บทที่ 6 แทบทุกที่เป็นเรื่องเธอ

ระหว่างทาง ร่างสูงก็ได้ยินนักเรียนยืนพูดคุยกันอยู่ไม่ไกลจากนอกอาคารด้วยความบังเอิญ แต่แล้วเนื้อความในนั้นกลับทำให้เขาหูผึ่งเสียอย่างช่วยไม่ได้

“นี่ ได้ยินข่าวลือเรื่องที่ตระกูลฟลอเรนซ์ใกล้จะล้มละลายหรือเปล่า”

“ได้ยินมาบ้างเหมือนกัน ข่าวลือดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก”

ระหว่างที่เงี่ยหูฟังไปด้วย ช่วงก้าวของขาก็สั้นลงจนเรียกว่าแทบจะหยุดนิ่ง และเมื่อรู้ตัวก็ต้องรีบส่ายศีรษะขึ้นอย่างทันควัน

มันก็ไม่ใช่เรื่องของเขาสักหน่อย เหตุใดต้องสนใจ!

แต่ในขณะที่กำลังเดินผ่านโซนตู้ล็อคเกอร์ อยู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่กำลังมุ่งตรงเข้ามาหาเขาจากทางด้านหลัง

ด้วยสัญชาตญาณ ใบหน้าหล่อจึงรีบหันกลับไปมองด้วยสายตาคมกริบ ก่อนจะพบกับหญิงสาวที่กำลังวิ่งเข้ามาอย่างเอาเป็นเอาตาย เธอทำราวกับว่าหากช้าไปกว่านี้อีกเพียงนิดเดียว เขาจะหายไปตลอดกาลอย่างนั้นแหละ

“เจย์เนส!” เธอหยุดยืนหอบอยู่ตรงหน้าเขา เหมือนวิ่งมาไกลพอสมควรเชียวล่ะ มิหนำซ้ำ ดวงตากลมโตของเธอยังฉายแววหลากหลายอารมณ์อีกต่างหาก

ทั้งดูกังวลใจ รู้สึกผิดจนอยากจะเอ่ยปากขอโทษ หรือแม้แต่ความประหม่า

ขณะเดียวกันนั้นมือเรียวก็หยิบกล่องเข็มกลัดออกมาถือไว้ในมืออย่างระมัดระวัง

“เอ่อ... นี่...ฉันเอามาคืนน่ะ” เธอพูดเสียงเบา แต่แววตาของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึก “เมื่อเช้าฉันยืนตั้งนาน แต่ว่าฉันคงมาช้าไปก็เลยคิดว่านายอาจจะเข้าห้องเรียนไปแล้ว”

เจย์เนสมองเข็มกลัดในอุ้งมือเรียวเล็กนั้นอย่างเงียบงัน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธออีกครั้ง

“ขะ...ขอโทษนะ ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก” อาเรียพูดเสียงสั่น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเสียใจ “แล้วก็...ขอบคุณที่ช่วยฉันเมื่อคืนด้วย”

เขาไม่ได้ตอบอะไรทันที แต่สายตาคมกลับจับจ้องเธอไว้อย่างไม่ตั้งใจ ในขณะที่ดวงหน้าสวยก็รีบก้มหน้าก้มตาลงงุดมองปลายเท้าราวกับกลัวว่าจะต้องเจอสายตาตำหนิจากเขา

เจย์เนสยืนมองเธอที่ทำท่าทีรุกลี้รุกลนก่อนจะแอบกระตุกมุมปากยกยิ้มขึ้นอย่างได้ใจ แต่ก็ทำได้เพียงไม่นานต้องรีบหุบยิ้มลงเสียก่อน

เพราะหลังจากก้มหน้าก้มตาอยู่ในความเงียบมาสักพัก อาเรียก็ตัดสินใจค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นด้วยท่าทีเก้ ๆ กัง ๆ พร้อมตาแป๋ว เธอทำท่าทีราวกับเป็นแมวน้อยที่ตั้งใจจะถามเจ้าของว่า ‘ยังโกรธอยู่ไหม’ อย่างไรอย่างนั้น

เจย์เนสเห็นแบบนั้นก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไปในที่สุด

“ไม่ต้องขอโทษหรอก” ว่าพลางยื่นมือออกไปรับเข็มกลัดคืนมา “แค่จำไว้ว่าอย่าทำอะไรโง่ ๆ แบบนั้นอีกก็พอ” น้ำเสียงยังคงรักษาระดับความเย็นชาได้โดยไม่ขาดตบกพร่อง

ได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็รีบพยักหน้าตอบรับ “อื้ม ไม่ต้องห่วง ฉํนจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วล่ะ”

ได้ยินแบบนั้น ใบหน้าหล่อจากที่เข้มขรึมก็เปลี่ยนเป็นผ่อนคลายลงอย่างพออกพอใจ มือหนายกขึ้นกระชับสายกระเป๋าเป้ก่อนจะหมุนตัวหันหลังแล้วเดินจากไป

แต่ในระหว่างทาง...

