบันไดมาพร้อมหลานชาย ทั้งสองจับจูงกันเข้ามาในห้องอาหาร พากันนั่งลงก่อนที่วงมื้อเช้าจะเริ่มต้นขึ้น สมัตถ์เพียรตักกับข้าวลงในถ้วยข้าวต้มจืดๆ ให้ภรรยา ท่าทีรักใคร่ห่วงใยนั้นทำให้เทียนหยดอดสมเพชไม่ได้ เพราะถ้าราตรีมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับจีรวัฒน์จริงละก็ สมัตถ์ก็คงเข้าข่ายถูกสวมเขาโดยไม่รู้ตัวเลย แต่บอกไปคงไม่มีใครเชื่อ ในเมื่อราตรีไม่ได้แสดงออกให้คนอื่นรู้เลยว่าหล่อนมีรสนิยมนอกใจสามี และหากบอกสมัตถ์ในเรื่องนี้ คงเป็นเธอมากกว่าที่อาจโดนด่าเปิงกลับมา ให้สืบจนรู้แน่ชัดก่อนเถอะ รับรองว่าทั้งราตรีและจีรวัฒน์ได้เจ็บไม่น้อยกว่าเธอแน่นอน

“ย่าปวดเข่าจังเลยตามัตถ์ เดินเหินไม่ค่อยจะคล่อง อึดอัด” ศรีสุรางค์ว่าพลางตักข้าวต้มเข้าปาก เทียนหยดหันมามองอย่างใคร่รู้

“ไปหาหมอไหมครับ ผมพาไป”

“ไม่ๆๆ ไม่ได้ร้ายแรงอะไรหรอก” คนเป็นย่ารีบห้าม ด้วยไม่อยากรบกวนหลานชาย

“ความจริง...การออกกำลังกายเบาๆ ก็ช่วยได้นะคะ” เทียนหยดเสนอ ทุกคนหันมามอง ก่อนที่ศรีสุรางค์จะทำเมินใส่ “โอเคค่ะ ก็แค่เสนอน่ะ คนเราอยู่บ้านเดียวกัน”

“ไม่ต้องมาห่วงฉันหรอก ลูกหลานฉันก็มี”

หญิงชราตอบอย่างถือดีจนเทียนหยดต้องถอนหายใจอย่างระอา

“โอเคค่ะ คราวหน้าถ้านอนตายตรงหน้า หนูก็จะเดินข้ามค่ะ” ตอบแล้วยิ้มเพลียๆ แต่สะใจบอกไม่ถูก

“เทียนหยด!” สมัตถ์ปราม แต่เทียนหยดหรือจะกลัว

“ฉันพูดจริงค่ะ ฉันไม่เคยคิดร้ายกับคนบ้านนี้ ฉันมาเพราะพ่อเลี้ยงฉันสั่งไว้ ฉันพยายามทำดีกับพวกคุณนะคะ ฉันดีเท่าที่ดีได้ แต่อย่าให้ฉันร้ายก็แล้วกัน เพราะถ้าฉันร้าย พวกคุณได้โกรธฉันยิ่งกว่านี้แน่ๆ ฉันเป็นคนเจ็บแล้วต้องเอาคืนค่ะ ทุกเรื่องด้วยนะ” บอกแล้วจ้องหน้าราตรีตาไม่กะพริบ มื้อเช้าวันนี้มันกร่อยสนิทเสียแล้วล่ะ

“เธอหมายความยังไงกันแน่” ราตรีพาลน้อยๆ ด้วยรู้สึกว่าเทียนหยดกำลังพูดกับเธอมากกว่าพูดกับคนอื่น

“หมายความตามนั้น ของของใครก็ต้องหวงเป็นธรรมดานะคะคุณราตรี” พูดกำกวมให้ทุกคนสงสัย ก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วเดินอ้อมมายังที่นั่งของสมัตถ์ “ไปกันเถอะค่ะ สายแล้ว” บอกแล้วดึงแขนสมัตถ์ขึ้นมา

