ดอกไม้ของพ่อเลี้ยง

“พะ…พี่ชาวี” พวงชมพูร่างกายชาวาบ น้ำตาร่วงผล็อยเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ชาวีนอนกอดผู้หญิงคนหนึ่ง และผู้หญิงคนนั้นคือมะลิน้องสาวของเธอเอง ทั้งสองนอนกอดกันหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข มันช่างต่างกับความรู้สึกของเธอในตอนนี้

 “กรี๊ดดดด!” เธอกรีดร้องดังลั่น หัวใจเหมือนกำลังจะแตกสลาย มันเจ็บราวกับถูกทุบจนแหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ภาพเสื้อผ้าน้องสาวและคนรักที่ถูกถอดเกลื่อนพื้นคงจะเป็นอะไรไปไม่ได้ นอกจากน้องสาวกับคนรักของเธอมีอะไรกัน

“ชะ…ชมพู” ชาวีตื่นขึ้นมาด้วยสมองมึนงง มองไปที่คนรักที่กรีดร้อง น้ำตาไหลพรั่งพรู ผู้หญิงที่เป็นคนรักของเขาอยู่ที่นู่น แล้วผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาคือใคร ชาวีมองคนหน้าสวยที่เพิ่งตื่นเหมือนกัน ก่อนจะผละออกจากเธอ เมื่อผู้หญิงในอ้อมกอดเป็นน้องสาวของพวงชมพู นี่มันเรื่องนรกอะไรกัน

“พี่ทำแบบนี้กับชมพูได้ยังไง เธอก็เหมือนกันมะลิ เธอทำแบบนี้กับพี่ได้ยังไง ฮือ ๆ”

“พี่ชมพู ฮึก มะลิขอโทษ มะลิ…” มะลิกลืนก้อนบางอย่างที่มันวิ่งมาจุกที่ลำคออย่างยากลำบาก มะลิไม่ได้ต้องการให้เป็นอย่างนี้ หล่อนแค่อยากดูแลว่าที่พี่เขยในฐานะเงาของพี่สาวเท่านั้น ไม่ได้อยากทำให้ทั้งสองเลิกรากันแม้แต่น้อย

“ชมพู”

“เลว สารเลว” พวงชมพูแผดเสียงร้องดังลั่น น้ำหูน้ำตาหลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย เธอเสียใจที่คนที่เธอรักที่สุดทั้งสองคนหักหลังเธอทำลายทำร้ายความรู้สึกของเธออย่างเลือดเย็น ที่ผ่านมาเธอรักทั้งสองมาก ไม่เคยคิดว่าคนใจร้ายพวกนี้ จะใจร้ายกับเธอได้

“ชมพู พี่อธิบายได้นะ พี่…พี่ขอโทษ”

“อธิบายอะไรเหรอ อธิบายว่าเอากับน้องสาวชมพูท่าไหนบ้างเหรอคะ พี่มันกินไม่เลือก รู้ว่ามะลิเป็นน้องชมพู พี่ยังกล้าทำ”

“ชมพู”

“พี่มันโคตรสารเลว”

“ทุกอย่างมันเกิดจากความผิดพลาด พี่ไม่ได้รักมะลิ พี่รักชมพู พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง พี่….”

เพียะ!

“เลิกตอแหล เลิกอธิบาย เลิกพูดคำแย่ ๆ คำที่โคตรเห็นแก่ตัวออกมาสักที ฮือ ๆ”