บทที่ 09 แผลงฤทธิ์

ตลอดวันหยุดสองวันที่ฉันเอาแต่คิดไม่ตกทั้งรู้สึกกังวลและกลัวเต็มไปหมด กลัวเรื่องที่ตัวเองท้องจะถูกรับรู้โดยคนที่เป็นพ่อของลูก กลัวหมอเค้กที่ไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนหรือมากกว่าเพื่อนจะบอกเรื่องของฉัน

แต่ในใจก็ยังปลอบใจด้วยการคิดว่าเขาคงไม่ผิดจรรยาบรรณในวิชาชีพของตนเอง ทั้งสองฝ่ายเป็นหมอด้วยกันทั้งคู่ แน่นอนว่าคงรู้ข้อนี้กันดี แต่ลึก ๆ ก็ยังแอบห้ามความคิดของตัวเองไม่ให้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ดี

จนในที่สุดวันทำงานปกติของฉันก็มาถึง วันนี้ตื่นเช้ามาด้วยอาการคลื่นไส้และพะอืดพะอมตลอดเวลา อย่างที่หมอเค้กบอกว่าอาการแพ้ท้องจะเริ่มรุนแรงขึ้นเห็นทีว่าจะเกิดขึ้นจริง

แต่งานสำคัญที่รออยู่ก็ไม่สามารถทำให้ฉันหยุดงานเสียดื้อ ๆ หวังว่าวันนี้เจ้าก้อนของฉันจะให้ความร่วมมือ รู้ว่าแม่ของเขามีงานสำคัญ อย่าแกล้งแม่เลยนะก้อน ถือว่าแม่ขอร้องล่ะ

ฉันถึงออฟฟิศภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ที่นั่นยังคงเงียบสงบไม่มีใครมาถึงเลยสักคน ก็เจ้าก้อนดันปั่นป่วนทำให้ฉันตื่นเช้ากว่าปกติ เมื่อรู้สึกว่าไม่มีอะไรทำจึงออกจากบ้านเวลาเร็วกว่าทุกวัน หวังจะมาสะสางงานที่ยังค้างคาและหนีรถติดที่แสนวุ่นวายในเมืองหลวงอันใหญ่โต

อุ๊