Nobela ni อโดนิส

“ลองดูมั้ยล่ะ”อาหารที่หญิงสาวทำด้วยความตั้งใจเป็นหม้ายเก้อเพราะพวกเขามีเวลาไม่มากพอในการจะเสียกับอย่างอื่นไปพอสมควรเลยไม่มีเวลากินมัน“หน้าตานี่เบิกบานมาเลยนะ”“ก็คนมันอารมณ์ดี”“เหอะ แพรทิ้งนายนี่อีกสักทีก็ดีนะ” แววตาแข็งกระด้างสาดใส่แคลอรีนอย่างจริงจัง“ล้อเล่นน่า ถ้านายไม่เลวใครจะไปทิ้งจริงมั้ยแ

Special episode.เพียงชั่วแว้บหนึ่งเท่านั้นที่มีความคิดว่าควรให้โอกาสเธอก็มอบมันให้เขาอย่างง่ายดาย จากที่เดิมทีตั้งใจว่าจะไม่กลับมาแน่มันชั่ววูบจริง ๆแหวนไข่มุกไม่ใช่ของหมั้น ไม่ใช่ของแต่ง เขาบอกว่าให้เพราะอยากให้เธอจำว่าความรักครั้งใหม่มันเกิดขึ้นที่ไหน ให้จำแค่ตรงนั้นพอ“แพร” ชายหนุ่มสวมเพียงกางเ

“ระหว่างที่รอก็ไม่เคยว่างเลย เอาอะไรมาบ่น”“ก็มันไม่รู้ว่ารอแล้วได้อะไร”“งั้นก็กลับไปรักสนุกเถอะ มาฝืนตัวเองอยู่ทำไม”“ไม่ได้ฝืน เธอก็เห็นว่าตอนนั้นฉันไม่มองใครอีกเลย” ความรู้สึกผิดถูกเหวี่ยงมาให้หญิงสาวอย่างตั้งรับไม่ทัน เมื่อตอนนั้นเธอบอกว่ารู้สึก เขาก็พร้อมจะเปลี่ยนอย่างไม่ต้องปรับตัว“เจ็บอยู่ห

ตอนที่38 น้ำแตงโมแสนหวาน (จบ)แสงแดดที่แรงจนพื้นหาดทรายร้อนกรุ่นไม่ทำให้พริตาชะลอความเร็วของเท้าที่เดินฉับ ๆ ไปอย่างไม่มีจุดหมาย โดยที่หญิงสาวนั้นรู้ดีว่ามีอีกคนคอยเดินตามมาไม่ห่างนัก เธอเดินเรื่อย ๆ จนจากที่หงุดหงิดให้พี่ชายก็เริ่มเย็นลง สองเท้าก็ก้าวช้าลงเช่นกัน ก่อนจะมีเสื้อเชิ้ตตัวหนึ่งมากางบังแ

“น้องกูจะไปไหนต้องรายงานมึงด้วย?” พีระเดินออกมาจากบันไดเมื่อหยุดมองทั้งสองคนมาพักหนึ่งแล้ว มุ้งมิ้งงุ้งงิ้งกันจนเขาจะอ้วกอยู่แล้ว ชายหนุ่มนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวไม่ไกลกันนักมองหน้าสองคนนั้นสลับกันไปมาอย่างครุ่นคิด“ไอ้เอว่าจะมาพาไปกินข้าว”“เดี๋ยวผมพาไปกินเอง”“เสือกอะไรด้วยมึงน่ะ”“เมียผม ทำไมต้องให

ตอนที่37 ไม่รู้จะพูดคำไหนหลังอาบน้ำเสร็จดีแลนก็สวมเพียงกางเกงขาสั้นโดยไม่ลืมคว้าเสื้อยืดขึ้นพาดบ่ามาด้วย เขาเดินมาหาพริตาที่ร้านค้าของรีสอร์ท วันนี้บรรดาแม่บ้านจึงได้รู้เองว่าฝรั่งที่พวกเธอกลัวคือคนรู้จักของน้องสาวเจ้านายนี่เอง“ทายาให้หน่อย”“วินล่ะ”“หลับ”“แคล...”“ไม่เอาหรอก เราไม่ชอบกลิ่นยา” ห

