로그인공유
บทที่ 7 จับจ้อง หูผึ่ง
최신 업데이트:
2025-03-07 20:27:19บรรยากาศบริเวณเขตสังสรรค์ในยามเย็นเต็มไปด้วยชีวิตชีวา ร้านค้าเรียงรายสองข้างทาง มีทั้งนักเรียนและผู้คนจากในเมืองใกล้เคียงเดินทางมาจับจ่ายใช้สอยของกินและของใช้มากมาย
ทุกคนต่างเร่งรีบเพื่อให้ทันเวลากลับเข้าไปในหอพัก ต่างจากพวกเขาซึ่งเป็นนักเรียนคลาสเอส สิ่งหนึ่งที่ได้รับการอภิสิทธิ์เหนือนักเรียจากคลาสอื่นก็คือ พวกเขาสามารถกลับเข้าหอพักในยามวิกาลแค่ไหนก็ย่อมได้ ต่างจากนักเรียนคนอื่นที่เมื่อนาฬิกาบอกเวลาสองทุ่มก็ต้องรีบกลับเข้าหอพักแล้ว ระหว่างที่กลุ่มของเจย์เนสกำลังเดินผ่านร้านอาหารและร้านขนมมากมาย เสียงหัวเราะและบทสนทนาของกลุ่มเพื่อนก็ดังไปตลอดทาง มิหนำซ้ำยังมีสายตาจากบรรดาสาว ๆ คอยจับจ้องมาตลอดทางอีกต่างหาก ‘อึดอัดดีแท้...’ เจย์เนสคิดในใจขณะเดินไปพร้อมกับกลุ่มเพื่อนของตัวเอง แต่ทันใดนั้น สองขายาวก็ต้องหยุดชะงักราวกับเสียอาการไปชั่วครู่เมื่อพบเจอร่างบางที่ดูคุ้นตา กำลังยืนหันหลังมองป้ายประกาศอะไรบางอย่างอยู่ตรงหน้าร้านหนังสือเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ตรงมุมหนึ่ง ดวงตาคมจับจ้องเธอเพียงครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบเบือนหน้ากลับไปอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้พวกเพื่อน ๆ ทันสังเกตเห็นและเกิดเป็นประเด็นสนทนาได้ และก็ทันเวลาพอดี เพราะหลังจากที่เขาละสายตาจากเธอแล้ว เดอะแก๊งก็หันไปทางหญิงสาวพอดิบพอดีเชียวล่ะ “เอ๊ะ นั่นไง แม่สาวฟลอเรนซ์” เอเดรียนพูดขึ้นเมื่อมองเห็นหญิงสาวผมสีบลอนด์ อาเรียที่ได้ยินเหมือนคนเรียกชื่อตัวเองก็รีบหันมองหาต้นเสียง ก่อนจะเห็นกลุ่มผู้ชายที่กำลังมองมาทางนี้ แต่ก็ยังไม่วายที่สายตาเจ้ากรรมจะเหลือบไปเห็นว่าในกลุ่มนั้นมีร่างสูงที่คุ้นเคยยืนอยู่ด้วย เมื่อเห็นแบบนั้นเธอก็ชะงักไปเล็กน้อย ถึงแม้ในกลุ่มมนั้นจะมีคนยืนอยู่มากมาย แต่สายตาของเธอก็ยังจับจ้องมุ่งตรงไปที่เขาเพียงคนเดียว สายตาคมกริบของเจย์เนสเองก็เหลือบมองเธอเล็กน้อยก่อนจะรีบเบือนหน้าหไปนี และเมื่อเห็นว่าเขาก็มองมาอาเรียจึงรีบหลุบตาลงอย่างรวดเร็ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังหาโอกาสเหลือบมองอยู่เป็นระยะ เจย์เนสดึงสีหน้าเรียบเฉย ท่าทางของเขาดูเหมือนไม่สนใจอะไรทั้งงสอ้นก่อนจะค่อย ๆ ก้าวทีละเล็กละน้อยไปหลบอยู่ข้างหลังเพื่อนตัวเองเพื่อหลบให้พ้นจากสายตาของเธอที่เอาแต่จ้องมองมาอยู่นั่นแหละ “เธอมองใครน่ะ” เอเดรียนพูดขึ้นเบา ๆ เพื่อไม่ให้อาเรียแตกตื่นจนเกินไป ก่อนจะลองคาดการณ์ตามสายตาของเธอที่มองไปยังจุดเป้าหมาย และไม่นานเขาก็เริ่มเข้าใจ ก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้เจย์เนสพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “นี่ องค์ชาย ไม่สนใจเข้าไปทักทายเธอหน่อยเหรอ เธอมองนายอยู่นะ” คำพูดของเอเดรียนเรียกเสียงหัวเราะขำขันจากเดอะแก๊ง เซบาสเตียน และ ลูคัส ต่างส่งสายตาหยอกล้อไปทางเจย์เนส เห็นแบบนั้นร่างสูงก็ได้แต่ถอนหายใจพร้อมส่ายศีรษะไปมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ไม่สน” เอ่ยตอบแบบประหยัดคำพูดอีกเช่นเคย ก่อนจะหมุนตัวเดินนำพวกเขาไปยังร้านอาหารที่ตั้งใจว่าจะไปตั้งแต่แรก “อะไรเนี่ย ทำไมใจร้ายแบบนี้เล่าองค์ชาย” เอเดรียนเอ่ยไล่หลังเขาไป แต่มีหรือที่เจ้าชายน้ำแข็งอย่างเขาจะสนใจ “กับสาวสวยยังไม่เว้นอีก” เซบาสเตียนเสริมด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า “นี่ พวกนายก็พูดกันเบา ๆ หน่อยสิ ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไป ทั้งโรงเรยนตกคึกครื้นแน่” ลูคัสกล่าวปนเสียงขบขัน และสุดท้าย ทุกคนก็ได้รับโอวาทจากเจ้าชายน้ำแข็งกันอย่างถ้วนหน้า “ไร้สาระ” ได้ยินแบบนั้นทุกคนก็เงียบลง ก่อนจะเหลือบมองหน้ากันพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม เจย์เนสเห็นแบบนั้นก็ยิ่งภอนหายใจหนักแล้วเดินนำพวกเขาเข้าไปในร้านจุดหมาย ขณะเดียวกัน อาเรียที่เห็นว่ากลุ่มของเจย์เนสเดินทิ้งห่างออกไปแล้ว ก็หันกลับมาสนใจป้ายประกาศตรงหน้าตามเดิม ป้ายที่เธอกำลังอ่านคือเป็นข้อความเกี่ยวกับการรับสมัครนักเรียนช่วยงานในห้องสมุดของเขตสังสรรค์ในช่วงสุดสัปดาห์ นี่จึงเป็นโอกาสพอเหมาะพอเจาะ เธอมีความคิดอยากจะหาเงินค่าใช้จ่ายเพิ่ม ไม่รู้หรอกว่าลูกคุณหนูผู้ตกอับอย่างเธอจะทำได้ไหม แต่หากไม่ลองดูก็จะไม่มีวันได้เรียนรู้ เธอหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กออกมาจากกระเป๋าก่อนจะจดรายละเอียดของงานลงไปในนั้นเพื่อประกอบการตัดสินใจ เฮ้อ น่าเสียดายที่เวลาเคอร์ฟิวของนักเรียนคลาสอื่นคือสองทุ่ม เพราะฉะนั้นหากเธอทำงานเสริมก็จะได้เพียงสองชั่วโมงเท่านั้น แต่ถ้าหาก...มีนักเรียนคลาสเอสคอยอยู่ด้วยตอนกลับเข้ารั้วโรงเรียนและอ้างสิทธิ์ให้เธอได้...