เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 604
บทล่าสุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 604
แต่ยังไม่ทันให้เซียวเหอได้มีเวลาซึมเศร้า เหล่าองครักษ์พยัคฆ์ก็กรูเข้ามาเสียก่อนเจ้าห้าก้าวเข้ามาคล้องคอเซียวเหอ “เจ้านี่! พอเจอท่านอ๋องก็ลืมพวกพี่น้องเลยเรอะ? เห็นพวกข้าก็ไม่ทักไม่ทายสักคำ!”เจ้าเจ็ดก็ต่อยเข้าที่ไหล่ของเซียวเหอเบา ๆ “ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าเจ้าพิการแล้ว แต่ดู ๆ ไปก็ไม่แย่นี่หว่า! มาลองซักยกไหม?”เจ้าแปดรีบโบกมือเรียกเซียวเหอให้เข้าไปในจวนอ๋องผิงหยาง “ไป ๆ ๆ ไปดื่มกัน! ข้าจะดูว่าเจ้าดื่มเก่งขึ้นบ้างหรือยัง!”เจ้าหกหัวเราะเยาะ “เซียวเหอเคยดื่มกับเจ้าจนเจ้าเมาล้มพบไปแล้ว เจ้ากล้าอีกหรือ?”เจ้าแปดเถียงเสียงแข็ง “ก็เขาอ่อนแรงมาอยู่ตั้งห้าปี! ไอ้เรื่องคอแข็งน่ะ ตอนนี้คงไม่มีทางรอด!”“ใครแพ้ใครต้องเห่าเหมือนหมานะ!”“โฮ่งโฮ่ง! ข้าเห่าให้ก่อนเลยก็ได้! วันนี้มันต้องเมาให้สุด!”“ใช่ ไม่เมาไม่เลิก!”ทั้งกลุ่มหัวเราะครื้นเครง โอบไหล่เซียวเหอเดินเข้าไปในจวนอ๋องผิงหยาง ไม่ปล่อยให้เขาได้มีโอกาสปฏิเสธเลยสักคำทว่าเซียวเหอกลับรู้สึกมีความสุขความรู้สึกที่ถูกพี่น้องล้อมไว้ ทำให้เขาเหมือนได้ข้ามช่วงเวลายาวนานแปดปีกลับไปยังสนามรบในอดีตเขากับฉู่จืออี้ต่างก็เป็นคนเงียบขรึม ไม่พูดม
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 603
เสียงของเขา ซึ่งปกติมักจะสุขุมเยือกเย็น วันนี้กลับแฝงด้วยความตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยเช้านี้ ฮ่องเต้เพิ่งประกาศข่าวการกลับมาของอ๋องผิงหยางต่อหน้าขุนนางทั้งหลาย เขาอดทนจนกระทั่งเลิกประชุม จึงรีบเร่งมาที่นี่โดยไม่รั้งรอสำหรับเขาแล้ว อ๋องผิงหยางเปรียบเสมือนเพื่อนสนิท หรือแม้กระทั่งพี่ใหญ่เมื่อครั้งที่อ๋องผิงหยางหายตัวไป เขาเองก็ตกอยู่ในภาวะซึมเศร้าอยู่พักหนึ่ง ไม่คาดคิดเลยว่าแปดปีให้หลัง จะยังได้พบกันอีกครั้งเซียวเหอตื่นเต้นมากจริง ๆถึงขนาดที่ไม่ทันสังเกตว่าเฉียวเนี่ยนยืนอยู่ไม่ไกลฉู่จืออี้ก้าวขึ้นไปข้างหน้า ประคองเซียวเหอลุกขึ้นต่างจากความเย็นชาที่แสดงออกต่อเซียวเหิง ฉู่จืออี้ตบไหล่เซียวเหอเบา ๆ น้ำเสียงแฝงความสงสาร “ซูบผอมลงไปเยอะเลยนะ”เซียวเหอเคยเป็นชายหนุ่มร่างกำยำ แต่ห้าปีที่เขาต้องใช้ชีวิตดุจคนไร้ค่า นั่นแหละ...ที่เปลี่ยนเขาให้กลายเป็นแบบทุกวันนี้แม้ตอนนี้ เซียวเหอจะดูไม่แตกต่างจากคนทั่วไป แต่ใครที่เคยเห็นเขาในอดีต ย่อมรู้ว่าสภาพตอนนี้เปลี่ยนไปมากเพียงใด ฉู่จืออี้เองก็อดรู้สึกเจ็บปวดใจไม่ได้ในห้าปีนั้น เซียวเหอผ่านมันมาได้อย่างไรเซียวเหอได้ยินคำนั้นจากฉู่จืออี้ น้ำต