Special episode.เงินโอนเข้าบัญชีxxx200,000บาท“อะไรเนี่ย”“มีอะไร”“มีเงินโอนเข้าตั้งสองแสนค่ะ “ อชิรญารีบเข้าแอปธนาคารว่าเงินนั้นมีที่มาจากไหน แต่มือหนาของชายหนุ่มก็วางบังบนหน้าจอสมาร์ทโฟนของเธอซะก่อน“คะ?”“พี่โอนให้เอง”“ให้เหรอคะ”“อืม วันนี้เงินส่วนแบ่งผับออก พี่ให้เธอครึ่งหนึ่ง”“มากไปหรือเปล่าคะ” ถึงเธอจะเกิดในครอบครัวที่มีฐานะพอสมควร แต่สองแสนมันก็มากสำหรับเธอกับเขาที่อายุแค่ยี่สิบต้น ๆ อยู่ดี“มีแต่มันจะน้อย พี่อยากให้เธอหมดทั้งชีวิตเลยด้วยซ้ำ” เจเลอร์แย่งสมาร์ทโฟนของเธอไปจากมือนิ่มก่อนจะวางมันบนโต๊ะเล็ก ๆ หน้าโซฟาแล้วรั้งเธอเข้ามาจูบอย่างอ่อนโยน“ไม่ต้องให้อายก็ได้ค่ะ แค่ทุกวันนี้พี่เจเลอร์จ่ายค่าข้าว ค่าช็อปปิ้งให้มันก็พอแล้ว”“พี่ไม่เสียดายที่ให้อะไรเธอเลยนะ ภาพในหัวมันไม่เคยไม่มีเธอเลย เงินมันก็ไม่ได้ไปไหนหรอก”“ขอบคุณนะคะ”“จะโอนใหทุกเดือน ได้มากหรือน้อยก็คนละครึ่งกับพี่” เจเลอร์เกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าออกให้พ้นกรอบหน้าจิ้มลิ้มและจุมพิตที่หน้าผากมนอย่างที่ชอบทำ ท่อนแขนรั้งเธอเข้ามากอดแน่นก่อนจะปิดเปลือกตาลงทั้งที่เคยคางหน้าศีรษะของเธออยู่ ลมหายใจของเขาสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่า

ตอนที่40 หายไปสักพัก (จบ)เจเลอร์ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนและกอดแน่นราวกับกลัวของรักชิ้นนี้จะหาย ปลายจมูกโด่งแดงกล่ำปล่อยน้ำตาให้ไหลอย่างหมดสิ้นภาพเสือผู้เย็นชาในอดีต ร่างสูงสั่นโยนจนจนหญิงสาวที่ฝืนไม่ให้น้ำตาไหลต้องยอมแพ้ ‘เธอก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้น’“ถ้าพอใจแล้วก็กลับมานะ”“ฮึก..ฮืออ”“พี่รักเธอนะ ครั้งนี้พูดจริง”“อย่าพูดได้มั้ย” อชิรญาพูดเสียงอู้อี้เพราะฝังใบหน้ากับแผงอกแน่นหนั่น และเสื้อของเขาก็เปียกชุ่มน้ำตาของเธอ“ครั้งนี้ไม่โกหกแล้ว อย่าเป็นแบบนี้อีกได้มั้ย...เจ็บจะตายแล้ว”“ขอ..”“อย่าขอโทษ เธอไม่ผิดอะไรเลย ไม่เคยผิด”“ปล่อยเถอะ” เจเลอร์ยอมคลายอ้อมแขนออกเมื่อในที่สุดแล้วเธอก็ยังขอให้ปล่อย เขามองแผ่นหลังของผู้หญิงที่ต้องยอมรับกับหัวใจว่ารักผ่านม่านน้ำตา ‘คนนี้..ที่รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้ว’ แต่ก่อนที่เธอจะเดินไปจากเขายังรั้งเธอไว้ด้วยคำพูดอีก“ไม่มีครั้งต่อไปแล้วแมวน้อย”“...”“ขอโอกาสพี่สักครั้ง จะไม่ทำผิดไม่ทำร้ายแมวน้อยของพี่อีกแล้ว”“...”“ถ้าพี่ทำให้เสียใจอีกแม้แต่เรื่องเดียว พี่จะยอมไปไม่ยุ่งกับเธออีกเลย” ไหล่คนตัวเล็กสั่นไหวเพราะสะเทือนใจในแต่ละประโยค เรียวนิ้วเกลี่ยเช็ดน้ำตาที่ไ

