บทที่ 8 การเปลี่ยนแปลง

ปึก!

“เฮ้อ...” อยากรู้เหลือเกินว่าเธอสามารถลาออกจากการเป็นสะใภ้บ้านนี้ได้หรือไม่ เพราะวัน ๆ หนึ่งเห็นทีเธอน่าจะเป็นโรคเครียดก่อนใคร ไหนจะเรื่องงานและพ่อของตัวเอง ไหนจะหน้าที่ภรรยาในการออกงานสังคมและลูกสะใภ้ของตระกูลพัชรเทพพิพัฒน์ที่ต้องต่อสู้กับแม่สามีอีก

เพียงพราวกระดกน้ำเข้าปากจนหมดแล้วกระแทกแก้วลงบนโต๊ะอย่างแรงเพื่อระบายความรู้สึกอัดอั้นทั้งหมด เธอรู้เลยว่าเธอต้องเปลี่ยนตัวเองเป็นอย่างมาก แต่จะให้ทำอย่างไรได้ ในเมื่อจารุเดชก็ยังคงมีความสุขที่เห็นลูกรักได้สร้างครอบครัวของตัวเอง อีกทั้งภูวนาถก็เอ็นดูเธอเป็นอย่างมากจนคล้ายกับเป็นพ่อคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ มันเลยทำให้เพียงพราวไม่กล้าที่จะทำให้ใครต้องผิดหวังเลยแม้แต่น้อย

ต้องเรียบร้อย อ่อนหวาน เชื่อฟังพ่อและแม่สามีเพื่อให้ทุกคนเอ็นดู แต่ทำถึงขนาดนี้แล้วก็ยังไม่ถูกใจใครเสียที ส่วนติณณภพก็ยังคงเป็นเขาคนเดิม เพิ่มเติมขึ้นมาคือช่วงนี้เขาดูจะไม่พึงพอใจเป็นพิเศษเวลาที่เห็นเธอกับแม่ของเขาไม่ลงรอยกัน หรือชายหนุ่มจะคิดว่าเธอเป็นตัวปัญหาของบ้านหลังนี้งั้นหรือ?

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อย่างให้กำลังใจตัวเองว่าหากอาการของพ่อเธอดีขึ้นอย่างไม่ต้องกังวลเมื่อไหร่ เธอจะไปจากบ้านหลังนี้ทันที! แต่ในช่วงนี้อะไรที่ทำให้เขาสบายใจได้เธอก็คงต้องทนไปก่อน เพราะถ้าสภาพจิตใจดีก็ย่อมมีผลต่อการรักษา ซึ่งในตอนนี้ใบหน้าของจารุเดชนั้นก็สดใสมากทีเดียว แถมยังเจริญอาหารมากกว่าเมื่อก่อนอีกด้วย

เพียงพราวได้ไปหาพ่อของเธอเกือบทุกวัน ส่วนติณณภพก็มักจะไปคุยเล่นกับท่านด้วยกันอยู่บ่อย ๆ ตามหน้าที่ของลูกเขยที่ดี อีกทั้งตอนนี้ยังมีบ้านของภูวนาถที่ทั้งคู่มีการไปมาหาสู่กันตลอด เพียงพราวได้วางแผนการหย่ากับติณณภพไว้เรียบร้อยแล้ว แค่ยังต้องรอเวลาให้ทุกอย่างลงตัวกว่านี้ก็เท่านั้น อาจจะหนึ่งปี หรือแค่...หกเดือนก็ได้

“อ้าว วันนี้ไม่มีเรียนเหรอ?” ในตอนที่กำลังจะเดินขึ้นไปชั้นบนเพียงพราวก็ได้เจอกับน้องชายคนเล็กของติณณภพเสียก่อน ซึ่งจากสภาพของเขาแล้วก็คงไม่ต้องบอกว่าเพิ่งกลับจากที่ไหนมา

“ผมลืมไอแพดไว้ที่ห้องเลยมาเอา พี่ตื่นเช้าเหมือนกันนะ”

“แค่ลงมาดูความเรียบร้อยของอาหารหน่อยน่ะ ว่าแต่ดื่มกาแฟแก้แฮงค์หน่อยใหม่? เดี๋ยวพี่ไปชงมาให้”

“พี่เป็นลูกสะใภ้นะไม่ใช่คนใช้ ไม่จำเป็นต้องทำเองทุกอย่างก็ได้”

“...”

“ผมพอเข้าใจว่าพี่อึดอัดกับแม่อยู่ แล้วก็พยายามทำทุกอย่างให้สมบูรณ์แบบที่สุดเพื่อไม่ให้มีปัญหา แต่ทำแบบนี้มันจะเหนื่อยกับตัวพี่เองนะ”

“แม่ไม่ใช่คนใจดี แต่ก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น ไม่อย่างนั้นแค่พี่คนเดียวทำไมเขาจะทำให้ออกไปจากบ้านหลังนี้ไม่ได้...เชื่อผมเถอะว่ามันมีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้”

เด็กหนุ่มถือวิสาสะให้คำแนะนำกับคนอายุมากกว่า เพราะแค่ดูก็รู้ว่าเพียงพราวพยายามฝืนตัวเองเป็นอย่างมากเพื่อเลี่ยงการมีปัญหากับอาภัสรา แต่มันก็มีวิธีอื่นที่ดีกว่าการยอมแบบนี้ไม่ใช่หรือไง? ภายนอกเพียงพราวเป็นคนฉลาด มีความมั่นใจ และสามารถปกครองคนได้เป็นจำนวนมากถึงแม้จะเพิ่งเข้ามาบริหารงานได้ไม่กี่เดือนเท่านั้น คนหัวเมืองนอกแบบเธอ เหตุใดจึงต้องมาทนกับเรื่องแค่นี้? และดูเหมือนพี่ชายของเขาเองก็คงจะดูออกเหมือนกันว่าทุกอย่างมันไม่ใช่นิสัยของเพียงพราวเลยแม้แต่น้อย จากสายตาของติณณภพในตอนที่มองเธอ

“เพลิง!” เพียงพราวที่เพิ่งได้สติตะโกนเรียกในตอนที่เด็กหนุ่มกำลังจะเดินผ่านหน้าไป สายตาของเธอลังเลเล็กน้อยในตอนที่เพลิงหันกลับมาสบตากัน แล้วเลือกที่จะลองทำตามใจของตัวเองดูสักครั้ง เพราะหากเขาพูดแบบนั้น อย่างน้อยเธอก็มีสิทธิ์ที่จะพูดอะไรบางอย่างกับเขาในฐานะของพี่สะใภ้...ใช่หรือไม่? เพราะลึกๆ แล้วเพียงพราวเองก็รู้สึกเป็นห่วงสภาพของเพลิงในตอนนี้มากเหมือนกัน

“ฉันว่านายควรกินข้าวก่อนไปเรียนนะ ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วลงมากินมื้อเช้าด้วยกัน ฉันจะให้แม่บ้านตั้งโต๊ะไว้ให้”

“ผมยังไม่หิว”

“แต่นายจะอดข้าวแล้วกินแต่เหล้าแบบนี้ไม่ได้นะ รู้ไหมว่าสภาพของตัวเองตอนนี้เป็นยังไง หัดรักตัวเองบ้างสิ”

“หึ...” มีแค่เสียงหัวเราะที่ออกมาจากลำคอของคนอายุสิบเก้าปีเท่านั้นที่เป็นคำตอบ ก่อนเขาจะเดินขึ้นชั้นบนไป ทำให้สุดท้ายแล้วเพียงพราวก็ได้แต่เคารพการตัดสินใจของอีกคน เพราะต่อให้จะมีปัญหาหนักแค่ไหนแต่เธอก็เป็นเพียงแค่คนนอกที่มาอาศัยในบ้านหลังนี้ชั่วคราวเท่านั้น

@ห้องรับประทานอาหาร

“พราว” เสียงของคนที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะทำให้เพียงพราวที่กำลังจะตักข้าวต้มต้องเงยหน้ามอง เธอวางช้อนในมือลงแล้วเก็บมือไว้บนหน้าตักอย่างเป็นระเบียบเพื่อรอฟังประโยคถัดไปของภูวนาถ

“พ่อได้ยินมาว่าการคุยงานที่ผ่านมาราบรื่นดี ขอบใจลูกมากเลยนะ”

“พราวแค่ไปนั่งฟังเฉยๆเองค่ะ อีกอย่างก็เป็นหน้าที่ของพราวอยู่แล้วที่ต้องไปออกงานกับคุณติณ” ภูวนาถไม่ได้ถือสาอะไรกับสรรพนามที่เพียงพราวใช้เรียกสามีตัวเอง เพราะเขาก็พอจะเข้าใจได้ว่าที่เธอทำแบบนี้ก็เพื่อป้องกันการมีปัญหากับอาภัสราเท่านั้น

