ตอนที่1จะเกิดก็จะตายเลย

ความรู้สึกอึดอัดจนอยากจะอาเจียน ความรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย แม่จ๋าช่วยหนูด้วย เหมือนกำลังโดนบีบคอ บีบคอ ใช่แล้วมีใครบางคนกำลังบีบคอ กรอบหน้าอ้วนของใครคนนั้นลอบเด่นอยู่ตรงหน้า อีอ้วนแกบีบคอฉันทำไม

“ไทเฮาเพคะ พระสนมกำลัง จะหมดลมหายใจแล้ว” ่น้ำเสียงเศร้าสร้อยผิดกับท่าทีที่ออกแรงอย่างเต็มที่ในการบีบคอ ยัง ยังไม่ปล่อยอีกต้าเหนิงดิ้นรนแต่รู้สึกว่าทำไมมีแรงเพียงแค่น้อยนิด

มือใหญ่ของยายป้าอ้วนบีบที่ลำคอไว้แน่น ริมฝีปากเหยียดยิ้มหยัน ดวงตามุ่งมาดให้ตายดับตรงหน้า นี่กล้าฆ่าคนเลยหรือ

ไทเฮาวัยกลางคนใบหน้ายังงดงามราวกับเพิ่งจะผ่านวัยสาวได้ไม่นานที่ยืนนอกม่านพยายามแหวกม่านสีทึมทึบเข้ามา ขันทีข้างกายรีบจับมือไว้เสีย ไม่ให้ได้ทำอย่างที่ใจคิด

“อย่าเลยพ่ะย่ะฮะ พระสนมต้าเหนิงกำลังจะเดินทางไปยังสรวงสวรรค์นางคงอยากให้ไทเฮาจดจำแต่ภาพงดงามของนางก็เท่านั้น อย่าเข้าไปเลยพ่ะย่ะฮะ ไทเฮาเองสูงส่งไม่บังควรจะต้องมาเห็นอะไรที่ไม่งดงามเช่นนั้น” ความตายเช่นไรจึงจะสวยงามคนใกล้ตายอย่างไรจึงจะสวยงาม อีบ้า

 ต้าเหนิงพยายามลืมตาขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียง และความอึดอัดที่ลำคอหายไป แต่ภาพที่เห็นคือร่างอ้วนของยายป้าคนเดิมกำลังยกหมอนปิดที่จมูกไว้ไม่ให้ได้หายใจ คงกลัวว่าจะเกิดร่องรอยที่ลำคอ หรือหมดแรงใบการบีบคอ หรืออีกอย่างกำลังคิดว่าตายยากตายเย็น คนที่คิดจะฆ่ามีถึงสองคนไอ้ขันทีนั่นกับยายป้าคนนี้ ต้าเหนิงพยายามดิ้นรนใช้เรี่ยวแรงที่มีเพียงน้อยนิดแม้กระทั่งจะเปล่งเสียงร้องหรือไอออกมายังทำไม่ได้ พูดไม่ได้ ทำไมพูดไม่ได้ ทำไมไม่มีเสียง

“ยา ที่หมอหลวงจัดมาให้ไม่ช่วยอะไรเลยหรือ”

เสียงแสนปรานีและปนไปด้วยแววโศกสลดนั้นดังผ่านม่านหนาเข้ามา

นางกำนัลร่างใหญ่ออกแรงกดหมอนปิดปากปิดจมูกอีกครั้งแววตาทะมึนถึงแต่น้ำเสียงปรับให้เป็นเศร้าสร้อย

“พระสนมต้าเหนิง โธ่พระสนมจะดิ้นรนให้ตัวเองเจ็บปวดไปทำไมกัน หากข้าเจายี่เจ็บแทนท่านได้อึกๆๆๆ ข้าจะยอมเจ็บแทนท่านปล่อยวางเสียเจ้าค่ะไม่ต้องอาวรณ์สิ่งใด” มารดาแกสิแกเป็นคนทำฉันยัยป้าแกกำลังจะฆ่าฉัน ถ้าฉันหลุดไปได้แกจะต้องตายเท่านั้น เจายี่ฉันจะจำชื่อแกไว้เจายี่

“ฮืออออออพระสนมอย่าทรมานตัวเองเลยเจ้าค่ะไม่มีสิ่งใดให้อาวรณ์ฝ่าบาทตอนนี้ทรงเกษมสำราญมีสนมชิงซีถวายงานข้างกาย” ตั้งใจพูดให้เจ้าของร่างกัดลิ้นดิ้นตายไปเสียเพราะความริษยาสนมคนใหม่ แต่

ช่างหัวฝ่าบาทอะไรนั่นแก ปล่อยมือจากฉันนะ

เจายี่ร่างยักษ์หน้าตาน่าเกลียดคนนั้น นางเสแสร้งจนน่าสงสารปานว่าจะขาดใจตายแทนได้กระนั้น

