บทที่ 7 สวดส่ง...

วีรตานิ่งฟังเสียงเอะอะโวยวายลั่นที่ดังอยู่ด้านนอก เสียงแหลมของพิชนีร้องไห้ระงมพร้อมกับเสียงขนของตึงตัง อีตามาเฟียนั่นกำลังพูดเสียงเย็นยะเยียบสั่งคนของเขาโยนข้าวของของพิชนีไปนอกห้อง

เวรกรรม! พิชนีคงจะหมดบุญวาสนาความซวยมาเยือนเร็วกว่าที่คิด อีตามาเฟียก็คงจะบังเอิญโชคดีที่แวะมาถูกจังหวะพอดี อื่ม...แล้ววีรตาล่ะ นอกจากจะซวยโดนไอ้บ้ากามนั่นจูบแล้ว ต่อไปนี้ยังจะต้องหาที่อยู่ใหม่อีก...แต่ถ้ามองในแง่บวกก็ถือว่าโชคดีที่เหตุเกิดตอนปิดเทอม วีรตากำลังจะกลับบ้านที่ลาสเวกัสพอดี

หญิงสาวรีบจัดการเก็บกระเป๋าอย่างเงียบๆ หูคอยเงี่ยฟังเสียงจากด้านนอก ครู่ใหญ่ต่อมาได้ยินเสียงร้องไห้และโวยวายของพิชนีห่างออกไป เสียงเคลื่อนไหวยังคงได้ยินอยู่จากห้องนั่งเล่น วีรตาไม่แน่ใจว่าจะต้องทำอย่างไรดี อาจจะต้องรอให้พวกเจ้าพ่อมาเฟียนั่นออกไปก่อนแล้วหล่อนค่อยไป คิดได้ดังนั้นจึงนั่งรออยู่บนเตียงอย่างเงียบเชียบต่อไป

สเตฟานหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟา ลูกน้องคนสนิทสองคนคือ เจมส์และเบน ยืนรออยู่ตรงหน้าประตู ชายหนุ่มหันไปมองห้องเล็กที่ยังคงปิดประตูเงียบอีกครั้ง...เด็กนั่นชื่ออะไรนะ...เคยเห็นแว้บเดียวเมื่อสองปีก่อน ไม่เคยเจอหน้าจังๆ สักที และไม่เคยใส่ใจจำเวลาพิชนีพูดถึง จำได้ลางๆ ว่ามีปัญหาเรื่องที่อยู่และเรื่องเงินอะไรประมาณนั้น

เด็กร่างโปร่งเพรียวลมผมสั้นใส่แว่นตาที่เขาเหลือบตาดูเพียงสองนาทีเมื่อสองปีก่อน หน้าเอเชียแท้... แต่ร่างนุ่มที่เขากอดและจูบเมื่อกี้ไม่ได้บ่งบอกเลยสักนิดว่า...ผอมเป็นไม้กระดาน...ผมก็ดูเหมือนจะยาวกว่าเดิม... อายุเท่าไหร่นะ

สเตฟานตัดสินใจหยิบกระดาษแผ่นเล็กเขียนอะไรขยุกขยิกลงไปแล้วเดินเอามันไปสอดเข้าใต้ประตูห้องเล็กก่อนจะเดินออกจากอพาร์ตเม้นต์ปิดประตูโครม เมื่อเข้ามานั่งในรถ ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพิชนี

“เด็กนั่นอายุเท่าไหร่”

เสียงห้าวเอ่ยถามเฉยเมยมาตามสาย พิชนีที่กำลังนั่งรถมากับคู่ขาหุบยิ้มทันควัน ทีแรกเมื่อเห็นเบอร์ของเขาโทรเข้าหล่อนอุตส่าห์ดีใจมีความหวังขึ้นมาว่าเขาจะโทรมาขอโทษและง้องอนว่าเขาโมโหและตอนนี้ยกโทษให้หล่อนแล้ว

หากคำถามที่ได้ยินทำให้พิชนีหน้าบึ้งตึงขึ้นไปอีกเป็นสองเท่า สมองคิดรู้ว่าผู้ชายอย่างสเตฟานหากถามถึงผู้หญิงสักคนก็แสดงว่า...สนใจ...เช้อะ! ไม่มีทางที่หล่อนจะบอกเขาหรอกเกี่ยวกับยัยเด็กนั่น

“ฟานขา...พีชขอโทษ พีชผิดไปแล้ว ยกโทษให้พีชนะคะที่รัก” ขอลองอ้อนดูอีกครั้งเผื่อเขาจะใจดียอมรับฟัง

“ฉันถามว่าเด็กนั่นอายุเท่าไหร่ และชื่ออะไร”

น้ำเสียงเข้มไม่แยแสกับคำง้องอนของพิชนีถามย้ำอีกครั้ง

“ทำไมคะฟาน...เขี่ยพีชทิ้งยังไม่ถึงชั่วโมง คิดจะอึ๊บยัยเด็กนั่นแล้วเหรอ หรือว่าตอนนี้กำลังนอนกกกอดมันอยู่ มันคงไม่อยากโดนคุณเขี่ยออกจากห้องล่ะสิ คงกำลังเอากับมันอยู่ใช่มั้ยฺฮะ!”