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 602
จนกระทั่งเงาร่างอันคุ้นเคยและอบอุ่นนั้นลับหายไปจากสายตา ร่างกายที่ตึงเครียดของเซียวเหิงจึงค่อย ๆ คลายลงแต่ภายในใจกลับเอ่อล้นไปด้วยความคับแค้นอย่างรุนแรง หัวใจของเขาเต้นรัวอย่างบ้าคลั่งจนเจ็บแน่นในอกตอนนั้นเอง เจ้าสิบกับเจ้าสิบเอ็ดก็ผละออกจากตัวเซียวเหิงแล้วลุกขึ้นเมื่อเห็นบุรุษผู้แข็งแกร่งถึงเพียงนี้ ในแววตากลับคลอไปด้วยหยาดน้ำตา เจ้าสิบอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ “รู้อย่างนี้แล้ว ตอนนั้นจะทำไปเพื่ออะไร?”เจ้าสิบเอ็ดตบไหล่เจ้าสิบเบา ๆ “พูดกับเขาไปก็เปล่าประโยชน์ ไปเถอะ!”จากนั้น ทั้งสองก็หันหลังเดินจากไปในตอนนั้นเอง หลินเย่ว์ก็เหมือนเพิ่งได้สติ เขาหันไปมองเซียวเหิง แล้วมองตามแผ่นหลังของสององครักษ์พยัคฆ์ที่จากไป จู่ ๆ ก็เกิดความหวาดกลัวขึ้นในใจเซียวเหิงน่ะ ฝีมือไม่ธรรมดาเลยตอนที่ทำศึกกับพวกกลุ่มชนเตอร์กิกก็ล้วนชนะทั้งที่กำลังน้อยกว่าแต่วันนี้กลับถูกสององครักษ์พยัคฆ์นั้นกดไว้ราวกับไม่มีเรี่ยวแรงจะสู้ไม่ไกลนัก ท่านโหวหลินก็ได้สติขึ้นมาบ้างเขามองหลินเย่ว์แล้วถาม “เย่ว์เอ๋อร์ เรื่องมันเป็นมาอย่างไรกัน? ทำไมเนี่ยนเนี่ยนถึงรู้จักกับท่านอ๋องผิงหยาง?”หลินเย่ว์จะไปรู้ได้อย่างไร?
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 601
หัวของเฉียวเนี่ยนเริ่มปวดตุบ ๆ ขึ้นมาอีกครั้งนางหันไปมองเซียวเหิงพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย “ข้ารู้จักแม่ทัพเซียวมามากว่าสิบปี ท้ายที่สุดก็ยังไม่อาจไว้ใจท่านได้ เช่นนั้น ความไว้ใจระหว่างผู้คนจึงไม่อาจตัดสินได้ด้วยระยะเวลา ใช่หรือไม่?”ฉู่จืออี้และองครักษ์พยัคฆ์ยอมละทิ้งชีวิตอันสงบสุขที่ปิดบังตัวตนไว้เพื่อมาหานาง นางจะไม่มีทางทำให้พวกเขาผิดหวังแม้แต่นิดเดียวเมื่อได้ยินเฉียวเนี่ยนพูดเช่นนั้น เซียวเหิงก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันจนฟันกรามแทบจะแหลกจากนั้น ก็ได้ยินเสียงฉู่จืออี้เอ่ยเรียบ ๆ “เจ้ามีของอะไรต้องเก็บหรือไม่?”เฉียวเนี่ยนส่ายหน้า ก่อนจะพูดเสริม “ข้ามีสาวใช้คนหนึ่ง แต่นางตากฝนเมื่อคืน เป็นไข้สูงยังไม่หาย ตอนนี้กำลังพักผ่อนอยู่”เมื่อได้ยินดังนั้น ฉู่จืออี้ก็พยักหน้า “เช่นนั้น ข้าจะให้คนมารับนางทีหลัง เราไปกันเถอะ”กล่าวจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไปเฉียวเนี่ยนก็เดินตามไปทันทีทว่า ขณะเดินผ่านฮูหยินหลิน กลับถูกดึงแขนเสื้อเอาไว้เฉียวเนี่ยนหันกลับไปมอง เห็นดวงตาของฮูหยินหลินเต็มไปด้วยความสับสน “เนี่ยนเนี่ยน เจ้าจะไปไหน? แม่ไปกับเจ้าด้วยดีไหม?”อาการของฮูหยินหลินเริ่มเลอะเลือนขึ้นทุกทีเฉ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 600