แบบนั้นก็คงดี เมื่อคิดได้ดังนั้น ในสมองก็เริ่มคิดถึงภาพของร่างสุงที่เธอเพิ่งเจอเมื่อครู่ขึ้นมา แต่แล้วเธอก็ได้แต่ส่ายศีรษะไปมา อย่าคิดอะไรที่เป็นไปไม่ได้หน่อยเลยอาเรีย...หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นยังไม่เข็ดอีกหรือไง เธอทำให้เขาลำบากขนาดนั้น หากเขายังยอมช่วยเธออยู่ก็คงจะเป็นพ่อพระเกินไป นอกจากนี้หากไปยุ่งกับเขาอยู่บ่อยครั้งแบบนี้ มีหวังกลุ่มสาว ๆ พวกนั้นได้หาทางเล่นงานเธออีกแน่ เช่นนั้นแล้วเธอจึงไม่มีทางเลือกมากนัก ทำในเวลาที่มีก็พอแล้วล่ะ... อีกด้านหนึ่ง เจย์เนสรวมถึงกลุ่มเพื่อนของเขานั่งอยู่ในร้านอาหารเปิดใหม่ ทุกคนต่างพูดคุยหัวเราะสังสรรค์ “อาหารอร่อยอยู่นะ” “ใช้ได้เลย” “ปักหมุดเป็นร้านประจำดีกว่า” แต่ก็จะมีอยู่คนหนึ่งที่ไม่เข้าพวกเอาเสียเลย เจย์เนสนั่งนิ่งเป็นรูปปั้น ดวงตาคมของเขาไม่ได้จดจ่ออยู่กับอาหารตรงหน้าเลยสักนิด เมื่อสักครู่ที่บังเอิญเจอกันทำให้เขาพอจะทราบว่าเธอกำลังหางานพิเศษทำอยู่ ดูเหมือนว่าเรื่องที่บ้านเธอขัดสนจะเป็นเรื่องจริงสินะ เจย์เนสคิดในใจ แล้วหลังจากนั้นก็เหมือนว่าเขาจะเริ่มวิเคราะห์เรื่องของเธออย่างเสียอดไม่ได้ มาคนเดียวเหรอ ไม่มีเพื่อนเลยหรือไง หรือแม้แต่เรื่องที่ว่าเธอจะสามารถทำงานพิเศษได้จริงน่ะหรือ เพราะดูจากลักษณะของเธอแล้ว จะต้องเป็นคุณหนูที่ทางบ้านเลี้ยงมาอย่างประคบประหงมเป็นแน่ เดี๋ยวนะ แล้วทำไมจะต้องมาใส่ใจเรื่องของเธอคนนั้นด้วยเล่า จะทำอะไรมันก็เรื่องของเธอสิเจย์เนส ไม่ใช่เรื่องของแกเลย “ให้ตายเถอะ ช่วงนี้เหม่อบ่อยนะองค์ชาย” “ดูเหมือนว่าใจจะลอยไปหาใครเข้าหรือเปล่าเนี่ย” เสียงจากสองหนุ่มเพื่อนรักเอ่ยแซวขึ้นเมื่อเห็นว่าเขานั่งนิ่งไปนาน แต่ก็อย่างว่า เขาไม่ใช่คนกระโตกกระตากพอที่จะร้อนรนให้พวกนั้นจับได้อยู่แล้วล่ะ “ไร้สาระ” เป็นคำพูดที่เขาใช้เอาตัวรอดได้กับทุกสิ่งอย่างที่พวกนี้แซว แต่ดูเหมือนในครั้งนี้จะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่นัก “นั่น ฟลอเรนซ์หนิ!” ลูคัสเอ่ยพร้อมชี้ไปยังอาเรียที่เดินเข้ามาภายในร้านอาหารแห่งนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มันจะไม่เกิดเป็นประเด็นอะไรเลยหากเธอเพียงแค่เดินเข้ามาเฉย ๆ แต่ที่มันกลายเป็นเรื่องน่าแตกตื่นก็เพราะเจ้าชายน้ำแข็งอย่างเจย์เนสที่หันขวับไปมองตรงจุดที่ลูคัสชี้ไปอย่างเสียอดไม่ได้ “มีอาการว่ะ...” เอเดรียนกับลูคัสแอบกระซิบกระซาบกัน