EP 5/1 ความจริงอันแสนเจ็บปวด

EP 5

ความจริงอันแสนเจ็บปวด

______________

วันอาทิตย์

โอบนิธินั่งหน้ายุ่งอยู่ข้างมารดาที่กำลังปอกฟักทองลูกใหญ่ ผกากรองจะทำแกงเลียงกุ้งสดเป็นมื้อเที่ยงวันนี้ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ นอกจากต้องดูแลโอบนิธิไปโรงเรียน จัดการเรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา นางยังมีหนึ่งอีกหน้าที่ นั่นคือทำอาหารขึ้นโต๊ะ เสริมไปกับอาหารที่ราตรีซื้อมา รสชาติของอาหารที่ปรุงใหม่กับของที่ซื้อขายนั้น ของที่ปรุงใหม่ย่อมอร่อยและดีกว่าเสมอ คนบ้านนี้กินอาหารที่นางทำอย่างเอร็ดอร่อย แต่เชื่อไหมว่านางไม่เคยได้รับคำขอบคุณแม้แต่ครั้งเดียว

“แม่ครับ”

“ว่าไง” นางย้อนถาม เหลือบมองคนที่นั่งอยู่บนเสื่อผืนหนาใต้ต้นอโศกหลังห้องครัว

“แปลไม่ได้ครับ”

“กูเกิ้ลสิลูก”

คนเป็นลูกทำหน้างง ก้มมองการบ้านภาษาจีนกลางแล้วส่ายหน้า กูเกิ้ลช่วยแค่ให้เขาทำการบ้านเสร็จ แต่ไม่ได้ทำให้เข้าใจนี่นา เขาอยากเข้าใจมัน จะได้ไม่ต้องพึ่งกูเกิ้ลอีก

_________

เด็กน้อยถอนหายใจเบาๆ มองไปที่สนามด้านหนึ่งก็เห็นสมัตถ์กำลังตีกอล์ฟอยู่ ท่ามกลางแดดยามสายตอนใกล้สิบโมง เขาตีระยะสั้นๆ ราวกับอยากออกกำลังเบาๆ มากกว่าจะซ้อมมือจริงจัง สมัตถ์ตัวสูง มองแผ่นหลังของเขาแล้วพานคิดถึงใครบางคน

“ทำอะไรอยู่คะ มีอะไรให้ช่วยไหมเอ่ย”

เทียนหยดออกจากห้องมานั่งรวมกลุ่มกับมารดา หญิงสาวแต่งเนื้อแต่งตัวในแบบที่ผกากรองดูออกว่าวันนี้ลูกสาวจะไม่อยู่บ้าน

“การบ้านภาษาจีนครับ ยากจัง”

เด็กน้อยว่า ทำหน้ายู่อย่างรำคาญความสมองทึบของตัวเอง

เทียนหยดเองก็ไม่ค่อยสันทัดภาษาจีนนัก แต่ว่า...คนที่ตีกอล์ฟอยู่นี่สิ อาจจะพอรู้เรื่อง เพราะเขาเองก็เคยทำงานโรงแรมมาก่อน ได้พบเจอผู้คนหลากหลาย บางทีสมัตถ์อาจจะรู้ภาษาจีนบ้าง

“เดี๋ยวพี่มานะ” บอกน้องชายแล้วลุกไปหาสมัตถ์ที่กลางสนาม เขามีเหงื่อผุดพรายทั่ววงหน้า ทว่ายังดูดีเหลือเกิน

“นี่คุณ”

“อะไร” เขาถามกลับ ใช้ไม้กอล์ฟเขี่ยลูกกอล์ฟเข้าหาตัว ก่อนจะตีมันไปในระยะสั้นๆ

“คุณพูดภาษาจีนได้ไหม”

“อือฮึ ได้นิดหน่อย”

“จริงเหรอ” ถามอย่างยินดีจนสมัตถ์อดไม่ได้ต้องเงยหน้าจากพื้นขึ้นมาจ้องมอง

“ทำไม”

“สอนการบ้านตาโอบหน่อยสิ” เธอร้องขอ แต่สมัตถ์ส่ายหน้า “น่านะ ช่วยกันหน่อยสิคุณ คนบ้านเดียวกัน ถ้าฉันอ่านรู้เรื่องฉันไม่มาขอร้องคุณหรอกน่า”

“ไม่เอา น้องเธอเธอก็สอนเองสิ” เขายักไหล่ไม่ยี่หระ มองฝ่าพยับแดดไปยังร่มอโศกหลังห้องครัว โอบนิธิกับมารดานั่งอยู่ใต้ร่มนั้น ตรงหน้านางผกากรองมีถาดฟักทองวางอยู่

“ใจดำ” บ่นดังๆ ให้เขาได้ยิน

“เรื่องของฉัน” เขาว่า

“อะไรกัน วันก่อนยังเลี้ยงข้าวฉันเลย ฉันนึกว่าคุณเป็นคนใจดีมีเมตตานะเนี่ย เด็กตาดำๆ น่าสงสารออก” ยืนเท้าสะเอวบ่นให้เขาท่ามกลางแสงจ้า