“พูดเหมือนพ่อไม่เคยไปคุยงานกับคนอื่นอย่างนั้นแหละ” เขาเอ่ยหยอกล้อ

“ยังไงบนโต๊ะอาหารก็ต้องมีการนั่งคุยกันบ้างอยู่แล้ว แต่นี่คุณเดเนียลรวมถึงคนอื่น ๆ กลับชื่นชมภรรยาของคุณติณณภพจนมาถึงหูของพ่อ พราวทำได้ดีมากเลยนะ รวมถึงงานอื่น ๆ ที่ไปกับติณด้วย” เพียงพราวยิ้มรับกับคำชื่นชมของอีกคน จะไม่ให้ออกมาดีได้อย่างไร! ก็ในเมื่อติณณภพย้ำแล้วย้ำอีกว่าห้ามทำให้เขาขายหน้า อีกทั้งอาภัสราที่กำลังนั่งอยู่ตรงข้ามเธอตอนนี้ก็พร้อมจะเอาข้อบกพร่องของสะใภ้ตัวเองมาบ่นว่าอยู่ประจำ เพียงพราวจึงต้องศึกษาและหาข้อมูลเป็นอย่างมากเพื่อจะได้ไปร่วมสนทนากับคนอื่นได้อย่างไม่ติดขัด ถึงแม้ธุรกิจของเขาจะไม่เกี่ยวข้องกับเธอเลยก็ตาม

“แต่ถ้าพราวเหนื่อยหรือไม่อยากไปงานไหนก็บอกพี่เขาตรง ๆ ได้นะ เพราะพราวเองก็ต้องช่วยงานที่บ้านของตัวเองเหมือนกัน”

“พราวยังไหวค่ะ” เมื่อเห็นความเมตตาของภูวนาถที่มีต่อเธอแล้ว เพียงพราวก็ไม่กล้าที่จะทำให้เขาผิดหวังเลยแม้แต่น้อย สาเหตุที่ยังคงพอจะทนต่อไปได้นอกจากเพราะจารุเดชแล้วก็คงเพราะภูวนาถนี่แหละ ในเมื่อเขาเชื่อใจเธอขนาดนี้เพียงพราวก็ไม่อยากจะเป็นตัวปัญหาให้อีกคนต้องหนักใจเพิ่มอีก

“แบบนี้ในอนาคตพ่อคงสบายใจที่จะฝากโรงแรมไว้ในมือของเราสองคนแล้วล่ะ”

ยังไม่ทันที่ภูวนาถจะได้พูดจบ คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็วางช้อนลงอย่างแรงราวกับไม่พอใจจนทุกคนต้องชะงัก ในขณะที่ภูวนาถถอนหายใจออกมาอย่างรู้ดีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้

“อย่าคิดว่าแค่ได้แต่งงานแล้วจะได้สมบัติทุกอย่างของบ้านนี้”

“พอได้แล้ว เอาแต่จับผิดหนูพราวทุกวันไม่เหนื่อยบ้างหรือไง หัดทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่หน่อยสิ”

“ก็เพราะเป็นผู้ใหญ่ไงคะถึงได้พูดต่อหน้าตรง ๆ ว่าทุกอย่างอาจจะไม่ได้เป็นแบบที่ลูกสะใภ้ของคุณคิด แค่เงินสินสอดที่ผู้หญิงคนนี้กับแม่ของเธอได้ไปก็มากพอแล้ว อย่าหวังอะไรที่มันเกินตัว เพราะฉันรู้ดีว่าที่เธอพยายามอยู่ทุกวันนี้เป็นเพราะเหตุผลอะไร”

แม่บ้านที่ยืนอยู่ต่างมองหน้ากันด้วยสายตาเลิ่กลั่ก ดูเหมือนว่าเรื่องที่เพียงพราวไม่ใช่ลูกสะใภ้คนโปรดที่คุณผู้หญิงของบ้านต้องการจะเป็นเรื่องจริง แถมเธอยังดูเข้ามาเพื่อหวังผลประโยชน์จากบ้านหลังนี้อีกต่างหาก นั่นจึงทำให้เพียงพราวไม่ได้รับอำนาจของลูกสะใภ้ใหญ่แบบที่ควรจะได้แม้จะเป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามกฏหมายแล้วก็ตาม

ติณณภพเหลือบมองคนด้านข้างที่เอาแต่นั่งเงียบเพียงนิดแล้วหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาจิบตอนท้ายเพื่อจบมื้ออาหารที่น่ารำคาญใจ เขาดันตัวลุกขึ้นท่ามกลางบรรยากาศน่าอึดอัดแล้วบอกลากับทุกคนด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยอารมณ์บางอย่าง

“ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ”

เพียงพราวหันขวับกลับไปมองติณณภพทันทีด้วยสายตาขุ่นเคือง นี่เขาเลือกที่จะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปอย่างง่ายดายโดยไม่ทักท้วงอะไรเลยหรือไง? หรือเพราะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มาจากข้อแลกเปลี่ยนเลยจะทำอย่างไรก็ได้ ไม่จำเป็นต้องยื่นมือเข้ามาช่วยหากตัวเองไม่ได้ผลประโยชน์อย่างนั้นหรือ? ทีตอนที่เขาไปค้างกับแพรไหมเธอยังต้องพยายามหาข้ออ้างมาสารพัดเพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย แต่นี่อะไรกัน เหอะ! ไอ้คนเห็นแก่ตัว!