ตอนที่39 ปล่อยแสนดีเหลือบมองคนที่ร้องไห้หนักเป็นระยะ ทั้งที่ทำสิ่งที่ตั้งใจสำเร็จแล้วคือทำให้ผู้ชายคนนั้นเจ็บ แต่คงลืมไปว่าตัวเองก็ยังรักเขาถึงได้เจ็บไปด้วยแบบนี้ ก่อนที่จะต่างแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเองไปอชิรญานั่งเหม่อที่โซฟาตัวใหญ่ หญิงสาวพยายามยิ้มที่ได้เอาคืนเขาแล้ว แม้ว่าความเจ็บของเขาอาจจะน้อยกว่าที่เธอเจอ แต่น้ำตาก็ดันไหลออกมาง่าย ๆ เพียงเห็นนาฬิกาที่เขาถอดลืมไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหันหน้าหนีไม่อยากมองอะไรที่เป็นของเขา...ต่อไปนี้ขาดกันจริง ๆ สักที.....วันต่อมาเจเลอร์อยู่กับตัวเองพร้อมแอลกอฮอลที่หมดไปแล้วถึง 3 ขวด ชายหนุ่มยังคิดว่าตัวเองไม่ได้เมาเพียงแต่ลุกขึ้นจะไปเอามันเพิ่มแล้วก็โอนเอนเล็กน้อยเท่านั้น เขาที่เริ่มควบคุมร่างกายไม่ได้จึงนั่งลงที่พื้นพิงแผ่นหลังกับโซฟาคว้าบุหรี่เบื้องหน้าขึ้นมาสูบเผื่อสมองมันจะเบาลงบ้าง ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยคิดว่าจะต้องมาร้องไห้เพราะผู้หญิงเลยสักครั้ง และผู้หญิงคนนั้นก็ดันเป็นคนที่ตัวเองเคยลั่นเอาไว้ว่าจะไม่เอา ไม่หวง ‘ถึงจะไม่เคยมีความรัก แต่ก็รู้ว่าที่ต้องเจ็บแบบนี้ก็เพราะรักเธอ’“มันเป็นอะไรวะ” แม็กซ์เวลไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาถามไมเคิลที่ถือวิ

