บทที่ 627

ฉู่จืออี้รู้สึกสงสัยจนอดไม่ได้ที่จะถามว่า “แล้วคุณหนูชิวพูดอะไรกับเจ้ากันแน่?”

เฉียวเนี่ยนจึงตอบกลับว่า “พี่หญิงชิวบอกว่า นางไม่อยากถูกกักขังอยู่ในเรือนเล็ก ๆ ไปชั่วชีวิต และไม่อยากใช้ชีวิตเพื่อตอบสนองผู้อื่น”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉู่จืออี้ก็อดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ แต่ในทันใดก็กลับรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย “ข้าว่าข้าเองคงประเมินคุณหนูชิวต่ำเกินไป”

“พี่ไป๋ไม่ต้องกังวลหรอกเจ้าค่ะ พี่หญิงชิวไม่ได้โกรธเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม นางกลับรู้สึกซาบซึ้งที่พี่ไป๋พูดอย่างตรงไปตรงมา มิฉะนั้นนางก็คงไม่รู้ว่าจะอธิบายกับราชครูชิวอย่างไรดี”

ฉู่จืออี้จึงหัวเราะเบา ๆ พลางพยักหน้า “เช่นนั้นก็ดีนัก”

ก็ถือว่าโทษเรื่องที่ไม่อาจสมรสกันนี้ไว้ที่ตัวเขาคนเดียวไปเลยเถอะ อย่างไรเขาก็ไม่กลัวจะต้องรับผิดกับใครหน้าไหนอยู่แล้ว

รุ่งขึ้น ฉู่จืออี้ก็ทำตามสัญญา พาเฉียวเนี่ยนเข้าสู่โรงหมอหลวง

ถึงขนาดไปตามตัวหมอหลวงเซวีย ซึ่งเป็นหมอหลวงที่มีศักดิ์สูงที่สุดและวิชาแพทย์เก่งที่สุดในโรงหมอหลวงมาเป็นผู้สอนโดยตรง

เฉียวเนี่ยนตั้งใจเรียนอย่างยิ่ง ประกอบกับก่อนหน้านี้ก็เคยอ่านตําราแพทย์ที่ท่านหมอประจำจวนเขียนไว้ จึงเรียนรู้ได้ไว