ก่อนจะได้รับสายตาคมกริบของเจย์เนสเป็นการตอบแทน “สงสัยคงไม่ต้องใช้บริการสาว ๆ ที่ฉันเรียกมาให้แล้วล่ะมั้ง ถ้าจะไม่สนใจขนาดนี้” ไม่ว่าเปล่ายังชี้ไปยังที่นั่งข้าง ๆ เมื่อนั้นร่างสูงจึงเพิ่งสังเกตเห็นว่ามีหญิงสาวนั่งอยู่ข้าง ๆ ตนเองด้วย เธอเป็นนักเรียนหญิงจากคลาสอื่นที่เอเดรียนเชิญให้มานั่งร่วมทานอาหารด้วยกัน แต่ละคนช่างสวยสะพรั่งแต่ฐานะทางบ้านตอนนี้ค่อนข้างขัดสน นั่นเป็นสาเหตุที่เอเดรียน เชื้อเชิญมาได้ เพราะเขามีค่าตอบแทนให้นั่นเอง แต่ถึงแม้จะไม่ได้ค่าตอบแทน ใคร ๆ ก็อยากมานั่งอยู่กับแก๊งชายหนุ่มพวกนี้อยู่แล้วล่ะ ไม่ทันหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกายเจย์เนสก็พยายามส่งยิ้มหวานไปให้เขาส่ง ก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้ามานั่งให้ใกล้ชิดมากขึ้น “เป็นอะไรหรือเปล่าเจย์เนส ทำไมขมวดคิ้วแบบนั้นล่ะ” เจย์เนสไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่จับจ้องไปทางเคาน์เตอร์ที่อาเรียฟลอเรนซ์กำลังยืนพูดคุยกับใครบางคนอยู่ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นพนักงานประจำร้าน อย่าบอกนะว่าจะมาทำงานที่นี่...เจย์เนสคิดในใจก่อนจะหันมองสำรวจรอบร้าน ลักษณะของตัวร้านนั้นเหมือนบาร์ดี ๆ นี่เอง แต่ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรมากมาย ผู้หญิงคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็เริ่มก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวของเขามากขึ้น เธอลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะปีนขึ้นมานั่งบนตักของเจย์เนสพร้อมใช้เรียวแขนคล้องคอเขาเอาไว้ ก่อนจะกดใบหน้าหล่อเหลานั้นให้เข้าหาตัวเอง แต่ทว่าสายตาของเขาไม่ได้จดจ่ออยู่กับผู้หญิงที่อยู่บนตักเลยแม้แต่น้อย แต่กลับปรายสายตาคมมองไปยังหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเวทีแสดงดนตรีสดของร้านแทน ดูเหมือนว่าจะมาทำงานที่นี่จริง ๆ สินะ... “คืนนี้กลับดึกหน่อยแล้วกัน” อยู่ ๆ เขาก็ตัดสินใจหันไปบอกกล่าวกับเพื่อน ๆ เช่นนั้น เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนทันที “อะไรกัน แค่นี้ก็เครื่องติดแล้วเหรอองค์ชาย” ทุกคนต่างคิดว่าเป็นเพราะหญิงสาวที่นั่งอยู่บนตักของเขาอย่างสบายใจเฉิบ แต่หารู้ไม่ว่าเขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลยสักนิด หรืออย่างน้อยก็ตอนนี้...
