บทที่ 9 โลกมันกลม...จริงๆ

วิไลวรรณขับรถเองจึงสะดวกในการไปร้าน

“คุณลุงล่ะคะ” วีรตาเรียกจอห์นว่าคุณลุง เพราะตอนวิไลวรรณแต่งงานกับจอห์นวีรตาอายุสิบปีแล้ว บิดาแท้ที่อยู่เมืองไทยเด็กสาวก็ยังติดต่อและคุยกันบ้างทางโทรศัพท์

“พักอยู่ที่ห้องชุดบนผับน่ะลูก เขาหงุดหงิดคงปัญหาเดิมๆ แม่ไม่อยากยุ่งกับเขามาก ไวน์เองก็เหมือนกันถ้าไม่จำเป็นอย่าไปยุ่งกับเขา” วิไลวรรณกล่าวเตือนด้วยน้ำเสียงแบบผู้ใหญ่กับผู้ใหญ่คุยกัน วีรตาพยักหน้ารับรู้ หญิงสาวพอจะเข้าใจด้วยวัยและวุฒิภาวะที่โตในเมืองใหญ่ มารดาเกรงว่าหล่อนจะเป็นอันตรายนั่นเอง

เธอไม่ไว้ใจแม้กระทั่งสามี เพราะลูกสาวยิ่งโตก็ยิ่งสวย ถึงแม้จอห์นจะไม่มีทีท่าว่าจะมองลูกสาวเธอไปในทางชู้สาวอย่างที่เห็นในข่าวบ่อยๆ แต่วิไลวรรณก็ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น กันเอาไว้ก่อนเป็นดีที่สุดและแน่นอนว่าวีรตาก็รับรู้และเชื่อฟังมารดาเป็นอย่างดี...การป้องกันย่อมดีกว่าการแก้ไขเสมอ

วันต่อมาวีรตาก็เริ่มไปช่วยมารดาที่ร้านอาหาร หญิงสาวสวมชุดไทยยูนิฟอร์มของร้าน ซึ่งก็คือเสื้อแขนกระบอกสีชมพูผ้าถุงยาวกรอมเท้าห่มสไบเฉียง ผมยาวเกล้าเป็นมวยไว้ตรงท้ายทอยครอบด้วยผ้าตาข่ายสีดำเพื่อความคล่องแคล่วและความสะอาด ทุกวันนี้วีรตาเลือกใส่คอนแทคเลนส์แทนแว่นตา ร้านของคุณแม่หล่อนเปิดหกโมงเย็นจนถึงเที่ยงคืน

ช่วงนี้ทุกคืนแขกเต็มทุกโต๊ะตั้งแต่หัวค่ำยันดึกเพราะเป็นช่วงซัมเมอร์ นักท่องเที่ยวมาจากทั่วทุกมุมโลก พนักงานในร้านเป็นคนไทยส่วนใหญ่ หลายคนเป็นนักศึกษาที่เรียนด้วยทำงานไปด้วย บางคนเป็นหญิงที่แต่งงานกับชายชาวอเมริกันแล้วต้องทำงานหารายได้เพื่อส่งกลับไปให้ครอบครัวทางเมืองไทย ทุกคนรู้จักคุ้นเคยกันดี เป็นสังคมคนไทยที่อบอุ่น มารดาของวีรตาเป็นคนมีน้ำใจกับลูกน้องและคอยให้ความช่วยเหลือกันเสมือนพี่น้องเพราะเข้าใจหัวอกคนไทยไกลบ้านด้วยกันดี

ส่วนใหญ่ลูกค้าต้องโทรมาจองโต๊ะก่อน หากลูกค้าที่ไม่ได้จองมาถึงแล้วโต๊ะเต็มก็ต้องนั่งรอคิวกันอยู่ตรงมุมที่จัดไว้ให้นั่งรอ ด้านในจัดให้มีห้องวีไอพี วีรตาชอบงานที่ร้านมากเห็นมารดามีความสุขกับการได้ทำในสิ่งที่รักและมีรายได้เป็นกอบเป็นกำ หญิงสาวก็พลอยมีความสุขไปด้วย

สองอาทิตย์ต่อมา

“ห้องวีไอพีแขกจองไว้สองทุ่มนะน้องไวน์” เสียงสุภาผู้จัดการวัยสามสิบห้าเอ่ยบอกเมื่อวีรตาเดินมายังเคาน์เตอร์ ปกติถ้าวีรตาอยู่มักจะไปช่วยเสิร์ฟโซนวีไอพี

“ค่ะพี่สุ เดี๋ยวไวน์จะไปดูความเรียบร้อยก่อนนะคะ เห็นพี่วิมลดูแลอยู่น่าจะไม่มีปัญหา” วีรตาอายุอ่อนกว่าพนักงานส่วนใหญ่จึงเป็นน้องไวน์ที่น่ารักของทุกคน วีรตาเดินเข้าไปยังส่วนที่มีผนังกระจกกั้นเป็นสัดส่วน โต๊ะสี่เหลี่ยมคลุมด้วยผ้าสีขาวพร้อมกับเชิงเทียนหอมและดอกกุหลาบสีแดงดอกเดียวปักอยู่ในแจกันแก้วเจียระไน เห็นว่าเป็นลูกค้าสองคนคงเป็นคู่รักกระมัง มีการโทรมาสั่งรายการอาหารและเครื่องดื่มเรียบร้อยแล้ว

ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมาสเตฟานกลับมาลาสเวกัสซึ่งเป็นถิ่นของเขา เขาไม่จำเป็นต้องเปิดกาสิโนแข่งกับใครให้ยุ่งยาก สเตฟานมาจากตระกูลมั่งคั่งทายาทเจ้าของธุรกิจเงินทุนและหลักทรัพย์ ด้วยสโลแกนประจำตระกูลที่ว่า...เงินต่อเงิน...ธุรกิจที่ทำเงินดีที่สุดก็คือ ธุรกิจค้าเงินนั่นเอง

 เขาทำมันได้ดี ลูกค้าเป็นระดับนักธุรกิจใหญ่และเจ้าของกิจการที่ต้องการเงินด่วนทันใจและแหล่งเงินที่มั่งคั่งและรวดเร็วนั้นเป็นที่รู้ดีในวงการว่า สเตฟาน แม็คเคนซี่ เป็นที่หนึ่ง หากแต่ทุกคนจะต้องรักษาสัญญาและคำพูดอย่างเคร่งครัดจึงจะทำธุรกิจกับสเตฟานได้ยาวนาน เขาไม่ง้อใครตรงกันข้ามมีแต่คนมาง้อเขา สเตฟานไม่เอาเปรียบใครเรื่องธุรกิจ เขาเข้มงวดและตรงไปตรงมาเสมอ

นอกจากชื่อเสียงด้านธุรกิจแล้ว สเตฟานยังมีชื่อกระฉ่อนเรื่องผู้หญิง... ฉายามาเฟียที่ใช้ผู้หญิงเปลืองที่สุดและฉายาเจ้าพ่อไร้หัวใจที่คนตั้งให้ลับหลัง ชายหนุ่มหาแยแสไม่ เขาถือว่าเขาไม่เคยเบียดเบียนใคร เหล่าผู้หญิงที่ขึ้นเตียงกับเขาก็มีแต่เต็มใจด้วยกันทั้งนั้น อีกทั้งเขาก็ให้ค่าตอบแทนคุ้มค่ากับการบริการเสมอ ไม่เคยเห็นใครบ่นให้ได้ยินเลยสักครั้ง

“มึงแน่ใจนะว่าคนนี้” เจมส์กระซิบถามเบน ในระยะเวลาสองอาทิตย์นี้พวกเขาใช้เวลาในการส่งคนไปสืบหาผู้หญิงไทยชื่อ

ไวโอเล็ต ซึ่งก็ต้องไปหาแถวโซนที่คนเอเชียอาศัยอยู่  ตามอินเทอร์เน็ตบ้าง ตามไชน่าทาวน์ สุดแล้วแต่ว่าใครจะคิดออก

“กูจะแน่ใจได้ยังไง มึงก็เสือกถามมาได้ ตั้งแต่หัวจรดตีนกูก็ยังไม่เคยเห็น แต่คนนี้ไวโอเล็ตเป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกัน กูว่าไม่ใช่หรอก แต่เจ้านายอาจจะชอบเพราะเป็นสเป็ค อวบสวยสุดเอ็กซ์ ตูดบะละฮึ่ม!”

เบนตอบเพื่อนด้วยภาษาบันเทิงสไตล์ส่วนตัว ปกติเขาทั้งคู่เป็นคนหาผู้หญิงให้นายจึงรู้สเป็คกันดี คืนนี้นายอารมณ์ดีเกิดอยากทานอาหารไทย ซึ่งเจมส์กับเบนมีร้านประจำคือร้านอาหารไทย Vi Wine ที่เขาทั้งคู่ชอบสั่งเดลิเวอรี่มาทานกันเองบ่อยๆ เจ้านายเองก็ชอบทานอาหารไทยเช่นเดียวกัน

เขาเอารูปหญิงสาวนามไวโอเล็ตให้ดู นายก็พยักหน้าบอกให้สั่งจองโต๊ะ นายเองคงจะรู้เหมือนกันว่าไม่ใช่ ไวโอเล็ต ที่ตามหา แต่ก็อารมณ์อยากดินเนอร์กับสาวสวยที่นานๆ จะเกิดขึ้นที ปกตินายไม่ควงใคร แต่จะพาขึ้นเตียงอย่างเดียว เสร็จกิจก็ยกมือโบกลาเป็นอันจบ

ห้องวีไอพี มีเพียงดวงไฟสีเหลืองนวล กลิ่นหอมของน้ำมันระเหยแบบไทย ได้กลิ่นแล้วต้องสูดเข้าไปอย่างเต็มที่ วีรตามองดูนาฬิกาบอกเวลาสองทุ่มตรง แขกจองในนาม มิสเตอร์เจมส์ อะไรสักอย่าง แต่ไม่ใช่เจมส์ บอนด์

วีรตาเดินมายืนตรงหน้าประตูร้านกับวิมลเพื่อเตรียมต้อนรับแขกวีไอพีดังกล่าว รถเก๋งหรูสีดำคันยาวติดฟิล์มมืดทั้งคันเคลื่อนเข้ามาจอดตรงหน้าร้าน ชายร่างสูงเปิดประตูด้านหน้าวิ่งมาเปิดประตูด้านหลังให้คนเป็นเจ้านาย ซึ่งเป็นภาพที่หล่อนเห็นจนชินตา ในเมืองที่เต็มไปด้วยเจ้าพ่อและผู้มีอิทธิพลแห่งนี้ ขบวนมาเฟียไปไหนแต่ละทีเอิกเกริกกันเช่นนี้แหละ