ตอนที่2อ๋องฉินจวิ้นหวัง

“ไทเฮาพ่ะย่ะฮะ อย่าทรงโศกเศร้าเสียพระทัยไปนักเลย ถนอมพระวรกายด้วยพ่ะย่ะฮะ ควรส่งพระศพได้แล้วพ่ะย่ะฮะ พระสนมป่วยไข้เกรงว่าร่างกายจะ ไม่สวยงามอย่างที่ควรจะเป็น และเอ่อเอ่อ อาจเป็นโรคติดต่อได้” ป๊ะแกสิโรคติดต่อ

เฮอะคิดจะกำจัดฉันหรือ คิดว่าฉันจะเน่าเหม็นหรือ พวกแกนั่นแหละ มือบางค่อยๆ ขยับกำมือไทเฮาไว้ส่งสัญญาณว่ายังมีชีวิตอยู่แววตาเศร้าโศกเมื่อครู่ของไทเฮาเปลี่ยนเป็นประหลาดใจ และตกใจไม่น้อยรีบดึงมือออก

“ต้าเหนิงเจ้ายังไม่ตายหรอกหรือ”

พูดราวกับกระซิบ

ต้าเหนิงลืมตาขึ้นช้าๆ จ้องมองคนพูด

ไทเฮาสวมกอดต้าเหนิงไว้แน่น ต้าเหนิงยกมือขึ้นกอดตอบแต่ไม่อาจเปล่งเสียงพูด

“ตามหมอหลวง เจายี่รีบตามหมอหลวง”

เปล่งเสียงด้วยความดีใจ ต้าเหนิงถอนหายใจยาว ตัดไปที่เจายี่ที่อ้าปากค้างด้วยความตกใจต่อมาก็คือกำลังใช้สมองกำลังคิดหาคำแก้ตัว

ถลาเข้ามาข้างในม่าน

“พระสนม โธ่พระสนมไม่เป็นไรแล้วหรือเจ้าคะ”

น้ำตาแห่งความเสแสร้งมาอีกแล้วต้าเหนิงยิ้มเย็น ต้องเน้นๆ แล้วแหละเจายี่เอ๊ย ยกเท้าขึ้นถีบไปที่ยอดหน้าของเจายี่อย่างแรงจนนางล้มลงก้นจ้ำเบ้า ก่อนจะเปลี่ยนเป็นอาการชักกระตุกตาค้างดิ้นทุรนทุราย ไทเฮารีบเข้ามาพยุง

“ต้าเหนิง ต้าเหนิงพวกเจ้าช้าอยู่ไยรีบตามหมอหลวงพระสนมชักใหญ่แล้ว”

ไทเฮาส่งเสียงตวาดดังๆ เจายี่ขยับตัวลุกขึ้นด้วยความงุนงงก็จะไม่งงได้อย่างไรก็โดนถีบยอดหน้าขนาดนั้นถึงกับวินกันเลยทีเดียว

ต้าเหนิง เล่นละครจนพอใจก่อนจะค่อยๆ ชักเกร็งให้ช้าลงกว่าเดิม แล้วค่อยๆ สงบลงในอ้อมแขนของไทเฮา

“หมอหลวงมาหรือยัง”

หมอหลวงถือหลวมยาเดินชมนกชมไม่ได้เร่งรีบอะไร เดินทอดน่องสบายอารมณ์เหมือนกำลังถ่วงเวลาก็ถ่วงเวลานั่นแหละ

“หมอหลวงทำไมมาช้าเสียจริงเรือนรักษาอยู่ห่างไปไม่กี่ก้าว”

หยุดยืนอยู่หน้าตำหนักเก่า สีหมองคล้ำ ป้ายตำหนักเขียนไว้ชัดเจนตำหนัก16สนมคนที่สิบหกของฮ่องเต้

“อะแฮ่ม”