최신 챕터
พลาดรัก แวมไพร์เย็นชา บทที่ 31 ว้าวุ่นใจ
หลายวันต่อมา อาการว้าวุ่นใจของอาเรียยังคงทวีคูณมากขึ้นเรื่อย ๆ ยามเมื่อเห็นเขาเดินคู่ไปกับไอวี่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำได้แค่เก็บความไม่พอใจเอาไว้ในใจลึก ๆ และปั้นยิ้มส่งออกไปเพื่อไม่ให้ผิดสังเกตมาลองคิดดูแล้ว เรื่องระหว่างเธอกับเขาดูเหมือนจะลงเอยกันได้ยากพอสมควร เพราะอย่างแรก เธอไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับเธอกันแน่ เพียงแค่แหย่เล่นหรือคิดจริงจัง เขาไม่เคยแสดงอะไรให้ชัดเจนมากกว่าการโผล่มาที่ระเบียงห้อง ซึ่งคิดว่าก็คงทำแบบนั้นกับไอวี่เหมือนกันใช่ไหมล่ะเพราะเมื่อเห็นเขาอยู่กับไอวี่ทีไร เธอก็จะรู้สึกเหมือนว่าตัวเองไม่ใช่คนเดียวที่เขาทำอะไรพิเศษด้วย...และช่วงนี้ เธอก็พยายามเลี่ยงที่จะคุยกับเจย์เนสให้มากที่สุดเท่าเท่าที่จะทำได้ บางที มันอาจช่วยให้เธอตัดใจจากเขาได้ไม่มากก็น้อยล่ะ แล้วอีกอย่าง ช่วงหลายวันมานี้เขาก็ไม่ได้แวะเวียนมาหาเธอแล้วด้วย ซึ่งเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน...‘แต่จะตัดใจแบบไหนกัน มูนไบท์ถึงได้กองเต็มห้องแบบนี้ อาเรีย!’ เธอแอบบ่นตัวเองพร้อมปรายตามองห่อขนมกองโตที่วางอยู่บนชั้นวางขนมทั้งที่ไม่ใช่ของโปรดของตัวเองเลยแท้ ๆ เรียกได้ว่าไม่เคยกินเลยมากกว่า แต่กลับสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุแบบนี้เ
พลาดรัก แวมไพร์เย็นชา บทที่ 30 เผลอยิ้มบ่อยเกินไป
หลังจากอาเรียจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อย ก็เตรียมตัวจะลงไปทานมื้อเช้าที่ห้องโถงรวมอย่างที่เคยทำเป็นประจำแต่เมื่อเดินลงมาจากบันไดหอพักหญิง ก็เห็นว่ามีกลุ่มนักเรียนกำลังยืนมุงกันอยู่ตรงบอร์ดประกาศของโรงเรียนด้วยความที่อดสงสัยไม่ได้ เธอจึงเดินเข้าไปสมทบในกลุ่มนั้นพร้อมด้วยลิเลียนที่ตามมาติด ๆป้ายประกาศทางการจากโรงเรียน ระบุเป็นลายลักษณ์อักษรชัดเจนว่า ‘ให้นักเรียนทุกคลาสของชั้นปีที่ห้า (เกรดสิบเอ็ด) เข้าร่วมการเข้าค่ายฝึกทักษะการเอาตัวรอด’“ดูเหมือนว่าปีนี้พวกคลาสเอสก็ต้องไปด้วยสินะ” ลิเลียนที่ยืนอ่านประกาศอยู่ข้างอาเรียพูดเปรยขึ้น” ไม่รู้ว่าพวกนั้นจะโวยกันหรือเปล่าเนอะ”เพราะหลายปีที่ผ่านมา พวกเด็กคลาสเอสจะได้รับอภิสิทธิ์งดเว้นการเข้าค่ายรูปแบบนี้ เนื่องจากทางคณาจารย์เล็งเห็นว่านักเรียนในคลาสนั้นล้วนเป็นแวมไพร์ ซึ่งไม่จำเป็นจะต้องฝึกทักษะอะไรแบบนี้อยู่แล้ว แต่เพราะอะไรกันปีนี้จึงต้องมาเข้าด้วยเสียอย่างนั้น“รุ่นพี่ปีก่อน ๆ เคยเรียกร้องเรื่องนี้น่ะ ไม่ว่าจะมนุษย์หรือแวมไพร์ก็ควรจะไปลำบากให้เหมือนกัน ในเมื่อมันเป็นหนึ่งในหลักสูตรของโรงเรียน” ลิเลียนตอบความสงสัยของอาเรียได้โดยที่เธอไม่ต้อ
พลาดรัก แวมไพร์เย็นชา บทที่ 29 เอาแต่ใจ
