บทที่ 1115

เซียวเหอมองนางในสภาพเช่นนี้ ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ “วางใจเถิด ข้าคอยดูอยู่ในราชสำนัก หากมีเหตุสุดวิสัย...”

พูดถึงตรงนี้ เซียวเหอก็เผลอหยุดลง

ที่จริงแล้วเขาไม่เคยคิดเลย หากมีเหตุสุดวิสัย เขาจะทำอย่างไรได้

ในฐานะผู้บัญชาการกองทหารรักษาพระองค์ เขามีทหารอยู่ใต้บังคับบัญชาสามพันนาย หากมีคนก่อกบฏบุกเข้าเมืองหลวง เขาก็ทำได้เพียงนำทหารรักษาพระองค์ปกป้องประตูวังจนตัวตาย

เขายังมั่นใจ ว่าสามารถปกป้องพระราชวัง และปกป้องฮ่องเต้ได้

แต่หากเกินกว่านั้น เขากลับรู้สึกว่ามีใจแต่ไร้กำลังแล้ว

“ว้าย ถุยๆๆ จะมีเหตุสุดวิสัยอะไรมากมายกันเล่า!”

เกอซูอวิ๋นพูดขึ้นกะทันหัน ไม่รู้ว่าเพราะคาดเดาสิ่งที่เซียวเหอคิดอยู่หรือไม่

นางถึงกับยกมือขึ้นแตะริมฝีปากของเซียวเหอ “เป็นสิริมงคล พูดอะไรก็ไม่ผิดบาป!”

เซียวเหอก็ชะงักงันไปทันที

เขามองเกอซูอวิ๋น ดวงตาคู่นั้นยังไม่ทันหายจากอาการตะลึง

เกอซูอวิ๋นถูกเขามองจนอึดอัด จึงเอ่ยว่า “มีอะไรหรือ? เวลาบุตรของเจินเหนียงพูดอะไรไม่ดี เจินเหนียงก็จะทำเช่นนี้”

นางรู้สึกว่าเมื่อครู่เซียวเหอเองก็พูดเรื่องไม่ดี

จะเรียกว่าหากมีเหตุสุดวิสัยได้อย่างไร?

ถึงนางจะไม่เข้าใจสิ่งใด แต่ก็รู้