บทที่ 19

มาเยี่ยมนางเวลานี้?

เห็นทีคงไม่ใช่การเยี่ยมธรรมดากระมัง?

เฉียวเนี่ยนลุกขึ้นพร้อมออกไปต้อนรับ เมื่อพบฮูหยินหลินก็โน้มกายลงคารวะ “คารวะฮูหยินเจ้าค่ะ”

เมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนยังไม่คิดเรียกนางว่าท่านแม่ ฮูหยินหลินก็แอบเสียใจอยู่ลึกๆ

แต่ต่อหน้าเฉียวเนี่ยน นางไม่ต้องการแสดงออกให้เห็น จึงเดินไปจับมือเฉียวเนี่ยนไว้ พาไปนั่งลงด้านข้าง “แม่กลัวว่าเจ้าจะเสียใจ จึงมาดูเสียหน่อย”

เฉียวเนี่ยนหลุบตาลงต่ำ ไม่ได้ตอบกลับ

มีเพียงดึงมือตนกลับคืนเบาๆ

ฮูหยินหลินรู้สึกถึงได้ จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย พร้อมแอบถอนหายใจก่อนจะกล่าวต่อ “ที่ผ่านมาท่านย่ารักเจ้าที่สุด แม้จะรู้ว่าเจ้าไม่ใช่สายเลือดตระกูลหลินโดยแท้ แต่ในใจนาง ยังคงเป็นหลานรักเสมอ”

ข้อนี้เฉียวเนี่ยนเห็นชอบด้วย

ใครดีต่อนาง ใครจริงใจต่อนาง นางย่อมแยกแยะออกได้

ท่านย่ารู้ตัวว่าสุขภาพไม่ไหวแล้ว ยังใช้เป็นข้ออ้างไปทูลขอฮองเฮาให้ปล่อยนางออกจากวังมา ลำพังเพียงแค่ข้อนี้ ก็นับเป็นบุญคุณใหญ่หลวงที่เฉียวเนี่ยนไม่อาจตอบแทนได้หมด

เปลือกตาที่หลุบต่ำสั่นไหวเบาๆ นางพยายามไม่ให้ฮูหยินหลินได้เห็นว่ามีน้ำตาคลออยู่

แต่อย่างไรฮูหยินหลินก็เป็นมารดาของเฉียวเนี่ยนมาถึงสิบห