อีกด้านหนึ่งในคืนนี้เขาไม่ได้ไปที่ระเบียงของอาเรียเหมือนเคย เป็นเพราะพวกเพื่อนตัวดีลากเขาออกมาสังสรรค์นอกโรงเรียนอย่างไรล่ะและถึงแม้จะอยากรีบกลับแค่ไหน แต่เพื่อไม่ให้มีพิรุธ เขาจึงต้องจำใจยอมนั่งสังสรรค์อยู่กับพวกเขาต่อไปอีกสักพัก“องค์ชาย...นิ่งกว่าทุกครั้งเลยแฮะ ไม่สนใจจะเล่นกับน้องเขาหน่อยเหรอ?”ว่าจบเดรียนก็ผายมือไปทางผู้หญิงที่เขาจ้างมาให้ปรนนิบัติเพื่อนชายของตน แต่เจย์เนสก็นั่งนิ่งเพียงอย่างเดียว“เสียดายของชะมัด” ลูคัวเปรยขึ้นเมื่อเห็นว่าเจย์เนสไม่แม้แต่จะแตะต้องหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เลยแม้แต่น้อย“นายจะเอาไปควบสองเลยก็ได้ ถ้าเสียดายขนาดนั้น” เจย์เนสว่าก่อนจะผายมือให้ผู้หญิงคนนั้นเดินไปทางพวกเอเดรียนกับลูคัส“นี่นายทำตัวแปลกไปนะ หรือว่า...” ลูคสหรี่ตามองอย่างจับผิด “คบใครอยู่”“ไร้สาระ”เจย์เนสตอบกลับไปเพียงเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าคำพูดปิดจบของเขาในวันนี้จะดูไม่ค่อยหนักแน่นพอจะให้พวกนั้นหยุดความสงสัยได้เมื่อทุกคนกลับมาถึงหอพักชาย เจย์เนสก็ยืนลังเลอยู่หน้าประตูห้องของตัวเองอยู่สักพัก ทุกคนต่างเมามายด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์โดยปกติแล้ว แวมไพร์ไม่ค่อยเมากันง่าย ๆ หรอก แต่พวกเขาเ
พลาดรัก แวมไพร์เย็นชา บทที่ 28 มองขนาดนั้น ฉุดมาเลยดีกว่า
ถึงแม้สถานการณ์จะล่อแหลมถึงขนาดนี้ แต่เจ้าแวมไพร์ก็ยังเอาแต่นั่งนิ่ง มีหรือเขาจะพลาดโอกาสที่จะได้เห็นของดี จึงปล่อยให้เธอทำอะไรต่อมิอะไรไปอย่างไม่รู้ไม่ชี้กระทั่งสายตาของอาเรียเหลือบไปส่องกระจกตรงโต๊ะเครื่องแป้งเขา“เจย์เนส!?” เสียงหวานร้องหลงเมื่อเห็นว่าเขานั่งอยู่ในห้องด้วย ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย แล้วนี่...เห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้วเนี่ย! แถมยังนั่งเงียบไม่ให้ซุ่มให้เสียงอย่างกับพวกจงใจถ้ำมองอีก!เมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะเปลือยเปล่าต่อหน้าเขา อาเรียก็รีบคว้าจับเสื้อตัวเองมาห่อตัวอีกครั้ง อีกแค่นิดเดียวมีหวังเธอได้ล่อนจ้อนต่อหน้าเขาแน่ ๆ“กว่าจะรู้ตัวนะ กำลังคิดอยู่เลยว่าจะได้เห็นเธอถอดเสื้อผ้าจดหมดตัวหรือเปล่า” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้เป็นเรื่องปกติอย่างนั้นแหละได้ยินแบบนั้นดวงหน้าสวยก็ยิ่งขึ้นสีแดงแจ๋ อยากจะมุดหน้าแทรกแผ่นดินหนีให้เสียรู้แล้วรู้รอด แต่ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ “นายมาทำอะไรที่นี่…แล้วเข้ามาได้ยังไง!?”เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวของเธอแท้ ๆ แล้วทำไมเธอจะต้องเป็นฝ่ายเขินอายกันด้วยล่ะ“ก็ทางที่เคยออกไป...” ว่าพลางชี้ไปทางระเบียงห้องอาเ
พลาดรัก แวมไพร์เย็นชา บทที่ 27 เทศกาลวันวาเลนไทน์
