ログイン共有
บทที่ 464
最新チャプター
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 1452
วันนั้น คือวันคล้ายวันเกิดของนางไม่คาดคิดเลยว่าเซียวเหอจะจัดเตรียมงานเลี้ยงฉลองให้นางอย่างพิถีพิถันถึงเพียงนี้นับตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ มีใครเคยจัดงานฉลองวันเกิดให้นาง? มีใครเคยใส่ใจวันสำคัญเช่นนี้ของนางบ้าง? ความตื้นตันและอบอุ่นอันใหญ่หลวงถาโถมเข้าใส่ จนทำให้นางมิอาจหักห้ามใจ ดื่มสุราจนมิอาจยับยั้ง…ท้ายที่สุด ความทรงจำหลงเหลือเพียงแสงเทียนไหวระริก เงาร่างผู้คนเลือนราง ทุกสรรพสิ่งพร่ามัวสับสนไปหมดยามตื่นขึ้นมาอีกครา สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาคือดวงหน้าอันอ่อนโยนของเซียวเหอท่ามกลางแสงอรุณรุ่งเรือง และ… สภาพห้องที่ยุ่งเหยิง กับความปวดเมื่อยแปลกประหลาดที่เรือนกายของนางนางกับเซียวเหอ… ได้กลายเป็นสามีภรรยาที่แท้จริงเสียแล้วนางจำได้แม่นยำ นัยน์ตาของเซียวเหอฉายแววรักใคร่เอ็นดู พลางเอ่ยถามนางว่า “หิวหรือไม่? อยากทานอะไรหน่อยไหม?”ยามนั้นหัวใจนางเต้นกระหน่ำดั่งรัวกลอง แทบจะสำลักความสุขจมดิ่งลงในห้วงความอ่อนโยนนั้นทว่าเพียงชั่วอึดใจถัดมา นามที่เขาเอื้อนเอ่ยออกมากลับเปรียบเสมือนน้ำเย็นเฉียบถังใหญ่ที่สาดรดลงมาจนหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ——“เนี่ยนเนี่ยน”เมื่อหวนนึกถึงตรงนี้ หัวใจของเกอซูอว
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 1451
อาการคลื่นเหียนในท้องของเกอซูอวิ๋นยังไม่ทันทุเลาลง ก็ต้องตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อความลับถูกเปิดโปงอย่างกะทันหัน นางเผลอผลักอกเซียวเหอที่ยืนขวางหน้าอยู่ออกไปเต็มแรงโดยสัญชาตญาณ น้ำเสียงสั่นเครือแฝงแววต่อต้าน “ออกไปนะ! เรื่องของข้า ไม่เกี่ยวกับท่าน!”ทว่าเรี่ยวแรงอันน้อยนิดของนางนั้น ช่างดูไร้ค่าราวกับมดปลวกเขย่าต้นไม้ใหญ่แววตาตื่นตะลึงของเซียวเหอยังจางหายไปไม่หมด ทว่ากลับถูกแทนที่ด้วยความเคร่งขรึมจริงจังชนิดที่ไม่อาจโต้แย้งได้เขาไม่เพียงไม่ถอย หากแต่ยังโน้มกายลง สอดมือข้างหนึ่งเข้าใต้ข้อพับเข่า อีกมือประคองแผ่นหลังของนางไว้อย่างมั่นคง เพียงออกแรงเพียงเล็กน้อย ร่างที่เบาหวิวนั้นก็ถูกช้อนอุ้มขึ้นแนบอก!“อ๊า!” เกอซูอวิ๋นอุทานแผ่วเบา สัญชาตญาณทำให้นางกำเสื้อบริเวณอกของเขาไว้แน่น ก่อนจะรีบปล่อยมือออกอย่างรวดเร็วราวกับถูกไฟลวก และดิ้นรนอย่างเปล่าประโยชน์ “ปล่อยข้าลงนะ!”เซียวเหอกระชับอ้อมแขน กักขังนางไว้ในอกแกร่งแน่นหนา ก่อนจะก้าวเท้ายาว ๆ ตรงดิ่งไปยังห้องพักรับรองของโรงหมอ สันกรามของเขาขบแน่น แววตาฉายแววทะมึนลึกล้ำประดุจท้องนภาก่อนพายุจะโหมกระหน่ำ กลิ่นอายสังหารที่ผ่านการกรำศึกใน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 1450