น้ำเสียงเกรี้ยวกราดดังลั่นมาตามสาย สเตฟานส่ายหน้าเอือมระอา เขาคบหาผู้หญิงแบบนี้เข้าไปได้ยังไง อันที่จริงจะเรียกว่าคบหาก็ไม่ถูก เพราะเขาแค่เลี้ยงดูหล่อนเอาไว้ปลดปล่อยเท่านั้นเอง สเตฟาน แม็คเคนซี่ไม่คบหาหรือมีความสัมพันธ์ทางใจกับผู้หญิงคนไหนทั้งสิ้น เสียเวลาและไม่จำเป็น

“จะตอบดีๆ หรือจะให้ฉันส่งคนไปถามเธอถึงที่ฮึพีช”

น้ำเสียงราบเรียบหากฟังแล้วน่าขนลุกเพราะพิชนีรู้ดีว่าเขาทำจริง สเตฟานไม่ชอบให้ใครท้าทายอำนาจและไม่มีคำว่า...ไม่ได้ อย่างที่หล่อนรู้ดี

“หึ...อยากรู้จริงเหรอคะฟาน ถ้าอยากรู้พีชขอเงินเดือนสามเดือนสุดท้าย”

ทำยังกะทำงานบริษัทแล้วโดนไล่ออกยังงั้น... สเตฟานไม่ชอบโทนเสียงที่ทำท่าถือไพ่เหนือกว่าของพิชนี เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา หากเขาพอใจ

“เสียใจด้วยพิชนี อย่าต่อรองกับคนอย่างฉัน เธอก็รู้ว่าถ้าฉันอยากรู้จริงๆ ฉันให้คนของฉันสืบเอาเองก็ได้ แต่เอาเป็นว่าถ้าเธอบอกฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะให้เงินเดือนสุดท้ายแก่เธอ” พิชนีรู้ว่านั่นเป็นคำขาด

“ชื่อไวโอเล็ต อายุคุณไปสืบเอาเอง คุณอย่าลืมคำพูดก็แล้วกันนะคะฟาน”

หล่อนโกหกเรื่องชื่อ เพราะในส่วนลึกแล้วไม่อยากให้เด็กนั่นได้สเตฟานไปครอง

สเตฟานกดโทรศัพท์ปิดทันที ไม่พูดต่อปากให้เสียอารมณ์... ไวโอเล็ต...จำได้ลางๆ เหมือนกันว่าพิชนีเคยเอ่ยอะไรประมาณ ไว วาย...ไวโอเล็ต...อืม

“เจมส์ เบน...พวกมึงจำไว้เลยว่าต่อไปนี้กูจะไม่เลี้ยงผู้หญิง พวกนี้เลี้ยงไม่เชื่อง ทำเหมือนปกติซิงและขึ้นเตียงครั้งเดียวพอ เสียอารมณ์มากพอแล้วกับพวกนี้” เสียงห้าวสั่งลูกน้องคนสนิท

“ครับเจ้านาย” เจมส์กับเบนรับคำก่อนจะขับรถกลับคฤหาสน์ แม็คเคนซี่ อาณาจักรของผู้เป็นบิดาในบอสตัน

วีรตาเอื้อมมือไปหยิบกระดาษแผ่นเล็กที่สอดเข้ามาทางใต้ประตู จ้องมองข้อความที่ปรากฏอยู่

‘ถ้าต้องการเงินและอยู่ที่นี่ต่อ ขึ้นเตียงกับฉันคืนหนึ่ง’

วีรตาหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธจัดและละอายกับข้อความที่อ่านแล้วน่าขนลุกนั้น หญิงสาวขยำกระดาษแผ่นเล็กในมือจนบี้เบนแล้วปาทิ้งลงถังขยะ...ไอ้...ไอ้มาเฟียสารเลวนั่น มันช่างน่าขยะแขยงอะไรแบบนี้ อีกสิบชาติก็ขออย่าได้เจอคนศีลธรรมต่ำเช่นนี้อีกเลย วีรตารีบแต่งตัวลากกระเป๋าที่มีอยู่สองใบออกจากห้อง หล่อนจะไปหาพักโรงแรมพรุ่งนี้ค่อยบินกลับบ้าน

หญิงสาวไม่ลืมที่จะเขียนข้อความใส่กระดาษทิ้งไปบนโต๊ะเล็กในห้องนั่งเล่น

วันรุ่งขึ้นสเตฟานสั่งลูกน้องให้มาดูที่อพาร์ตเม้นต์ เจมส์และเบนกลับมารายงานเจ้านายพร้อมกระดาษโน้ตแผ่นเล็กยื่นให้ ชายหนุ่มก้มลงอ่าน

'ขอพระเจ้าส่งคุณไปหลุมที่ลึกที่สุด...อาเมน’

********************************* **

โอยยย... เอาไปให้หายคิดถึงก่อนนะคะ มาสั้นนิดหนึ่งแต่มาเร็ว ถ้ายาวก็คงดึก เดี๋ยวไรท์จะจัดการตอนต่อไปให้ค่า ม๊วฟๆๆ

​