ชายหนุ่มลุกตามอย่างงงๆ ยิ่งตอนที่เทียนหยดคล้องแขนเข้ากับแขนแกร่งของเขา เขาก็ยิ่งงงเป็นไก่ตาแตก

ราตรีลุกมายืนอย่างไม่พอใจ ก้มมองแขนของเทียนหยดที่คล้องแขนสามีแล้วอ้าปากค้างพูดไม่ออก

“ไปกันเถอะค่ะ ฉันรีบ”

เทียนหยดบอกแล้วดึงสมัตถ์ออกมา ราตรีตามมาติดๆ จนถึงหน้าบ้าน

สมัตถ์สะบัดแขนเทียนหยดออกอย่างแรงจนหญิงสาวเซน้อยๆ ทว่ามีรอยยิ้มที่มุมปาก มันสนุกที่ได้แกล้งราตรีให้ประสาทแตก

“เธอทำบ้าอะไรฮะ! มาควงแขนฉันทำไม!” สมัตถ์ว่า พอได้สติก็หัวเสียไม่น้อย หันมองร่างภรรยาที่เดินตามมาก็ยิ่งใจหาย ไม่แคล้วแม่คนขี้หึงได้คาดโทษเขาแล้วแน่ๆ

“ใช่! มีสิทธิ์อะไรทำแบบนี้ฮะ! ฉันอยู่ตรงนี้ทั้งคนนะ!” ราตรีเดือดดาลอย่างที่สุด จะเข้าไปเอาเรื่องเทียนหยดตามประสาภรรยาขี้หึง แต่สามีดึงร่างไว้

เทียนหยดยิ้มเยาะ อย่างนี้แหละที่เธอต้องการ

“ทำไมจะควงไม่ได้ละคะ ทำมากกว่านี้ก็เคย หรือคุณว่าไงคะสมัตถ์ เรื่องเมื่อเช้าน่ะ”

“กรี๊ด...นังเทียน! หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!”

ราตรีร้องกรี๊ดๆ ประหนึ่งนางร้ายในละครหลังข่าว

เทียนหยดยิ้มสมใจ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถอย่างผู้ชนะ ส่วนสมัตถ์นั้นหรือ ก็โดนทุบถองจากศรีภรรยาเสียน่วม

ตุบตับๆๆ

“โอ๊ย! ไนท์! พอๆๆ มันไม่มีอะไรหรอกน่า”

“ไม่มีแล้วนังเทียนมันจะกล้าพูดแบบนั้นหรือฮะ! บอกมาเดี๋ยวนี้นะสมัตถ์!”

“ก็มันไม่มีอะไรจริงๆ” โป้ปดออกไปเพื่อเอาตัวรอด ขืนให้ราตรีรู้เรื่องเขากับเทียนหยดเมื่อเช้านี้ละก็ มีหวังวันนี้เขาไม่ได้ไปทำงานแน่ๆ

“ไม่จริง! ไนท์ไม่เชื่อ นี่แน่ะๆๆ”

แล้วราตรีก็ใช้กำปั้นน้อยๆ ทุบร่างสามีไปหลายที สมัตถ์เห็นท่าไม่ดีก็เตรียมเผ่น

“โอ๊ยไนท์! เอาไว้คืนนี้ค่อยคุยกันนะที่รัก ผมไปทำงานก่อน ไปแล้วนะ!” ว่าแล้วก็พากายออกห่างกำปั้นน้อยๆ ของศรีภรรยา เป็นจังหวะเดียวกับที่เทียนหยดกำลังจะเลี้ยวรถออกไปจากบ้าน เขาวิ่งเข้าไปขวางหน้า หล่อนเบรกกะทันหัน เขารีบเดินไปเปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่งข้างหล่อน งานนี้เทียนหยดต้องมีคำอธิบาย!