ขณะที่ดวงตาสีแดงของเขาจับจ้องมองตรงทางข้างหน้า แต่แล้ว...ประสาทสัมผัสอันว่องไวของแวมไพร์ก็ทำให้เขารู้ว่ามีคนเดินตามอยู่ด้านหลัง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ใกล้หรือไกลเกินไป นอกจากนี้กลิ่นของเธอยังชัดเจนมากอีกด้วย เสียงฝีเท้าแผ่วเบาในระยะไกล ราวกับตั้งใจให้เงียบที่สุด แต่สำหรับเจย์เนสแล้ว มันชัดเจนเสียจนไม่อาจทำใจให้นิ่งเฉยไดเลย

‘เหอะ ยัยแมวขโมยอีกแล้วสินะ…’

ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจำกลิ่นเอกลักษณ์ของเธอได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจจะเป็นเมื่อสักครู่นี้ก็ได้ แต่เอาเป็นว่าหลังจากนี้ก็คงไม่ลืมแล้วล่ะ

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้หันกลับไปมอง แต่ก็รู้ทุกช่วงการเคลื่อนไหวของเธอ ด้วยการแอบสังเกตผ่านเงาสะท้อนจากกระจกหน้าต่างไปตามทางเดินของโถงปราสาท

จึงได้เห็นว่าเธอกำลังก้มหน้าก้มตาเดินตามรอยเท้าของเขาเหมือนเด็กน้อยกำลังเล่นเกมอย่างสนุกสนาน

ทุกท่วงท่าการเคลื่อนไหวของเธอถูกจับจ้องอยู่ตลอด ไม่รู้ว่าเธอจะทันสังเกตหรือเปล่า ว่าเขาแอบก้าวให้ช้าลงอีกนิด เพื่อให้เธอได้สังเกตและย่ำรอยเท้าของเขาได้อย่างไม่มีขาดช่วง

ว่าแต่...ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ

เมื่อคนตัวสูงที่เดินนำอยู่ข้างหน้าทราบถึงพฤติกรรมของตัวเองก็ได้แต่ส่ายศีรษะไปมาอย่างนึกสับสน และเมื่อมาถึงทางแยกใกล้ทางขึ้นหอพัก เขาก็เดินเลี้ยวเข้าไปโดยไม่หันกลับมามองเธออีก

เฮ้อ หวังว่าจะไม่ต้องข้องเกี่ยวกันอีกนะ ฟลอเรนซ์...

อาเรียที่เห็นว่าเขาเดินเข้าเขตแดนหอพักชายไปเป็นที่เรียบร้อย ขาเรียวก็หยุดก้าวลงแทบจะเรียกได้ว่าทันที แล้วเพียงแค่ยืนมองตามแผ่นหลังของเขาที่ค่อย ๆ เรลือนหายไปจนสุดสายตา

ไม่มีอะไรหรอก เธอเพียงแค่ต้องการจะเดินมาส่งเพื่อเป็นการขอบคุณก็เท่านั้นเอง แต่อีกฝ่ายดูเข้าหายาก เธอจึงเลือกใช้วิธีเดินตามมาอย่างห่าง ๆ แต่เดินไปเดินมากลับกลายเป็นเล่นไปเสียลืมตัว

‘โชคดีที่เขาไม่เห็นนะเนี่ยอาเรีย ไม่อย่างนั้นคงน่าอายแย่’ ยืนอยู่สักพักเธอก็หันหลังกลับแล้วเดินเข้าไปทางเขตแดนหอพักหญิงเช่นกัน

กลับมาถึงหอพักชาย มือหนาก็คว้าสายสะพายกระเป๋าแล้วเหวี่ยงมันลงบนโต๊ะอ่านหนังสือ ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองเพื่อลงไปนั่งพูดคุยกับพวกเพื่อน ๆ ของตัวเอง

แต่ขณะที่กำลังทำอะไรไปเรื่อยเปื่อย อยู่ ๆ สมองก็ฉายภายของอาเรียที่เดินตามหลังเขาเมื่อสักครู่ขึ้นมาให้หวนนึกถึง

‘ยัยลูกแมวจอมขโมย...’

