Share

บทที่ 145

Author: โม่เสียวชี่
จิ่งเหยียน?

อุ้มไปแล้ว?

เฉียวเนี่ยนโดนวางยาปลุกกำหนัด จิ่งเหยียนอุ้มนางออกไปเช่นนั้น คิดจะทำอะไรกันแน่!

เซียวเหิงรู้สึกเพียงแค่ว่าเลือดนั้นเดือดพล่านไปทั่วทั้งกาย ก่อนจะหันหลังเดินออกไป

ก่อนจิ่งเหยียนจะมาอยู่ใต้บัญชสของเขา เคยเป็นหัวหน้าทหารของเซียวเหอมาถึงสองปี

หลังจากเซียวเหอพิการติดเตียง จิ่งเหยียนก็มาเยี่ยมเป็นประจำ

เขากลับลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท!

แม้เขาจะไม่เคยเห็นจิ่งเหยียนแตะต้องหญิงใดมาก่อน แต่หากอดยากปากแห้งมานาน ครั้นเจอสาวงามเข้า ก็ยิ่งยากต้านทาน!

ยิ่งคิดสีหน้าของเซียวเหิงก็ยิ่งดูไม่ได้

เมื่อออกประตูมาได้ก็ควบม้าออกไป ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งก้านธูป เขาก็มาถึงเรือนของจิ่งเหยียน

ประตูบ้านเปิดอ้า ไม่ใช่วิสัยของจิ่งเหยียน เห็นได้ชัดว่ายามเขาอุ้มเฉียวเนี่ยนกลับมานั้นรีบร้อนเพียงใด

เซียวเหิงอดไม่ไหว คิดถึงภาพยามจิ่งเหยียนรีบร้อนจนอดรนทนทันใดนั้นก็พลันเดือดดาลยิ่งกว่าเดิม

เขาจ้ำเท้าเข้าไปในเรือน พุ่งตรงเข้าไปยังห้องนอนของจิ่งเหยียน

คิดไม่ถึงเลยว่าจิ่งเหยียนจะเปิดประตูออกมาพอดี

ท่อนบนของเขาเปลือยเปล่า ไร้เสื้อผ้าอาภรณ์

เมื่อเห็นเซียวเหิง จิ่งเหยียนเองก็ตกใจยิ่งนัก "ท่านแม
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter
Comments (1)
goodnovel comment avatar
เรยา วงศ์เศวต
ผช เรื่องนี้เลวพอกันทุกคน
VIEW ALL COMMENTS

Latest chapter

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 992

    “ท่านพี่เซียว!”เฉียวเนี่ยนเอ่ยเรียกเสียงแผ่ว พลางก้าวตรงไปหาเซียวเหอส่วนเซียวเหอก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม แววตาแฝงรอยยิ้มอยู่เต็มใบหน้า“ได้ยินมาว่าวันนี้เจ้ากลับเมืองหลวงพร้อมกองทัพของท่านอ๋อง ข้าบังเอิญไม่ได้เข้าเวร ก็เลยมาเยี่ยมเจ้า”เซียวเหอพูดพลางปรายตามองไปยังต้นเหมยแดงนั้น “บานได้งดงามจริงๆ”เฉียวเนี่ยนเดินมาถึงตรงหน้าเซียวเหอ พอได้ยินเขาพูดเช่นนั้น ก็หันไปมองต้นเหมยแดงเช่นกัน แววตาอ่อนโยนและสงบ “ใช่ บานได้งดงามจริงๆ”“เรื่องของเจ้ากับท่านอ๋องผิงหยาง ข้าได้ยินมาแล้ว”เสียงของเซียวเหอดังขึ้นอีกครั้ง เฉียวเนี่ยนชะงัก หันกลับไปมองเขา แววตาแฝงความประหลาดใจอยู่เล็กน้อยเห็นเพียงเซียวเหอยกยิ้มบางๆ ก่อนจะเอ่ยว่า “ก็ดีนะ หากเป็นท่านอ๋อง อย่างน้อยข้าก็วางใจได้”อย่างน้อย เขารู้ถึงนิสัยของฉู่จืออี้ และก็รู้ถึงความสามารถของฉู่จืออี้มอบเนี่ยนเนี่ยนไว้ในมือของฉู่จืออี้ เขาก็ย่อมวางใจจริงๆเพียงแต่...แม้จะยินดีกับนาง แต่ในอกกลับยังเจ็บปวดแผ่วเบาอย่างห้ามไม่ได้เป็นความรู้สึกสิ้นหวังปนเสียดายทั้งที่เมื่อครั้งนั้น เขาเกือบจะได้ครอบครองนางอยู่แล้วแท้ๆเฉียวเนี่ยนจะไม่รู้ความคิดขอ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 991

