บทที่ 6

"ฉันไม่ยอมทำหรอกนะ"

"ไม่ได้ถามว่าจะยอมหรือไม่ยอมบอกให้ไปแบกไม้ออกมา"

"ฉันเป็นผู้หญิงจะไปแบกหามหนักๆ แบบนั้นได้ยังไง"

"ถ้างั้นก็คงต้องให้นายหัวมาสั่งเองแล้วล่ะ"

"หยุดนะ!" ถ้าไอ้บ้านั่นมามันคงไม่จบง่ายๆ แน่ ดีไม่ดีมันจะให้เราเป็นคนสร้างบ้านเองด้วยซ้ำ

ข้าวสวยเลยเข้าไปดูว่าพอที่จะแบกไม้อันไหนออกมาได้บ้าง เธอเลือกไม้กระดานที่เล็กที่สุดแล้วก็ยกออกมา

"แล้วเมื่อไรจะเสร็จ"

"ฉันก็ยกได้เท่าที่ยกนี่แหละ"

"ปากดี แบบนี้ต้องเจอสักดอก" ลูกน้องของเขาสะบัดมือเหมือนจะตบ ข้าวสวยถึงกับสะดุ้งสุดตัวเพราะถ้าเจอฝ่ามือนี้เข้ามีหวังสลบ

"ฉันยกแล้ว" เธอเลยต้องเข้าไปเอาเพิ่มมาอีก แล้วก็ยกไปจุดที่พวกมันบอกว่าจะสร้างบ้าน

มาถึงก็เห็นตั้งเสาไว้แล้ว แต่ผู้ชายตั้งเยอะตั้งแยะทำไมต้องมาใช้ผู้หญิงแบบเราด้วย

"กลับไปขนมาอีกเอามาให้เยอะที่สุด"

"นายหัวดูอะไรอยู่ครับ" เข้ามาก็เห็นว่านายหัวกำลังใช้กล้องส่องทางไกลมองอีกฝั่งหนึ่งของเมื่อเช้านี้

"ถ้ามึงเข้ามาโดยที่ไม่บอกกูอีกนะ รับรองว่าอาหารเย็นมึงเป็นลูกตะกั่วแน่"

"ก็นายหัวไม่ได้ปิดประตูไว้ผมเลยเดินเข้ามาครับ"

"ไม่ปิดมึงก็ต้องเคาะประตูบอกกูก่อน"

"ได้ครับ ว่าแต่นายหัวชอบหรือไม่ชอบเธอกันแน่ครับ"

"ไอ้วัลลภ!"

"เข้าเรื่องก็ได้ครับ เสี่ยโทรมาบอกว่านายหัวไม่รับโทรศัพท์เลย"

"โทรมาทำไม"

"คงจะคุยเรื่องเจ้าสาวที่หายไปนั่นแหละครับ"

"พ่อรู้แล้วเหรอ?"

"รู้ว่าอะไรครับ"

"รู้ว่ากูจับมาไง!"

"ผมไม่ได้ถามเรื่องนี้หรอกครับนายโทรกลับไปหาเสี่ยหน่อยเถอะครับ"

คล้อยหลังวัลลภ ภูเบศเลยโทรไปหาพ่อ

>>{"ตกลงแกไม่ได้ไปใต้เหรอ"}

   {"สนใจเรื่องของผมด้วยเหรอครับ"}

>>{"ฉันไม่ได้โทรมาทะเลาะกับแกนะ ฉันโทรไปบ้านของแกที่ภาคใต้แล้ว คนที่นั่นบอกแกไม่ได้ไป"}

    {"พ่อไม่คิดบ้างหรือครับว่าผมอาจจะขลุกอยู่กับผู้หญิงก็ได้"}

>>{"เรื่องเจ้าสาวที่หายไปมีคนสงสัยว่าแกพาไป"} ภูริเริ่มเข้าเรื่องเพราะถ้าคุยมากไปเดี๋ยวลูกชายก็จะขาดการติดต่อไปอีก