ตอนที่38 คำว่ารัก22.00น.เจเลอร์นั่งที่โซฟาในห้องของเธอราว 5 ชั่วโมงจนนึกโมโหขึ้นมา แต่ก็ไม่รู้ว่ากำลังโมโหให้กับอะไร เกิดมาเพิ่งเคยรอ เพิ่งลิ้มรสชาติของการถูกเมิน ชายหนุ่มเริ่มหายใจลำบากมากขึ้นทุกที นัยน์ตาแดงกล่ำเพราะน้ำตามันก่อตัวแต่เขาไม่ยอมให้มันได้ไหลออกมาง่าย ๆตืด ตืด“ว่าไงครับเพื่อน”“ไอ้ไมค์อยู่กับมึงหรือเปล่า” “มันก็อยู่นี่แหละ มีอะไรวะ” “ขอคุยกับมันหน่อย” เสียงเอะอะจากปลายสายบ่งบอกว่ามีปาร์ตี้กันอย่างสนุกสนาน ไม่ถึง10 วินาทีไมเคิลก็กรอกเสียงยานยืดเข้ามา “สวัสดีครับคุณเจเลอร์” “แสนดีอยู่ที่ไหน” ปลายสายเงียบไปเพราะตื่นคำถามของเขา ก่อนที่จะได้คำตอบ “กูจะไปรู้ได้ไง ไม่ได้เสียบคาไว้” “เมียมึงเอาเมียกูไปไหนไม่รู้ กูติดต่อไม่ได้” “กูไม่รู้จะให้ทำยังไงวะ” “ออกตามหาแม่งทุกที่เลย หาให้เจอ” “ไอ้บ้า กรุงเทพฯนะไม่ใช่โรงแรมที่ไปเคาะเรียกทีละห้องแล้วจะเจอ ออกมาหาพวกกูนี่มา” “...” “มาเถอะ ยังไงคืนนี้อ๊ะอายก็กลับไปที่ห้องอยู่ดี ไม่หนีไปไหนหรอก”.....เคนประกบหญิงสาวทั้งสองคนที่นั่งตรงบาร์เครื่องดื่มไว้ไม่ห่าง ถึงจะรู้ว่าอชิรญาเป็นของหวงของเพื่อนแต่มันก็น่าเสียดายถ้าสุดท้ายแล้ว

ตอนที่37 เป็นเอามาก “ปรางยอมเป็นคนในความลับก็ได้ค่ะ”เจเลอร์กดบล็อกมะปรางทุกช่างทางการะติดต่อ เมื่อมั่นใจว่าคนที่อยากรักษาไว้คืออชิรญาเพียงคนเดียว และก็ไม่ได้อยากเล่นสนุกกับผู้หญิงคนอื่นขนาดนั้น ‘เขากำลังแคร์ และอยากให้เธอมีความสุขเวลาที่อยู่ด้วยกัน’“ไม่มีเวลาไปซื้อใหม่เลยเหรอวะ หรือมึงช็อตเงิน?” แม็กซ์เวลถามเรื่องเงินกับคนที่สะสมรถราคาคันละ 10 ล้านขึ้นอย่างขำ ๆ“จะไปซื้อวันนี้”“เออซื้อเหอะ เห็นแล้วสมเพช”“เมื่อคืนมะปรางเมาที่ผับเรา เละ”“...”“มึงเทมะปรางทิ้งเหรอวะ”“ไม่ได้อยากได้แต่แรก” เจเลอร์ตอบเสียงเรียบก่อนจะพิมพ์ข้อความไปอ้อนใครบางคนอย่างที่ไม่เคยทำมันมาก่อนแมวน้อย “ปวดหัว ตัวร้อนด้วย”“สงสัยติดไข้จากเธอ”“มึงเกลียดแมวไม่ใช่เหรอ ทำไมเม็มชื่ออ๊ะอายแบบนั้น”“เสือก!”“ตัวมึงร้อนนี่หว่า ไปทำอะไรมาไข้แดกวะ”“ไอ้ไมค์มึงว่างมั้ย” เขาหันไปคุยกับไมเคิลที่นั่งถัดไปจากแม็กซ์เวล“ก็ว่าง ทำไมวะ”“กูจ้างซัดปากไอ้เหี้ยนี่สักที รำคาญ”“แหม โมโหกลบเกลื่อนนะมึง” เขาเลิกสนใจคนรอบข้างเพราะรอปฏิกิริยาของคนในแชท... เธอเปิดอ่านแต่ไม่ตอบกลับมา“มึงเห็นความฉิบหายของเสือที่หลงรักเหยื่อมั้ยไอ้ไมค์ เ

