บทที่ 10

หลังจากคิดเหลวไหลไปเรื่อย ฉินหมิงก็ได้สติกลับมาทันที

เขาเดินไปหาหลินหว่านชิง ดึงแขนเธอเบา ๆ และกระซิบว่า "หลิน...หลินหว่านชิงช่างเถอะ ผมชินแล้วล่ะ..."

หลินหว่านชิงปวดใจ เธอสัมผัสได้ถึงความขมขื่นและปวดใจในคำพูดของฉินหมิง เช่นเดียวกับความน้อยเนื้อต่ำใจของตัวเขาเอง

“คุณหลิน ทั้งหมดนี่เป็นความผิดของเสี่ยวเหม่ย ผมจะลงโทษเธอในภายหลังเอง โปรดเมตตาให้โอกาสเธอได้ปรับปรุงตัวเองด้วยนะครับ”

ไต้เหว่ยกล่าวอย่างจริงใจ

เขาเริ่มต้องโหดร้ายขึ้นมาบ้างแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาไม่อาจเมินเฉยต่อปัญหาของเสี่ยวเหม่ยได้อีกแล้ว แม้ว่าครั้งนี้เขาจะรอดไปได้ ครั้งหน้าเขาอาจจะถูกเสี่ยวเหม่ยพาซวยไปจนตายก็ได้ใครจะไปรู้!

"ลุกขึ้น!"

“เห็นแก่เพื่อนของฉันที่ขอร้องให้เธอ ฉันจะให้โอกาสเธอ ฉันหวังว่าเธอจะปรับปรุงตัวได้!”

หลินหว่านชิงจิ๊ปากอย่างเย็นชา

ให้อภัยได้ก็ให้อภัยเถอะ

เธอไม่ชอบใช้ฐานะของเธอข่มเหงคนอื่น เธอไม่อยากเป็นที่รู้จักของคนทั่วไป

“ขอบคุณคุณหลิน ขอบคุณคุณมากค่ะ…”

เสี่ยวเหม่ยรู้สึกเหมือนได้รับการยกโทษแล้ว ถึงกล้าลุกขึ้นยืน หลังของเธอเหงื่อเย็นไหลซึมจนเปียกโชกไป

ในเวลานี้แขกจำนวนมากโดยรอบต่างตื่นตระหนกตกใจ

เมื่อทุกคนรู้ว่าสาวสวยไฮโซที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาคือหลินหว่านชิง ซึ่งเป็นหนึ่งในสี่สาวงามในเมืองเจียงเฉิน ทุกคนต่างประหลาดใจและตื่นเต้นจนตาเป็นประกาย

หลายคนแอบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูป คิดจะเก็บรูปสวย ๆ ของหลินหว่านชิงไว้

"ฉินหมิง ไปกันเถอะ..."

หลินหว่านชิงตระหนักได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ และรีบดึงฉินหมิงออกจากโรงแรม

สถานที่อย่างโรงแรมค่อนข้างพิเศษ

ด้วยสถานะของเธอจึงไม่เหมาะสมอย่างยิ่งที่จะพาฉินหมิงมาเปิดห้อง หากมีความเข้าใจผิดหรือข่าวลือใด ๆ ออกไป มันคงจะไม่ดีสำหรับเธอและฉินหมิงด้วย

แน่นอนว่าเธอเองไม่กลัวผลกระทบเหล่านั้น คนที่อยากมาเป็นคู่ครองของเธอหลายคนเป็นลูกคนรวยและมีอำนาจในวงการทั้งนั้น

หากคนอื่นเข้าใจผิดเรื่องนี้ จะเกิดปัญหากับฉินหมิงได้ง่าย ๆ นี่สิ

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธออยากเห็น

…

ที่หูหลงวิลล่า

นี่เป็นหนึ่งในวิลล่าระดับไฮเอนด์ที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองเจียงเฉิน ล้อมรอบด้วยภูเขาและแม่น้ำ และมีทิวทัศน์ที่สวยงาม

ผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ล้วนแต่ร่ำรวยและมีชื่อเสียง เป็นนักธุรกิจชื่อดัง สถานะของพวกเขาคือร่ำรวยมีเกียรติ

หลินหว่านชิงไปห้างสรรพสินค้าใกล้ ๆ เพื่อซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนมมาสองชุดให้ฉินหมิง จากนั้นค่อยพาเขากลับไปที่วิลล่า

“ฉินหมิง ไปโรงแรมเปิดห้องไม่สะดวกเท่าไร นายอยู่กับฉันสักสองวันก่อน พรุ่งนี้ฉันจะซื้อบ้านให้นาย เสร็จแล้วค่อยย้ายออกแล้วกัน”

หลินหว่านชิงหน้าแดงเล็กน้อย

เธอรักษาวางตัวดีอยู่ตลอด ไม่เคยปล่อยให้เพศตรงข้ามมาที่บ้านของเธอมาก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการพักค้างคืนเลย

แต่เพื่อเป็นการขอบคุณฉินหมิงที่ช่วยชีวิตเธอไว้ เลยยกเว้นสักครั้งและพาฉินหมิงกลับบ้าน

แน่นอนว่า เหตุผลหลักว่าทำไมเธอถึงเชื่อใจฉินหมิงมาก ก็เพราะว่าฉินหมิงเสี่ยงชีวิตของเขาเพื่อช่วยชีวิตเธอเมื่อคืนนี้ ความซื่อสัตย์ของฉินหมิงที่เธอเห็น เธอจึงเชื่อว่าฉินหมิงไม่ใช่คนเลวแน่นอน

"ขอบคุณ..."

"ไม่ต้องซื้อบ้านหรอก..."

ฉินหมิงโบกมือปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จากนั้นเขาก็นึกได้คำพูดของเขามันไม่ถูกต้อง เหมือนกับว่าเขาอยากจะอยู่ที่บ้านของหลินหว่านชิง

“ผม...ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น...”

“ผมหมายความว่า แค่เช่าบ้านหลังเล็ก ๆ ให้ผมได้อยู่ข้างนอกก็ได้ ในอนาคตมีเงินผมจะจ่ายค่าเช่าคืนให้คุณเอง…”

ฉินหมิงยิ้มอย่างเคอะเขิน

หลินหว่านชิงหัวเราะไม่ได้จริงจัง เธอหยิบบัตรประชาชนออกมาแล้วส่งคืนให้ฉินหมิง “ฉินหมิง นี่บัตรประจำตัวของนาย คนของฉันเจอมันในกองขยะ บัตรประชาชนนายไปอยู่ในกองขยะได้ยังไง?"

"ดีมากเลย!"

ฉินหมิงหยิบบัตรประชาชนมารู้สึกดีใจมาก

ตอนนี้เขาไม่มีเงิน มีบัตรประชาชนแล้วอย่างน้อยเขาก็สามารถหางานได้โดยเร็วที่สุด อย่างน้อยแน่ใจว่าเขาจะสามารถใช้ชีวิตธรรมดาในอนาคตได้

เมื่อนึกได้ว่าบัตรประชาชนของเขาไปอยู่ในกองขยะได้อย่างไร ฉินหมิงก็หน้าแดงขึ้นทันที เขาอายที่จะพูดถึงชีวิตที่น่าสมเพชเมื่อก่อนของเขา ทางที่ดีปล่อยผ่านมันไปซะดีกว่า