ก่อนจะถลาเข้าไปในห้องด้วยท่าทีร้อนรนผิดกับเมื่อครู่ที่ยังหวานเย็น

“มาแล้วพ่ะย่ะค่ะ โอ้พระสนมข้าน้อยคิดว่าท่านจะ…ตุยไม่น่าเชื่อว่าจะแข็งแกร่งเพียงนี้สวรรค์เมตตาจริงๆ ไทเฮาพ่ะย่ะค่ะข้าน้อยจะตรวจดูอาการพระสนมอีกครั้งเชิญไทเฮาด้านนอก”

ตรวจอะไรวะทำไมไทเฮาอยู่ไม่ได้ต้าเหนิงคันจมูกขึ้นมา

ดึงมือไทเฮาไว้เวลาแบบนี้จะไว้ใจใครได้ พยายามเปล่งเสียงขอร้องแต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา

“ไม่ต้องกลัวข้าอยู่ด้านนอก ไม่ห่าง ให้ท่านหมอดูแลเจ้า”

“อะอ่าอะอะ” ไทเฮาแกะมือต้าเหนิงออกยิ้มอ่อนโยนตบที่หลังมือต้าเหนิงเบาๆ เดินออกจากม่านไปในทันที ต้าเหนิงหันซ้ายหันขวา

หมอหลวงยิ้มไม่บริสุทธิ์หรือเรียกว่าแสยะยิ้มนั่นแหละ ทรุดกายลงข้างแท่นนอน

“เจายี่ นำน้ำดื่มมาพระสนมต้าเหนิงกำลังจะกินยา”

ยาอะไร จะให้กินยาอะไร สายตาหมอหลวงที่ไม่น่าไว้ใจบวกกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเจ้าหมอหลวงนั่นทำเอาต้าเหนิงใจหายแว๊บ

ต้าเหนิงพยายามจะเปล่งเสียงร้องแต่เปล่าประโยชน์หมอหลวงนามซุนเตอหลี่บีบปากให้อ้าออก เจายี่เดินถือจอกน้ำเข้ามา ซุนเตอหลี่ยกยาเม็ดเล็กชูขึ้นตรงหน้าต้าเหนิง ที่ไม่มีทางดิ้นรนเพราะถูกเจายี่จับตัวไว้แน่น

“อย่าดื้อเพคะพระสนมข้าน้อยรู้ดีว่าพระสนมไม่ชอบกินยาแต่นี่จะช่วยพระสนมได้” ต้าเหนิงดิ้นรน หนีเสือปะจระเข้จะเปล่งเสียงก็ไร้ซึ่งสรรพเสียงมือไม้ดิ้นรนเปะปะ เจายี่ตัวร้ายยิ้มอย่างผู้ชนะ

ยกชามน้ำเตรียมกรอกลงปากของต้าเหนิงหมอหลวงก็กำลังจะหย่อนยาลงในปาก

ราวกับมัจจุราชที่พร้อมจะพรากชีวิตของต้าเหนิงไปพยายามทำลำคอให่เล็กที่สุดเพื่อจะได้ไม่ต้องกลืนยาแต่โดนบีบปากแต่ต้าเหนิงจะไม่มีทางกลืนยางลงคอแน่ หลับตานับหนึ่งสองสามตั้งใจจะดิ้นรนครั้งสุดท้าย1….2

“เช้งงงงง”

ผ้าม่านสีทึบถูกคมกระบี่ปาดฉับจนขาดวิ่น ร่วงลงพื้นกระจาย ไทเฮายืนมองขมวดคิ้วสีหม่นเข้าหากัน ร่างสูงที่ต้าเหนิงมองเห็นราวกับมีออร่าหรือแสงสว่างรอบตัวเดินเข้ามาพร้อมกับเก็บกระบี่คมเข้าไปในฝัก บุรุษองอาจอีกคนยืนสังเกตการณ์อยู่ไม่ห่าง