   {"หึหึ ผมจะเอาผู้หญิงของพ่อมาทำอะไร"}

>>{"แต่นั่นไม่ใช่ผู้หญิงของ.."} ภูริยังพูดไม่จบลูกชายก็ตัดสายไปก่อน

"ไอ้บ้านี่มันไม่คิดจะฟังพ่อบ้างเลยหรือไง"

"ว่ายังไงบ้างครับพ่อ"

"มันก็ยังกวนตีนเหมือนเดิมนั่นแหละ"

"แล้วทางตำรวจว่ายังไงบ้างครับ"

"ยังสืบได้ไม่มากเพราะพ่อไม่ให้เป็นข่าว"

"แล้วตกลงคุณภูเบศ ไม่ได้กลับบ้านที่เหมืองแล้วไปไหนล่ะครับ" ภูเบศไม่ยอมให้ภูผาเรียกพี่ เขาเลยต้องเรียกคุณแบบนี้มาตลอด แต่ส่วนมากจะเรียกแค่ต่อหน้าพ่อ เพราะอีกฝ่ายไม่เห็นว่าเขาเป็นน้องเขาก็ไม่จำเป็นต้องเห็นว่าเป็นพี่เช่นกัน

"ข้อนี้แหละพ่อสงสัยว่ามันต้องหาที่กบดานใหม่ แกพอรู้จักนักสืบฝีมือดีบ้างไหม"

"พอจะรู้จักอยู่บ้างครับ เดี๋ยวผมจะประสานให้นะครับ"

"ขอบใจมากลูกชาย มีแต่แกนี่แหละที่เป็นความหวังของพ่อ ส่วนไอ้นั่นถ้าไม่ตายก็คงกลับมาเจอหน้ากัน"

เวลาเดียวกันนั้นที่ปางไม้..

"นายหัวเรียกผมเข้ามามีอะไรครับ

"มึงสั่งคนที่เหมืองไว้ว่ายังไง"

"สั่งอะไรครับ"

"ทำไมพ่อกูถึงรู้ว่ากูไม่ได้อยู่เหมือง"

"สงสัยพวกมันจนแต้มแน่เลยครับ" เสี่ยภูริคงบอกจะคุยสายกับลูกชาย ลูกน้องที่อยู่ที่นั่นเลยต้องบอกความจริงไป

"หึ! ตามให้ตายก็หาไม่เจอ" คิดจะตามหาผู้หญิงคนนั้นเหรอ ถ้าไม่เป็นปุ๋ยก่อนก็คงจะมีลูกติด ถ้าเป็นแบบนั้นดูซิว่าคนแบบพ่อเขายังจะเอาไปทำเมียอยู่อีกไหม

"นายว่ายังไงนะครับ"

"เดี๋ยวกูจะลงไปข้างล่างหน่อย"

ภูเบศลงมาตรงที่ใช้ให้เธอปลูกสร้างบ้านช่วยคนงาน มาเห็นว่าเธอกำลังอู้งานพอดี

"พวกมึงทำอะไรอยู่" ได้ยินเสียงนี้ข้าวสวยที่เพิ่งนั่งพักรีบลุกขึ้น

"กำลังหาเครื่องมืออยู่ครับ" โครงการสร้างบ้านอีกหลังยังไม่เริ่มเครื่องไม้เครื่องมือเลยถูกเก็บไปไว้แล้ว พอเจ้านายสั่งมากะทันหันก็เลยต้องได้ไปค้นกันหน่อย

"กูหมายถึงคนขนไม้ของพวกมึง"

"ฉันเหนื่อยจะไม่ให้พักเลยหรือไง"

"ยังปากดีได้อยู่อีกไปยกไม้คานมา"

"อะไรคือไม้คาน"

"เธอจะยกไหวเหรอครับนายหัว" วัลลภที่เดินตามมาพูดออกไปตามนิสัยที่พูดไม่ค่อยคิด

"ถ้างั้นมึงก็ไปช่วยยก"

