All Chapters of พันธะ(รัก)เมียบำเรอ: Chapter 1 - Chapter 10

นานแล้วที่ไม่ได้กลับบ้านหลังนี้ กลับมาทีไรก็คิดถึงแม่ที่จากไปเขาถึงไม่ค่อยอยากกลับมาที่นี่ ถ้าแม่ยังอยู่เขาคงไม่โทษตัวเองที่ดูแลท่านไม่ดี คนที่ทำร้ายแม่ต้องได้รับผลกรรมจนสาสมขึ้นมาไม่นานภูเบศก็ออกจากบ้านไปสถานที่ที่ทำให้เขาลืมเรื่องเศร้าๆ ได้"ว่าไงยังอยู่ดีไหมมึง""ไม่ได้เจอกันนานยังปากไม่ดีเหมือนเดิมนะ มึงมาตั้งแต่เมื่อไรวะ" "มาถึงเมื่อตอนเย็น ว่าแต่ที่นี่ดูดีขึ้นเยอะเลยนี่" ชายหนุ่มสังเกตโดยรอบว่าเหมือนทุกอย่างมันจะเปลี่ยนไป นี่เขาไม่ได้กลับมานานเท่าไรแล้วเนี่ย"เสี่ยสั่งให้ปรับภูมิทัศน์ใหม่" เสี่ยที่พูดถึงก็คือพ่อของภูเบศนั่นแหละ เพราะสถานที่แห่งนี้ยังอยู่ในเครือข่ายของภูริ และคนที่ภูเบศทักก็คืออัศวินเป็นเจ้าของสถานบันเทิงครบวงจรของที่นี่ แต่ก็ยังอยู่ในเครือข่ายของภูริเพราะถ้าอยากอยู่รอดก็ต้องมีผู้มีอิทธิพลหนุนหลัง"ว่าแต่มึงเถอะไม่เจอกันนานมีเมียกี่คนแล้ววะ""หึหึ ถามเป็นคนแล้วกูจะตอบมึงได้ไหมล่ะ""ไม่ใช่ว่าในนี้มึงฟันหมดแล้วนะ""ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก เดี๋ยวกูจะให้คนเรียกเด็กใหม่มาให้" ว่าแล้วอัศวินก็ชูนิ้วขึ้นมาเพื่อเรียกให้ลูกน้องเข้ามาหา"ขอเป็นเด็กใหม่นะ ต่อจากมึงกูไม่เอา""

เขาไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงคนไหนที่ทำให้แม่ต้องเจ็บปวด แต่ผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาในชีวิตพ่อต้องได้รับผลกรรมนั้น ชายหนุ่มมองตามร่างหญิงสาวที่ถูกลูกน้องแบกเดินออกมาหารถร่างเล็กถูกวางทิ้งไว้หลังรถเหมือนไม่มีค่าอะไรเลย แล้ววัลลภก็เดินอ้อมไปนั่งข้างคนขับโดยมีเจ้านายนั่งอยู่เบาะหลัง ส่วนเธอถูกทิ้งไว้ท้ายกระโปรงรถ"นายหัวเป็นยังไงบ้างครับ" วัลลภเห็นว่าต้นคอของเจ้านายมีแผล แถมตอนนี้มีเลือดติดเสื้อเชิ้ตสีขาวด้วย"ยังไกลหัวใจ""รีบกลับสิวะ" เห็นว่าคนขับชักช้าวัลลภเลยหันไปสั่ง"ครับ"ใช้เวลาขับรถไม่นานก็มาถึงปางไม้.."นายหัวครับ" เห็นรถของเจ้านายวิ่งเข้ามาลูกน้องก็รีบก้มหน้าก้มตาวิ่งเข้ามาหาตุ๊บ! "อึบ"ตุ๊บ!! "อึบ" ลูกน้องแต่ละคนที่วิ่งดาหน้าเข้ามาถูกเท้าของภูเบศแทบจะทุกคน แต่ไม่มีใครเลยที่กล้าร้องโอดโอย เพราะถ้ามีเสียงรู้ดีว่าเจอหนักกว่าเดิมแน่วัลลภลงจากรถได้ก็เดินอ้อมไปหลังรถแล้วเปิดกระโปรงหลัง ลูกน้องที่ถูกถีบเมื่อครู่รีบลุกขึ้นมาแล้วเดินมาดูว่าข้างหลังรถมีอะไร"เจอตัวอยู่ที่ไหนครับลูกพี่" ลูกพี่ที่พวกเขาเรียกก็คือวัลลภมือขวาคนสนิทของนายหัว"กระท่อมในป่า" กระท่อมอยู่ไกลจากปางไม้มากทุกคนเลยไม่คิดว

หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จข้าวสวยก็ถูกพากลับมาไว้ที่เดิม ถ้าเธอจะหนีอีกต้องเอาให้ชัวร์ว่าจะหนีได้ ถ้าหนีไม่ได้คราวนี้มีหวังได้เป็นปุ๋ยที่นี่แน่"ไม่มีที่นอนให้เลยหรือคะ""ยังจะถามหาที่นอนอีก มีหมอนให้ก็ดีเท่าไรแล้ว"หมอนเธอก็ไม่กล้าหนุนหรอก ไม่รู้ว่าใครหนุนบ้างมีคราบดำๆ ด้วยประตูห้องถูกล็อกทันทีที่เธอเข้ามาข้างใน หญิงสาวเลยต้องไปนั่งอยู่มุมใดมุมหนึ่งเช้าวันต่อมา.. ไม่รู้เผลอหลับไปตอนไหน หลับมันทั้งๆ ที่นั่งพิงผนังอยู่ ตื่นมาอีกทีฟ้าข้างนอกก็สว่างมากแล้ว ทำไมเธอต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ด้วย เธอไม่ใช่เชลยของใครสักหน่อยก๊อกๆ "พี่คะ ฉันหิวน้ำ"สิ้นเสียงพูดประตูก็ถูกเปิดเข้ามา"คุณ?" คนที่เปิดประตูก็คือไอ้บ้าคนนั้น ข้าวสวยเลยค่อยๆ ถอยหลังกลัวว่ามันจะคิดทำอะไรบ้าๆ อีก"ออกมา""คุณจะพาฉันไปไหน""อยู่ที่นี่ก็ต้องทำงาน""ทำงาน? คุณจะให้ฉันทำงานอะไร?""มีงานตั้งมากมาย​ เธอไม่ต้องกลัวหรอกว่าจะไม่มีงานทำ""ถ้างานหนักฉันทำไม่เป็นนะ""ที่นี่ไม่มีงานหนักหรอก"ที่จริงจะให้ลูกน้องมาพาเธอไปก็ได้ แต่เมื่อคืนนี้เธอทำเขานอนไม่หลับทั้งคืนเลยต้องเล่นงานเธอกลับหน่อยที่ภูเบศนอนไม่หลับเพราะคิดถึงตอนที่ได้สัมผั