คำว่าลูกแมวนี้เขาใช้แค่กับเรย์เน่น้องสาวฝาแฝดเพียงเท่านั้น ด้วยเหตุที่ว่าเธอเองก็ชอบทำตัว แมว ๆ เหมือนแม่ของพวกเขา แต่ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะมีแมวเพิ่มอีกตัวเข้าแล้วสิ

แล้วก็เป็นอีกครั้งที่เขาจะต้องพยายามสลัดความคิดเรือ่งแม่สาวฟลอเรนซ์ หลังจากนั้นก็เดินออกจากห้องนอเพื่อลงไปรวมกลุ่มกับพวกเพื่อน ๆ

โซฟาตัวใหญ่กลางห้องนั่งเล่นรวมเป็นที่ประจำสำหรับกลุ่มเพื่อนสนิทของเจย์เนส ซึ่งพวกเขานั้น เรียกได้ว่าก็เป็นที่หมายปองของพวกสาว ๆ ในโรงเรียนอย่างไม่น้อยหน้ากันเลย

และจุดร่วมอย่างหนึ่งที่พวกเขามีเหมือน ๆ กันอีกอย่างก็คือ ทุกคนล้วนเป็นลูกหลานจากตระกูลแวมไพร์เก่าแก่...

เอเดรียน คาร์เตอร์ ชายหนุ่มผู้มีบุคลิกสดใส เขาเรียกได้ว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ช่างจ้อกว่าทุกคนในกลุ่ม ส่วนใหญ่จะเป็นเขาเนี่ยแหละ ที่ชอบเปิดประเด็นสนทนาของกหลุ่มแทบทุกครั้ง

และครั้งนี้ก็เช่นกัน ระหว่างที่โยนขนมใส่ปาก ประเด็นร้อนมาแรงในช่วงนี้ก็ผุดขึ้นมา “เฮ้ พวกนายได้ยินเรื่องตระกูลฟลอเรนซ์กันหรือเปล่า”

คำพูดนั้นทำเอาเซบาสเตียน เกรย์ ถึงกับละความสนใจออกจากการเพ่งสมาธิบังคับสิ่งของให้ลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ “ตระกูลฟลอเรนซ์ที่ลือกันว่าบุตรสาวของท่านมาร์ลอนช่างงดงามนัก”

เขาเป็นหนุ่มมาดเนี้ยบผู้มีใบหน้าหล่อเหลาที่จงใจหลบซ่อนมันอยู่ภายใต้แว่นตา แต่ดูเหมือนว่าพวกสาว ๆ ก็สายตาดีจนมองเห็นความหล่อเหลาที่พุ่งทะลุแว่นนั้นออกมาเสียจงได้

“เหมือนจะอยู่โรงเรียนเดียวกับพวกเราด้วยหนิ”

“ใช่ งดงามมาก แต่ดูเหมือนข่าวลือว่าตระกูลนี้ใกล้จะล้มละลายแล้ว” เอเดรียนตอบกลับ

“เอ๊ะ ตระกูลฟลอเรนซ์เป็นตระกูลเก่าแก่ ไม่มีทางจะล้มละลายง่าย ๆ หรอก หรือหากมีพลาดท่าให้คู่ค้าก็ไม่แน่...” ลูคัส สเตอร์ลิง สมาชิกอีกคนในกลุ่มก็เปิดปากเสวนาขึ้นมาบ้างหลังจากเงียบอยู่นาน

“เพราะแบบนี้ไง ข่าวลือจึงบอกว่าท่านมาร์ลอนวางแผนจะให้บุตรสาวแต่งเข้าตระกูลสูงศักดิ์เพื่อจุนเจือตระกูลของตัวเอง”

คำพูดนั้นทำให้สมาชิกในกลุ่มเริ่มให้ความสนใจและมาเข้าร่วมวงสนทนา เซบาสเตียนทำหน้าฉงนก่อนจะเอ่ยถามสิ่งที่คาใจ “แต่งกับใครล่ะ”

เอเดรียนยักไหล่ “ไม่รู้สิ คงเป็นใครสักคนที่ชอบพอลูกสาวท่านมาร์ลอนนั่นแหละ หรือไม่แน่ก็อาจจับคลุมถุงชนไปเลย”

“สมัยนี้แล้ว ยังมีใครกล้าทำแบบนั้นอยู่อีกหรือไง”

“แต่ถ้าเป็นฉันก็คงไม่ปฏิเสธนะ ถ้าคลุมถุงชนแล้วจะได้อยู่กับสาวสวยแบบนี้ไปตลอดชีวิตน่ะ”

“น่าสงสารนะ ฉันว่าเธอดูใสซื่อมาก คงไม่ทันเกมพ่อตัวเองหรอก”

“ก็ใช่ แต่อย่างน้อยการลือแบบปากต่อปากจากพวกเราก็คงทำให้เธอไหวตัวทันบ้างแหละนะ” เอเดรียนเสริม “แต่ถ้าได้แต่งกับเธอก็ไม่แย่นะว่าไหมล่ะ สวยจะตายไป”

ลูคัสที่ได้ยินแบบนั้นก็หรี่ตามองสหายของตนอย่างเหนื่อยหน่ายใจ “เห็นสาวสวยก็เป็นต้องพูดแบบนี้ทุกทีเลยสิ”