    เมื่อได้ยินดังนั้น หนิงซวงก็ชะงักไปครู่หนึ่งได้ พลันเงียบสงัดลงอย่างไร้สาเหตุลุงเกิ่งรับคำว่าขอรับ จากนั้นจึงขับรถม้า มุ่งหน้าไปทางเรือนเล็กเหมือนกับว่านางได้ห่างหายจากการกลับมาที่นี่ไปเนิ่นนานเหลือเกินแล้วเมื่อยืนอยู่หน้าประตูเรือนเล็กที่คุ้นตาแต่กลับดูแปลกแยก เฉียวเนี่ยนพลันรู้สึกบางสิ่งปั่นป่วนขึ้นในอกไม่นาน หวังเอ้อก็เปิดประตูออกมาเห็นเป็นเฉียวเนี่ยน หวังเอ้อก็พลันยินดีขึ้นมา “คุณหนู?! ในที่สุดคุณหนูก็กลับมาแล้ว!”หวังเอ้อเอ่ยพลางเชื้อเชิญเฉียวเนี่ยนเข้ามาในเรือนสายตาของเฉียวเนี่ยนก็ค่อยๆ กวาดมองไปทั่วหวังเอ้อเอ่ยว่า “บ่าวทำความสะอาดเรือนทุกวันจนสะอาดหมดจด แม้แต่ห้องของคุณหนูกับพี่หญิงหนิงซวงก็ทำความสะอาดทุกวัน แม้กระทั่งเครื่องนอนก็ยังเอาออกไปตากทุกสองสามวัน ก็คิดว่าไม่แน่ว่าสักวันคุณหนูอาจกลับมาอยู่ที่นี่อีก!”ครั้งนั้นเขาได้รับความไว้วางใจจากเฉียวเนี่ยน ได้รับคําฝากฝังให้เฝ้าดูแลเรือนนี้ เขาจึงทำทุกอย่างอย่างละเอียดรอบคอบเฉียวเนี่ยนเห็นเข้าก็พลันพึงใจ พยักหน้า “มอบเรือนนี้ให้เจ้าดูแล ข้าย่อมวางใจ”พูดพลางก็ก้าวเดินเข้าไปหวังเอ้ออยากจะตามไป แต่กลับถูกหนิงซวงข