เมื่อถึงตอนนั้น ท่านโหวหลินก็เหมือนเพิ่งได้สติ รีบคุกเข่าลงทั้งสองข้าง “ข้าน้อยหลินโหยว ขอคารวะท่านอ๋อง!”เมื่อเห็นเช่นนั้น ฮูหยินหลินกับหลินเย่ว์ก็รีบคุกเข่าตามไปทันทีแม้แต่เฉียวเนี่ยนเองก็ย่อตัวทำความเคารพเว้นเสียแต่เซียวเหิง ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ดวงตาเต็มไปด้วยความหมองหม่น จ้องเขม็งไปยังฉู่จืออี้คนตรงหน้าคือพรานล่าสัตว์คนนั้นเมื่อวันก่อนชัด ๆ!ทันใดนั้น เสียงเจ้ารองซึ่งยืนอยู่ด้านหลังฉู่จืออี้ก็พูดขึ้นเบา ๆ “เซียวเหิง เจ้าช่างบังอาจ! เจออ๋องผิงหยาง ยังกล้าละเมิดไม่ยอมคุกเข่า!”เซียวเหิงขมวดคิ้วเป็นปม ก่อนจะค่อย ๆ คุกเข่าลงข้างเดียว “คารวะท่านอ๋อง”ทว่า ฉู่จืออี้กลับไม่ใส่ใจเขาแม้แต่น้อย แต่เดินไปพยุงเฉียวเนี่ยนขึ้นด้วยตัวเอง ก่อนจะกล่าวขึ้นเรียบ ๆ ด้วยเสียงทุ้มต่ำ "ทุกคนลุกขึ้นเถอะ"เสียงของฉู่จืออี้เรียบเย็นแต่ทรงอำนาจ ท่านโหวหลินลุกขึ้นเป็นคนแรก สีหน้าตื้นตัน “ท่านอ๋องหายไปแปดปี ข้าน้อยไม่เคยคาดคิดว่าจะได้เห็นท่านอ๋องอีกครั้งในชีวิตนี้”ฉู่จืออี้เพียงปรายตามองเขา ไม่ตอบอะไรแต่กลับหันไปหาเฉียวเนี่ยน แล้วกล่าวจริงจัง “จวนอ๋องผิงหยางใหญ่เกินไป ข้าอยู่คนเดียวไม่ค่อยชิน เจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 599
ถ้าจวนโหวไม่รับคนผิดเป็นลูกสาวแต่แรก เขากับเนี่ยนเนี่ยนก็คงได้แต่งงานกันไปนานแล้ว!คำพูดของเซียวเหิง ทำให้ฮูหยินหลินเบิกตากว้างทันที“เจ้าว่าอะไรนะ? ของปลอม? กรมซักล้าง? ลูกสาวข้าจะเข้าไปอยู่ในกรมซักล้างได้อย่างไร?” ฮูหยินหลินตื่นตระหนกสุดขีด คว้าชายเสื้อของเซียวเหิงไว้แน่น ก่อนเริ่มสติแตก “พูดให้ชัด! ลูกสาวข้าจะกลายเป็นทาสรับใช้ได้อย่างไรกัน!”เซียวเหิงปรายตามองนางอย่างเย็นชา “ทำไมจะเป็นไปไม่ได้? ตอนนั้น ก็เพราะท่าน...”“เซียวเหิง!!”เสียงตะโกนดังก้อง เป็นหลินเย่ว์ที่รีบมาถึงเขาโผเข้ามา คว้าคอเสื้อเซียวเหิงไว้แน่น เสียงกดเบาจนแทบไม่ได้ยิน “เจ้าดูไม่ออกหรือว่าแม่ข้าอาการไม่ปกติ? ยังจะจุดไฟใส่นางอีกหรือไง?”เซียวเหิงชะงัก แล้วหันไปมองฮูหยินหลิน เมื่อเห็นสีหน้าหวาดผวา สับสนของนาง เขาก็พยายามข่มอารมณ์โกรธเอาไว้แม้ใจหนึ่งเขายังคงโทษตระกูลหลิน หากไม่ใช่เพราะพวกเขาตาถั่ว เขากับเนี่ยนเนี่ยนจะต้องเป็นอย่างทุกวันนี้หรือ?แต่ฮูหยินหลินในตอนนี้ ดูจะอยู่ในภาวะไม่ปกติจริง ๆ เขาจึงกัดฟันเงียบ ไม่พูดอะไรอีกฮูหยินหลินกลับหันไปคว้าแขนหลินเย่ว์ เสียงสั่นเครือแต่เด็ดขาด “เย่ว์เอ๋อร์ บอกแม่สิ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 598