“แล้วมีใครกราบทูลฝ่าบาทหรือยัง เรื่องที่พระสนมต้าเหนิงกำลังจะเดินทางครั้งสุดท้าย”

เสียงปรานียังอยู่ตรงนั้น ต้าเหนิงอึดอัดที่สุด มีเพียงทางเดียวมีเพียงทางเดียว

ไทเฮา ไทเฮาจะเป็นใครก็ช่างคนคนนี้จะต้องช่วยได้แน่ 

 นางกำนัลนางนั้นยิ่งกดปิดหมอนให้แน่นขึ้น 

“พ่ะย่ะฮะข้าน้อยส่งคนกราบทูลฝ่าบาทแล้วตอนนี้ทรงพระสำราญ กำลังฟังพระสนมซิงซีบรรเลงฉินก่อนบรรทม บอกว่าถ้าว่างจะแวะมาดูใจพระสนมต้าเหนิง”

ขันทีจีบปากจีบคอพูด

ไทเฮาส่ายหน้า ไม่มีใครช่วยได้นอกจากตัวของต้าเหนิงเอง

คิดออกแล้ว เขาว่าเจอหมีให้แกล้งตายยายนางกำนัลคนนี้ก็รูปร่างเหมือนหมี เฮอะพอๆๆๆ ไม่ตลก หาทางเอาตัวรอดก่อนต้าเหนิงคนงามสติมาปัญญาเกิด สติ สติต้าเหนิง ค่อยๆ ดิ้นช้าๆ เบาๆๆๆ ลงเรื่อยๆ คล้ายคนกำลังอ่อนแรงจริงๆ ก็ไม่ไหวนั่นแหละ จนกระทั่งหยุดดิ้นรน รู้ดีว่ายิ่งดิ้นยิ่งทรมานแบบนี้สบายกว่ากันเยอะ สองอึดใจที่มือใหญ่ที่กดหมอนอยู่ค่อยๆ ผ่อนแรงลงเรื่อยๆ และเรื่อยๆ

นางกำนัลเจายี่รู้สึกได้ว่าร่างที่ดิ้นรนด้วยความทรมานเมื่อครู่สงบลงแล้วยกมือขึ้นอังที่จมูก

ต้าเหนิงฉลาดกลั้นลมหายใจไปก่อนแล้วนับหนึ่งถึงสิบ กำลังจะหมดลมแล้วมือเย็นเฉียบถอนออกจากปากครึ่งจมูก

 นางกำนัลเจายี่ยิ้มเหยียดที่ริมฝีปาก แต่กลับทรุดกายลงกับพื้นบีบน้ำตาได้อีก

“ฮือออออออพระสนม พระสนมไปดีเถิดเจ้าค่ะ ไปดีเจ้าค่ะอย่าได้อาวรณ์ เจายี่น้อมส่งพระสนม”

 นางกำนัลเจายี่ที่หลายคนคิดว่าภักดีมาตลอดของสนมต้าเหนิงคนนี้ สะอื้นไห้อย่างหนัก ต้าเหนิงค่อยๆ ลอบสูดลมหายใจเข้าไปจนเต็มปอดตอนที่นางก้มหัวแสดงละครว่ากำลังน้อมส่งต้าเหนิง อย่างน้อยโชคก็เข้าข้างแกล้งตาย จนนางปล่อยมือจากหมอนต่อจากนี้ต้องใช้การแสดงล้วนๆ จึงจะอยู่รอดปลอดภัย

ไทเฮาพรวดพราดเข้ามาคราวนี้ขันทีไม่ยักกะห้าม

 หญิงกลางคนที่ใบหน้าดูอ่อนกว่าวัย ที่ถลาเข้ามาริมแท่นนอนสายตาอาวรณ์น่าสงสารยิ่งนัก คว้ามือต้าเหนิงเขย่าเบาๆ

“ต้าเหนิง สนมต้าเหนิงโธ่เจ้าคงทรมานไม่น้อยทั้งเป็นใบ้พูดไม่ได้และอาการป่วยไข้ที่เนิ่นนานนี่ หลับเสีย ไปสบายเถิด ไม่ต้องห่วงแล้ว”

ยกมือขึ้นลูบแก้มต้าเหนิงเบาๆ น้ำตาเต็มตา 

มิน่าเล่า เป็นใบ้แล้วยังป่วยไข้แล้วยังมีคนอยากให้ตาย ต้าเหนิงเกิดใหม่ในร่างของสนมต้าเหนิงตอนกำลังจะถูกเขาฆ่า แล้วยังเป็นใบ้อีก เวรกรรมอะไรก่อน ดีนะที่แกล้งตายจึงรอดมาได้

นางกำนัลร่างยักษ์ถอยออกไปพยักหน้ากับขันทีข้างกายไทเฮายิ้มๆ ปัดไม่ปัดมือ ไอ้ที่สะอื้นเมื่อครู่ไม่มีแล้วมีเพียงหยาดน้ำตาที่นางเสแสร้งไว้