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 990

    สิบวันต่อมา คำสั่งโยกย้ายจากนครหลวงก็ถูกส่งมาจนได้ฉู่จืออี้นำกองทัพใหญ่ กลับมาอย่างมีชัย ในที่สุดก็ทันถึงนครหลวงวันที่ยี่สิบแปดในเดือนสุดท้ายของปีนครหลวงเมื่อวานเพิ่งมีหิมะตก ปกคลุมทั่วพื้นดินเป็นสีขาวสะอาดเกอซูอวิ๋นคงไม่เคยเห็นทิวทัศน์เช่นนี้มาก่อน อดไม่ได้ที่จะยกม่านรถม้าขึ้นมองออกไปที่กลุ่มชนเตอร์กิก นางเคยเห็นแต่ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่สุดสายตาและทะเลทราย แต่ไม่เคยเห็นต้นไม้สูงเช่นนี้ ภูเขาเขียวขจีเช่นนี้ยิ่งไม่เคยเห็นหิมะถล่มกดทับจนสนเขียวโค้งงอลงเช่นนี้“งามสวยเหลือเกิน...”นางอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมออกมาเมื่อเทียบกับตอนเพิ่งมาถึงแคว้นจิ้งใหม่ๆ บัดนี้เกอซูอวิ๋นพูดภาษาแคว้นจิ้งได้อย่างคล่องแคล่วผิดหูผิดตาแล้วเฉียวเนี่ยนช่วยจัดเสื้อคลุมบนตัวให้นาง แล้วจึงเอ่ยว่า “อย่าให้ลมพัดมากนัก หากเป็นหวัดขึ้นมาคงแย่”เกอซูอวิ๋นจึงยอมปล่อยม่านลงอย่างอาลัย แววตาเต็มไปด้วยความอิจฉามองเฉียวเนี่ยน “ที่นี่คือสถานที่ที่เจ้าคุ้นเคยมาแต่ก่อนใช่หรือไม่ ดีจริงๆ เลย! ดีกว่ากลุ่มชนเตอร์กิกของเรามากมายนัก!”อาจเพราะคำว่า “มาแต่ก่อน” ชวนรำลึกถึงความหลังมากเกินไป เฉียวเนี่ยนเพียงยิ้ม ไม่ได้ตอบอะไรไม่

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 989

    บนใบหน้าเฉียวเนี่ยนย้อมไปด้วยความกังวลเล็กน้อยนางหันศีรษะไปมองกระโจม แล้วจึงพูดว่า "เป็นนางที่โง่ต่างหาก!"พูดพลาง นางก็หันไปมองฉู่จืออี้อีกครั้ง เอ่ยว่า "พี่ใหญ่รู้หรือไม่? แท้จริงแล้วองค์หญิงเกอซูมิใช่องค์หญิงที่เป็นที่โปรดปรานของกลุ่มชนเตอร์กิก ดั่งเช่นข้า นางก็มีบาดแผลมากมายบนร่างกาย เป็นเพราะนางได้ยินเรื่องของพวกเรา แล้วคิดว่าท่านจะไม่แต่งกับนาง อย่างไรก็ต้องส่งนางกลับไปกลุ่มชนเตอร์กิก นางจึงคิดจะจบชีวิตตนเองจ"ฉู่จืออี้คว้าข้อมือเฉียวเนี่ยนแล้วพาเดินไปไกล "สถานการณ์ของกลุ่มชนเตอร์กิก ข้าได้รู้มานานแล้ว เบื้องหลังของนาง ข้าก็พอรู้บ้าง ดังนั้นข้าไม่เคยคิดจะส่งนางกลับไปกลุ่มชนเตอร์กิก"การส่งนางกลับไปกลุ่มชนเตอร์กิก ก็เท่ากับการส่งนางไปตายเฉียวเนี่ยนพยักหน้าช้าๆ "ดังนั้น พี่ใหญ่คิดจะทำอย่างไรหรือเจ้าคะ?"ฉู่จืออี้ตอบตามจริง "เสด็จพี่ก็มีพระโอรสอยู่หลายองค์ ดูสิว่าจะสามารถเลือกองค์หนึ่งขึ้นมาแต่งตั้งอ๋องได้หรือไม่ ข้าจำได้ว่าองค์ชายเจ็ดก็ใกล้ถึงวัยแต่งงานแล้ว อำนาจเชื้อสายฝั่งมารดาไม่ใหญ่โตนัก คงไม่เป็นภัยคุกคามต่ออำนาจขององค์รัชทายาท อาจจะเป็นตัวเลือกที่ดี""องค์ชายเจ็ด?"