หลินเย่ว์ยังไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงในคำพูดของหมอประจำจวนเขานึกว่า “ลืมทุกอย่าง” ก็แค่ลืมผู้คนทั้งหมดเท่านั้นแต่แค่เพียงผลลัพธ์แบบนั้น เขาก็แทบจะรับไม่ไหวแล้ว “ถึงขนาดนั้นเลยหรือ? แล้วไม่มีวิธีอื่นเลยจริง ๆ หรือ?”หมอประจำจวนตอบเรียบ ๆ “พักผ่อนให้เพียงพอ อย่าถูกกระทบกระเทือนทางใจอีก บางที... อาจพอรักษาสภาพนี้ไว้ได้”แต่ก็แค่ บางที เท่านั้นเองหลินเย่ว์พยักหน้าช้า ๆ “ข้ารู้แล้ว ขอบคุณท่านหมอมาก แล้วตอนนี้แม่ข้าอยู่ที่ไหน?”“น่าจะไปที่เรือนของคุณหนูใหญ่แล้ว”พอสิ้นคำของหมอประจำจวน หลินเย่ว์ก็สะดุ้งสุดตัวไม่สนใจว่าตัวเองยังมีไข้หรือไม่ รีบออกจากห้อง วิ่งตรงไปยังเรือนเล็กของเฉียวเนี่ยนทันทีเขาไม่อยากให้จิตใจของท่านแม่ถูกกระทบกระเทือนอีก และก็ไม่อยากให้เนี่ยนเนี่ยนถูกกดดันจากฮูหยินหลินอีกเช่นกันในความคิดของเขา ตอนนี้การไม่พบกันน่าจะดีที่สุดสำหรับทั้งสองฝ่าย ทั้งกับฮูหยินหลินและเฉียวเนี่ยนขณะนั้นเอง เฉียวเนี่ยนนั่งอยู่ในโถงรับแขก มองดูท่านโหวหลินกับฮูหยินหลินที่อยู่ตรงหน้า ก็รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมา“เนี่ยนเนี่ยน นี่เป็นน้ำแกงหวานที่แม่ต้มเอง เจ้าชอบมากตั้งแต่ยังเล็ก” ฮูหย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 597
น้ำเสียงของนางสงบเย็นจนเกินจะวางใจราวกับสิ่งที่พูดออกมา ล้วนไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตัวนางเลยแม้แต่น้อยแต่หัวใจของหลินเย่ว์กลับเจ็บแปลบเหมือนถูกบีบที่แย่คือ เขารู้ว่านางพูดถูก ทุกคำที่พูดมา ล้วนสมเหตุสมผล ไม่มีสิ่งใดให้โต้แย้งความรู้สึกสิ้นหวัง อ่อนแรง ไร้ทางตอบโต้ ห้อมล้อมเขาเอาไว้ทั้งตัวอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออกในที่สุด ดวงตาของหลินเย่ว์ก็มืดลง แล้วเขาก็หมดสติไปเมื่อฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง กฌพบว่าตัวเขาอยู่ในห้องนอนของตนเองม่านผ้าที่คุ้นตาอยู่ตรงหน้า แต่ศีรษะของหลินเย่ว์ยังรู้สึกวิงเวียนอย่างหนัก“คุณชายใหญ่ฟื้นแล้ว” เสียงของหมอประจำจวนดังขึ้นจากด้านข้างหลินเย่ว์พยุงตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก มองดูมือขวาที่ถูกพันแผลใหม่ แล้วทันใดนั้นคำพูดของเนี่ยนเนี่ยนเมื่อคืนก็ผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง หัวใจเขาจึงเหมือนตกลงเหวลึกอีกหนแต่บางทีฝนที่สาดลงมาเมื่อคืน ก็ช่วยทำให้เขาตื่นจากความหลงผิดหลินเย่ว์เริ่มเข้าใจ หากเขาอยากให้เนี่ยนเนี่ยนยกโทษให้จริง ๆ ก็ไม่อาจใช้วิธีนี้ได้อีกต่อไปสิ่งที่นางพูดนั้นถูกต้อง สิ่งที่เขาทำ ไม่ใช่การขอให้นางอภัย แต่เป็นการบีบบังคับหลินเย่ว์ยกมือซ้ายขึ้นนวดขมับ ก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 596
ด้านนอก ฝนยังคงเทลงมาอย่างหนักแม้จะกางร่ม ฝนก็ยังซัดจนเปียกชายกางเกงของเฉียวเนี่ยนอย่างรวดเร็ว ตอนที่นางได้พบกับหลินเย่ว์ กางเกงของนางแทบจะติดเนื้อไปหมดแล้วในลานบ้าน หลินเย่ว์ยังคงคุกเข่าอย่างมั่นคงท่ามกลางสายลมและสายฝน ร่างของเขาดูเล็กจ้อยเป็นพิเศษเฉียวเนี่ยนสูดลมหายใจลึก ยืนนิ่งอยู่กับที่หนิงซวงกลับถือร่มเดินเข้าไปข้างหน้า “คุณชายใหญ่ ฝนวันนี้แรงมาก อีกทั้งท่านยังบาดเจ็บอยู่ กลับไปพักเถอะนะเจ้าคะ”หลินเย่ว์ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆหนิงซวงพูดต่อ “คุณชายใหญ่ก็น่าจะรู้ดี ว่าคุณหนูของข้าใจดี หากท่านถึงขั้นพิการเพราะเรื่องนี้ นางจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่เจ้าค่ะ!”จนกระทั่งได้ยินเช่นนี้ หลินเย่ว์ถึงเหมือนเพิ่งได้สติกลับมาละอองฝนไหลลงจากเส้นผม ทำให้เขาลืมตาไม่ได้เต็มที่ ต้องหรี่ตามองไปยังทิศทางที่เฉียวเนี่ยนยืนอยู่ในความพร่ามัวนั้น เขาเห็นนางกำลังยืนถือร่มอยู่ไกล ๆ แต่ลมและฝนในวันนี้แรงมาก ร่มของนางแม้จะถูกจับไว้แน่น ก็ยังไหวโอนอยู่ตลอดเวลาใช่... นั่นคือเนี่ยนเนี่ยนของเขา...หลินเย่ว์คิดเงาร่างนั้น ซ้อนทับกับภาพของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในความทรงจำของเขาอย่างพอดิบพอดีเขารักและท
บางทีคุณอาจจะชอบ
แม่หมอหลงยุคมาเป็นหมอดูผู้มีญาณวิเศษ
ต้าซินซิน20.6K viewsชาตินี้ ขอใช้ชีวิตในแบบง่าย ๆ
ประดับดิน11.3K viewsสาวน้อยผู้นำพาครอบครัวสู่ความมั่งคั่ง
พิมพ์สีทอง7.4K viewsทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง
จี้เวยเวย394.1K viewsเกิดใหม่ทั้งที ดันเป็นเมียโคตรผีดุ
Madam Hangover2.5K viewsดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก
เพลงมีนา2.9K viewsมารดามือใหม่ของนางร้ายอันดับหนึ่ง
มิณิณ/ชงฉีป๋อซาน4.9K viewsไม่มีอีกแล้ว...สตรีที่เคยโง่งมผู้นั้น
หลงเวลา /จู้หมิง2.6K views
