หวาดกลัว

ตอนที่2 หวาดกลัว

           มายด์ นักศึกษาสาวคณะบริหารธุรกิจปี 2 เจ้าของหน้าตา และรูปร่างสุดเย้ายวนที่ผู้ชายหลายคนจ้องจะลิ้มลอง หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเมื่อรุ่นพี่หนุ่มเพื่อนของพี่รหัสเธอเอาเสื้อแจ็คเก็ตของเขามาคลุมชุดนักศึกษาที่ตัวเธอไว้ เพราะยังอยู่กันที่ร้านเหล้า

           “ขอบคุณนะคะพี่โจ”

           “ไอ้แพรก็ลากมาไม่ดู เกือบโดนไล่กลับแล้วไหมล่ะ”

           “ขนาดไม่เต็มใจมานะ ล่อซะหน้าแดงเป็นลูกตำลึง ฮ่า ๆ”

           “มายด์จะกินให้พี่แพรไม่มีเงินจ่ายเลยคอยดู ดีนะที่พี่โจมีเสื้อติดมาด้วย”

           “ถึงไม่มีติดมามันก็ไปหาให้จนได้แหละ เพื่อน้องมายด์มันทำได้อยู่แล้วใช่ไหมโจ...”  

           “อย่าไปฟังมันนะ ไอ้แพรมันพูดมั่ว”

           “มั่วอะไร ใคร ๆ ก็รู้...อื้อ! อึกก”   แพรไหมเจ้าของวันเกิดถูกจับเอาเหล้ากรอกปากเพราะกำลังจะแฉความลับที่ไม่ลับของโจ เพื่อนคนอื่น ๆ ในกลุ่มพากันขำที่แพรไหมมักจะโดนทำแบบนี้ประจำ ก่อนที่โจจะถอยกลับมานั่งข้างเธอเหมือนเดิม

           “เมาเปล่า เดี๋ยวขับรถกลับไม่ไหวนะ”

           “มายด์ว่าจะแวะไปนอนบ้านพี่แม็คค่ะ อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง”

           “ดีแล้ว ถ้าขับกลับคอนโดพี่เป็นห่วงตาย”

           “โจ! เป็นห่วงน้องมันในสถานะอะไรค้าา”

           “กูกระทืบเจ้าของวันเกิดได้เปล่าวะ”

           “ไม่ได้! เดี๋ยวไม่มีคนจ่ายค่าเหล้า!”   เพื่อนอีกคนรีบแทรกขึ้น ทำแพรไหมแสร้งทำหน้าหน้างอเง้าก่อนจะแกล้งกระดกเหล้าเกือบครึ่งขวดทีเดียว

“แพร!”

         

แม็ค พี่ชายของเธอเป็นช่างสักชื่อดังที่เรียนจบแล้วเลือกซื้อบ้านอยู่เพราะเพื่อนฝูงเยอะ ส่วนเธอเช่าคอนโดอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยแต่คืนนี้คงต้องแวะนอนที่บ้านของพี่ชายเอาเพราะกินไปหลายแก้วจนรู้สึกมึนอยู่เหมือนกัน

เที่ยงคืน…

           นักศึกษากลุ่มหนึ่งกำลังแยกย้ายกัน เจ้าของวันเกิดเป็นภาระของรูมเมทที่หิ้วกลับโดยมีเพื่อนผู้ชายคอยดูแลอยู่ห่าง ๆ ส่วนโจยังเดินตามหญิงสาวมาที่รถอย่างห่วงใย

           “พี่โจ เพื่อนรอพี่กันอยู่นะคะ”

           “ไหวแน่นะ ให้พี่ขับรถให้ไหม”

           “ไม่ได้เมาจริง ๆ ค่ะ บ้านพี่แม็คห่างจากที่นี่แค่ห้าโลเอง”

           “...”

           “คุณโจไม่ต้องรีบนะครับ พวกกูรอมึงคนเดียวเนี่ย!”  โจรอจนเธอเข้ามามอยู่ในรถถึงยอมเดินกลับไปที่รถของตัวเอง พร้อมกับเสียงแซวของเพื่อนที่ดังขึ้น มายด์จึงขับรถออกมา

.....