ตอนที่36 อย่าทำแบบนี้บรรยากาศในลิฟต์เงียบกริบเหมือนไม่มีคนเข้าใช้งาน เจเลอร์มองเสี้ยวหน้าของคนที่แสดงแต่ความเย็นชาทั้งที่เขากำลังร้อนวูบวาบรอระเบิด อยู่ ๆ มันก็ทนไม่ได้ที่โดนเฉยเมย อย่างที่ตัวเองเคยทำกับผู้หญิงที่เป็นทางผ่านในชีวิตมาก่อน“หิวมั้ย”“ถามตอนถึงห้องแล้วเนี่ยนะ”ติ๊งตึก ตึก ตึกเสียงรองเท้าส้นสูงเดินไปที่ห้องจวนจะถึงแต่คนตัวสูงยังเดินอย่างช้า ๆ มองด้านหลังของเธอที่เคยเป็นคนน่ารักสดใส หากยังเป็นแฟนกันอย่างสนิทใจอยู่อชิรญาคงเป็นคนรักที่ดีได้ไม่น้อย“อย่าไล่ ฉันไม่ไป” อชิรญาหันกลับมามองเขาที่เอาตัวเองเข้ามาในห้องเดียวกันเรียบร้อย ก่อนจะเดินเข้ามาหาโดยจ้องตาคมเข้าอยู่ตลอด คนตัวเล็กเขย่งเท้าเพิ่มความสูงเพื่อที่จะจูบกลีบปากหนา เขาก็อำนวยความสะดวกให้ด้วยการย่อตัวลงอุ้มเธอให้เกี่ยวขาอยู่ที่เอวสอบ“อ่อยฉันอีกแล้วนะ”“ไม่ได้เหรอ”“ได้เสมอ เธอไหว?”“ไม่ไหว”จุ้บเธอแตะกลีบปากบนแก้มสากเร็ว ๆ แล้วขืนตัวออกก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เจเลอร์รู้ตัวดีว่าวันนี้มองเธอเป็นรอบที่ร้อย แต่ถึงอย่างนั้นสองเท้าก็เดินตามเจ้าของห้องไปอย่างไม่ลังเล ‘ยิ่งรู้สึก ยิ่งถลำลึกอยากเกิ

ตอนพิเศษ3 ปีต่อมาที่ไหนมีแสนดี ที่นั่นมีไมค์...แม่ และพี่ชายของแสนดีไม่ชอบหน้าไมเคิลเท่าไรเพราะวันนั้นเขาเป็นคนออกหน้าว่าทำให้หญิงสาวเปลี่ยนใจไม่หมั้นเอง ‘แน่นอนว่าระหว่างหมอใจบุญ กับเด็กวิศวะฯจบใหม่ ผู้ใหญ่อยากได้หมอเป็นลูกเขยอยู่แล้ว’ แต่นอกจากแสนดีเขาก็ไม่ได้สนใจใครเลย เพราะคนที่เขารัก...เธออยู่ตรงนี้“มองอะไรนักหนา”“เธอสวย” แสนดีบิดยิ้มเขินที่ถูกชมซึ่ง ๆ หน้า ถ้าเป็นแม่กับพี่ชายคงบ่นว่าโป๊ไป… แต่คนรักเธอเขาบอกว่าโอเค“จะมาหวานแข่งกับเจ้าบ่าวเจ้าสาวกันเพื่อ?”“เกี่ยวอะไร กูนั่งของกูอยู่นี่”“แต่งต่อเลยมั้ยล่ะ จะได้ไม่ต้องเก็บของ”“ก็ดีนะ” เขามองเมียตัวเองด้วยความลุ่มหลงที่ไม่เคยลดน้อยลง ไม่น่าเชื่อว่า 3 ปีที่ผ่านมาเขากับเธอไม่เคยทะเลาะกันแม้แต่ครั้งเดียว อาจเพราะก่อนจะรักกันได้ทะเลาะกันมามากแล้วอ๊ะอาย เจ้าสาวแสนสวยในคืนนี้แก้มแดงกล่ำเพราะเพื่อนเจ้าบ่าวมอมเธอโต๊ะละหนึ่งแก้ว เจเลอร์คอยประคองเธอเหมือนพ่อกับลูกวัยหัดเดินทำให้แขกในงานพากันเอ็นดูทั้งคู่ผัวเมียตามกฏหมายหมาด ๆ“แสน! ฮือ...” อ๊ะอายโผเข้ามากอดเมื่อถึงโต๊ะที่แสนดีนั่งอยู่ ก่อนจะพากันน้ำตาคลอเมื่อนึกถึงการผ่านอะไรต่ออะไรก