“มัตถ์! มัตถ์คะ! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ! กรี๊ด....”

ราตรียืนกรีดร้องอยู่ลำพัง ความไม่พอใจมันเอ่อท้นล้นอกราวกับใครเอาไฟสุมหัวใจก็มิปาน

“ไนท์? เป็นอะไรลูก” ศรีสุรางค์เดินออกมาถามหลานสะใภ้ สีหน้าท่าทางและเสียงร้องกรี๊ดๆ ของราตรีทำเอานางต้องลุกจากโต๊ะอาหารแล้วตามมาดู

“ก็นังเทียนสิคะ นังเทียนมัน...มัน...”

“มันอะไร” ศรีสุรางค์ย้อนอย่างใคร่รู้

ราตรีพูดไม่ออก เพราะจนแล้วจนรอดเธอก็ไม่รู้ว่าเมื่อเช้ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างสมัตถ์กับเทียนหยดกันแน่

“อะไรล่ะแม่ไนท์”

“โธ่...คุณย่าคะ! ไนท์ไม่รู้จะพูดยังไง!” ราตรีตะคอกหญิงชราแล้วสะบัดก้นจากมา หัวใจในอกร้อนรุ่มดั่งเพลิงกัลป์ มันกังวล มันคิดมาก ถ้าไม่มีมูลแล้วเทียนหยดจะกล้าเอ่ยออกมาได้อย่างไร

“โธ่เว้ย! มันเรื่องอะไรกันวะ!”

ราตรีสบถเสียงดังลั่นเมื่อขึ้นมาถึงห้องนอนตัวเอง ผ้าปูที่นอนและผ้านวมซึ่งสาวใช้จัดไว้อย่างเรียบร้อย บัดนี้ถูกเจ้าของดึงทึ้งเพื่อระบายอารมณ์ แต่ยังก่อน มันยังไม่หมด อารมณ์โกรธไม่มีทางมอดดับจนกว่าเธอจะได้ปลดปล่อย ตั้งแต่แต่งงานกับสมัตถ์ เธอไม่เคยเต็มอิ่มในเรื่องบนเตียงเลย มันจริงที่สมัตถ์ปรนเปรอให้เธออย่างเต็มกำลัง แต่มันยังไม่เต็มที่สำหรับเธอ เธอต้องการมากกว่านั้น ต้องการเมื่อไหร่ต้องได้ มิใช่แค่รอจากสามียามเข้านอน

มือเรียวหยิบสมาร์ตโฟนเครื่องเก่งมาเลื่อนหาเบอร์อันคุ้นเคย ก่อนจะกรอกเสียงส่งไป

“ฮัลโหล อยู่ไหม”

“อยู่สิครับ จะให้ไปไหนล่ะ”

“ดี...อีกยี่สิบนาทีเจอกัน” สั่งแล้วเลื่อนหน้าจอด้วยปลายนิ้วเพื่อวางสาย ก่อนจะเปลี่ยนชุดใหม่ คว้ากระเป๋าถือแล้วเดินลงไปด้านล่าง เลือกใช้บริการรถแท็กซี่เพื่อความปลอดภัย ด้วยว่าคนที่เธอกำลังจะไปพบ เขาจะต้องเป็นคนในความลับ มีหน้าที่บางอย่างเท่าที่เธอต้องการเท่านั้น เธอเป็นคนที่มีอารมณ์ปรารถนาร้อนแรง ในเมื่อสมัตถ์ให้เธอไม่มากพอ เธอก็ต้องไปหาเอาจากคนอื่น มันผิด เธอรู้ แต่เธอไม่ได้รักผู้ชายคนนั้น เขาก็เป็นแค่เครื่องมือระบายความใคร่ เธอมั่นใจว่ายังรักสมัตถ์ และไม่มีวันปล่อยเขาให้หลุดมืออย่างแน่นอน