“อวิ๋นเอ๋อร์...”เสียงทุ้มต่ำดังแว่วมาจากเบื้องหลัง น้ำเสียงนั้นแหบพร่าจากการตรากตรำเดินทางไกล แฝงความแห้งผากที่ยากจะสังเกตเห็น และเต็มไปด้วยความระแวดระวังคล้ายกำลังหยั่งเชิง “เจ้า... สบายดีหรือไม่?”ถ้อยคำนับพันหมื่นจุกอยู่ที่ริมฝีปาก ทว่าสุดท้ายกลับกลั่นออกมาได้เพียงคำทักทายที่สามัญที่สุดและไร้เรี่ยวแรงที่สุดเกอซูอวิ๋นมิได้หันกลับไป นางยังคงหันหลังให้เขา สายตาตรึงแน่นอยู่ที่กิ่งก้านสมุนไพรแห้งบิดเบี้ยวบนชั้นตากยา น้ำเสียงราบเรียบไร้ระลอกคลื่น “ข้าสบายดี ลำบากท่านอ๋องต้องเป็นกังวลแล้ว”“เจ้า...” เซียวเหอสืบเท้าไปข้างหน้าครึ่งก้าวแทบจะในชั่วพริบตาเดียว เกอซูอวิ๋นราวกับถูกเข็มที่มองไม่เห็นทิ่มแทง นางเบี่ยงกายหลบวูบ รักษาระยะห่างอันน้อยนิดนั้นออกไปอีกครั้งอย่างแนบเนียนกิริยาที่จงใจหลบเลี่ยงของนาง เปรียบเสมือนเข็มน้ำแข็งที่เย็บเฉียบ ปักลึกเข้ากลางหัวใจของเซียวเหออย่างแม่นยำลูกกระเดือกของเขาขยับไหว ถ้อยคำที่ตระเตรียมมาพลันถูกจุกอุดไว้จนมิดคนตรงหน้าแม้อยู่ใกล้มือคว้า แต่กลับดูเหมือนมีกำแพงน้ำแข็งที่มองไม่เห็นและไม่อาจทำลายได้ขวางกั้นอยู่“เรื่องในวันนั้น ข้าผิดเอง ข้า...” เซีย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 1449
“เป็นเนี่ยนเนี่ยน แต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก” ฉู่จืออี้เอ่ยเสียงขรึม พลางมองเซียวเหอที่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทว่าอีกฝ่ายกลับเอ่ยถามต่อ “เช่นนั้น องค์หญิงนาง...”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉู่จืออี้ก็อดหัวเราะเสียงต่ำในลำคอไม่ได้ เขาตบไหล่เซียวเหอเบา ๆ “นางไม่เป็นไร ไปเถิด กลับไปคุยกันที่โรงหมอ”เซียวเหอพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปยังโรงหมอพร้อมกับฉู่จืออี้เมื่อได้พบหน้าเซียวเหออีกครั้ง เฉียวเนี่ยนย่อมดีใจเป็นที่สุด “พี่เซียว!”หนิงซวงรีบย่อกายคารวะ “ถวายพระพรรุ่ยอ๋องเจ้าค่ะ”ส่วนเกอซูอวิ๋นที่ยืนอยู่ด้านข้าง ชั่วขณะที่เซียวเหอก้าวเข้ามา ร่างกายของนางพลันเกร็งขึ้นวูบหนึ่งอย่างยากจะสังเกต ก่อนจะฝืนบังคับให้ผ่อนคลายลงและหลุบตาต่ำ เพียงแต่สองมือที่ทิ้งอยู่ข้างลำตัวกลับกำแน่นโดยไม่รู้ตัวสายตาของเซียวเหอจับจ้องไปที่เฉียวเนี่ยนเป็นคนแรก เมื่อเห็นท่าทางอ่อนแรงของนาง คิ้วเข้มก็ขมวดมุ่น “เหตุใดจึงบาดเจ็บหนักถึงเพียงนี้?”“เรื่องนี้พูดไปก็ยาว” เฉียวเนี่ยนแย้มยิ้ม นางเห็นว่าเซียวเหอดั้นด้นเดินทางมาไกล ควรจะได้พักผ่อนให้เต็มที่ เรื่องของเซียวเหิงเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันก็ยังไม่สายเมื่อพูดมาถึงตรง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 1448