ตอนที่42 กลับมามั้ยหนึ่งสัปดาห์ต่อมาเม็ดน้ำตาร่วงเผาะราวหยดน้ำเพียงเผลออ่านข้อความที่ส่งเข้ามาในทุกวันตั้งแต่คืนนั้น เขาเว้นระยะให้แล้ว และไม่ทำให้เธอรำคาญด้วยการส่งมาแค่วันละหนึ่งข้อความเดิม ๆ ‘กลับมามั้ย’ “แสน มีปัญหาอะไรหรือเปล่าลูก”“เปล่าค่ะ” เธอรีบเก็บมือถือใส่กระเป๋าแล้วออกไปจากห้องลองชุด แม่ของหมอเปรมกับเขานั่งรออยู่ที่ห้องรับรองลูกค้ามองเธอแววตาชื่นชมกับชุดที่พวกเขาเลือก“น่ารักกว่าชุดที่แล้วตั้งเยอะแหนะ ชุดนั้นมันโป๊ไปนิด”“คุณป้าว่าดีก็เอาชุดนี้ก็ได้ค่ะ”“เอาชุดนี้แล้วกันเนอะ ชุดนั้นพี่ก็ว่ามันเปิดมากไปจริง ๆ” หมอเปรมเงยหน้าจากมือถือออกความเห็น พวกเขาเป็นผู้ใหญ่ก็อยากให้เธอดูเรียบร้อยไม่แปลกหรอก“ให้แก้ตรงไหนมั้ยคะ”“น่าอกแน่นไปค่ะ ขยับออกให้นิดนึงก็ดี”“ค่ะ พี่จะรีบแก้แล้วจะโทรให้มาลองอีกรอบนะคะ” เธอพยักหน้าก่อนจะหมุนกลับเดินเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับอีกครั้ง ยิ่งใกล้วันเธอยิ่งรู้สึกแปลก ๆ“ไม่ต้องไปส่งแม่หรอก แม่ว่าจะแวะดูเครื่องเพชรต่อเลยเผื่อเจอสวย ๆ จะได้ซื้อให้แสนดีใส่วันงาน”“แล้วแสนจะแวะไหนต่อมั้ย”“ไม่ค่ะ”“คงจะไม่อยากกินอะไรหรอก กลัวอ้วนขึ้นน่ะสิ” แม่ของหมอเปร

ที่โคตรดี1268 คำตอนที่41 ฝันที่โคตรดีหัวใจแกร่งกระตุกวูบสงสารเธอจับใจเมื่อยกไฟสูงแล้วเห็นว่ารถที่จอดติดฝนอยู่คือรถของแสนดีที่โทรหาเขาเมื่อสิบนาทีที่แล้ว เขาลงจากรถอย่างไม่คิดเยอะแม้ว่าจะต้องเปียกฝนก็ตามก็อก ๆ“แสนดี!”“ฮือ…ไมค์รถมันดับ…”พรึ่บเธอโผกอดเขาเนื้อตัวสั่นเทาน่าสงสาร เขาลูบหน้าที่เปียกปอนของตัวเองก่อนจะสะบัดหน้าไปแรง ๆ ไล่ความเมาก่อนหน้าทิ้งไป“เก็บของมา ทิ้งรถไว้นี่ก่อนเดี๋ยวให้ช่างมาเข็น” เธอทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย และเมื่อเธอลงจากรถเขาก็ทำหน้าที่เอามือบังเม็ดฝนไม่ให้โดนหน้าเธอจนถึงรถ…ทั้งที่เขาเองก็ต้องเจ็บเหมือนกันปึง“ไม่ต้องกลัวแล้วฉันอยู่นี่แล้ว” สิ่งแรกที่ทำคือใช้มือลูบหยาดฝนออกจากใบหน้าให้หญิงสาว ก่อนจะเอาแจ็กเก็ตที่มีในรถให้เธอห่ม ส่วนเขาก็ถอดเสื้อออกเหลือเพียงกางเกงที่เปียกชุ่ม“ขะ..ขอโทษที่โทรหานายนะ ฉันไม่รู้จะโทรหาใครจริง ๆ”“ก็ยังดีที่คิดถึงกันอยู่” ในความมืดเธอไม่รู้ว่าเขายิ้มหรือเปล่า แต่ในน้ำเสียงนั้นเหมือนไม่เหลือคนที่เจ็บเพราะเธออยู่เลย ‘มูฟออนไปแล้วเหรอ’ต่างคนต่างเงียบเมื่อชายหนุ่มจอดรถที่ใต้คอนโดของเขาแทนที่จะไปส่งที่คอนโดของเธอ“ไปหาไอ้เปี๊ยก