ยาเม็ดเล็กถูกหย่อนลงคอพร้อมกับหมอหลวงรีบปล่อยมือจากปากต้าเหนิงที่ ดันกลืนยาเข้าไปในลำคอ พวกเขายังไม่ยอมพลาดและทำทีว่าพลั้งมือหย่อนยาไปแล้ว กระบี่ในมือของบุรุษชุดดำตวัดพาดไปที่ลำคอของหมอหลวงซุนเตอหลี่

ที่รีบทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้นเสีย

“อั๊กกกก”

คนมาใหม่ที่หล่อราวกับเทพบุตรแล้วดันสวมชุดขาวคนนั้นทรุดกายลงกับแท่นนอนพยุงต้าเหนิงให้นั่งแล้วซัดฝ่ามือเข้าใส่เต็มแผ่นหลังเล็กจนจุกแอ่ก ทำให้ยาเม็ดเล็กที่หมอหลวงจงใจหย่อนลงไปกระเด็นหลุดออกมา แทบเท้าของเจายี่ที่รีบขยับเท้าเหยียบเม็ดยาไว้เสีย คนชุดขาวก็หาได้ติดใจไม่ ก้มมองหน้าซูบ ร่างผอมบางในอ้อมแขนของตัวเองด้วยสายตาเฉยชา ก่อนจะปล่อยร่างบางของต้าเหนิงให้ร่วงลงบนแท่นนอนดึงผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยออกจากอกเสื้อมาเช็ดถูที่มือไปมาราวกับรังเกียจต้าเหนิงเสียเต็มที

“คงไม่ช้าไป”

คนสนิทท่าทีองอาจนามหานจงประสานมือยิ้มน้อยๆ

เจ้ายี่คุกเข่าลงอีกคน

“ถวายพระพรท่านอ๋องฉิน” สีหน้าที่ปรับให้เป็นเรียบเฉยแต่ความจริงแล้ว

“อ๋องฉิน”

 ต้าเหนิงพึมพำได้แค่นั้นก่อนที่สติจะดับวูบลงไป

“อ๋องฉินจวิ้นหวัง (จวิ้นหวัง ตำแหน่งลำดับสองที่ไม่มีผลงานโดดเด่น) มาถึงนี่ ได้อย่างไร”

เสียงอ่อนโยนของไทเฮาทักผู้อาวุโสน้อยกว่าที่มีท่าทีเรียบเฉยไม่ยินดียินร้าย

“ข้าน้อยฉินเกอหลงถวายพระพรไทเฮา ข้าน้อยรับราชโองการจากไทฮองไทเฮาให้มาพาตัวสนมเอ่อต้าหนิง ยังวิหารเทียมฟ้า” น้ำเสียงเรียบเฉยปราศจากความรู้สึก

ไทเฮายิ้มบางๆ

“ไทฮองไทเฮาอย่างนั้นหรือ อืมมมดีทีเดียวข้าตั้งใจจะไปไหว้พระที่นั่นเช่นกันเช่นนั้นคงต้องอาศัยขบวนของอ๋องฉิน คอยอารักขาแต่สนมต้าเหนิงรักษาตัวที่นี่ก็ดีแล้ว มีหมอหลวงคอยดูแล”

อ๋องฉินยิ้มบางๆ ที่เรียกว่าบางจริงๆ เพียงยกมุมปากขึ้นเพียงนิดแทบจะมองไม่เห็นว่าคือรอยยิ้ม

“อยู่ที่นี่ก็ดีแล้ว อ๋องฉินเองก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรที่ไม่ดี หากแต่เป็นบัญชาและไทฮองไทเฮาและเสด็จย่ายังอ้างถึงพระเสาวนีย์ของเสด็จปู่ที่เคยตรัสไว้เรื่องตระกูลเอ่อ”

ไทเฮายิ้มอ่อนโยน

“ดีจริง ต้าเหนิงต่อไปจะอยู่ภายใต้การดูแลของไทฮองไทเฮาแล้ว”

อ๋องฉินยิ้มก่อนจะโบกมือให้คนสนิทนามหานจงพาต้าเหนิงที่หมดสติออกไปจากตำหนักเก่านี้