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 988

    ใบหน้าเล็กๆ ของเกอซูอวิ๋นหม่นลงอย่างเห็นได้ชัดเพราะนางคิดว่าแผนของนางเมื่อครู่ช่างยอดเยี่ยมเสียจริงดังนั้นนางจึงไม่เข้าใจคำพูดของเฉียวเนี่ยนเลย “ทำไมกัน?”ทำไมถึงจะไม่เห็นด้วย?แต่งภรรยาที่เทียบเท่าภรรยาหลวง ทั้งสามารถทำให้สองแคว้นบรรลุสันติภาพยาวนาน อีกทั้งยังไม่ต้องแยกพวกเขาสองคนออกจากกัน ไม่ใช่ว่าได้ประโยชน์สองต่อหรอกหรือ?ที่สำคัญกว่านั้น นางเคยบอกแล้วว่าจะไม่รบกวนชีวิตของพวกเขา จะพยายามทำตัวเป็นคนล่องหน และนางก็ทำได้จริงตามที่พูด!ในช่วงเวลากว่าสิบปีในกลุ่มชนเตอร์กิก สิ่งเดียวที่นางได้เรียนรู้ก็คือจะทำอย่างไรให้ตัวเองเป็นคนล่องหน ทำอย่างไรถึงจะไม่ถูกมองเห็น เพื่อจะได้ไม่ก่อให้เกิดปัญหาและการถูกทุบตี!ทักษะเช่นนี้ นางฝึกมานานมากจริงๆ!เฉียวเนี่ยนเงียบไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยว่า “บนโลกนี้ คนที่รักเจ้าจริงๆ จะไม่มีวันยอมให้มีคนที่สามเข้ามาในความสัมพันธ์ของพวกเจ้า”เกอซูอวิ๋นก็ยังไม่เข้าใจ “ทำไมเล่า? บิดาของข้าและพี่ชายของข้าก็ล้วนมีภรรยามากมาย... ข้ารู้ว่าในแคว้นจิ้งก็เหมือนกัน ยิ่งผู้ชายมีความสามารถมาก ก็จะมีผู้หญิงมากขึ้น! หรือว่าท่านอ๋องจะมีเจ้าคนเดียวไปตลอดชีวิต?”“อืม”เฉ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 987

    “เจ้าไม่ต้องขอโทษข้าเลย!”เกอซูอวิ๋นขัดคำของเฉียวเนี่ยน “เจ้าไม่ผิด เจ้ากับท่านอ๋องย่อมต้องรักใคร่กันและมีใจต่อกันเพราะอยู่ร่วมกันมานาน ส่วนข้า ข้าเพียงเพราะเหตุผลต่างๆ มากมายจึงโผล่มาอย่างกะทันหัน! ข้าไม่ได้โทษเจ้า ข้าเพียงแต่...”พูดถึงตรงนี้ เกอซูอวิ๋นก็ก้มหน้าลง เสียงสั่นสะท้าน “ข้าเพียงแต่กลัวเหลือเกิน...”ก่อนหน้านี้ตอนถูกส่งมา พวกที่นางเรียกว่าพี่ชายเคยเตือนนางไว้หากไม่สามารถแต่งกับท่านอ๋องแห่งแคว้นจิ้งได้ ก็จะฆ่านาง!และตอนนี้ เฉียวเนี่ยนได้คบหาดูใจกับท่านอ๋องแห่งแคว้นจิ้งแล้ว เช่นนั้นนางจะยังแต่งกับเขาได้อย่างไร?ดังนั้น สิ่งที่รอนางอยู่ก็มีเพียงหนทางตายเท่านั้นนางกลัวเหลือเกิน กลัวว่าจะถูกพี่ชายจับกลับไปทุบตีจนตาย จึงคิดว่า แทนที่จะถูกทรมานจนตาย สู้ฆ่าตัวตายเสียดีกว่า!ทว่า นางขี้ขลาดเกินไปแม้แต่จะฆ่าตัวตาย นางก็ไม่กล้า!มัวแต่ลังเล ไม่กล้าลงมือ จนทำให้เฉียวเนี่ยนต้องบาดเจ็บที่ฝ่ามือนางคิดว่า หากจะมีใครต้องเอ่ยคำขอโทษ ก็สมควรเป็นนางต่างหากเมื่อเห็นเกอซูอวิ๋นในสภาพน่าสงสารเช่นนี้ เฉียวเนี่ยนก็ทนไม่ไหว ยื่นมือไปกอดเกอซูอวิ๋นไว้“อย่ากลัวไปเลย เจ้าอยู่บนผืนแผ่น

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status