ตอนที่40 ถึงเวลาก็ลืมมือนิ่มสั่นเทาเมื่อเข้าไปส่องอินสตราแกรมของไมเคิลแล้วเจอวิดิโอถ่ายจากด้านหลังเธอที่กำลังเดินบนหาดทราย จากกันไปแล้ว เธอยกมือขึ้นปิดปากร้องไห้โฮเมื่อรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่เขาได้รับ ‘เขารักเธอขนาดนี้เลยเหรอ’ ตั้งแต่วันนั้นก็หนึ่งสัปดาห์พอดีที่ไม่ได้เจอ และแคปชั่นนี้เพิ่งผ่านมาไม่กี่ชั่วโมง เลื่อนดูโพสต์เก่า ๆ ก็มีแค่รูปคลับกับรถหรู“คุ้น ๆ นะ” “แฟนพี่ไมค์เหรอ” “มีเมียเมื่อไหร่วะ” “อ้าว จากไปไหนล่ะ”.....ปัก!ปัก!ปัก!เสียงกระสอบทรายถูกหน้าแข้งสาดใส่ครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างบ้าคลั่งทำเอาคนอื่น ๆ ในค่ายมวยหน้าแหย ไม่มีใครกล้าเป็นคู่ซ้อมให้ผู้ชายตัวโตที่เอาแมวใส่ตะกร้ามาด้วยแถมยังแย่งพัดลมพวกเขาไปให้มันอีก“โมโหใครเปล่าครับเนี่ย แรงไม่มีตกเลย” เขาถอยไปนั่งเก้าอี้ข้าง ๆ ตะกร้าแมวก่อนจะรับขวดน้ำเย็นจากเด็กในค่ายมาดื่มและล้างเหงื่อบนหน้า เขามาระบายอารมณ์ใส่กระสอบทรายเพราะรู้ข่าวว่าเรื่องหมั้นคือเรื่องจริง ไปโกรธเธอก็ไม่ได้เพราะตอนเธอหายก็สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าอะไรก็ยอม“พี่ ไอ้แมวนี่พี่เอามันด้วยทุกที่เลยเหรอ”“อืม”“แสดงว่าพี่รักมันมากเลยนะเนี่ย” ไมเคิลมองไปในตะกร