และแล้ววันเปิดเรียนก็มาพร้อมกับช่วงเทศกาลวันวาเลนไทน์ที่มาถึงพอดี เสียงพูดคุยในโรงเรียนดังเซ็งแซ่ไปทั่วนอกจากนี้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสีสันของวันวาเลนไทน์นั้น ดูเหมือนจะหนีไม่พ้นสติ๊กเกอร์รูปหัวใจและช็อกโกแลตที่ต่างคนต่างมีครอบครองกันเอาไว้ในมืออย่างน้อยคนละหนึ่งอัน เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพื่อจะนำไปมอบให้คู่หมายหรือคนที่แอบชอบอย่างไรล่ะอีกด้านหนึ่งในหอพักชายดูเหมือนว่าความครื้นเครงของเทศกาลจะขัดกับนิสัยของแวมไพร์หนุ่มเสียเหลือเกิน บอกตามตรงว่าแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยให้ความสนใจเทศกาลอะไรแบบนี้มาก่อนเลย ค่อนข้างจะมองว่าไร้สาระด้วยซ้ำแล้วใครจะไปคิดว่าเขาที่กำลังนั่งอยู่ในห้องนอนกลับมีถุงใส่ช็อกโกแลตขนาดมหึมาตั้งวางอยู่ข้างกาย‘เฮ้อ เลือกว่ายากแล้ว เอาไปให้ยังยากกว่าอีก’ เจย์เนสถอนหายใจยาว ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าการจะนำช็อกโกแลตไปให้ใครสักคนจะต้องนั่งทำใจนานถึงเพียงนี้แล้วไอ้ความประหม่าที่ไม่เคยเป็นนี่มันหมายความว่ายังไงกันเนี่ย...นั่งอยู่นานจนกระทั่งเห็นว่าสายแล้ว เขาจึงตัดสินใจลุกออกไปเพื่อเตรียมเข้าคลาสเรียน จึงปล่อยกองช็อกโกแลตพวกนั้นเอาไว้ในห้องเสียก่อนระหว่างทาง สายตาคมก็แอบสอดส่องสำร
พลาดรัก แวมไพร์เย็นชา บทที่ 26 เชื่อพ่อแล้วทุกอย่างจะราบรื่น
ในขณะที่เจย์เนสกับไอวี่เดินกลับออกไปจากโซนล็อคเกอร์ อาเรียที่ตอนแรกได้ยินเสียงผู้หญิงตะโกนชื่อเจย์เนสก็รีบหันควับกลับไปมองทันที ซึ่งนั่นเป็นจังหวะเดียวกับตอนที่ชายหนุ่มหันกลับไปเผชิญหน้ากับเพื่อนสาวคนนั้นภาพตรงหน้าทำให้ใจบางกระตุกวูบ เธอไม่รู้ว่าทั้งคู่อยู่ใกล้ตนขนาดนี้ รู้ตัวอีกทีก็หันไปเห็นผู้หญิงคนนั้นสวมกอดเขาอยู่แล้ว ถึงจะดูเหมือนเล่นกัน แต่ท่วงท่าการกอดนั้นก็แนบแน่นใช้ได้คิ้วคู่สวยเริ่มขมวดพันกันยุ่ง แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น เมื่อนึกได้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ที่จะโกรธด้วยซ้ำ เธอก็พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติโดยเร็วที่สุด‘เขามีสิทธิ์เป็นร้อยที่จะกอดกับใครก็ได้...ทำไมฉันจะต้องสนใจด้วย’ คิดแบบนั้นก็รีบเดินออกไปจากตรงบริเวณล็อคเกอร์ เพื่อหลีกเลี่ยงให้ภาพตรงหน้าพ้นตาเมื่อกลับมาถึงห้อง อาเรียก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ดวงตาคู่สวยจ้องมองเพดานนิ่ง ต่างจากในใจที่กำลังครุ่นคิดถึงภาพที่เพิ่งเห็นมาไม่นานนัก มอเรียวก้คว้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทำสิ่งที่หญิงสาวทุกคนถนัด นั่นก็คือ...พิมพ์ชื่อของผู้หญิงคนนั้นลงในช่องค้นหาของแอพโซเชียลมีเดีย จากนั้นไม่นาน บนหน้าจอโทรศัพท์ก็ฉายภาพใบหน้าของหญิงสาวเจ้าของ