"กรี๊ดดด เอามือของแกออกไปนะไอ้เลว!""เลวงั้นเหรอ! แบบนี้เขายังไม่เรียกเลวหรอกถ้าเลวต้องแบบนี้!!" จบประโยคภูเบศก็จับเธอกดลงกับเตียง แล้วฝังใบหน้าลงกับซอกคอ"กรี๊ดดด ปล่อยฉันนะ!!" หญิงสาวดิ้นรนต่อสู้แต่ก็สู้แรงของผู้ชายไม่ได้ ยิ่งเธอดิ้นมันก็ยิ่งทำให้เขาใช้แรงกับเธอได้มากจนเรี่ยวแรงของเธอเริ่มหมดไป ร่างกายอ่อนปวกเปียกแม้แต่เสียงด่าก็ไม่ได้ยินอีกแล้ว"แม่บอกให้ไปนอนไงมะนาว""เสียงมันเงียบไปแล้วแม่""เราไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง และนั่นมันก็เป็นเรื่องของเจ้านาย""ฉันว่าแม่ไปบวชเถอะ" พูดถึงเรื่องนี้ที่ไรแม่ไม่เคยเข้าข้างลูกสาวเลยสักที"นี่เธอ?" ชายหนุ่มที่ฝังใบหน้าอยู่กับซอกคอ ค่อยๆ ขยับตัวขึ้นมามองใกล้ๆ แล้วเช็คดูว่าตกลงเธอยังมีสติอยู่ไหม "แกล้งหรือเปล่าวะ คนอะไรจะอ่อนแอขนาดนี้"ด้วยร่างกายที่เหนื่อยล้าตั้งแต่วันแรกที่เธอหนีเขาแล้ว พอมีเรื่องกระทบจิตใจร่างกายเธอเลยรับไม่ไหวหมดสติไปอีกรอบ"หึ.. แกล้งหรือจริงเดี๋ยวก็รู้" ชายหนุ่มบรรจงถอดเสื้อผ้าของเธอออกทีละชิ้น ถ้าเธอแกล้งหมดสติเดี๋ยวก็มีปฏิกิริยาให้เห็น แต่พอเขาถอดออกจนชิ้นสุดท้ายเธอก็ยังคงนิ่งอยู่เห็นเรือนร่างงามผุดผ่องเป็นยองใยแล้วภูเบศถึงกั

"เสี่ยครับคุณสินธุมาขอพบครับ""ให้เข้ามา""เชิญข้างในครับ" คนของเสี่ยภูริพาสินธุพ่อของข้าวสวยเข้ามาส่งแล้วก็ออกไป"ตอนนี้มีความคืบหน้ายังไงบ้างครับเสี่ย" สินธุร้อนใจมากเรื่องที่ลูกสาวหายตัวไป"เชิญนั่งก่อนสิคุณสินธุ เรื่องนั้นคุณอย่ากังวลให้มากยังไงผมก็ตามให้ถึงที่สุดอยู่แล้ว"ทีแรกภูริก็ไม่พอใจมากเรื่องที่ณภัทรเปลี่ยนตัวเจ้าสาว เพราะตอนแรกพูดกันไว้ว่าเจ้าสาวคือบุตรสาวแท้ๆ ของณภัทร ต่อมาเปลี่ยนเป็นลูกสาวของหุ้นส่วนที่ชื่อสินธุ แต่พอเจอหน้าสินธุก็จำได้ในทันทีว่าเขาคนนี้เคยช่วยชีวิตตนเมื่อสมัยที่ยังเป็นวัยรุ่น เพราะตอนนั้นกำลังสร้างเนื้อสร้างตัวศัตรูมีรอบด้าน สินธุนี่แหละเสี่ยงชีวิตช่วยจนได้มาเป็นใหญ่ทุกวันนี้ เพราะแบบนี้แหละภูริถึงไม่ปฏิเสธบุตรสาวของสินธุ"ลูกสาวผมยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหมครับ"เรื่องนี้ภูริยังให้คำตอบไม่ได้เพราะเธอหายออกไปจากบ้านโดยไร้ร่องรอย ถ้าถูกลักพาตัวออกไปคนที่พาไปต้องเป็นคนใกล้ตัวถึงสามารถหลบเลี่ยงกล้องวงจรปิดได้ทุกมุมเลย หรืออีกอย่างเธออาจจะหนีงานแต่งถึงได้ไม่มีร่องรอยให้สืบหาได้เลย"ผมมีลูกสาวแค่คนเดียวฝากเสี่ยช่วยตามหาหน่อยนะครับ" ที่จริงสินธุจำไม่ได้หรอกว่าเคยช่