เขาไม่เอ่ยอะไร ยกหลังมือปาดเหงื่อแล้วเอาไม้กอล์ฟเขี่ยเล่นไปมา ระหว่างนั้นโอบนิธิก็ตามมาสมทบ เด็กน้อยแก้มแดงเถือกเมื่อโดนแดดจัดลามเลีย

“มาทำไมโอบ มันร้อน”

“แม่ให้มาตามพี่” เด็กชายว่า เทียนหยดหันไปมองมารดา เห็นแต่ไกลว่าใบหน้านางไม่สบอารมณ์นัก

“เดี๋ยวพี่ไป คุณสมัตถ์เขาอ่านภาษาจีนได้ เขาจะสอนโอบ”

“หือ?” สมัตถ์ครางในลำคอ จ้องมองใบหน้างามตาขวาง

“ก็ใช่ไง คุณบอกฉันเองว่าจะสอนการบ้านตาโอบ”

เธอสำทับเข้าไปอีก เอาให้คนใจดำจนในคำปฏิเสธ

“จริงหรือครับ ดีจัง พี่มัตถ์”

คำว่าพี่มัตถ์สะเทือนเลื่อนลั่นในหัวใจของชายหนุ่ม เขาเป็นลูกชายคนเดียวมาทั้งชีวิต มันรู้สึกแปลกๆ ที่เด็กชายมาเรียกเขาด้วยคำว่าพี่ คำว่าพี่ที่มิใช่ พี่ แบบแค่เพื่อนร่วมงานที่เรียกเพื่อให้เกียรติกัน แต่เรียกเพราะนับถือว่าเขาคือพี่ชายจริงๆ

“จริงสิ ไปเถอะ มันร้อน” ว่าแล้วจูงโอบนิธิเข้าร่ม ในขณะที่สมัตถ์ถอนหายใจเบาๆ การถูกมัดมือชกนี่มันแก้ยากจริงๆ จะปฏิเสธก็กระไรอยู่ อย่างที่หล่อนว่านั่นแหละ เด็กตาดำๆ อย่างโอบนิธิช่างน่าสงสารและน่าเอ็นดู ถ้าเขาปฏิเสธ ใบหน้าน้อยคงไร้ซึ่งรอยยิ้ม และน่าแปลกไหมเล่าที่เขาไม่ปรารถนาให้เจ้าหนูเป็นเช่นนั้น อาจเป็นเพราะว่าลึกๆ แล้ว เขาเองก็อยากมีเด็กตัวเล็กๆ อยู่ใกล้ๆ เด็กที่จะเรียกเขาว่าพ่อ อย่างไรล่ะ

ผกากรองขยับถาดไปวางข้างกายเมื่อมีสมาชิกมาเพิ่มบนเสื่อผืนน้อย มันเล็กเกินไปสำหรับคนสี่คน

“เอ่อ...คุณจะทำอะไรกินครับ”

สมัตถ์เอ่ยถาม ถอดหมวกออกแล้วนั่งลงพักเหนื่อย

ผกากรองเห็นแวบแรกแล้วใจเต้นแรง โครงหน้าเขานั้นดูดีๆ แล้วคลับคล้ายคลับคลาชอบกล เหมือนเคยเห็นที่ไหน

“แกงเลียงน่ะ แล้วนี่...แฟนไปไหน” ถือวิสาสะถาม เพราะใกล้เที่ยงแล้ว ปกติราตรีจะออกไปซื้ออาหารก่อนเที่ยงเพื่อมาจัดขึ้นโต๊ะ

“อ่า...น่าจะยังไม่ตื่นครับ คืนวันเสาร์เป็นวันเที่ยวของเธอ”

“งั้นเหรอ ขอโทษนะที่ถาม ถึงฉันจะดูสมัยใหม่ แต่บางเรื่องฉันหัวโบราณน่ะ เป็นผู้หญิงควรตื่นก่อนแล้วนอนทีหลังสามี เช้ามาต้องหุงหาอาหาร ฉันไม่ชินที่เห็นสาวสมัยใหม่นอนตื่นสายโด่ง” นางตอบแล้วยิ้มเหมือนเหยียดน้อยๆ

“แม่คะ!” เทียนหยดปรามมารดา

สมัตถ์อึ้งไป จนในคำแก้ต่างให้ภรรยา เขาทำอย่างนี้มาจนชินแล้ว แม้ไม่ชอบที่ราตรีชอบเที่ยวดึกดื่น แต่นั่นก็แค่อาทิตย์ละวัน และมันคือความสุขของหล่อน เขายอมได้เสมอ

ความเงียบบังเกิดขึ้นชั่วเวลาหนึ่ง เทียนหยดเลยเอ่ยแทรกเพื่อลดความตึงเครียดอันเกิดจากวาจาของมารดา

“โอบไปทำการบ้านข้างในดีกว่า พี่มัตถ์จะได้สอนได้ง่ายๆ ไปๆ เก็บของ พี่จะเอาของว่างไปให้นะ”