         บ้านสองชั้นหลังหนึ่งที่ชั้นล่างเปิดเป็นร้านสักยังเปิดไฟสว่างจ้าเพราะเจ้าของบ้านและเพื่อน ๆ ตั้งวงสังสรรค์กันอย่างไม่เลิกรา

แกร้งง

“ว่าแต่ไอ้แม็ค”

“ว่า”

“ไม่โทรไปหาเดียร์หน่อยเหรอ ”    แม็คลอบถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้าแล้วยกแก้วกรอกน้ำเมาลงคอ

“ช่วยไม่ได้ กูแค่เอาเล่น ๆ เสือกปล่อยตัวเองท้อง” ขนาดคนฟังเป็นเพื่อนเขายังรู้สึกเจ็บแทน หากเดียร์น่ามาได้ยินเองกับหูคงรับไม่ไหว แต่ก็เป็นเพราะเธอคิดจะถอดเล็บเสือทั้งที่รู้ว่าเสือตัวนี้มันไม่เชื่องง่าย ๆ

“ไม่กลัวพี่ชายเดียร์น่าเหรอวะ ระดับมาเฟียนะมึง”

Rrrrr

         แม็คหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นเมื่อผู้หญิงอีกคนที่เขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งโทรมา

           “ถึงไหนแล้ว”

           “แม็คขา ซินดี้ไม่ได้ไปหาแล้วนะพอดีว่าเพื่อนลากมากินเหล้าด้วยแล้ว”   ปลายสายทำน้ำเสียงออดอ้อนเพราะผิดนัดเขา และมันทำให้แม็คถอนหายใจนิดหน่อย ‘เขาทิ้งเดียร์น่ามาก็เพราะเธอ’

           “กินเสร็จตอนไหนก็มาสิ”

           “ก็ได้ค่ะ แต่ไม่รู้นะคะว่าจะไปตอนไหนเพราะตอนนี้เพิ่งจะเริ่มมากันเอง”

           “อืม”

           

บรื้นน

“รถใครวะ น้องมึงป้ะ”

“อืม”  แม็คตอบเพื่อนพลางขมวดเรียวคิ้วชนกันเพราะนี่มันก็เที่ยงคืนกว่าเข้าไปแล้วทำไมน้องสาวเขายังขับรถมาที่นี่ ก่อนจะรีบลุกมาหาที่รถเร็วว่าคนน้องที่ทำอะไรท่าทางเชื่องช้ากว่าปกติ

“ไปไหนมา”

“มายด์มากินเลี้งวันเกิดพี่รหัสแถวนี้ ขอนอนนี่คืนนึงนะ”

“อืม ไปสิ”

“สวัสดีครับน้องมายด์”   หญิงสาวยิ้มตาหยีให้เพื่อนของพี่ชายที่ท่าทางเมาแอ๋ เธอจำได้แค่เขาเป็นหนึ่งในเพื่อนของแม็ค

“สวัสดี...ค่ะพี่...”

“โยค้าบ”

“ค่ะพี่โย...”  คนตัวเล็กยืนโอนเอนครู่หนึ่งจึงเดินขึ้นชั้นบนเข้าห้องที่เธอเคยมานอน และเพราะยังอยู่ในชุดนักศึกษาจึงทำให้รุ่นน้องของแม็คเผลอมองเรียวขาขาว ๆ ของเธออย่างลืมตัว

เพี๊ยะ!

           “พี่แม็ค!”

           “น้องกู”

บรื้นนน

“รถใครอีกวะไอ้แม็ค”

“ไม่รู้”  เจ้าของบ้านขมวดคิ้วเพราะรถยนต์มาจอดอีกนั้นไม่ใช่ของผู้หญิงคนใหม่ของเขาอย่างแน่นอน และกี่วินาทีต่อมาก็มีรถบิ๊กไบค์สามคันมาจอดใกล้ ๆ กัน

“เหี้ย!”

เพียงวินาทีคนกลุ่มนั้นก็ปรี่เข้ามาหาพร้อมอาวุธในมือทั้งปืน ไม้หน้าสาม จากที่เมา ๆ กันอยู่ก็เกือบสร่าง

“พวกมึงเป็นใคร!”  แม็คถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะสีหน้าแต่ละคนดูเหมือนจะพร้อมลงมือกันเต็มที่ ทั้งที่เขาไม่เคยเจอคนพวกนี้กระทั่งคนที่ลงจากรถยนต์เดินมาเผชิญหน้า

“มองหน้ากูดี ๆ สิ”

“ไอ้เดย์...”

ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!

ไม่ทันตั้งตัวแม็คก็ถูกหมัดหนัก ๆ สาดเข้าหน้าสามทีติด ส่วนคนที่เหลือก็ถูกพวกของเดย์รุมกระทืบไม่ต่างจากเจ้าของบ้านที่ถูกลูกพี่ของเขาซัดอย่างบ้าคลั่ง

“โอ๊ย! อย่าทำกู!”

ปึก! ตุบ! ผัวะ! เพล้ง!

หลังจากระบายอารมณ์ที่เดือดพล่านไปหนึ่งยกแม็คก็กองอยู่กับพื้น ก่อนที่เดย์คว้าปืนที่พกมาพร้อมจะลั่นไกใส่เดนนรกที่ทำระยำกับน้องสาวตัวเอง

กริก

“ใจเย็นดิเฮีย!”

“ใช่เฮีย ให้พวกมันแดกตีนก็พอแล้วอย่ายิงมันนะ”

ปึก!

“อ๊าา!” เดย์เตะเข้าที่ปลายคางของแม็คจนฟุบไปกับพื้นอีกครั้ง ก่อนจะใช้เท้าเหยียบที่ท้ายทอยแววตาที่เต็มไปด้วยความน่ากลัว....เขาไม่สน มันสมควรตาย

“เฮีย...ใจเย็น ๆ ”

“เสียงดังอะไรกันน่ะ... กรี๊ด!”   เจ้าของเสียงหวานเบิกตากว้างเมื่อเห็นสภาพของพี่ชายกับเพื่อนเต็มตา อาการมึนก่อนหน้าหายวาบไปเป็นปลิดทิ้ง

“พี่แม็ค!”

ตึก ตึก ตึก

สองเท้าหนาตรงไปหาเป้าหมายทันที แม็คที่รวบรวมกำลังจะลุกขึ้นแต่ก็ต้องล้มลงอีกเมื่อถูกไทเกอร์ฟาดด้วยไม้ในมืออย่างไร้ความเป็นมนุษย์ ปึก!ปึก! ปึก!

“เอื้อ!”

อีกเพียงนิดเดียวมายด์ก็จะรอดพ้นแต่ก็ช้ากว่าอุ้งมือมัจจุราชที่คว้าเอวเล็กของเธอไว้ได้ก่อนประตูจะปิดลง

“ปล่อยนะ! กรี๊ดด! ช่วยด้วย!”

“ปล่อย...”

ปึก!

“พี่แม็ค!กรี๊ด!”  ภาพสุดท้ายคือพี่ชายของเธออยู่ในสภาพเลือดอาบหน้าไม่เว้นแม้แต่นัยน์ตา ใจของคนเป็นน้องแหลกสลาย แต่เธอก็ตกที่นั่งลำบากเพราะกำลังถูกชายตัวสูงลากออกมาจากบ้าน

“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”

ปัง!      หญิงสาวที่ถูกบังคับขึ้นนั่งบนหน้าตักในรถของเขาใจคว่ำใจหงายเมื่อเขาลั่นปืนขึ้นฟ้า เธอหายใจผิดจังหวะด้วยความหวาดกลัวเพราะปืนกระบอกนั้นกำลังจ่ออยู่ที่ข้างขมับระยะเผาขน

“อย่าให้กูหงุดหงิด หัวมึงกระจายแน่”

บรื้นนน หลังจากลูกพี่ขับรถออกไปไทเกอร์ก็จัดการกับคนที่ทำลายหัวใจของเขาต่อ ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนของแม็คก็ต้องเจ็บไม่น้อยไปกว่ากัน

ผัวะ!

           “มึงแม่งเหี้ย! ไอ้สัด!”

           “เอื้อ...อย่าทำพวกกูเลย ยอมแล้ว...”

           “แม่งเอ๊ย!”  

ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!  ไทเกอร์กระหน่ำซัดอีกฝ่ายให้สาแก่ใจที่บังอาจทำเดียร์น่าเจ็บช้ำจนแม็คแน่นิ่งไปคล้ายคนตายไปแล้ว

           “กลับ!”