บทที่ 384

จิตใจของหลินยวนพลันดิ่งลงสู่หุบเหว เมื่อคิดถึงท่าทีของเซียวเหิงที่มีต่อนาง ความน้อยใจเอ่อท้นขึ้นมา

นางอดไม่ได้ที่จะยกม่านรถขึ้น หันกลับไปมองฮูหยินหลินอีกครั้ง

ทว่า นึกไม่ถึงว่าหน้าจวนโหวจะไม่มีเงาของฮูหยินหลินอีกแล้ว

ในพริบตา ความโศกเศร้าอันหนักหน่วงถาโถมเข้าใส่ ดวงตาของหลินยวนพลันคลอด้วยน้ำตา แต่ชั่วขณะถัดมา นางกลับมองเห็นเงาร่างที่คุ้นตาผู้หนึ่ง

สาวใช้คนนั้น…หนิงซวงงั้นหรือ?

นางเห็นหนิงซวงเดินออกมาจากร้านยาแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากจวนโหว มือของนางถือห่อยาอยู่หลายถุง

แต่ใกล้ๆ จวนแม่ทัพเองก็มีร้านยาอยู่ไม่น้อย เหตุใดหนิงซวงถึงมาซื้อยาที่ร้านใกล้จวนโหวแทนเล่า?

อีกทั้งทิศทางที่นางเดินจากไป ก็มิใช่ทางไปยังเรือนเล็กของเฉียวเนี่ยน เช่นนั้นก็หมายความว่า วันนี้เฉียวเนี่ยนไม่ได้กลับไปที่เรือนเล็กเลยน่ะสิ!

เช่นนั้นหนิงซวงกำลังทำอะไรอยู่กันแน่?

หลินยวนสงสัยยิ่งนัก แต่ก็รู้ดีว่านางไม่อาจเรียกหนิงซวงมาสอบถามโดยตรงได้

ข้อแรก สาวใช้ผู้นั้นมีนิสัยเหมือนเฉียวเนี่ยน คือเจ้าอารมณ์และดุดันนัก ไม่มีทางยอมบอกความจริงออกมาสักครึ่งคำแน่

ข้อสอง นางไม่กล้าหาเรื่องเฉียวเนี่ยนอีกแล้ว ไม่ใช่เพียงเพราะก