"มะ ไม่ถามแล้วครับ"

ข้าวสวยต้องยอมเดินตามคนของเขามาที่โรงเก็บไม้อยากรู้ว่าอะไรคือคาน มาถึงก็เห็นว่าเป็นไม้ท่อนใหญ่และยาวที่ไว้ใช้เชื่อมต่อกับเสาที่ตั้งอยู่

"ฉันจะยกไหวเหรอ"

"ไหวไม่ไหวก็ต้องยก" ถ้าเป็นผู้ชายยกสบายอยู่แล้ว แต่ผู้หญิงไม่แน่ใจว่าจะยกขึ้นไหม 

คนงานที่เดินเข้ามาด้วยเลยแอบยกส่งให้

"โอ๊ย" แต่ถึงแม้คนงานจะยกให้พอวางลงบ่าไหล่ของเธอมันก็ไม่มีแรงพยุงจนร่างเล็กล้มลงโชคดีที่ไม้หล่นลงมาไม่ทับตัวของเธอด้วย

ภูเบศได้ยินเสียงเลยรีบเข้ามาดูก็เห็นว่าเธอนอนกองอยู่กับพื้น

"ตายไหมวะ" วัลลภรีบเดินเข้ามาเช็คลมหายใจดู "ยังหายใจอยู่ครับ เอาไงต่อดีครับ"

ดึกๆ คืนนั้น..

ทำไมปวดเมื่อยตัวขนาดนี้ หรือว่าเราตายไปแล้ว หญิงสาวที่หมดสติตั้งแต่ตอนแบกไม้คานค่อยๆ ฟื้นคืนสติ

"?" เราอยู่ที่ไหน หรือว่าทุกอย่างเราแค่ฝันไป ข้าวสวยมองไปรอบๆ ห้องที่เธอนอนอยู่ ห้องนี้มีเฟอร์นิเจอร์ครบแถมเตียงที่เธอนอนก็นิ่มสบายมาก

แต่พอคลำดูก็เจอเข้ากับร่างของใครบางคนที่นอนอยู่ข้างๆ ทีแรกตกใจเกือบจะกรีดร้องออกมาแล้ว พออีกฝ่ายขยับกายเธอก็เลยรีบเอามือมาปิดปากไว้แล้วก็แกล้งนอนลงไปที่เดิม

คนที่นอนอยู่ข้างๆ ผงกศีรษะขึ้นมามอง แล้วลองเช็คดูว่าเธอรู้สึกตัวหรือยัง เพราะเมื่อสักครู่สัมผัสได้ว่าเตียงมีความเคลื่อนไหว

มันทำอะไรเราไหม? อย่าบอกนะว่าเราตกเป็นเมียของมันแล้ว? แต่พอมือของเขาคลำต่ำลงมาหญิงสาวที่แกล้งหลับอยู่ก็ถึงกับสะดุ้ง

"ดึกป่านนี้แล้วทำไมยังไม่นอน แล้วนี่มานั่งมองอะไร"

"ทำไมนายหัวภูเบศถึงต้องเอาผู้หญิงคนนั้นขึ้นไปนอนบนห้องด้วยล่ะแม่" มะนาวเป็นคนเช็ดเนื้อเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แต่ตอนนั้นผู้หญิงยังไม่ได้สติ

"แล้วแกไปยุ่งอะไรกับนายเขา"

"อย่าบอกนะว่าเขาหลงเสน่ห์แม่นั่นแล้ว"

"แกอย่าฝันสูงเลยน่า"

"ฉันไม่ยอมหรอกนะ ฉันอุตส่าห์เฝ้ามองมาตั้งนาน"

"มะนาวเอ้ย ถึงแม้ไม่มีผู้หญิงคนนี้นายหัวก็ไม่มองแกหรอก"

"กรี๊ดดด" ขณะที่แม่กับลูกกำลังคุยกันอยู่ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงกรีดร้องดังลั่นมาจากทางเรือนหลังใหญ่