บทที่ 9 การแสดงครั้งสุดท้าย

“แล้วติณไปไหนล่ะพราว” ภูวนาถเอ่ยถามลูกสะใภ้ที่เพิ่งเดินเข้ามาด้านในของบ้านคนเดียว ทั้งๆ ที่ปกติทั้งคู่มักจะตัวติดกันแทบจะตลอดเวลา

“เอ่อ...ยังไม่เลิกงานมั้งคะ”

“หืม? จะเป็นไปได้ยังไง พี่เขาเลิกงานได้สักพักแล้วนะ”

ใช่! ติณณภพเลิกงานแล้ว เพียงพราวรู้ดี และรู้ด้วยว่าเขาออกมาจากที่โรงแรมแล้ว ซึ่งเดาได้ไม่ยากเลยว่าชายหนุ่มจะไปที่ไหนต่อ แต่เธอจะบอกกับภูวนาถได้อย่างไรว่าติณณภพกำลังไปหาผู้หญิงอีกคนที่เขาแอบเลี้ยงดูเอาไว้เงียบๆ อยู่

“คงมีธุระที่ไหนต่อแหละค่ะ คุณพ่อทานข้าวก่อนได้เลยนะคะไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวถ้าคุณติณกลับมาแล้วพราวจะเป็นคนสั่งอาหารไว้ให้เขาเอง”

“พราวลองโทรเช็คหน่อยดีไหมลูก เผื่อมีเรื่องอะไร เพราะติณก็ออกจากโรงแรมมานานแล้ว”

“งั้นเดี๋ยวพ่อโทรถามเองว่าทำไมถึงไม่ยอมบอกเมียตัวเองว่าไปไหน” เมื่อเห็นว่าลูกสะใภ้มีท่าทีลำบากใจ ภูวนาถจึงเป็นฝ่ายอาสาเอง เพราะช่วงนี้เหมือนทั้งสองคนจะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไรนัก บ้างก็เป็นเพียงพราวที่เป็นฝ่ายประชดประชันก่อนตามประสาของผู้หญิง บ้างก็เป็นลูกชายของเขาเสียเองที่ดูเหมือนจะไม่พึงพอใจภรรยาสาวมากเท่าไร แถมเรื่องเมื่อเช้าก็ยิ่งทำให้เขาเป็นกังวลว่าลูกชายกับลูกสะใภ้จะมีปัญหาผิดใจกันมากกว่าเดิมหรือไม่

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพราวเป็นคนโทรเอง”

ให้เธอที่เป็นคนรู้เรื่องราวทุกอย่างเป็นคนโทรจะยังดีกว่าการที่ภูวนาถต้องเสี่ยงไปรับรู้เรื่องที่ติณณภพปิดบังเอาไว้ ไม่ใช่ว่าเธอจะเป็นห่วงเขาหรืออย่างไร แต่การที่ภูวนาถรู้เรื่องของแพรไหมมันก็จะทำให้ชีวิตของเธอวุ่นวายเพิ่มไปด้วยเช่นกัน

เพียงพราวกัดฟันแน่นในตอนที่นึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของอีกคน กี่ครั้งแล้วที่เธอต้องมาจัดการปัญหาเรื่องผู้หญิงของเขา ไหนจะเรื่องเมื่อเช้าที่ยังไม่ได้เคลียร์กันอีก อาภัสรากล่าวหาเธอต่อหน้าคนอื่นแบบนี้จะให้ทนได้อย่างไร ยังไงก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่องว่าต่อไปนี้เธอจะไม่ทนเล่นบทบาทภรรยาที่แสนดีของเขาอีกต่อไปแล้ว!

เพียงพราวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถือเอาไว้พลางเหลือบมองคนตรงหน้าเล็กน้อย เมื่อเห็นสายตาของภูวนาถที่จ้องอย่างไม่วางตาจึงจำใจที่จะยอมกดโทรหาติณณภพ ระหว่างนั้นในหัวก็พยายามที่จะคิดคำโกหกไปด้วยให้แนบเนียนที่สุด และมันก็จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่เธอจะทำแบบนี้ให้ไอ้ผู้ชายอย่างเขา!

(ว่ายังไงคะ?)

เป็นอย่างที่คิดไว้ รอไม่นานก็มีเสียงเล็กของผู้หญิงซึ่งเป็นคนกดรับสาย และเพียงพราวเองก็รู้จักผู้หญิงคนนั้นเป็นอย่างดี “แพรไหม” หญิงสาวที่ติณณภพกำลังส่งเสียเลี้ยงดูเธออยู่

“คุณพ่อให้ฉันโทรถามว่าคุณอยู่ที่ไหน” แต่ด้วยความที่ภูวนาถเองก็กำลังมองเธออยู่ เพียงพราวจึงทำได้แค่พยายามแสดงละครต่อไป เพื่อไม่ให้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับเขาถูกจับได้ แม้เธอเองจะไม่อยากสนทนากับผู้หญิงคนนั้นเลยก็ตาม

(คุณติณอาบน้ำอยู่ค่ะ และดูเหมือนว่าคืนนี้คงไม่ได้กลับด้วย)

แพรไหมตอบกลับเสียงเย้ยหยันราวกับเป็นผู้ชนะที่ได้ตัวของติณณภพไป

“ฉันจะบอกคุณพ่อให้” เพียงพราวตอบเสียงเรียบราวกับไม่ได้คิดอะไรก่อนจะเป็นฝ่ายกดวางสายไปก่อน เพราะเธอไม่อยากจะคุยกับอีกคนให้เสียเวลา แค่แสดงให้ภูวนาถเห็นนิดหน่อยก็เพียงพอแล้ว ไม่ได้มีความต้องการจะตามเขากลับบ้านจริงๆ เสียหน่อย หลังจากนั้นถ้าจะเกิดอะไรขึ้นก็ให้ติณณภพเป็นคนจัดการต่อเอง

“คุณติณแวะไปทำธุระนิดหน่อยค่ะ เขาบอกว่าให้พราวนอนก่อนได้เลยไม่ต้องรอ”

“แล้ว...”

“คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ พราวเชื่อใจคุณติณว่ายังไงเขาก็ทำเพื่อครอบครัวอยู่แล้ว” เรื่องนั้นเป็นเรื่องจริง ทว่าครอบครัวที่เพียงพราวหมายถึงคือครอบครัวของภูวนาถเท่านั้น ไม่ได้รวมถึงคนนอกที่มาขออาศัยชั่วคราวแบบเธอ แต่แค่ได้เห็นรอยยิ้มของลูกสะใภ้ภูวนาถก็เชื่อเพียงพราวอย่างปราศจากข้อสงสัย ส่วนเรื่องเมื่อเช้าเขาก็ได้ตำหนิอาภัสราให้เพียงพราวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะรู้ดีว่าเธอคงไม่กล้าที่จะไปมีปากมีเสียงกับใคร ส่วนลูกชายคนโตไว้รอติณณภพปรับความเข้าใจกับเพียงพราวเมื่อไหร่ เขาค่อยเรียกชายหนุ่มมาคุยกันอีกทีถึงสิ่งที่ควรจะปฏิบัติต่อภรรยาของตัวเอง

“ดูเหมือนว่าเดี๋ยวนี้เธอจะลืมขอบเขตของตัวเองไปนะ” เสียงของติณณภพที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำทำให้แพรไหมมีสีหน้าที่ตื่นตกใจเล็กน้อยเพราะเธอไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินที่เธอพูดคุยกับเพียงพราวตั้งแต่ตอนไหน แต่เพื่อไม่ให้ถูกสงสัยหญิงสาวจึงพยายามทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุดเพื่อกลบเกลื่อนสิ่งที่เพิ่งทำลงไป

“แพรเห็นว่าคุณติณอาบน้ำอยู่เลยไม่กล้าเข้าไปบอกน่ะค่ะ”

มีเพียงความเงียบและสายตาเย็นชาเท่านั้นเป็นสิ่งที่ตอบกลับมา ยิ่งทำให้แพรไหมเป็นกังวลมากกว่าเดิมว่าติณณภพอาจจะโกรธที่เธอเข้าไปยุ่งกับของใช้ส่วนตัวของเขา จนในที่สุดหญิงสาวก็ต้องยอมรับผิดไปตามตรงแล้วสวมกอดร่างกำยำเอาไว้อย่างออดอ้อน

“แพรขอโทษค่ะที่ทำให้คุณไม่พอใจ แต่แพรเป็นผู้หญิงก็ต้องหึงหวงเป็นธรรมดา คุณติณอย่าโกรธแพรเลยนะคะ”

“ฉันเคยบอกเธอไปแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะแตะต้องเพียงพราวไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม” แพรไหมกำมือแน่นตอนที่เห็นว่าติณณภพปกป้องผู้หญิงอีกคนที่มาทีหลังเธอ แต่เพราะกลัวว่าจะทำให้เขาไม่พอใจมากกว่าเดิมหญิงสาวจึงทำได้แค่เอ่ยขอโทษเขาอีกครั้งไปอย่างจำนน...ขอแค่ติณณภพยังรักเธอเหมือนเดิมก็พอแล้ว

“แพรขอโทษค่ะ...ต่อไปแพรจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว คุณติณยกโทษให้แพรนะคะ”

ติณณภพนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วสบตากับสายตาอ้อนวอนของแพรไหมด้วยใบหน้าเย็นชา แต่สุดท้ายก็ยอมพยักหน้ารับในที่สุดอย่างไม่คิดอะไร ทำให้ร่างเล็กเขย่งปลายเท้าขึ้นมาแล้วหอมแก้มสากคนตรงหน้าซ้ำๆ ด้วยความดีใจ

“เย่! คุณติณของแพรน่ารักที่สุดเลย”

“ถ้างั้นคืนนี้นอนค้างกับแพรที่นี่นะคะ แพรจะดูแลคุณติณเอง”

“วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์ เธอไปเตรียมเสื้อผ้ามาให้ก็พอ”

ในหัวของเขายังคงนึกถึงผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ซ้ำๆ และมันน่าหงุดหงิดเป็นอย่างมากที่วันนี้ทั้งวันติณณภพไม่สามารถที่จะเอาเรื่องของเพียงพราวออกจากสมองของตัวเองได้เลย และที่เขามาค้างกับแพรไหมในคืนนี้ก็เพราะรู้สึกรำคาญหญิงสาวที่บ้านก็เท่านั้น

แค่ตอบกลับไปบ้างมันยากตรงไหน? เหตุใดจึงต้องพยายามทำตัวเป็นคนดีจนตัวเองต้องลำบากแบบนั้น

ติณณภพคิดในใจ โดนที่ไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายก็กำลังรอที่จะพูดคุยกับเขาเรื่องนี้เช่นเดียวกัน