ตอนที่39 ใจร้ายเวลาผ่านไปนานเท่าไรแล้วไม่รู้แต่แต่น้ำตายังไหลไม่ขาดสายเพียงแค่ไม่ได้ฟูมฟายแล้วก็เท่านั้นเองปึง“กูอยู่ได้”“…”“กูอยากอยู่คนเดียว” เมื่อยังไร้เสียงจากคนที่เข้ามาใหม่เขาก็ลืมตาขึ้น นัยน์ตาแดงกล่ำมองหาว่าคนที่พูดด้วยคือใครและแล้วหัวใจก็กลับมาเต้นได้อีกครั้งทั้งที่ก่อนหน้านี้มันเหมือนจะหมดลม“นายไม่ควรอยู่ห้องฉันนะ”“ขออยู่แค่คืนนี้ แล้วจะไม่กวนใจ”“อืม ฉันแค่มาเอาโทรศัพท์เดี๋ยวก็ไปแล้ว” หญิงสาวเดินไปหยิบมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะเบื้องหน้าโซฟาที่เขานั่งอยู่ เธอมองเปี๊ยกที่ไม่สนใจกันเลยสายตาละห้อย อยากกอดแต่มันดันออเซาะอยู่กับอกของเขา“ไม่ต้องไปไหนหรอก นี่คือห้องของเธอ”“พี่หมอเปรมรอฉันอยู่”“ปล่อยให้มันรอบ้างจะเป็นไร ฉันรอเธอที่หนีหายไปใจจะขาดไม่เห็นแคร์” หญิงสาวเลือกเดินหนีเมื่อโดนค่อนขอดก่อนจะถูกกอดจากทางด้านหลังรั้งเอาไว้ และต้องขมวดเรียวคิ้วสวยเมื่อรู้สึกว่าตัวของเขามันน่าจะเล็กลงไปเยอะ“คิดถึงฉิบหายเลย ใจร้ายจังวะแสนดี”“นายใจร้ายกับฉันก่อน”“ขอโทษ ให้ก้มกราบตีนก็ได้ถ้ามันทดแทนในสิ่งที่ฉันทำได้” หญิงสาวอึ้ง คิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดขนาดนี้ แต่เธอไม่ได้ต้องการให้ทำแบบนี้“ป

ตอนที่38 เจ็บ…หนึ่งสัปดาห์ต่อมาเกือบสิบวันที่เขาเหมือนตายทั้งเป็น กินไม่ได้นอนไม่หลับจนถูกเพื่อนหามเข้าโรงพยาบาลไปรอบหนึ่งแล้วเขาก็หนีออกมาเพื่อมาจับสังเกตหมอเปรมที่น่าสงสัยที่สุด“ออกจากห้องก็ไปอยู่สองที่ โรงบาลกับคลินิกกูไม่เห็นมันไปไหนเลย” แม็กซ์เวลพูดพร้อมบิดตัวไปมาเพราะมานั่งรอตั้งแต่ก่อนตีซึ่งเป็นเวลาปกติที่หมอเปรมจะขับรถออกไป แต่วันนี้จะสิบโมงเช้ายังไม่ลงมา“กลับกันมั้ย วันนี้น่าจะไม่ได้อะไรเหมือนเดิม”ไมเคิลถอนหายใจรอบหนึ่งแต่ยังนิ่งอยู่เฉย ๆ ขอรออีกหนึ่งอึดใจถึงค่อยกลับ แต่แล้วเขาก็ได้รางวัลของคนรอ...“แสน...”“เชี่ย! ไอ้ไมค์มึงอย่าสติแตกนะไม่งั้นแสนดีเตลิดแน่” แม็กซ์เวลดึงตัวเขาที่จะพุ่งออกจากรถไว้พร้อมดึงสติ ก่อนจะปล่อยให้เขาออกมาตึก ตึก ตึกเขาวิ่งราวสามร้อยเมตรก็มาหยุดที่หน้ารถของหมอเปรม สองคนนั้นมองตากันครู่หนึ่งก่อนจะสอดประสานมือรวมเป็นหนึ่งเดียว น้ำตาของชายหนุ่มไหลอัตโนมัติปากสั่นระริกทั้งคิดถึง โหยหา และเจ็บสุดใจในเวลาเดียว“คืออะไรวะ”“ไอ้ไมค์ใจเย็น ๆ เว้ย”“แสนดีบอกฉันมามันคืออะไร”“ผมกับแสนดีกำลังจะหมั้นกัน คุณควรเลิกยุ่งได้แล้ว” คนที่ทำเขาแทบคลั่งตายมาตลอดเกือบ