“เจ้าว่ากระไรนะ!?” ดวงตาของเฉียวเนี่ยนเบิกโพลงด้วยความตื่นตระหนก นางผุดลุกขึ้นนั่งจากหัวเตียงโดยไม่รู้ตัว!ทว่าการขยับกายอย่างรุนแรงฉุดกระชากบาดแผลฉกรรจ์ที่หน้าท้องเข้าอย่างจัง ความเจ็บปวดรวดร้าวแล่นพล่านไปถึงขั้วหัวใจประหนึ่งร่างทั้งร่างจะฉีกขาดออกจากกันอีกครา!นางเจ็บปวดจนหน้ามืดตาลาย สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ร่างกายร่วงหล่นกลับลงไปบนเตียงอย่างมิอาจควบคุม มือเรียวกดบาดแผลไว้แน่นราวกับจะช่วยบรรเทาความทรมานให้ทุเลาลงได้บ้างหัวใจของฉู่จืออี้บีบแน่นขึ้นมาทันที คิ้วเข้มขมวดมุ่น “เป็นอะไรหรือไม่?”เฉียวเนี่ยนส่ายหน้าช้า ๆ พลางหอบหายใจอย่างหนักหน่วง ผ่านไปครู่ใหญ่กว่านางจะรวบรวมสติที่เกือบจะหลุดลอยเพราะความเจ็บปวดเจียนตายกลับคืนมาได้ นางเบนสายตาไปทางอิ๋งชี น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “...เจ้าว่าผู้ใดนะ? เซียวเหิง หรือว่าเซียวเหอ?!”อิ๋งชีมีสีหน้าเคร่งขรึม ตอบกลับเสียงขรึม “คือรุ่ยอ๋อง เซียวเหอขอรับ”เฉียวเนี่ยนหันขวับไปมองเกอซูอวิ๋นโดยสัญชาตญาณเห็นเพียงใบหน้าของอีกฝ่ายซีดเผือดไร้สีเลือด ริมฝีปากขาวซีด มือที่ประคองถ้วยโจ๊กสั่นเทาเล็กน้อยหนิงซวงเอ่ยถามด้วยความสงสัย “เหตุใด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 1447
เฉียวเนี่ยนจับจ้องใบหน้าด้านข้างที่ซีดขาว บอบบาง ทว่ากลับแฝงไว้ด้วยความดื้อรั้นนั้น ก็พลันเข้าใจในใจว่านางต้องมีความลับที่มิอาจบอกกล่าวเป็นแน่นางมิได้ซักไซ้ไล่เลียงต่อ เพียงกุมมือที่เย็นเฉียบของเกอซูอวิ๋นไว้อย่างแผ่วเบา เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมทว่าเจือความอ่อนโยน “องค์หญิง ท่านยังจำวาจาที่เคยกล่าวกับข้าในค่ายทหารได้หรือไม่? ท่านกล่าวว่าข้าคือสหายที่ดีที่สุดของท่าน ในเมื่อเป็นสหายรักกัน ก็ไม่ควรปิดบังเรื่องอาการเจ็บป่วยเช่นนี้กับข้า!”เมื่อได้ยินโทสะจาง ๆ ที่เจืออยู่ในน้ำเสียงของเฉียวเนี่ยน เกอซูอวิ๋นก็ก้มหน้าลงประหนึ่งเด็กน้อยที่ทำความผิด “ขะ ข้าเพียงแต่ยังหาโอกาสบอกเจ้ามิได้...”นับตั้งแต่มาเยือนเมืองถังจิง ก็มีเรื่องราวมากมายประดังเข้ามาเฉียวเนี่ยนต้องกลัดกลุ้มกังวลใจด้วยเรื่องของเซียวเหิงมากพออยู่แล้ว นางจึงมิอยากหาเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจไปเพิ่มภาระให้อีกยามเห็นเกอซูอวิ๋นยอมรับผิดอย่างว่าง่ายเช่นนี้ เฉียวเนี่ยนไหนเลยจะหักใจตำหนินางได้ลงคอ จึงผ่อนน้ำเสียงลงทันใด พลางเอ่ยว่า “เช่นนั้นครานี้ข้าจะมิถือสา แต่หากมีคราวหน้าอีก ข้าจะโกรธท่านจริง ๆ และจะไม่สนใจท่านอีกเลย!”เฉียวเ
あなたも気に入るかもしれません
ถึงป๋าดุ (ดัน) หนูก็ไหว
ผลิกา(เลอบัว)45.1K ビューคุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ
หลิวหลีเสวียเสวี่ย651.5K ビューพ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว
เฉียนเสี่ยวซี123.1K ビューพิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย
เจ้าหน่อไม้น้อยแห่งตระกูลกู่231.8K ビューพันธะร้ายท่านประธาน
เธียรนรา321 ビューหลังถูกถอนหมั้นฉันก็ได้ดี
สายลมแสงจันทร์แห่งลำน้ำ316 ビューพันธะรักกับดักอสูร
อินทุภา53 ビューซาตานร้ายพ่ายเมียเด็ก
จินต์พิชา1.3K ビュー