“ทำไมล่ะ อยากให้ฉันพูดแบบนั้นกับนายด้วยหรือไง”

“พอเลย ขยะแขยง”

ทุกคนได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะขึ้น ระหว่างที่นั่งฟังพวกเพื่อน ๆ เสวนากัน เจย์เนสที่ไม่ได้มีนิสัยช่างจ้ออยู่แล้วก็ได้แต่นั่งปิดปากทำตัวเงียบเป็นผู้ฟังอย่างเดียว ทุกคนจึงคิดว่าเขาไม่ได้ให้ความสนใจบทสนทนานี้

หารู้ไม่ว่าสิ่งที่คิดภายในใจนั้นสวนทางกับการกระทำอย่างยิ่งยวด

‘เฮ้อ ฟลอเรนซ์อีกแล้ว...’ เจย์เนสที่กำลังนั่งพิงพนักโซฟาด้วยท่าที่สบายก็ลอบถอนหายใจออกมา เขาพยายามจะไม่คิดเรื่องเธออยู่แท้ ๆ แต่รอบตัวก็ยังส่งเรื่องของยัยนี่เข้ามาวนเวียนอยู่นั่นแหละ

ว่าแต่...แต่งงานแบบคลุมถุงชนอย่างนั้นเหรอ คนเป็นพ่อจะทำแบบนั้นกับลูกสาวได้ลงคอเชียวหรือไง แต่ดูแนวโน้มแล้ว คนอย่างยัยแมวขโมยคงไม่กล้าปฏิเสธพ่อของเธออย่างแน่นอน ก็ใสซื่อออกเสียขนาดนั้นน่ะ แล้วแบบนี้จะทำอย่างไรดีล่ะเนี่ยนยัยแมวขโมยเอ๊ย

เขานั่งคิดเรื่องอขงเธอเสียนิ่งเฉยจนเหมือนสติกำลังหลุดลอย เซบาสเตียนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เห็นแบบนั้นก็ยกมือขึ้นดีดนิ้วเรียกสติเข้าให้

“เหม่ออะไรองค์ชาย”

“เปล่าสักหน่อย แค่ใช้ความคิด”

“อย่างนั้นเหรอ แล้วนายคิดยังไงเรื่องแม่สาวฟลอเรนซ์นี่ล่ะ”

“ไม่คิด...” ว่าจบก็ยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้าง ทำหน้าเรียบเฉยตามเคย

“ไม่รู้สึกเห็นอกเห็นใจเธอสักหน่อยเหรอ นายนี่สมกับเป็นเจ้าชายน้ำแข็งซะเหลือเกิน”

เจย์เนสได้ยินแบบนั้นก็ยักไหล่ขึ้นอย่างไม่ยี่หระต่อสิ่งที่สหายของเขาเอ่ย สำหรับเขาแล้ว การแสดงออกว่าไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่นเป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิตเป็นไปอย่างเรียบง่าย

และนั่นก็เป็นความพึงพอใจส่วนตัวของเขา

“เอาเถอะ เดี๋ยวเอาไว้มีสาวสักคนก็คงจะหายแหละ อาการแบบนี้” เอเดรียนพูดพึมพำ แต่ทุกคนต่างก็ได้ยินกันถ้วนหน้า จึงพากันหลุดหัวเราะพรืดออกมา

นั่งไปสักพัก เจย์เนสก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทำท่าเหมือนจะเดินออกไปนอกหอพักชาย

“จะไปไหนน่ะองค์ชาย”

“หิว” ช่างเป็นการโต้ตอบที่ประหยัดเสียงพูดได้ดีเสียเหลือเกิน!]

เอเดรียนได้ยินแบบนั้นก็ลุกพรวดขึ้นตามพร้อมเสนอความคิดหนึ่งขึ้นมา “เฮ้ ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปหาอะไรกินที่เขตสังสรรค์นอกโรงเรียนดีกว่า ฉันอยากไปลองร้านที่เปิดใหม่ตรงข้างโรงน้ำชานั่น!”

“เอาสิ” เซบาสเตียนตอบทันทีพร้อมหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาสะพายไว้ ส่วนลูคัสก็พยักหน้าน้อย ๆ เป็นการตอบรับ

เจย์เนสได้ยินแบบนั้นก็ลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย อุตส่าห์อยากหลบเลี่ยงไปใช้ความคิดของตัวเองเพียงลำพังแท้ ๆ แต่ก็ยังไม่วายมีพวกชอบยุ่งตามมาด้วย แต่การปฏิเสธและไปอยู่ตัวคนเดียวมันจะยิ่งดูมีพิรุธเข้าไปใหญ่ ก็ในเมื่ออ้างว่าหิวไปแล้ว เขาจึงยอมไปกับพวกเขาแต่โดยดี