EP 3/6 พิษรัก

“ให้ตายเถอะ! บ้าชะมัด” หญิงสาวสบถอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี จับดูสองแก้มก็รู้ว่ามันร้อนยิ่งกว่าตอนที่เห็นสมัตถ์จูบกับภรรยาเขาที่สนามเมื่อคืนเสียอีก

“เธอนั่นแหละบ้า มาทำอะไรที่นี่ ฉันนึกว่าไม่มีคนอยู่”

“ฉันก็นึกว่ายังไม่มีใครตื่นนี่” เธอเถียง กอดอกแน่นเมื่อรับรู้ถึงความโล่งของกายสาว

“ฉันมาหากาแฟดื่ม” เขาแก้ต่าง

“เหมือนกัน”

“แต่เธอควรสวมอะไรที่มากกว่าชุดคลุมอาบน้ำที่ไม่มีชั้นใน”

“บอกตัวเองก่อนไหมฮะ! ฉันรู้นะ! มันแข็ง!” โพล่งออกไปด้วยเสียงที่ดังมากกว่ากระซิบเพียงเล็กน้อย ทุกถ้อยวาจาที่เอ่ยออกไปก็อยากตะโกนดังๆ หรอกนะ แต่ติดที่ว่ากลัวคนอื่นจะมารับรู้สถานการณ์นี้ด้วยเท่านั้นเอง

สมัตถ์หน้าแดง วาจาห่ามๆ ของหล่อนปลุกบางอย่างในตัวเขาให้ลุกฮือ

“อะไรแข็งล่ะ” ถามหน้าด้านๆ รู้สึกสนุกยามได้แกล้งเทียนหยด

“ก็...ก็...โอ๊ย...ฉันไม่พูดหรอก ลามก! อีตาบ้า!”

แล้วเทียนหยดก็สะบัดก้นเดินจากไปอย่างเคืองๆ ส่วนสมัตถ์ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ตรงนั้น ยิ้มในความตรงไปตรงมาของแม่ตัวร้าย

“ให้ตายเถอะ ยิ้มอะไรวะ” ถามตัวเองทั้งที่ยังยิ้มอยู่ ก่อนจะเดินเข้าไปในส่วนของบาร์เล็กๆ แลหาเครื่องมือทำกาแฟสักแก้ว ทว่าบนเคาน์เตอร์ที่แลเห็น กลับมีกาแฟควันฉุยแก้วหนึ่งวางอยู่ ก็พอจะรู้ละนะว่ามันเป็นของใคร

สมัตถ์ยิ้มกว้างกว่าเดิมยามนึกถึงความนุ่มหยุ่นที่แผ่นอกเขาได้สัมผัสเมื่อครู่นี้ เขาคว้าเอาแก้วกาแฟที่เคยเป็นของเทียนหยดมาจิบ รสชาติหวานไปนิดแต่พอแก้ขัดไปได้ ยิ่งนึกถึงใบหน้าตื่นๆ ของหล่อนตอนถูกเขาเบียดร่างใส่กำแพง กาแฟแก้วนี่ก็ยิ่งอร่อยลิ้น ทว่าเมื่อจิบกาแฟจนหมดถ้วยแล้วเดินขึ้นบันไดกลับขึ้นชั้นบน ความจริงบางอย่างก็แล่นเข้าสู่สมอง

“บ้าจริง นายแต่งงานแล้วนะสมัตถ์!” เตือนตัวเองแล้วนิ่วหน้า เป็นอีกครั้งแล้วที่เขาเผลอมีอารมณ์หวามไหวไปกับเทียนหยด เขาไม่อาจปฏิเสธได้หรอกในเมื่อสิ่งที่หล่อนสร้างไว้กำลังทำให้ตัวตนแห่งชายปวดร้าวขึ้นมาอีกแล้ว

_________

เทียนหยดกลับมาแต่งเนื้อแต่งตัวไปทำงาน พยายามปัดเรื่องชวนหวามไหวเมื่อครู่นี้ออกจากสมอง มันเป็นแค่อุบัติเหตุเท่านั้น แค่อุบัติเหตุ!

ลิปสติกเจ้าปัญหาโผล่มาให้เห็นในตอนที่ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าถือเพื่อตรวจความเรียบร้อย เธอมองตัวเองในกระจกเงา แลหาความไม่สมบูรณ์บนใบหน้าน้อย ทว่าหาอย่างไรก็ไม่เจอ เธอเป็นคนสวยเธอรู้ แต่นั่นคงไม่พอ จีรวัฒน์ถึงได้ปันใจไปให้คนอื่น คนที่เป็นเจ้าของลิปสติกแท่งนี้ และเมื่อพิจารณาดีๆ ก็ได้เห็นว่าลิปสติกแท่งน้อย มีสติกเกอร์แปะอยู่ด้านใน ต้องเปิดฝาออกถึงจะเห็น โดยปกติแล้ว ตามความเคยชินของสตรีส่วนใหญ่ หากมีสติกเกอร์ปิดไว้ด้านนอก เมื่อต้องใช้แล้วลอกออก ก็ต้องเอาแปะไว้ไม่ส่วนฝาก็ส่วนท้ายของแท่งลิปสติก แต่สติกเกอร์อันนี้กลับถูกแปะไว้ด้านใน ราวกับเจ้าของจงใจ ราวกับว่า...ตั้งใจทำแบบนี้

“ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเป็นของใคร” บอกตัวเองอย่างมุ่นมั่นทั้งที่หัวใจสั่นไหวรุนแรง เพราะหากเจอเจ้าของของมัน ก็เท่ากับช่วยตอกย้ำว่าจีรวัฒน์นอกใจเธอจริงๆ หากเขาอยากบอกว่าลิปสติกแท่งนี้เป็นของเพื่อนคนใดคนหนึ่งของเขา เขาก็คงพูดออกมาตั้งแต่ตอนที่หามันใต้โซฟาที่คอนโดฯ นั่นแล้ว แต่นี่เขากลับปกปิด มันยิ่งทำให้เธอช้ำใจ

หญิงสาวเดินออกจากห้องส่วนตัวเพื่อมาร่วมรับประทานมื้อเช้ากับทุกคน ยังไม่มีใครลงมานอกจากราตรี สะใภ้คนสวยของบ้าน หล่อนปรายหางตามาทางเธอ มองเหยียดๆ ก่อนเมินหน้าไปทางอื่น เธอวางกระเป๋าไว้บนเก้าอี้ในส่วนที่ลึกสุด ลิปสติกที่ถือติดมือมาถูกวางไว้บนโต๊ะอย่างไม่ได้ตั้งใจ

หมับ!

ดวงตาของเทียนหยดมองตามมือขาวๆ ที่เอื้อมข้ามโต๊ะมาคว้าเอาลิปสติกเจ้าปัญหาไปครอง ราตรีทำบ้าอะไรของหล่อนกันเล่า

“นั่นของฉัน” เทียนหยดว่า แต่ราตรีไม่สน

“ของฉันก็มีแบบนี้”

“ให้ตายเถอะ! เธอไม่อยากเป็นเจ้าของมันหรอกน่า”

“ทำไมล่ะ ลิปสติกยี่ห้อนี้แพงจะตาย ของฉันก็มี และมันหายไปไหนก็ไม่รู้”

“งั้นเหรอ...” เทียนหยดไม่รู้จะทำอย่างไรดี หัวใจเต้นแรง โกรธที่ราตรีทำเหมือนว่าลิปสติกแท่งนั้นเป็นของหล่อนจริงๆ

ราตรีเปิดฝาลิปสติกออก นิสัยของผู้หญิงที่จดจำรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของเครื่องใช้ส่วนตัวได้ดีนั้น มักเป็นความสามารถของสตรีหลายๆ คน รวมถึงราตรีด้วย

“นี่ไง ของฉันจริงๆ สติกเกอร์น่ะ ฉันแปะไว้ด้านใน เพราะแปะไว้ด้านนอกมันจะมีตำหนิ และฉันไม่อยากทิ้งสติกเกอร์สวยๆ ที่บอกว่ามันเป็นของแท้แบรนด์เนม” ราตรีบอกแล้วปิดฝาลิปสติกลง ก่อนจะสอดมันเข้าไว้ในกระเป๋าชุดเดรสสั้นของตัวเอง

เทียนหยดเข่าอ่อน ค่อยๆ นั่งลง พยายามปรับสีหน้ามิให้ออกอาการตื่นตระหนก เธอต้องคุมสติเอาไว้ ทุกอย่างต้องค่อยเป็นค่อยไป ค่อยๆ หาความจริง ไม่ใช่ตีโพยตีพายแหวกหญ้าให้งูตื่น

“ว่าแต่...เธอเจอมันที่ไหนล่ะ” ราตรีถาม

คนถูกถามกลืนน้ำลายหนืดๆ ลงคอ อยากตอกใส่หน้าว่าเจอมันใต้โซฟาที่คอนโดฯ ของจีรวัฒน์ ทว่าสิ่งที่เอื้อนเอ่ยกลับมีแค่...

“ห้อง...เอ่อ ห้องนั่งเล่นน่ะ”

“งั้นเหรอ...” ราตรีทวงถามแล้วมุ่นคิ้ว จำไม่ได้ว่าเผลอทำหล่นจากกระเป๋าตอนไหน บางที...เธออาจจะล้วงมันออกมาเติมปากแล้วลืมเก็บเข้าที่กระมัง

เทียนหยดนั่งหายใจแรงๆ อยู่ราวนาที สงบจิตสงบใจและฝังความคลั่งความแค้นเอาไว้เพียงในอก บอกตัวเองซ้ำๆ ว่ายังจับไม่ได้คาหนังคาเขา ผู้ร้ายไม่มีทางยอมสารภาพเป็นแน่ เธอต้องใจเย็นๆ ใจเย็นๆ

ผกากรองกับบุตรชายเดินลงบันไดมาอย่างรีบร้อน วันนี้ยังเช้าอยู่ แต่เห็นแล้วว่ามารดาของเทียนหยดรีบร้อนเพียงใด นางพาบุตรชายเดินเลยประตูห้องอาหารไป